Στόχοι παιδείας και ιδανικά παιδείας...

Διαβάζω φίλους ή άλλους που διαμαρτύρονται για το γνωστό πια κείμενο του νεαρού μαθητή. Είναι γνωστή και η επιθυμία τόσων άλλων να γαλουχήσουν τα παιδιά, ορίζοντάς τους από σήμερα τι πρέπει να κάνουν αύριο και με ποιο τρόπο.

Επιτέλους, πότε θα αφήσουμε ελεύθερα τα παιδιά να αποφασίσουν μόνα τους; Στόχος του σχολείου και της παιδείας δεν είναι να μάθουμε τα παιδιά μας στείρες γνώσεις σαν το στείρο σχολείο που ως το ’91 (που το τελείωσα) δε γνώριζε υπολογιστές και μόνο παπαγαλία απαιτούσε. Στόχος είναι να μάθουμε στα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Επειδή ακριβώς δε γνωρίζουμε τι γνώσεις και τι άλλες απαιτήσεις θα έχει η κοινωνία των ερχομένων δεκαετιών, τα προετοιμάζουμε (θεωρητικά) για να μπορούν να ελέγχουν τη γνώση τους. Δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ένα κόσμο που θα ξέρουμε πώς είναι. Δεν υπάρχει τέλειος κόσμος όπως δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν –κι ας επαναλαμβάνομαι ρητορώντας.

Όλοι οι τάχα μορφωμένοι και σαφώς παντογνώστες και ειδήμονες παιδαγωγικής (ας απαντήσουν, αλήθεια, τι είναι το νέο αναλυτικό; τι είναι η διαθεματική εκπαίδευση;) έχουν ένα δομημένο και πληρέστατο μοντέλο στο μυαλό που πρέπει να το μεταδώσουμε στα παιδιά. Πέρα από την ψυχολογική άποψη, ποιος εγγυάται ότι οι σημερινές απόψεις μπορούν να ισχύουν αύριο; Ή μήπως αυτό θέλουμε, μακριά από κάθε πρόοδο, διατηρώντας την παραδοσιακή μας κοινωνία;

Ή μήπως είναι κακό το σεξ; Εγώ προσωπικά απολαμβάνω τη νεότερή μου γενιά που χαίρεται το σώμα της. Ίσως το κάνει χωρίς συναίσθημα επηρεαζόμενη από τη συνεχή τσόντα των ΜΜΕ και των εμπορικών βιτρίνων, αλλά αναμφίβολα είναι πιο άνετη από εμάς. Χαίρομαι και όταν βρίζουν. Μόνο οι ενήλικες έχουν τέτοια προνόμια; Ή αυτή είναι η δημοκρατία μας, που ό,τι θέλουμε εμείς δεν επιτρέπεται στα παιδιά; Έτσι διδάσκουμε; Μόνο οι ενήλικες μπορούν να πηδάνε και όχι τα μικρά; Ας τους μάθουμε τουλάχιστον να προσέχουν…

Βέβαια η επιστήμη έχει σταματήσει να αναζητά ιδανικά στην παιδεία. Μόνο στόχους βλέπει. Ας σταματήσουμε επιτέλους να διδάσκουμε στείρα. Ας προσπαθήσουμε να τα εκπαιδεύσουμε με την προοπτική ότι δεν ξέρουμε το μέλλον και τι θα αντιμετωπίσουν εκείνα, όταν εμείς θα θαυμάζουμε τα ανάποδα ραδίκια.


ShareThis