Όταν η ανεργία οπλίζει

Η είδηση "έπαιξε" δύο μέρες και τελείωσε. Εντάχθηκε στον τομέα της εγκληματικότητας και τελείωσε εκεί. Κάποιες προσπάθειες να προσεγγίσουν το θέμα χάθηκαν επειδή υπήρχε εμφανής ο κίνδυνος της μίμησης, λόγω των αιτίων που την προκάλεσαν.
Βλέπετε, ακούμε και διαβάζουμε συνέχεια για την ανεργία. Το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας υπερέβη το 20% (1 εκατ. άτομα) φθάνοντας στα υψηλότερα επίπεδα της πεντηκονταετίας. Στην τριετία 2009-2011 έχουν χαθεί σωρευτικά τουλάχιστον 175.000 θέσεις εργασίας και ο αριθμός των απασχολουμένων έφτασε περίπου στο επίπεδο του 2006. Από την άλλη, για πρώτη φορά μετά το 1991 μειώνεται η μισθωτή απασχόληση.
Πόσοι άραγε είναι εκείνοι που προσπάθησαν να πλησιάσουν την ψυχολογία ενός ανέργου; Πόσοι ένιωσαν ποτέ το αίσθημα που καταλαμβάνει έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να συντηρηθεί;
Το πρόβλημα ενός ανέργου δεν είναι μόνο το οικονομικό. Και δεν είναι μόνο τούτο επειδή αυτό γεννά πλήθος ακόμα ψυχολογικών νόσων ή συνδρόμων. Αίσθημα κατωτερότητας, περιθωριοποίηση, άγχος, βίαιη συμπεριφορά (συνήθως στο σπίτι), κατάθλιψη, αδυναμία διαχείρισης της δημιουργικότητας… Είναι μερικά μόνο προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνεργος. Και αυτά τα προβλήματα (που έχουν εντοπιστεί εδώ και χρόνια) έρχονται να προστεθούν σε ένα γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας, τρόμου κι ανασφάλειας. Σήμερα πια ένας άνεργος είναι σχεδόν βέβαιος ότι δεν πρόκειται να βρει δουλειά (ενώ παλαιότερα τα πράγματα ήταν πολύ ευκολότερα όσο κι αν ήταν δύσκολα).
Αυτό που ακόμα δεν έχουν εντοπίσει οι ειδικοί και το συμβάν της Κομοτηνής το έκανε φανερό τοις πάσι είναι ένα νέο συναίσθημα: το μίσος. Μίσος κυριολεκτικό. Μισεί το αφεντικό του, μισεί τον εαυτό του, μισεί τους πολιτικούς ενίοτε και τους συνδικαλιστές που δεν τον προστάτευσαν. Προ μηνών απλά αισθανόταν άσχημα και κλείνονταν στον εαυτό του.
Ο άνεργος ξεπέρασε πια τα θλιβερά ατομικά συναισθήματα και πέρασε το κατώφλι του μίσους. Σήμερα η ανεργία δεν είναι ατομικό πρόβλημα (που κλειδώνουμε στα εσώψυχά μας). Κατάντησε τόσο βαθιά κοινωνικό, ώστε κάθε άνεργος το εξωτερικεύει εύκολα. Και η ατομική οργή γρήγορα γίνεται μίσος συλλογικό.
Το βιώσαμε με πολλές μορφές τα τελευταία ένα-δύο χρόνια. Το είδαμε και στην Κομοτηνή με τη χρήση όπλου. Ο φόβος μου είναι θα οδηγηθούμε σε χειρότερες καταστάσεις. Ο άνεργος πρωταγωνιστής της είδησης ήταν ένας από το εκατομμύριο Ελλήνων, με παιδιά, με χρέη, νοίκι και δεκάδες φόρους που θα τον οδηγούσαν σε άλλη περίπτωση στην αυτοχειρία.
Η Κομοτηνή με τα 99 εργοστάσια έφτασε να λειτουργεί σήμερα 7-10. Χιλιάδες οι άνεργοι. Στην εποχή του μνημονίου, της καταβαράθρωσης κάθε εργατικού νόμου και δικαιώματος, στην εποχή της εξαχρείωσης των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάποιοι αισθάνονται ότι πια δεν αξίζουν τον τίτλο του Ανθρώπου (σε αντίθεση με πολιτικούς που σχηματίζουν κόμματα στο όνομα του ανθρωπισμού).
Το χέρι του 52χρονου δράστη οπλίστηκε από την απαισιοδοξία, την οργή και το μίσος. Απαιτούσε το δίκιο του, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι μισθωτοί και μικροί ή μεσαίοι επιχειρηματίες υπό πτώχευση ή με βέβαιο λουκέτο.
Το μίσος πια της ανεργίας και της ανασφάλειας οπλίζει χέρια. Ουσιαστικά ο ίδιος ο νεοσυντηρητισμός οπλίζει τα χέρια, η βίαιη επιστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας δεκαετίες πίσω. Η βία πια δεν είναι μόνο θέμα εγκληματικότητας ή πολιτικής αντίστασης. Αποκτά νέα βήματα, ανέρχεται τη δική της σκάλα.
Και τούτο το αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες. Το φοβόντουσαν από καιρό. Αλλά υποβαθμίζουν το θέμα. Προς το παρόν. Αργότερα, πόσα χέρια θα οπλιστούν;

17 έκριναν :

Swell είπε...

Σωστός, πάρα πολύ σωστός. Η βία αυτού που θεωρεί ότι αδίκως είναι άνεργος, δηλαδή θύμα, είναι δύσκολο να εκτιμηθεί εκ των προτέρων. Σίγουρα πάντως θα προσπαθήσει να εκδικηθεί αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους, με τον τρόπο του.

Seadreamer είπε...

Εγώ απορώ γιατί ένα μόνο οπλισμένο χέρι.
Σέβομαι τη δημοκρατία αλλά πιστεύω ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια που απαιτεί το άρθρο 120 του Συντάγματος της Ελλάδας.

'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)
1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Αθήνα, 2008

O ΠΡOΕΔΡOΣ ΤΗΣ ΒOΥΛΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΣΙΟΥΦΑΣ

La koumbara είπε...

Ο αποκλεισμός του ατόμου από την παραγωγική ζωή, πέρα από τα εμφανή οικονομικά αδιέξοδα, οδηγεί και σε κοινωνικό αποκλεισμό. Με ένα εκατομμύριο ανέργους στην Ελλάδα, και χωρίς προοπτικές ανάπτυξης, ειλικρινά φοβάμαι τι θα μας ξημερώσει.

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με όλα όσα ανάρτησες Δείμε. Παλαιότερα, όπως γράφεις κι εσύ, υπήρχαν δουλειές. Όταν η ανεργία μπήκε με γοργούς ρυθμούς στη ζωή μας και απότομα, ήρθαν οι μαζικές αυτοκτονίες. Ανθρώπων με περηφάνια, που είχαν μάθει μια ζωή να τα καταφέρνουν. Μην ξεχνάμε τα φαινόμενα που εμφανίστηκαν το ένα πίσω από το άλλο στην Κρήτη. Από ανθρώπους πολύ περήφανους για να δεχτούν την πραγματικότητα.

Μετά τις αυτοκτονίες μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα της ένοπλης διεκδίκησης των αιδικοχαμένων δικαιωμάτων. Θύματα έχουν ως όμηρους άλλα θύματα. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που θυμίζει τους νόμους της ζούγκλας. Η ανταγωνιστικότητα έδωσε τη θέση της στο μίσος και την επιβίωση. Μέχρι πότε; Ποιά θα είναι η επόμενη συνέπεια των οικονομικών μέτρων της χώρας μας; Άν είναι γραφτό να χειροτερέψει η κατάσταση, ας χειροτερέψει τουλάχιστον με την κάνικα στραμμένη προς τη Βουλή. Και όχι ο ένας στο πρόσωπο του άλλου..

Καλό σου βράδυ Δείμε!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Απλά, Swell, το θέμα είναι τι τρόπο θα αποζητήσει για την εκδίκησή του...

Seadreamer, προσωπικά μιλώ για φενάκη "δημοκρατία" (εντός εισαγωγικών).

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κουμπάρα, ξέρουμε τι μας περιμένει. Απλά όλοι μας ζούμε με την ελπίδα ότι κάνουμε λάθος στην εκτίμησή μας.

maviakoufetaria, η μόνη ελπίδα ακόμα είναι ότι το φαινόμενο ήταν μοναδικό. Αλλά δεν απέχει πολύ και από άλλες μορφές εγκληματικότητας που γεννάται από την ανέχεια.

Seadreamer είπε...

Ακριβώς Δείμε και για τον ίδιο λόγο επικαλούμαι το 120
Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με εσκεμμένη εξαπάτηση του λαού.

fitsoulas είπε...

καλε μου φιλε
ο χορτασμενος τον νηστικο δεν τον σκεφτετε
οταν χασουν τα προνομια που εχουν καποιοι και πεσουν και μερικα κεφαλια και μιλαω για αιμα
τοτε θα αρχισει να ιδρωνει το αυτι τους
μεχρι να γινει αυτο εχουμε δρομο
και αρκετες μερες καταθλιψης και εσωστρεφειας
δυστυχως

akrat είπε...

καλημερα δήμε

απορώ με την υπέροχη υπομονή σου

εγώ ακόμα στα 50 κτυπάω κόκκινο .... πυράκια που λένε

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, seadreamer, σε καταλαβαίνω.

Φίτσουλα, φίλε, καλώς ήρθες. Έχεις απόλυτο δίκιο.
σ.σ. Τώρα που λασκάρισα θα βρεθούμε κιόλας.

akrat, δεν είναι υπομονή. Κοσμιότητα κι όσο αντέχουμε ακόμα. Μετά θα βρω μια κουκούλα...

Αντίλογος είπε...

"Το μίσος πια της ανεργίας και της ανασφάλειας οπλίζει χέρια. Ουσιαστικά ο ίδιος ο νεοσυντηρητισμός οπλίζει τα χέρια, η βίαιη επιστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας δεκαετίες πίσω. Η βία πια δεν είναι μόνο θέμα εγκληματικότητας ή πολιτικής αντίστασης. Αποκτά νέα βήματα, ανέρχεται τη δική της σκάλα." Θα συμφωνήσω απόλυτα με όλο το κείμενο Δείμο κάνοντας focus στην τελευταία σου παράγραφο. Δυστυχώς αυτή η βίαιη επιστροφή έχει και την παράμετρο των προσωπικών χρεών στις τράπεζες, που δεν υπήρχε τότε. Και αυτό κάνει την απόγνωση μεγαλύτερη

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ακριβώς έτσι, Αντίλογε. Το όλο κλίμα είναι βαρύ και προκαλεί βίαες αντιδράσεις. όταν πια έρχεται η απόγνωση, η βία φαντάζει ως η μόνη λύση. Θα είναι βία για το αφεντικό (όπως η Κομοτηνή), θα είναι βία σε επεισόδια; Αυτό θα φανεί.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ο Ακράτ είναι ο «16άρης που σας γαμεί τα Λύκεια», κι εσύ Δείμε ο συνετός και ψύχραιμος καθηγητής που προσπαθείς να τον χαλιναγωγήσεις...
Όσο για την ... κυρία ανεργία, δεν έρχεται ποτέ μόνη.
Φέρνει μαζί της και τις αδελφές της, τη βία, την εγκληματικότητα,
την απελπισία κλπ

Νimertis είπε...

Μπράβο σου φίλε μου για την εξαιρετική σου ανάρτηση... ανέδειξες τον πυρήνα ενός ζητήματος που πλέον αφορά έναν στους δυο... τελειώσανε τα ψέματα Δήμε... ήρθε η ώρα ο καθένας να κοιτάξει εαυτόν στον καθρέφτη και να πάρει τις αποφάσεις του... άλλο δεν πάει πλέον... την καλησπέρα μου...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πέρασα το χρόνο, Νημερτής. Τώρα δεν υπάρχει ούτε το επίδομα. περιμένω κάπου κάτι να κάνω, αλλά αργεί. Ξέρω καλά την ψυχολογία και τη ζώ καθημερινά γύρω μου όταν κυκλοφορώ στις γειτονιές του δήμου μου. Σε λίγο το όπλο θα ανοίξει πυρ. Ας το δουν όσοι μιλούν ανάπτυξη. Ας μας πουν τι ανάπτυξη θέλουν, αν όχι κοινωνική;

Άσκαρ, αργία μήτηρ πάσης βίας.

Zaphod είπε...

Πολύ καλή αναρτηση!
Σε λιγο θα ειναι τοσοι οι ανεργοι και οι υποαπασχολουμενοι που το μισος θα παρει ταξικες διαστασεις και εκει θα αρχισουν τα ζορια!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ, Zaphod. Φοβάμαι πως η εύθραυστη κοινωνική συνοχή δεν έχει απλά διαρραγεί, αλλά βρίσκεται σε προεόρτια αιματοκυλίσματος.

ShareThis