Γράφαμε προ ημερών
ότι οι ελληνικές εκλογές έχουν το δικό τους σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο των
οικονομικών ανταγωνισμών[1].
Μέσα όμως στις φλόγες των ελληνικών εκλογών -που επιμένουμε να τις αντιμετωπίζουμε
εθνοκεντρικά- παραβλέπουμε τις ευρωπαϊκές διαστάσεις του ελληνικού ζητήματος. Αδιαφορούμε
για την πολιτική σημασία των εκλογών που τελικά υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα. Άλλωστε,
μεγάλες μορφές της παγκόσμιας διανόησης έχουν εκφραστεί για το ελληνικό ζήτημα.
Οι επιλογές των
Ελλήνων είναι ιστορικής σημασίας για το σύνολο της Ευρώπης και ολόκληρο τον
κόσμο[2].
Η Ελλάδα είναι ο τόπος των αποφασιστικών
επιλογών. Εάν καταφέρει στις προσεχείς εκλογές να οδηγήσει σε ήττα το κυρίαρχο
μοντέλο της Ε.Ε., είναι δυνατό να τεθεί σε κίνηση και σε άλλες χώρες (Ιταλία,
Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία) μια διαδικασία που να οδηγήσει σε ένα νέο
ευρωπαϊκό πρόταγμα, ένα πραγματικό ευρωπαϊκό σύνταγμα[3].
Στην Αθήνα κρίνεται το μέλλον της
δημοκρατίας στην Ευρώπη και το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης. Κατά μια
αξιοθαύμαστη ειρωνεία της ιστορίας, οι πτωχευμένοι και στιγματισμένοι Έλληνες
ξαναβρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης που δίνουμε για το κοινό μας μέλλον.
Ας τους ακούσουμε, ας τους στηρίξουμε, ας τους υπερασπιστούμε![4].
Αυτό
που έχουμε ανάγκη δεν είναι ο αφανισμός της Ευρώπης, αλλά η επανίδρυσή της. Έχουμε
ανάγκη από μία Ευρώπη που λειτουργεί δημοκρατικά, από μία εθνική κυβέρνηση που
θα επιδιώκει την επέκταση των δημοκρατικών θεσμών στην Ένωση. Στην
πραγματικότητα, αυτοί που όντως διασώζουν την ιδέα της Ευρώπης είναι εκείνοι
που προασπίζονται μια Ευρώπη ανοιχτή, βασισμένη στην ενεργό συμμετοχή των
πολιτών της, οι υπερασπιστές μιας Ευρώπης όπου η λαϊκή κυριαρχία δεν
καταλύεται, αλλά επεκτείνεται και προσφέρεται στη συμμετοχική της άσκηση.
Ήδη
έχουμε προτείνει μία πλειάδα δράσεων κινηματικού και συμμετοχικού χαρακτήρα στο
βιβλίο μας για την Τοπική Αυτοδιοίκηση[5],
προτάσεις που θα μπορούσαν εύκολα να υιοθετηθούν και σε εθνικός επίπεδο. Δημοψηφίσματα
σε τοπικό επίπεδο για σημαντικά ή δευτερεύοντα ζητήματα (από ανέγερση τζαμιού μέχρι
εργασίες σε έργα υποδομών), ηλεκτρονική διαβούλευση ή ανοιχτές συναντήσεις
εισηγητικού χαρακτήρα ή και αποφασιστικού είναι οι μερικές επί της βασικής αρχής
ιδέες που προσομοιάζουν στην άμεση δημοκρατία.
Γιατί
τελικά το πρόβλημα δεν απλά η νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά το δημοκρατικό έλλειμμα
και ο περιορισμός του δημοκρατικού πολιτεύματος στην τυπική λειτουργία των θεσμών
του[6].
προ ημερών ο
Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξέφρασε με τον πλέον
κυνικό τρόπο την ανάγκη επικράτησης του νέου οικονομικού μοντέλου επί των
δημοκρατικών διαδικασιών: Το ευρωπαϊκό
κοινωνικό μοντέλο έχει τελειώσει και όποιος οπισθοχωρήσει σε θέματα κοινωνικού
προϋπολογισμού, θα δεχθεί αμέσως την τιμωρία των αγορών… Όσο για το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, πρόκειται στην
πραγματικότητα για ένα μείζον πολιτικό βήμα, γιατί χάρη σ’ αυτό, τα κράτη
χάνουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους. Δε
γίνεται να είναι κάποιος πιο ξεκάθαρος.
Η δημοκρατία πια κατά το πολιτικό μοντέλο του Ντράγκι δεν καθορίζεται από την ψήφο ή τη δυνατότητα επιλογής. Σύμφωνα με τη θέση του οι λαοί είναι ουσιαστικά καταδικασμένοι να εκλέγουν κυβερνήσεις των οποίων η αποστολή περιορίζεται στην εφαρμογή των προκαθορισμένων οδηγιών και των συνθηκών. Καλούνται να μένουν αμέτοχοι και υποτακτικοί σε αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους, αποφάσεις εν τέλει με καθαρά ταξικό πρόσημο.
Η δημοκρατία όμως δεν μπορεί να έχει ταξικό πρόσημο.
Θα πρέπει να βρίσκει ισορροπίες ανάμεσα στο προγραμματικό/οραματικό της
πρόταγμα και στα άμεσα μέτρα, να ιεραρχεί άμεσα μέτρα και μεσοπρόθεσμα ή
μακροπρόθεσμα. Έχουμε ανάγκη από ένα σύστημα
που συνδυάζει την πολιτική με αρχές με τον ανελέητο πραγματισμό[7].
Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από μία άλλη Μεγάλη Ιδέα, ένα εθνικό στρατηγικό στόχο, ένα εθνικό επιχειρησιακό πλάνο. Μία στόχευση που δε θα έρχεται όμως από τα πάνω, αλλά θα αναπτυχθεί μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, συμμετοχή των πολιτών και θα καλλιεργηθεί από/στα κοινωνικά κινήματα. Και αυτός ο στόχος δεν μπορεί να στηρίζεται στις αξίες του νεοφιλελευθερισμού, που αποστρέφονται την ίδια τη δημοκρατική διαδικασία με την επιβολή νόμων μακριά από τη συμμετοχικότητα, τη λαϊκή νομιμοποίηση και τα κοινωνικά κινήματα.
Οι μετανεωτερικές
αξίες και η Νέα Οικονομία έχουν πια κυριαρχήσει στη μεγάλη ιδεολογική μάχη των
καιρών μας. Τις βλέπουμε να προβάλλονται στις κοινωνίες της τηλεόρασης, τον
καταναλωτισμό, τον ατομισμό, την προσωποποιημένη ελεύθερη αγορά, την απαξίωση του δημόσιου τομέα, την ανάπτυξη. Η δημοκρατία δεν μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα της από τον πολίτη.
Μία δημοκρατική κυβέρνηση, όχι μόνο δε βλέπει τον Πολίτη ως εχθρό της, αλλά τον ενσωματώνει στις διαδικασίες της ως κεντρικό υποκείμενο. Η δημοκρατία δεν μπορεί να έχει σχέση άμιλλας με τα κοινωνικά κινήματα. Τροφοδοτείται ιδέες από αυτά, ενσωματώνει τις ανάγκες των πολιτών στην κεντρική της ατζέντα και συνεργάζεται για την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Ουσιαστικά σήμερα όμως εχθρός του σύγχρονου πολιτεύματος
είναι η
συλλογική έκφραση και σύμμαχος του μεταμοντέρνου
ορίστηκε ο ατομισμός. Όλο και συχνότερα διαβάζουμε αναλύσεις
από τις οποίες απουσιάζει παντελώς ο Πολίτης ως υποκείμενο των δημοκρατικών
εξελίξεων, της συμμετοχικής δράσης και της ενεργού άσκησης πολιτικής.
Ο Πολίτης εξετάζεται ως άτομο αποκομμένο από κάθε κοινωνική υπερατομική
έκφραση, απομονωμένος από τις κοινωνικές διαδράσεις. Έτσι, μετατρέπεται σε
ιδιώτη μακριά από την επίδραση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που τον πλαισιώνουν[8].
γράφτηκε για το Tvx.gr
[1] βλ. το άρθρο μας όταν η δημοκρατία καταντά απλά μία τυπική εκδήλωση θεσμών και το παλαιότερο αγορές vs λαός: 1-1.
[2] Νόαμ Τσόμσκι.
[3] Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, Η Ελλάδα και η Ευρώπη.
[4] βλ Στρατής Μπουρνάζος, Στην Αθήνα κρίνεται το μέλλον της δημοκρατίας και της Ευρώπης, Ενθέματα, Αυγής της Κυριακής (10/6/2012).
[5] βλ. Δήμος Χλωπτσιούδης,
Τοπική
Αυτοδιοίκηση, προοπτικές ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών, Θεσσαλονίκη 2011.
[6] βλ. το πρόσφατο άρθρο μας
όταν η δημοκρατία
καταντά απλά μία τυπική εκδήλωση θεσμών.
[7] Σλαβόι Ζίζεκ.
36 έκριναν :
Δείμε, πολύ σωστά εντοπίζεις το πρόβλημα στο έλλειμμα δημοκρατίας που ξεκινά από την επικράτηση της ατομικότητας εις βάρος της κοινωνίας και της συλλογικότητας. Εδώ που φτάσαμε όμως είμαστε (και μιλάω για το μεγάλο ποσοστό) ακόμα ανίκανοι να αντιληφθούμε το πως η προάσπιση των συλλογικοτήτων έστω και με την απλή συμμετοχή μας, θα είναι η πρώτη ασπίδα που θα μας προστατεύσει από την επερχόμενη (και πιο μανιασμένη) επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Εντυπωσιάζομαι όταν βλέπω και ακούω, ενδεείς ανθρώπους να είναι υπέρμαχοι της (κάπως αόριστης) "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" εννοώντας, μάλλον, της ανάδειξης του ατόμου σε μόνη κινητήρια δύναμη, προς το μέλλον.
Μου έχει γίνει πραγματική εμμονή, η φράση του Γ. Βαρουφάκη σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του, στην "Έρευνα" του Τσίμα νομίζω, που έλεγε πως "Είτε κάνουμε ότι μας λένε είτε όχι, το τέλος είναι ίδιο. Αντίθετα θα πρέπει να διαδραματίσουμε ΕΝΕΡΓΟ ΡΟΛΟ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ". Και ο ενεργός ρόλος, σίγουρα δεν είναι το να δέχεσαι αμάσητα τα κελεύσματα των -ταξικών- αντιπάλων σου. Αν δεν είναι ένας λαός έτοιμος να αγωνιστεί (και μόνο ανώδυνος δεν είναι ο αγώνας που απαιτείται) καλύτερα ας παραδοθεί προκειμένου να γλιτώσει την ενδεή, από δω και μπρος, ζωή του ως κατοικίδιο της Ευρώπης και του πλανήτη.
Sky, στο άρθρο μου Πολίτης, αυτός ο 'εξαφανισμένος' πρωταγωνιστής σημείωνα ακριβώς αυτό που παρατηρείς κι εσύ στο πρώτο σχόλιο (ο Πολίτης παύει να λειτουργεί ως υποκείμενο της αστικής δημοκρατίας (...) οι αναλυτές πριονίζουν πρωτίστως αυτή τη συλλογικότητα (...) ρητορεία κατά των συλλογικών διεκδικήσεων, εναντίον του συνδικαλισμού συλλήβδην και συνολικά κάθε πολιτικής οργανωμένης πρότασης. Τονίζεται η ατομική ιδιοτέλεια και ο κοινωνικός ανταγωνισμός).
Και τελικά ως στόχο των προοδευτικών κι αριστερών πολιτών, πρέπει να ορίσουμε το άπλωμα της δημοκρατίας και την ενίσχυση της συμμετοχής του.
Φίλε Δείμε, σήμερα οφείλουμε να υπερασπίσουμε την οντότητα εθνους-κράτους
Οι φεντεραλιστές που επιμένουν στην πλήρη ενοποίηση της Ευρώπης ξεχνούν τις συνθήκες που επικρατούν σε άλλες ενώσεις κρατών, για παράδειγμα τις ΗΠΑ, την Κίνα, Την Ινδία.
Ο θεωρητικός της Τουρκίας Νταβούτογλου γράφει "η Τουρκία συμμετέχει σε συμμαχίες προτάσσοντας τα Τουρκικά συμφέροντα έναντι των συμφερόντων των συμμαχιών".
Εγώ καθώς και πολλοί άλλοι επιμένουμε, τα έθνη μπορούν να επιβιώσουν μόνο όταν οι συμμαχίες τους με άλλα έθνη είναι χαλαρές και επ' ωφελεία τους.
Η συγκεντρωτικότητα και πολύ περισσότερο η μείωση των εθνικών κυριαρχιών είναι σε βάρος των αδυνάτων.
Το παραδοσιακό μοντέλο, παράγω τόσα όσα χρειάζομαι για να επιζήσω και τυχόντα περισσεύματα τα εξάγω αποτελεί τη ασφαλιστική δικλείδα της ανεξαρτησίας.
Η εμμονή παράγω για να εξάγω δεν λύνει το πρόβλημα αλλά αλυσοδένει τους λαούς.
Λαός που δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί είναι καταδικασμένος σε εξάρτηση, πλήρη ή μερική, από ξένους.
Σε ισχυρές ενώσεις κρατών δημιουργείται το παράδοξο τα ισχυρότερα κράτη να κινούνται ιδεολογικοπολιτικά σε αντίθετες διαδρομές με τα αδύνατα κράτη. Αυτό το παράδοξο μηδενίζεται αν οι δεσμοί μεταξύ των κρατών μελών μιας ένωσης είναι χαλαροί.
Οι σχέσεις των κρατών μεταξύ τους πρέπει να επιτρέπουν την άρνηση συμμόρφωσης με τα προτάγματα των ισχυρών της ένωσης απ' τα αδύναμα κράτη.
Το σώνει και καλά όλοι ακολουθούν πιστά τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις λειτουργεί προς όφελος των ισχυρών.
Συμπερασματικά η Ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί να λειτουργήσει δημοκρατικά, όσο κι αν κάποιοι το επιδιώκουν. Το ευρωκοινοβούλιο ηταν και παραμένει ένας ανενεργός και αδύναμος θεσμός.
- Οι μεγάλες μορφές της παγκόσμιας διανόησης είναι ο Τσόμσκι;
- Το να καταφέρει η Ελλάδα να θέσει σε κίνηση το μοντέλο της σε άλλες χώρες είναι εύκολο! Ποιός δεν θα υιοθετήσει αμέσως την αποφασιστική επιλογή του κινήματος "Δεν Πληρώνω!"
- Ποιοί θα απαιτήσουν Ευρωπαϊκό σύνταγμα; οι ίδιοι πολίτες που πριν μερικά χρόνια το είχαν καταψηφίσει με μεγάλη πλειοψηφία σε εθνικά δημοψηφίσματα αποδυναμώνοντας έτσι την ΕΕ και οδηγώντας την σε δημοσιονομική κρίση λόγω της ανεπαρκούς συνοχής που επέβαλε η ψήφος τους; (Στην πρώτη σου κοκκινο-άσπρη εικόνα βλέπουμε Ευρωπαίους να τρέχουν να ψηφίσουν σύνταγμα ή να τρέχουν για να μην πληρώσουν; -ή απεικονίζει την επανάσταση του Κόκκινου Οκτώβρη)
- Ως προς το [4]: την Αυγή την αναφέρεις συχνά σαν αξιόπιστη πηγή. Θέλεις δηλαδή ο κόσμος να αποδίδει στα κείμενά σου την ίδια αξιοπιστία που αποδίδει στην Αυγή;
- Ως προς το πρώτο γκρι κουτί: Το σκεπτικό του φίλτατου Ντράγκι είναι παραπλανητική μπαρούφα που χρειάζεται χίλιες λέξεις για να εξηγηθεί αναμφισβήτητα ως μπαρούφα, αλλά, στα γρήγορα, δεν πιάνεις Δήμο ότι η επιλογή των πολιτών είναι ποιανού τις προκαθορισμένες οδηγίες να επιλέξουν να εφαρμόσουν, και ότι έχουν την δημοκρατική ελευθερία να βάλουν τον κώλο τους κάτω να δουλέψουν και να αλλάξουν τάξη αν το τακικό τους πρόσημο δεν τους ικανοποιεί;
- Το ταξικό πρόσημο είναι η μηχανή που κινεί την δημοκρατία -εκτός αν με την λέξη "δημοκρατία" εννοείς δικτατορία του προλεταριάτου σοβιετικού τύπου.
- Η ιδεολογική μάχη των καιρών μας Δήμο είναι ότι το παιδί θέλει iPhone 4, και κοστίζει 500 Ευρώ.
- Μια δημοκρατική κυβέρνηση δεν πρέπει να βλέπει τον πολίτη σαν τίποτα άλλο παρά τον εργοδότη της που να μπορεί να την απολύσει. Σταματήστε να ψηφίζεται δημαγωγούς που γίνονται εργοδότες σας αντί υπάλληλοί σας. Και ξεκινήστε από τα σπίτια σας να αναθρέφετε του πολίτες της επόμενης γενεάς.
- Αν με "ατομισμό" εννοείς ατομική πρωτοβουλία για πρόοδο, μακάρι, αλλά ατομική πρωτοβουλία δεν θα υπάρχει όσο ο εξαρτώμενος άνευ ατομικής ευθύνης πολίτης περιμένει από το υδροκέφαλο κράτος να τον ταΐσει.
Και, τέλος, ελπίζω να μου επιτρέψεις ένα φιλικό πειραγματάκι: Παρατηρώ ότι ως επί το πλείστον γράφεις τα κείμενά σου στον πρώτο πληθυντικό ("Γράφαμε προ ημερών"... κλπ.) Έχω την απορία αν ο πρώτος πληθυντικός από τον οποίον απευθύνεσαι στον αναγνώστη σου είναι 1) το "βασιλικό εμείς", 2) περίπτωση πολλαπλής προσωπικότητας, ή 3) γράφουν κάμποσοι τα κείμενά σου.
Κλεισθένη, αντιλαμβάνομαι το σκεπτικό σου. Επίτρεψέ μου όμως να είμαι πιο διεθνιστικός. Η ΕΕ με σημερινή μορφή είναι σε βάρος των αδυνάτων, όχι λαών, αλλά τάξεων. Αντίθετα, όμως μία δημοκρατική Ένωση, με θεσμούς συμμετοχής σε τοπικό, περιφερειακό κι εθνικό και κεντρικό επίπεδο (παράλληλα), μπορεί να είναι δημοκρατική. Μία Ευρώπη που θα επιλέξει να έχει το λαό/Πολίτη συμμέτοχο, θα μπορεί να είναι δημοκρατική. Και συμμετοχή ουσιαστικά σημαίνει ότι θα ακούει τον πολίτη και άρα δε θα είναι σε βάρος των αδύνατων.
Σημειώνω ξανά ότι εσύ μιλάς για αδύνατους λαούς (μικρούς πληθυσμιακά κι οικονομικά), ενώ εγώ βλέπω κοινά συμφέροντα μεταξύ των λαών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεσοαστοί ξεσηκώνονται ή αντιδρούν σε όλη την ΕΕ μπροστά στη γερμανική ηγεμονία ή τη μονόπλευρη νεοφιλελεύθερης έμπνευσης λιτότητα κι αποδιοργάνωση του κράτους πρόνοιας. Ο διαχωρισμός είναι ταξικός κι όχι εθνικός.
Δημήτρη, αν τον άνθρωπο/επιστήμονα που όρισε την εξελικτική διάσταση της γλωσσικής έκφρασης της σκέψης και τον άνθρωπο τον θεωρείς μηδαμινό, δεν έχω να προσθέσω κάτι (σημειώνω ότι δεν τον χαρακτήρισα τη μεγαλύτερη -υπερθετικά ή συγκριτικά- μορφή, αλλά απλά μεγάλη).
Ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν αποτελεί το μόνο βήμα. Εξάλλου, στα δημοψηφίσματα δεν καταγγέλθηκε/καταψηφίστηκε η ιδέα ενός Συντάγματος, αλλά το προτεινόμενο Σύνταγμα. Γιατί να μην προτείνουν/απαιτήσουμε ένα διαφορετικό Σύνταγμα;
Ξεκινάς από το αρνητικό κι όχι από το στόχο. Προτιμάς μία απαισιόδοξη κι αρνητική οπτική, κι όχι την οραματική πάνω στην οποία μπορούμε να χαράξουμε μία στρατηγική πορεία.
Για την Αυγή, αντιπαρέρχομαι. Εσύ θεωρείς ΤΟ ΒΗΜΑ αξιόπιστο κι εγώ όχι... Μία κατάθεση άποψης, την οποία έχουμε διαβάσει, οφείλουμε όμως να την καταθέσουμε βιβλιογραφικά, κι όχι να την κλέβουμε.
Η δημοκρατία είναι ταξική όπως και η κοινωνία που καθορίζει τη δημοκρατική επέκταση ή συμπύκνωση είναι ταξική. Πώς έβγαλες το συμπέρασμα ότι μιλώ για σοβιετικού τύπου πολίτευμα, μάλλον θα χρειαστεί ένας μάντης ή αστρολόγος :)
Ο Ντράγκι ουσιαστικά μας λέει να απολαύσουμε το βιασμό, γιατί δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε... Δε χωρά καμία διαφορετική ερμηνεία. Δεν είναι θέμα εργασίας. Αν θες εσύ με μία αίσθηση ελίτ/εργατικού να χαρακτηρίσεις μερικά εκατομμύρια Ευρωπαίους ότι είναι τεμπέληδες είναι μάλλον δικός σου θέμα, σεβασμό, αλλά με το οποίο διαφωνώ. Οι πολίτες πρέπει να ενεργοποιηθούν, να αγαπήσουν τη γειτονιά τους, το συνάνθρωπο και να συνεργαστούν μαζί του σε κοινούς στόχους. Πρέπει να βρεθούν μαζί και να καλλιεργήσουν την ιδέα μίας διαφορετικής πολιτικής, μιας πολιτικής που θα εξυπηρετεί τους λαούς κι όχι τις ελίτ. Γιατί σε μία δημοκρατική κοινωνία προέχει η ευημερία κι η ευμάρεια του πολίτη κι όχι ορισμένων ταξικών σχηματισμών ή υπερεθνικών επχιειρήσεων.
Ο καταναλωτισμός δεν ιδεολογική πάλη. Ο καταναλωτισμός είναι η εξαπάτηση και το αφιόνι των κατώτερων στρωμάτων ώστε να αποκοιμηθούν από διεκδικήσεις απλώματος δημοκρατίας. είναι ότι ο περιορισμός των δημοκρατικών θεσμών ήρθε μαζί με την υπερκατανάλωση;
Σε αυτό που λες ότι μια δημοκρατική κυβέρνηση δεν πρέπει να βλέπει τον πολίτη σαν τίποτα άλλο παρά τον εργοδότη της που να μπορεί να την απολύσει, είναι απολύτως σωστό. Άρα χρειάζονται θεσμοί άμεσης ανάκλησης μιας κυβέρνησης ή ενός εκπροσώπου της, χρειαζόμαστε άπλωμα της δημοκρατίας (εσύ ειδικά έπρεπε να το προσυπογράψεις αυτό το κείμενο).
Στο τελευταίο "σοβαρό" σχόλιο δε διαφωνούμε. Ατομισμός είναι το κυνήγι του κέρδους κλπ ως αυτοσκοπός, μακριά από τη συνεργασία και τη συλλογικότητα. Είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
(Ευγένεια ονομάζεται. Είναι η συγγραφική ευγένεια, σύνηθες σε άρθρα ή επιστημονικά κείμενα, προκειμένου να αποφευχθεί το ενοχλητικό α΄ ενικό).
Φίλε Δείμο, να υποθέσω, απ' τη απάντησή σου, ότι πιστεύεις στο δόγμα "ανήκομεν εις την δύσιν";
Διαφωνώ κάθετα με οποιαδήποτε σκέψη για ενίσχυση των δεσμών με την ΕΕ. Υπερασπίζομαι την θέση για αποδέσμευση απ' την ΕΕ, όχι μόνο στην σημερινή της μορφή αλλά και στην υποννοούμενη καλή μελλοντική μορφή της.
Έγραψα πριν λίγες μέρες ένα κείμενο, αν έχεις χρόνο διάβασέ το. Μπορείς να το χαρακτηρίσεις εθνικιστικό ή όπως αλλιώς θέλεις. Το θέμα είναι αν έχει δόσεις αλήθειας ή όχι.
http://ideopigi.blogspot.com/2012/06/blog-post_6180.html
- Άλλο να λες ΤΩΡΑ ότι "τον" (ενικό) χαρακτήρισες έτσι ή αλλιώς, και άλλο να γράφεις στο κείμενο "μεγάλες μορφές" (πληθυντικός).
- Υπάρχουν οράματα και οράματα Δήμο. Να δεις ο Ντίσνεϋ οράματα που είχε. Πάντως όσον αφορά την Ευρώπη ουδείς λαός της σε καμία φάση δεν δέχτηκε κανενός είδους ενοποίηση πέρα από την οικονομική, γεγονός το οποίο ήταν και η προδιαγραφή της πτώσης της Ένωσης. Οι λαοί την έριξαν την "Ευρώπη" Δήμο. Με την ψήφο τους.
- Τώρα με λυπείς... Εγώ, Το Βήμα! Όχι Δήμο, δεν θεωρώ το Βήμα αξιόπιστο -απλά δημοφιλέστερο άλλων. Έχουμε πολλάκις γράψει στο μπλογκ μας (για να μιλήσω ευγενικά όπως εσύ) ότι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη είναι ένας ανεύθυνος κομματικός χαβαλές με ανίκανα παιδάκια που φωνάζουν "κοίτα μαμά! είμαι δημοσιογράφος!" Αν εσύ πάλι πιστεύεις ότι η Αυγή είναι αξιόπιστη πηγή αυτό θα κάνει τους αναγνώστες της Αυγής να συμφωνήσουν μαζί σου.
- Ούτε μάντης ούτε αστρολόγος δεν θα χρειαστεί. Ένας δημοσιογράφος της Αυγής θα είναι αρκετός.
- Σε παραπέμπω παραπάνω περί Ντίσνεϋ.
- Ο καταναλωτισμός και η έλλειψη οικονομικής ικανότητας να τον εξασκήσει ο κόσμος είναι το μόνο θέμα του 21ου αιώνα στον δυτικό κόσμο Δήμο. Εσύ ζεις ακόμα στον 19ο αιώνα, δυστυχώς.
- Χμμμ. Προσοχή! Άλλο να μην υπάρχει βουλευτική ασυλία και να έχει συνείδηση εργοδότου ο λαός και άλλο να λες ότι πρέπει να μπορούμε να ρίχνουμε την κυβέρνηση κάθε τρεις και λίγο, γιατί τότε δεν υπάρχει σταθερότητα και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο αύριο. Το κλειδί δεν είναι να ρίχνουμε την κυβέρνηση όταν δεν μας αρέσει. Το κλειδί είναι να μένουν οι κυβερνήσεις τα 4 χρόνια τους αλλά να ελέγχονται αν κανείς κλέβει κλπ., κλπ., και να μην θεωρούν τον λαό πιόνι τους. Αυτό δεν είναι τόσο θέμα νόμων όσο ωριμότητας που πηγάζει (ή όχι) από τον λαό.
- Το κυνήγι του κέρδους είναι ανθρώπινη φύση. Δεν μπορείς να την αλλάξεις. Αλλά σε τέτοιους καιρούς καλό θα ήταν το άτομο να μπορούσε να υπολογίσει λίγο περισσότερο στις δυνάμεις του για να φάει αύριο, αν όχι σήμερα.
(Μάλιστα! συγγραφική ευγένεια! δεν το είχα σκεφτεί γιατί όπως ξέρεις σκέφτομαι Αμερικάνικα όπου αυτό δεν θεωρείται ευγενικό αλλά πομπώδες/γελοίο. Πάντως ελπίζω να πρόσεξες ότι στην τρίτη παράγραφο σε αυτό το σχόλιο προσπάθησα να είμαι και εγώ ευγενικός. Πως σου φάνηκε;)
Α, όχι, Κλεισθένη, δεν τα πάω καλά με τα δόγματα. Αλλά εκ των πραγμάτων ο λαός επιλέγει μία τέτοια προοπτική κι αποτελούσε και στρατηγική δεκαετιών. Το άνοιγμα στην ανατολή ή αλλού είναι ένα δικαίωμα. Δεν το απεμπολώ εφόσον μιλάμε για συνομοσπονδία. Δική μου επιθυμία προσωπική θα ήταν μία ομοσπονδία.
Σε επισκέφτομαι γρήγορα.
Δημήτρη, στις μεγάλες μορφές δίπλα στον Τσόμσκι ακολουθούν κι άλλοι όπως ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν
και οι Ταρίκ Αλί, Αλαίν Μπαντιού, Γουέντυ Μπράουν, Τζούντιθ Μπάτλερ, Ζαν-Λυκ Νανσύ, Μικαέλ Λεβί, Τόνι Νέγκρι, Λίο Πάνιτς και Ζακ Ρανσιέρ που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Μισέλ Βακαλούλη, Ετιέν Μπαλιμπάρ και Βίκυς Σκούμπη (όπως το παραθέτει ο Στρατής Μπουρνάζος, που όποιος ασχολείται με την αριστερή αρθρογραφία των γνωρίζει ως ένα από τα εγκυρότερα ονόματα στο χώρο). Πράγματι δεν κατανόησα το ξάφνιασμα (εκτός αν το πήρες ως τυπογραφικό λάθος με τον πληθυντικό και νόμισες ότι αποδίδω φόρο τιμής μεγάλο, κάτι που ισχύει με τούτο τον πληθυντικό).
Ορισμένοι λαοί καταψήφισαν το Σύνταγμα (πχ Ολλανδοί και Γάλλοι και νομίζω κι οι Ιρλανδοί). Παραβλέπεις ότι καταψήφισαν ένα συγκεκριμένο μοντέλο, μία συγκεκριμένη πρόταση. Άλλοι λαοί το δέχονται κι άλλοι δεν ρωτήθηκαν καν. Ίσως έχεις δίκιο βέβαια, ειδικά σήμερα με την κρίση των ευρωνότου αλλάζουν τα συναισθήματα...
Συμφωνώ για τη δημοσιογραφία αλλά δε μηδενίζω. Μία αναζήτηση για τη θέση μου για τα ΜΜΕ το αποδεικνύει. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν δημοσιογράφοι (όχι έντυπα γνεικώς) που ξεπερνούν πολλούς εξ ημών κι έχουν μία άλλη κατάρτιση ή σφαιρικότητα. Βλέπεις δεν επιλέγω έντυπο, αλλά δημοσιογράφο.
Για τη διακυβέρνηση μη μου βάζεις λόγια. Δεν εισηγήθηκα ούτε άρση της ασυλίας θεσμικά (αντίθετα τη θέλω αλλά λελογισμένα κλπ) ούτε μίλησα να πέφτει μία κυβέρνηση. αν όμως μία κυβέρνηση εμφανίζεται να μην υπηρετεί το λαό που την με άλλη ατζέντα (πχ ΓΑΠ ή Παπαδήμιος) τότε πρέπει να φύγει. Η κυβέρνηση πρέπει να συνεργάζεται με το λαό κι όχι να του επιβάλλει μέτρα αντίθετα προς τις επιθυμίες του.
Άλλο κυνήγι του κέρδους κι άλλο κοινωνικός κανιβαλισμός. Η διαφορά τους είναι τεράστια. Άλλο συνεργασία και συλλογικότητα κι άλλο κομφορμισμός ή ωχαδελφισμός/ατομισμό (αντώνυμα τα τελευταία).
Κάτι κάνεις (αν και προσωπικά μάλλον μου φαίνεται πομπώδες στα σχόλια, δοκίμασε σε ένα κείμενο, όχι στο σχολιασμό).
(Ναι, έχεις δίκιο, όταν γράφεται σε σχόλιο ακούγεται σαν το "βασιλικό εμείς", ενώ όταν γράφεται σε κείμενο δίνει περισσότερο γδούπο στο επιτελείο πίσω από το κείμενο και την υφή της δημοσιεύουσας αρχής. Προσπαθώ να μάθω από τον μαιτρ. Δείξε υπομονή.)
Δήμο, δεν ξέρω από που ήρθαν όλα αυτά τα τόσο εντυπωσιακά ονόματα που αναφέρεις. Στην παραπομπή [2] του κειμένου μόνο ένα όνομα υπάρχει. Κι εγώ αναφέρομαι στον πληθυντικό του κειμένου και τις εντυπώσεις που δημιουργεί.
Τώρα θα καταψηφίσουν ακόμη περισσότεροι φοβούμενοι τον νότο.
Εγώ πάλι κρίνω τον δημοσιογράφο από το έντυπο για το οποίο διαλέγει να γράφει.
Η ασυλία είναι η μαμάκα των αλητών που κρύβονται στην βουλή. Θέλεις να την κρατήσεις;
Το ισοζύγιο μεταξύ κέρδους και κοινωνικού κανιβαλισμού ισοσταθμίζεται ή όχι από την ωριμότητα, παιδεία και σκεπτικό του κάθε ατόμου και την κοινωνίας που τα άτομα αποτελούν. Το κέρδος ενός είναι η χασούρα κάποιου άλλου. Αυτό δεν αλλάζει, εκτός αν απαγορεύσεις το κέρδος ή βάλεις περιορισμούς κοινωνικοοικονομικούς.
Λοιπόν, για να μην τσακωνόμαστε: ουτε Αυγή ούτε Βήμα!
Προτείνω "Τα ιπποδρομιακά νέα"!
Δημήτρη, ίσως θα έπρεπε να αποφασίσεις να μην κακίσεις αυτό με το οποίο διαφωνείς ή δεν κατανοείς. Κάποια στιγμή καταντά υπερβολικά αγενές, γιατί η κακία και το στερεότυπο απέχουν πολλάς σάγγας από την κριτική.
Αν διαβάσεις προσεκτικά την παράγραφο με τα πλάγια γράμματα θα βρεις τρεις υποσημειώσεις (2,3,4). Η 4η του Μπουρνάζου οδηγεί σε άρθρο με υπερσύνδεση (elementary, dear Thinks).
Κρίνω όχι την εταιρεία, αλλά τον εργαζόμενο, την άποψη, τις πηγές του.
Η ασυλία είναι μεγάλη κουβέντα. Γενικά τη θέλω επειδή θα μπορούσε κάθε βουλευτής ν γίνεται αντικείμενο μηνύσεων λόγω πολιτικών του επιλογών. Βέβαια, θα μου πεις, τότε ας το φοβάται όπως εμείς και να ενεργεί υπέρ του λαού. Ίσως και να έχεις δίκιο. Δεν έχω σαφή θέση προσωπικά, απλά μία τάση.
Ενδιαφέρον αυτό που σημειώνεις για το ισοζύγιο. Θα έλεγα ότι εξαρτάται από τη διαφορά συλλογικού κέρδους, ατομικού κέρδους και εκμετάλλευσης. Βλεπεις ο κανιβαλισμός δεν απλό κυνήγι κέρδους, αλλά πάτημα στα πτώματα άλλων. Το ισοζύγιο είναι ευδιάκριτο πιστεύω (συχνά και σε νομικό επίπεδο).
Δηλαδή, άλλο είναι το κυνήγι κέρδους μία επιχείρησης μεσοαστικής (ακόμα και μεγάλης) κι άλλο ο κανιβαλισμός όπου μπορεί να εισφοριδαφεύγει ή να φοροδιαφεύγει ή να βάζει κακές πρώτες ύλες (νόιμες ή παράνομες) για να αυξήσει το κέρδος με μείωση κόστους. Οι τράπεζες (το παγκόσμιας εμβέλειας τραπεζικό κεφάλαιο) δεν αναζητούν το κέρδος, αλλά την επιβολή τους σε βάρος των λαών και των κρατών.
Σε κάθε κείμενο με παραπομπές η παραπομπή αφορά τα προαναφερόμενα, και η επόμενη παραπομπή τα παρακάτω αναφερόμενα. Έχεις δίκιο πάντως: δεν ανήκω στην ομάδα των θαυμαστών του Τσόμσκυ https://en.wikipedia.org/wiki/Noam_Chomsky . Αν αυτά που έλεγε δεν τα έλεγε από την ασφάλεια και τον τρόπο ζωής που του προσφέρει το Λέξινκγτον της Μασαχουσέτης μπορεί να τον έβλεπα διαφορετικά -αντί απλά σαν μια Τζέην Φόντα 30 χρόνια αργότερα. Γνώμη μου. Και σέβομαι την δική σου και τόσων άλλων που τον βλέπουν διαφορετικά από εμένα. Έχοντας ο ίδιος κινηθεί στους κύκλους του Τσόμσκυ για λίγα χρόνια ελπίζω να μην είμαι τελείως ανίδεος σχετικά με το θέμα για το οποίο έχω γνώμη.
Κρίνεις όχι την εταιρεία αλλά τον εργαζόμενο. Δηλαδή αν ένας αριστερός πιάσει δουλειά σαν φουσκωτός της Χρυσής Αυγής θα του πεις μπράβο, ή θα τον πεις μπράβο;
Το να μην κάνουν όλοι μηνύσεις κάθε τρεις και λίγο είναι η μοναδική δικαιολογία της ασυλίας. Όμως σε μια άλλη χώρα όπου ψηφίζω, αυτό ρυθμίζεται από την φερεγγυότητα του συστήματος δικαιοσύνης, και τι επιτρέπεται να βλέπει το φως της αίθουσας του δικαστηρίου, η οποία αν όχι και τέλεια είναι τουλάχιστον από τις πιο αποτελεσματικές.
Για να έχεις κέρδος θα πατήσεις σε άλλους χωρίς να έχει πολύ σημασία αν το κάνεις με τα δάχτυλα των ποδιών προσεκτικά και ζητάς συγγνώμη καθώς περνάς από πάνω τους. Το κέρδος είναι αυτοσκοπός αλλιώς δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης οποιασδήποτε επιχειρησιακής ή εταιρικής προσπάθειας. Ούτε εμένα μου αρέσει ο κανιβαλισμός αλλά προτιμώ την παιδεία και ωριμότητα του λαού από το να τραβάω υποκειμενικές γραμμές ως προς το από που ξεκινάει να λέγεται "κανιβαλισμός". Ναι, την επιβολή του κέρδους αποζητούν η τράπεζες γιατί αυτή είναι η φύση της ύπαρξής τους μέσω της οποίας κινείται ο "πολιτισμός" μας. Τώρα έφτασε σε ένα Δαρβινικό κόμβο. Για να δούμε πως θα μεταλλάξει... και αν.
Να δω αριστερό να δουλεύει για τη Χρυσή Αυγή πρώτα και θα το συζητήσουμε...
Για την ασυλία έχεις δίκιο. Είναι ζήτημα σύνδεσης με τη δικαιοσύνη. Αν και σε καμία χώρα από όσο ξέρω της Ευρώπης ο πολιτικός δε δικάζεται από το φυσικό δικαστή.
Αν για σένα η εκμετάλλευση των άλλων, το κλέψιμο, η ανασφάλιστη εργασία κλπ, είναι απλά και μονο θέμα πολιτισμού τότε απέχουμε πολύ. Έτσι, όπως το βάζεις είναι τόσο γενικό ώστε καταντά αδύνατο να επιλυθεί το πρόβλημα. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα στρέφονται; Δε θα στρέφονται στο επιμέρους, αλλά στην κουλτούρα του επιχειρηματία;
Σχετικά με τις παραπομπές δεν κατάλαβα τι εννοείς. Το 2 πάει στην πρώτη φράση και τον Τσόμσκυ, το 3 στη δεύτερη περίοδο και τον Αγκάμπεν και το 4 στην τρίτη περίοδο και το άρθρο του Μπουρνάζου (που περιλαμβάνει τα ονόματα που παρέθεσα, όπου στέλνω μα υπερσύνδεση). Επιμένω, elementary...
Να δω σωστό δημοσιογράφο να δουλεύει στην Αυγή και να το συζητήσουμε κι αυτό.
Συμφωνούμε για την ασυλία.
Καθόλου! η εκμετάλλευση των άλλων, το κλέψιμο, η ανασφάλιστη εργασία δεν είναι καθόλου για μένα θέμα πολιτισμού. Το αναγνωρίζω όμως σαν τον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ο λεγόμενος "πολιτισμός" μας, είτε μ' αρέσει είτε όχι. Έχοντας απορρίψει ο άνθρωπος τον κομουνισμό, σοσιαλισμό, ΕΣΣΔ κλπ, στον εικοστό αιώνα (τον αιώνα που έχασες) είναι τώρα εδώ που είναι. Απλά παραδέχομαι την ανθρώπινη φύση μ' αρέσει δεν μ' αρέσει και πιστεύω ότι θα αλλάξει από μόνη της εν τη εξελίξη της... και πράττω εγώ όπως καλύτερα μπορώ να πράξω ώστε εγώ να μην είμαι ένοχος εκείνων με τα οποία διαφωνώ. Εσύ νομίζεις ότι νόμοι και κυβερνήσεις μπορούν να αλλάξουν την ανθρώπινη φύση.
Άστο με τις παραπομπές. Δεν μ' έπιασες.
Για τους δημοσιογράφους είσαι μηδενιστής. Για τα άλλα συμφωνώ.
Οι νόμοι δεν αλλάζουν τον άνθρωπο. Οριοθετούν την εξέλιξης της ηθικής/κουλτούρας (πλην των καθαρά διαδικαστικών). Δε με αντιλήφθηκες.
Η ίδια η δυνατότητα συμμετοχής του πολίτη στη δημοκρατική διαδικασία όμως τον αλλάζει γιατί έρχεται σε συναναστροφές με άλλους και κοινές επιδιώξεις. Αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε ασχολήθηκε με τα τοπικά κοινά, που είναι υπερκομματικά.
Που μηδενιστής; η Αυγή Δήμο είναι πολιτικό όργανο. Δεν είναι δυνατόν να δουλέψει εκεί κανείς αντικειμενικά, περισσότερο από τον Ριζοσπάστη ή τον Ελεύθερο Τύπο... Τους Times του Λονδίνου τους έδινα κάποιο σεβασμό μόνο μέχρι που τους αγόρασε ο Μέρντοχ, φερ' ειπείν. Αν θέλεις να σε ακούσει μη ομοϊδεάτης σου δεν μπορείς να τον πείσεις χρησιμοποιώντας θέσφατα ομοϊδεατών σου :-) Χρησιμοποίησε κάτι άλλο που να είναι αντικειμενικά αποδεκτό.
Εφ' όσον συμφωνούμε ότι οι νόμοι δεν αλλάζουν τον άνθρωπο που διαφωνούμε; στο ότι είναι ανθρώπινη φύση να πατάει ο άνθρωπος επί πτωμάτων, δεν μας αρέσει και ελπίζουμε να αλλάξει; Ίσως η διαφωνία μας είναι στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξει.
Η αλλαγή Δήμο δεν έρχεται με το να κάνουν πηγαδάκι οι ομοϊδεάτες. Έρχεται με την συνεννόηση μεταξύ εκείνων που έχουν διαφορετικές απόψεις. Και αυτό για κάποιο λόγο γίνεται πιο επιτευκτό όσο πηγαίνεις βόρεια, και τουρλού ντολμάδες όσο πηγαίνεις νότια. Παίζει ρόλο και το κλίμα, ξέρεις.
Αυτό που έχουμε ανάγκη δεν είναι ο αφανισμός της Ευρώπης, αλλά η επανίδρυσή της. Έχουμε ανάγκη από μία Ευρώπη που λειτουργεί δημοκρατικά, από μία εθνική κυβέρνηση που θα επιδιώκει την επέκταση των δημοκρατικών θεσμών στην Ένωση.
Δηλαδή σήμερα η Ευρώπη δεν διαθέτει δημοκρατικούς θεσμούς οπότε πρέπει να τους επανιδρύσουμε;
Μήπως μπορείς να μας πεις ποια χώρα θα θέλαμε σαν πρότυπο γι΄ αυτήν την επανίδρυση;
Ξαναδιάβασε, Δημήτρη, τι έγραψα για το μηδενισμό και τη δημοσιογραφία και ξαναμιλάμε...
Εσύ διαφώνησες, όχι εγώ για τον κανιβαλισμό... Το υπόλοιπα δε με καλύπτουν. Η δημοκρατία έρχεται από δράσεις στη συλλογικότητα. Η δημοκρατία είναι κατάκτηση που κερδήθηκε με αγώνες. Και τους αγώνες τους έκαναν ομοϊδεάτες.
Αθεό, άλλο επανίδρυση κι άλλο ίδρυση. Η Ευρώπη όπως έχω γράψει κι άλλες φορές έχει δημοκρατικούς θεσμούς που στην παρούσα φάση υπό τη γερμανική ηγεμονία και το νεοφιλελεύθερο ρεύμα τους έχει περιορίσει. Αλλά στο κάτω κάτω δε μετράει τι έχουμε μόνο, αλλά [πόσο λειτουργεί και πόσο μπορούμε να το επεκτείνουμε. Θέλουμε να το επεκτείνουμε; Αυτή είναι η πραγματική ερώτηση.
"Δημοσιογραφία" (;) δηλαδή η Αυγή δεν είναι πολιτικό όργανο κατά σε; Είναι πολιτικό όργανο Δήμο ή δεν είναι;
Δημήτρη, για τελευταία φορά. Σήμερα μάλλον ήταν ληγμένα... Απαξιώ πια.
"σήμερα οφείλουμε να υπερασπίσουμε την οντότητα εθνους-κράτους"
Συμφωνώ με τον Κλεισθένη.
πρώτο βήμα έγινε,
Στην άκρη τα δύο κόμματα που έχουν τεράστιες ευθύνες,
Οι νοοτροπίες, όμως, δεν έφυγαν μαζί τους
Χρειάζεται το δεύτερο βήμα.
Να συμμαζέψουμε τα ασυνμμάζευτα κατά αρχήν και μετά να μιλήσουμε για εξαγωγή κουλτούρας κλπ.
...γερμανική ηγεμονία και το νεοφιλελεύθερο ρεύμα τους έχει περιορίσει.
Δηλαδή τους έχει περιορίσει στην Γαλλία, το Βέλγιο,την Ολλανδία,την Δανία, την Σουηδία κτλ οπότε πρέπει εμείς να φροντίσουμε να τους επεκτείνουμε;
Ή μάλλον να τους ρωτήσουμε, κατά την άποψη σου αν θέλουν να τους επεκτείνουμε;
Αθεόφοβε, βεβαίως. Όταν έχει περιοριστεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως συλλογικό όργανο και του Ευρωκοινοβουλίου κι οι αποφάσεις όλο και συχνότερα παίρνονται σε επίπεδο γαλλογερμανικής κορυφής, τότε ναι περιορίζεται η λειτουργία των θεσμών λήψης αποφάσεων.
Ας το θέσω διαφορετικά. Οι εκλογές σε μία χώρα δεν επηρεάζουν τις άλλες; Μία χώρα δεν έχει δική επίδραση;
Μέσα στις σημερινές συνθήκες (μονομερής λιτότητα, απαξίωση του κράτους πρόνοιας κι εκχώρησή του σε ιδιώτες) βλέπουμε ότι ο νότος πιέζεται μαζί με την Ιρλανδία. Η Γαλλία ήδη κινήθηκε διαφορετικά στις εκλογές (η Γερουσία είναι σοσιαλιστική, η Προεδρεία το ίδιο και σε λίγο και η Βουλή -πράγμα πρωτόγνωρο στα γαλλικά χρονικά). Οι ελληνικές, λοιπόν, εκλογές επηρεάζουν όλη την ΕΕ.
Γιατί είναι κακό να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε τη δημοκρατία;
Σπίθα, σίγουρα χρειάζεται πολύ δουλειά για να αλλάξουν οι στερεοτυπικές αντιλήψεις. Μην παραβλέπεις πόσοι μετακόμισαν ένθεν κακείθεν για να κρατήσουν τη θέση τους ή από φιλοδοξία και κινούμενοι με το λαϊκό κύμα. Αυτοί ακριβώς μεταφέρουν τα παλιό μήνυμα. Κι εμείς πρέπει να είμαστε εκεί να τους αλλάξουμε τους εσωτερικούς συσχετισμούς που θα πάνε εν καιρώ να διαμορφώσουν (βλ. φιλελεύθερες ομάδες στη ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚογενείς στο ΣΥΡΙΖΑ).
Όταν γράφεις:
Η Ευρώπη όπως έχω γράψει κι άλλες φορές έχει δημοκρατικούς θεσμούς που στην παρούσα φάση υπό τη γερμανική ηγεμονία και το νεοφιλελεύθερο ρεύμα τους έχει περιορίσει
είναι εύλογο να σε ρωτάω:
Δηλαδή τους έχει περιορίσει στην Γαλλία, το Βέλγιο,την Ολλανδία,την Δανία, την Σουηδία κτλ οπότε πρέπει εμείς να φροντίσουμε να τους επεκτείνουμε;
Ή μάλλον να τους ρωτήσουμε, κατά την άποψη σου αν θέλουν να τους επεκτείνουμε;
εσύ μου απαντάς για την δημοσιονομική πολιτική της λιτότητας,που αφορά την οικονομία και όχι την δημοκρατία που κανένας δεν αμφισβητεί ότι λειτουργεί σε όλες αυτές τις χώρες που σου έγραψα, και δεν χρειάζεται αλλά και δεν πρόκειται να αποκτήσει καμιά ενίσχυση από τις ελληνικές εκλογές.
To ότι οι ελληνικές εκλογές μπορεί να επηρεάσουν την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της ΕΕ αυτό δεν είναι απίθανο αλλά όχι βέβαια το δημοκρατικό τους στάτους.
Θα πρόκειται βέβαια για αστειότητα να πιστεύεις ότι θα ενισχυθεί η δημοκρατία, όπως γράφεις, αν βγει πρώτο κόμμα στην Ελλάδα ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας!
Αθεό, παρέβλεψες ότι σημείωσα πως όταν έχει περιοριστεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως συλλογικό όργανο και του Ευρωκοινοβουλίου κι οι αποφάσεις όλο και συχνότερα παίρνονται σε επίπεδο γαλλογερμανικής κορυφής, τότε ναι περιορίζεται η λειτουργία των θεσμών λήψης αποφάσεων.
Γιατί η δημοσιονομική προσαρμογή και ο νεοφιλελευθερισμός αντιμάχονται τις δημοκρατικές ελευθερίες (βλ. κυβερνήσεις διορισμένες, περιορισμός αποφασιστικής δύναμης θεσμικών οργάνων με διμερείς ή τριμερείς συναντήσεις κλπ).
Ο πόλεμος με το νεοφιλελευθερισμό είναι η ίδια η απαίτηση για περισσότερη δημοκρατία κι επέκταση των θεσμών της.
Ήδη έχουμε δείγματα από λαούς της Ευρώπης για αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς. Η Ισλανδία και η εμπειρία των αγανακτισμένων σε Ισπανία και Βρετανία είναι μία μεγάλη παρακαταθήκες τέτοιες εμπειρίας κι εγχώρια έχουμε από τη Σαλονίκη (καλύτερες διαδικασίες ποιοτικά από την Αθήνα) και άλλα κοινωνικά κινήματα.
Η δική μας επίθεση (όχι ταξική με τη στειρότητα του όρου) θα είναι η απαίτηση και η διεκδίκηση δημοκρατικής επέκτασης.
Ναι, οι αναλύσεις μας μάραναν. Εδώ ούτε από τους πολιτικούς (εγχώριους και εξωχώριους) ακούς λόγο για τον πολίτη. Μόνο για την οικονομία διαπληκτίζονται.
Δημοκρατία σου λέει μετά...
Ακριβώς για αυτό, καμηλοβάτη, πρέπει να μπει μπροστά ο πόλίτης και γίνει αυτός το αποφασιστικό όργανο.
Ας θες βλέπεις κι το νέο μας άρθρο, με ένα πιο ανεπτυγμένο σκεπτικό πάνω στο ίδιο θέμα.
Ευρώπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι,
..τελικά.
Όλα είναι δίκοπο μαχαίρι, Σπίθα... Το θέμα είναι πώς το χειριστούμε εμείς.
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι εκτός του ότι οι προτάσεις που εισηγήσαι για μία νέα Ευρώπη δείχνουν στην παρούσα φάση πόσο πολύ η έννοια της δημοκρατίας έχει βιαστεί και ατιμαστεί. Κι αυτό γιατί γίνεται ακριβώς το αντίθετο.
Όντως μας έλαχε βαρύς κλήρος, Δείμε. Από εμάς θα φανεί τι μέλλει γεννέσθαι στην Ευρώπη ολόκληρη κι εμείς εδώ περί άλλων τυρβάζουμε. Θα συμφωνήσω με τον ΣΠίθα: είναι δίκοπο μαχαίρι η Ευρώπη και ακόμη πιο δίκοπο τα όργανα και οι πολιτικοί της. Αυτό που βλέπω είναι ότι ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μια κοινή Ευρώπη δίχως πρώτα να έχουμε αποφασίσει τι Ευρώπη θέλουμε. Ποιος θα κάνει αυτά που πρέπει; Η ανίκανη Μέρκελ; ο κατά τα φαινόμενα εκδικητικός Σόιμπλε; Ο μάλλον άβουλςο Ολάντ; Ο ανύπαρκτος Ραχόι; Ο υπάλληλος Μόντι; Που να τη βρεις τη Δημοκρατία μέσα από δαύτους; Μας επέβαλαν προ πολλού όλα τα λαμόγια και τις μετριότητες για να διαλέγουμε μέσα από αυτούς αποκλειστικά λες και άξιοι και ικανοί δεν υπήρχαν. Έχει γίνει αγώνας επί δεκαετίες για να γίνουμε φυτά, μήπως τελικά δεν θέλουν την αλλαγή οι μεγάλοι; Μήπως γι'αυτό μας εκβιάζουν τόσο πολύ εν όψει των αυριανών εκλογών;
Και ακριβώς πρέπει να ορθώσουμε το δικό μας ανάστημα, κουφετάριε.
Αδη, ποτέ κανείς δεν είπε ότι ο αγώνας για ενίσχυση της δημοκρατίας είναι εύκολος. Δύσκολος και με πολλά εμπόδια. Όραμα, υπομονή και εκμετάλλευση του ανταγωνισμού χρειαζόμαστε. Και μεταφορά του μηνύματος σε όλη την ΕΕ.
Δημοσίευση σχολίου