Ο ποιητής κι ο Θερσίτης

Διαφωνούσαν οι αρχηγοί

πώς να χύσουν αίμα.

Μα ο Θερσίτης

τόλμησε να σηκώσει

τη φωνή του,

έβρισε τον αρχηγό,

(πέταξε γιαούρτι,

μούντζωσε,

φώναξε),

κάλεσε σε ανταρσία,

να μη χυθεί

αίμα στρατιωτών

στον πόλεμο

για τη μοιχαλίδα.

Ο Όμηρος ενοχλήθηκε,

(σα λακές 
περισπούδαστος
δημοσιολόγος

ακριβοπληρωμένος

εκφραστής

αριστοκρατών και βασιλέων)

τον λοιδόρησε,

τον εποίησε

παρασιτικό στοιχείο,

δειλό

που βρίζει και φιλονικά,

αυθάδη

που δεν υπακούει

στις αποφάσεις εκείνων

που ξέρουν καλύτερα.

Ο ένας ήρωας τον χαστούκισε

(με πανοπλία, κλομπ και ασπίδα πλαστική)

ο άλλος τον κέντρισε

με λόγχη (και φόρους)

γιατί άλλαξε

το ρου του αμαζόνειου φόνου.

Ο ποιητής και οι βασιλείς

δε συμπαθούν 
τους Θερσίτες,

μόνο τους Εύμαιους

που συμμετέχουν σε φονικά

και υπακούν

με λαχτάρα

στην επιστροφή

του κυρίου τους