γράφτηκε για το eklogika.gr
Σήμερα πια οι
μεσοαστοί χάνουν και τα λίγα χαρακτηριστικά μαζί με το υλικό κεφάλαιο που τους
διαχωρίζουν από άλλα λαϊκά στρώματα. Χάνουν τις ευκαιρίες μόρφωσης με πολιτικές
διαχειριστικών μεταρρυθμίσεων. Άλλοτε υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τα όνειρα
για ανώτατες σπουδές, αφού το οικογενειακό εισόδημα δεν αρκεί για σπουδές σε
άλλη πόλη ή για προεξεταστική προετοιμασία. Οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση
ολοένα κι εντείνονται περιορίζοντας την ακαδημαϊκή μόρφωση σε όλο και
λιγότερους.
Την ίδια στιγμή,
φραγμούς προσπαθούν να ανεβάσουν όλο και περισσότερες κυβερνήσεις στην
ιντερνετική πρόσβαση. Στο όνομα των πνευματικών δικαιωμάτων ή και απευθείας
παρεμβάσεις για πολιτικού περιεχομένου άρθρα, δείχνουν το αντιδημοκρατικό
πνεύμα της Νέας Οικονομίας και της κοινωνίας των αγορών.
Και ας μην
παραβλέπουμε την ένταση της αστυνομοκρατίας. Για τη διασφάλιση της πάση θυσία πάταξης των ασχημονούντων, ο
κουκουλονόμος προβλέπει ότι πρέπει να υπάρχουν ειδικής μορφής δικαστήρια που να
δικάζουν τους "κουκουλοφόρους" –επιστροφή, μ’ άλλα λόγια σε μια μορφή
έκτακτων στρατοδικείων. Η όλη φιλολογία περί κουκουλοφόρων στην πραγματικότητα
δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία αφαιρετική -και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη-
ιδεολογική κατασκευή, με την οποία διάφοροι παράγοντες της δημόσιας ζωής (ΜΜΜΕ
και πολιτικοί) επιχειρούν να οικοδομήσουν την εικόνα (και να ποινικοποιήσουν
τις πρακτικές) του αναδυόμενου "εσωτερικού εχθρού"[1].
Ήδη η Monde Diplomatique
προειδοποιούσε όμως από δεκαετίας ότι οι αστυνομικές δυνάμεις των ανεπτυγμένων
χωρών της Δύσης στρατιωτικοποιούνται, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις
κοινωνικές εξεγέρσεις του μέλλοντος. Οι ελληνικές δυνάμεις καταστολής θα
διαβούν το Ρουβίκωνα το 2004, όταν το ελληνικό κράτος δαπανά το μεγαλύτερο ποσό
στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων για την "ασφάλεια" της διοργάνωσης[3].
Η
ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής αποτελεί αναγκαιότητα της δημοκρατίας. Στη φάση που ζούμε είναι υποχρεωτικό -με όρους
νεοφιλελευθερισμού- να ενισχυθούν οι μονάδες διατάραξης και διάσπασης των αντιδράσεων.
Όταν το κράτος πρόνοιας διαστέλλεται και οι εταιρίες -θέση- πιέζουν ολοένα και
εντονότερα για «ελευθερίες ανάπτυξης», οι πολίτες -αντίθεση- αντιδρούν. Οι
τελευταίοι μη έχοντας ισχυρή πολιτική υποστήριξη έρχονται σε ευθεία σύγκρουση
με τις κυβερνήσεις τους. Και αυτονόητα η βία φέρνει αντι-βία. Η σχέση κράτους
και πολιτών είναι καθαρά διαλεκτική και οι όποιες αντιδράσεις του πρώτου
επενεργούν αντιστρόφως ανάλογα στους τελευταίους. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι
στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας οι αριστερές δυνάμεις έχουν πια εξοβελιστεί
σε μονοψήφιο εκλογικό ποσοστό[5].
Και η
νεοφιλελεύθερη αντιδημοκρατικότητα έρχεται να ισχυροποιηθεί με τα σύγχρονα παρασυντάγματα[6]. Τα δύο μνημόνια «Οικονομικής και
Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και «Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις
Οικονομικής Πολιτικής» του ν. 3845/ 2010, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την
«εκτελεστική» τους μεταγενέστερη νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο
«παρασύνταγμα», γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό
πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού – και όχι μόνον – συντάγματος,
ενόψει μιας νέας εκδοχής κατάστασης ανάγκης: της αποφυγής της χρεωκοπίας.
Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η βίαιη αυτή αναπροσαρμογή του
ελληνικού οικονομικού συστήματος,
σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό του
Κουκιάδη ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας». Πράγματι, η
ασφυκτική δέσμευση της κυβερνητικής πολιτικής από τις προβλέψεις των μνημονίων,
συνιστά περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας πολύ χειρότερο από αυτόν του διεθνούς
οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα μετά την πτώχευση της το 1893.
(Για την ακρίβεια, μάλιστα, ο τότε διεθνής οικονομικός έλεγχος δεν επιβλήθηκε
το 1893, αλλά το 1897, μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο. Μόνον τότε έγινε
αναγκαστικά δεκτή η επιβολή του ελέγχου, ως αναπόδραστη δηλαδή αποδοχή
συντριπτικής στρατιωτικής ήττας, σε συνδυασμό με τις πολεμικές αποζημιώσεις)[7].
Για
«αντισυνταγματικές-πραξικοπηματικές» αποφάσεις έκανε λόγο ο καθηγητής Γ.
Κασιμάτης, ενώ αντίστοιχα για «δίκαιο κατεχόμενης χώρας» έκανε λόγο ο Ι.
Κουκιάδης, ενώ ο Κατρούγκαλος τόνιζε πως ανάλογες ρυθμίσεις θα επιβάλλονταν
μόνο σε χώρα που είχε υποστεί «συντριπτική στρατιωτική ήττα». Σε ανάλογο ύφος ο
Χρυσόγονος έκανε λόγο για «δημοκρατία μόνο των θεσμών», που λειτουργεί δηλαδή
μόνο τυπικά μέσα σε θεσμούς κλειστούς μακριά όμως από τη λαϊκή βούληση και το
συναίσθημα.
[1] Ιός της Κυριακής, Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία, 01/03/2009.
[2] Χρήστος Ζέρβας, Εκθεση-ράπισμα στις προληπτικές συλλήψεις, Ελευθεροτυπία, 21/03/2010
[3] Κ. Κιτίδη, Α. Χατζηστεφάνου, Debtocracy, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2011, σελ.
31.
[4] Δήμος Χλωπτσιούδης, η δημαγωγία
της δημοκρατίας, εκδ. Συνείδηση,
Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 3.
[5] ό.π. σελ. 16.
[6] Παρασυντάγματα στην Ιστορία των Ελληνικών Συνταγμάτων ονομάζονται
οι μετεμφυλιακές νομοθεσίες κα κανονιστικές διατάξεις που εκτός Συντάγματος,
αλλά με ισχύ τέτοιου, επέβαλαν μέτρα κατά των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων
ακόμα κι αν αυτές οι διατάξεις ήταν αντίθετες προς τα ισχύοντα Συντάγματα (πχ
του 1952) στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου.
9 έκριναν :
Καλό (αν και δεν το βλέπω) Χειμώνα Δείμε. Ο δρόμος που εδώ και χρόνια υποψιαζόμασταν που οδηγούσε, έφτασε στην πρώτη του καμπή. Στην απροκάλυπτη επιβολή δικτατορίας με την επίφαση της διαφύλαξης της νομιμότητας και την προστασία των πολιτών.
Ποιος πολίτης όμως χρειάζεται προστασία και από ποιον; Εκτός αν είναι πολίτης μόνο κατά την ιδιότητα που του αποδίδει το σύνολο των εγγράφων που κουβαλάει κάθε φορά που θέλει να διεκπεραιώσει αστική του υπόθεση.
Θυμάμαι τον Χατζηδάκι που εκφωνούσε αλλά και έγραφε, πως δεν μας φοβίζει η φρίκη γιατί πάψαμε να φοβόμαστε, αλλά γιατί συνηθίσαμε να φοβόμαστε.
Και τι πιο φυσικό για αυτόν που συνήθισε τον φόβο μέσα του, να τον τρομάζει η αποστέρηση του. Δε θέλει να χάσει το φόβο του γι' αυτό προτιμά να χάσει τη συνείδηση του. Δε θέλει να χάσει τις αλυσίδες του γι΄αυτό προτιμά να χάσει τον εαυτό του. Τον τρομάζει το διαφορετικό γιατί και ο ίδιος δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό του.
Η δικτατορική επιβολή της νέας οικονομίας (που είναι η ίδια με εκείνη του ιστορικού πλαισίου της "σιδερένιας φτέρνας") και της νάς πολιτικής (ό.π.) προϋπέθετε ένα νέο κατασκευασμένο τύπο ανθρωποειδούς. Και το δημιούργησε στις χώρες που προετοίμαζε εδώ και χρόνια, μέσω της επιβεβλημένα υποβαθμισμένης παιδείας, της εστιασμένα τεχνολογικής και όχι ανθρωπογνωστικής (για να μη πω κλασικής) μόρφωσης και την υποκατάσταση της Παιδείας από την εκπαίδευση.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Μπορούμε να πάρουμε πίσω ότι μας έκλεβαν συστηματικά εδώ και δεκαετίες; Και πρώτα πρώτα, τον ίδιο μας τον εαυτό για να μπορέσουμε να προσφέρουμε αυτό το ελάχιστο στα παιδιά μας, στις γενιές του μέλλοντος.
Μα, καλέ μου SKY, ο εκφασισμός της δημοκρατίας και η καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών -που γίνεται πια νόμιμα- ουσιαστικά αποσκοπεί στον τρόμο, να μη διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Είναι μία αντίδραση απέναντι στις λαϊκές απαιτήσεις, είναι μία άλλη μάχη ενάντια στη μεσοαστική τάξη που φάνηκε να διεκδικεί όλο και περισσότερα.
Και όχι μόνο ενάντια στη μεσοαστική τάξη ή ότι απέμεινε από αυτή. Είναι ενάντια σε όλους. Όλοι φοβισμένοι - όλοι ελεγχόμενοι. Έστω και αν φοβούνται να χάσουν κάτι που δεν έχουν (δημοκρατία - ελευθερία - σπίτι - αυτοκίνητο - χρήμα όλα τσουβαλιασμένα), αρκεί που φοβούνται.
Ορθή η παρατήρηση. Ενάντια στους μεσοαστούς και τους φυσικούς τους συμμάχους. Απλά οι μεσοαστοί σήκωσαν και σηκώνουν το κεφάλι ευκολότερα την τελευταία τριετία γιατί χάνουν περισσότερα και πια φάνηκε ότι δεν υποκύπτουν στα παλαιά σοφιστικά διλήμματα.
τραγική δεν είναι τα σημερινά, τα μελλούμενα θα είναι τραγικά. Οι ίδιες οι δυνάμεις κατοχής δεν μπορούν να "φρενάρουν" τη φορά των πραγμάτων. Όποια φρόνηση υπήρχε, έχει χαθεί. Το "σύστημα" καταστρέφεται, αλλά θα έχει προηγουμένως καταστρέψει ό,τι παρέμεινε υγιές στην ελληνική κοινωνία...
Ξενικός
Ξενικέ, σίγουρα το μέλλον θα είναι χειρότερα να συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι. Απλά τότε θα έχουν πετύχει να μας υποδουλώσουν πλήρως.
Το 'χουμε ξαναπεί: καλές και σεβαστές όλες οι απόψεις, αλλά ο κύβος δεν ρίπτεται αν δεν αποφανθεί ο Σπίθας!
Αυτό είναι γεγονός, Άσκαρ. Πού πας χωρίς καθοδήγηση;
Ο απόλυτος έλεγχος των άλλων συνπιθηκοειδών. Το άγιο δισκοπότηρο των αρχιπιθηκοειδών.
Δημοσίευση σχολίου