δικομματική συμφωνία για γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη

γράφτηκε για το tvxs.gr

Διαβάζουμε αυτές τις μέρες τα πρώτα δημοσιεύματα αναφορικά με το μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό στη Γερμανία και τη συμφωνία των δύο κομμάτων. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπερίσχυσε η ατζέντα της Άγκελα Μέρκελ ενώ στο εσωτερικό υπάρχουν σημεία που εκφράζουν και θέσεις των Σοσιαλδημοκρατών. 

Αξίζει να θυμηθούμε τις ελπίδες που κάποιοι σκόπιμα καλλιεργούσαν στα μέσα ενημέρωσης για την θετική για τη χώρα μας είσοδο των σοσιαλδημοκρατών στο μεγάλο συνασπισμό. Παπαγάλιζαν σε κόμβους κοινωνικής δικτύωσης και τηλεπαράθυρα για την αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής της Γερμανίας, παραβλέποντας ότι το δόγμα ΝΔΣΟΚ δεν απαντάται μόνο στην Ελλάδα ούτε και η νεοφιλελεύθερη επίθεση είναι νοτιοευρωπαϊκή υπόθεση. Τα δύο κόμματα, πλην ορισμένων εσωτερικών ζητημάτων, ουσιαστικά στην ευρωπαϊκή τους πορεία "τα βρήκαν" πολύ καλά.

Το γερμανικό τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο όσο κερδίζει με τη νεοεθικιστική πολιτική της Μέρκελ, δεν έχει κανένα λόγο να ζητήσει αλλαγές. Αντιθέτως, πιέζει για συνέχιση της πολιτικής αυτής που τη φέρνει σε καλύτερη θέση έναντι των κινέζικων κι αμερικανικών εξαγωγών και ανοίγει δρόμους σε νέες αγορές. Άλλωστε, η γερμανική ελίτ μόνο κέρδισε από την κρίση και τους χειρισμούς της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Στο κεντρικό, λοιπόν, ζήτημα της ευρωπαϊκής κρίσης, φαίνεται ότι κυριαρχεί η ως τώρα γερμανική πολιτική. Η εμμονή στη λιτότητα, παρά το γεγονός ότι δημιουργεί τέτοιας έκτασης κοινωνικά προβλήματα (Ιβηρική, Ελλάδα) και δυναμικές αντιδράσεις από τους πολίτες, είναι χαρακτηριστική. Βασικό σημείο ακόμα μία φορά είναι η ευθύνη των κρατών για την οικονομική τους πολιτική (προϋπολογισμοί) και η άρνηση των ευρωομολόγων (στα οποία αντιδρά εντόνως η πολιτική Μέρκελ-Σόιμπλε). Η επιμονή όμως στη λογική του 3% και η νεοφιλελεύθερης κοπής λογική αντιμετώπιση του χρέους, ουσιαστικά εγγυάται ότι αυτή θα συνεχιστεί.

Αποφάσισαν να πιέσουν για διαρθρωτικές αλλαγές, σηματοδοτώντας νέο κύκλο επιθέσεων στις κατακτήσεις των λαών, νέες ιδιωτικοποιήσεις, παρά τα προβλήματα που αναδεικνύονται όπου εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα. Στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης η γερμανική ευρωπαϊκή πολιτική, γίνεται ισχυρότερη με παροχής βοήθειας με πολύ αυστηρούς όρους.

Την ίδια στιγμή, με το δικομματικό συμφωνητικό, η Γερμανία θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του ελεγκτή στην ΕΕ. Αποφάσισαν τα δύο κόμματα ότι η Ελλάδα θα μείνει σε πιο ασφυκτικό έλεγχο αφού η Γερμανία θα αναλάβει να στηρίξει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της Ελλάδας μέσα από "τη συνέχιση και ανάπτυξη" της διμερούς συνεργασίας στο πλαίσιο της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης, ενός δικτύου των ελληνικών και γερμανικών δήμων και περιφερειών (βλ. προσπάθειες Φούχτελ).

Στην ουσία υπογραμμίζεται ότι η Γερμανία θα συνεχίσει να ελέγχει την Ελλάδα όχι μόνο σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε διμερές επίπεδο (όπως έκαναν τα αποικιακά κράτη που ήθελαν να μεταφέρουν το χριστιανικό πολιτισμό στην Αφρική), για να είναι βέβαιοι ότι θα γίνουν όσα θέλουν πιέζοντας καλύτερα. Μάλιστα μέσω των αδελφοποιήσεων ετοιμάζεται και το σχέδιο Φούχτελ (ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ κλπ).

Ταυτόχρονα "δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην κινητικότητα της ευρωπαϊκής νεολαίας... δημιουργία ενός ελληνογερμανικού δικτύου νεολαίας" με στόχο τη μείωση της νεανικής ανεργίας, μέσω της κατάρτισης και επανεκπαίδευσης των νέων. Ουσιαστικά το σύμφωνο περιλαμβάνει την ευρωπαϊκή κατεύθυνση των τελευταίων ετών για ευκαιριακή και βραχύχρονη κατάρτιση ενός ευμετάβολου και κινούμενου νεανικού εργατικού δυναμικού.

Από την άλλη, για τους πτυχιούχους, είναι φανερή η τάση/επιθυμία της Γερμανίας για απορρόφηση της ελληνικής –τουλάχιστον- νεολαίας. Με άλλα λόγια συμφώνησαν να βοηθήσουν να αποψιλωθεί από νέους η Ελλάδα και να φύγει όλο το μορφωμένο δυναμικό στη "σύμμαχο" αυτοκρατορία. Οι Έλληνες πολίτες επένδυαν στη μόρφωση των νέων και η Γερμανία θα την εκμεταλλεύεται αφού εμείς δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό το παραγωγικό δυναμικό (ας σημειώσουμε παρενθετικά ότι ακριβώς αυτό αποδεικνύει την υψηλή μόρφωση που παρέχεται στην Ελλάδα παρά τα τόσα προβλήματα υποχρηματοδότησης).

Η γερμανική ηγεμονική προτεσταντική πολιτική που ασκείται, θα συνεχίσει ακόμα πιο δυναμική, με μεγαλύτερη αποδοχή από το γερμανικό λαό (αφού εκατομμύρια σοσιαλδημοκράτες θα ψηφίσουν το σύμφωνο συνεργασίας). Αποκαλύπτει το νέο ρόλο που θέλει να διαδραματίσει στην Ευρώπη η Γερμανία, χωρίς κομψότητες καθιστώντας την εθνική πολιτική ταυτόσημη με την ευρωπαϊκή. Πρακτικά τα δύο κόμματα έθεσαν ως στόχο τους τη συνέχιση πολιτικών που φέρνουν πλεονάσματα, ακόμα κι αν αυτό κατακρίνεται από ευρωπαϊκά όργανα και επιφέρει ελλείμματα και κοινωνικά προβλήματα σε άλλες χώρες.