Με αφορμή ένα πολιτικό σποτάκι...

Κανονικά δε θα έπρεπε να ασχολούμαστε. Λίγο γιατί τούτο μας προτρέπει να πράξουμε ο υποθετικός σχολιαστής του Καβάφη, λίγο γιατί δεν ασχολείσαι με ό,τι δε σε απειλεί… Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε η ευρύτατη αποδοχή του βίντεο από τα συστημικά μέσα και τούτο χωρίς να έχουμε να κάνουμε με μια καινοτόμα καλλιτεχνική δημιουργία. Γιατί τελικά όταν σε υπερπροβάλλουν οι ταξικοί εχθροί μάλλον κάτι κάνεις λάθος….

Από χρόνια έχω διαχωρίσει σχέσεις με συγγενείς χώρους. Όχι γιατί είμαι ορθόδοξος, ηθικός ή άμεμπτος (όπως αυτοθεωρούνται οι πολιτικοί μου συγγενείς), αλλά γιατί με κάθε τρόπο αποφεύγουν να συνεργαστούν μαζί μου μέσα στα κινήματα. Βέβαια, οποιαδήποτε συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο ολοκληρώνεται αφού πρώτα έχει περάσει από το κινηματικό. Έτσι, πριν ακόμα τεθεί θέμα πολιτικής συνεργασίας εγκαταλείπουν κινήματα και στο ίδιο ύφος με τους συστημικούς λακέδες των ελίτ τα λοιδορούν.

Η άρνηση στήριξης και ενίσχυσης τοπικών κινημάτων κοινωνικής αλληλεγγύης (ανταλλακτικά δίκτυα, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φροντιστήρια) γέννα έναν ιδιότυπο κοινωνικό σεχταρισμό που ξεπερνά κατά πολύ εκείνο της συνύπαρξης σε κοινές κινητοποιήσεις. Γιατί τελικά η αλληλεγγύη γεννά συνειδήσεις, συλλογικότητες και συνεργασίες. Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Ούτε όμως μπορεί να περιοριστεί στη στενή έκφραση της ταξικής υποστήριξης μέσω κινητοποιήσεων. Απλώνεται και στην ανάγκη επιβίωσης και κάλυψης βασικών αναγκών.

Την κινηματική συνεργασία όμως τα υπόλοιπα μέλη της πολιτικής μας οικογένειας το έχουν κάνει βίωμα. Το ζητούμενο δεν είναι όμως το ιδεολογικό (βλ. καθαρότητα αρχών) ούτε ο τρόπος με τον οποίο κάποιος κάνει πράξει τις πρακτικές/θέσεις εκείνων που θέτει στην ιδεολογική πρωτοκαθεδρία (ξεχνώντας ότι ο Λένιν συνεργάστηκε ακόμα με τη μεσαία τάξη κάνοντας «δύο βήματα πίσω κι ένα μπρος» ή το Στάλιν που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς για να «κερδίσει χρόνο και να προετοιμάσει την ΕΣΣΔ»).

Ο σεχταρισμός είναι μία αντίληψη που συνδέεται με το «αλάθητο», το μεσσιανισμό και την κομματική επιβίωση (που βαφτίζεται ορθοδοξία). Ωστόσο, κατά βάση η κοινωνική απομόνωση λειτουργεί αντικοινωνικά και συμβάλλει σε παραβιάσεις βασικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (βλ. δικαιώματα ομοφυλόφιλων, σύμφωνο συμβίωσης, εκκωφαντική σιωπή για τα δικαιώματα των κρατουμένων σε στρατόπεδα μεταναστών κλπ).

Οι -κυρίαρχοι μέχρι χτες- συγγενείς από χρόνια σταμάτησαν να συμπαρίστανται στις ανάγκες όλων των ανθρώπων γιατί είναι απλά άνθρωποι ακόμα κι όταν διαφωνεί μαζί τους. Σήμερα πια ακόμα και η κυβέρνηση δείχνει να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα επιβίωσης των πολιτών. Αλλά δεν κάνει τίποτα για αυτά. Όποιος απλά μιλά, αλλά δεν ενεργεί τι διαφορετικό κάνει;

Οι αστοί δεν ντρέπονται να πουλήσουν το σκοινί κι έτσι σίγουρα δε φείδονται αισχύνης κι όνειδος προκειμένου να μεταχειριστούν για την προπαγάνδα τους τη "συνεπή στάση" και τη νεανική "δημιουργικότητα" προκειμένου να επηρεάσουν τους αριστερούς ψηφοφόρους. Γιατί τελικά η αντισυστημικότητα δεν αναδεικνύεται από την εμμονική και μονοδιάστατη κριτική των συγγενών, αλλά από τη στάση των αντιπάλων.

Το ζήτημα για κάποιους είναι η προστασία των τειχών της αριστεροσύνης. Για τη δική μας ταπεινή γνώμη, το ζήτημα είναι η προστασία του παραγκωνισμένου πολίτη, των οικογενειών που ζουν σε συνθήκες ακραίες φτώχειας, των ανθρώπων που διώκονται συνεχώς γιατί αγωνιούν για το μέλλον του τόπου.