θόρυβος

Επιτέλους, βαρέθηκα. Κουράστηκα να ζω μόνος στην άκρη του κόσμου μου, της φασαρίας μιας μοναξιάς του λόγου τους. Κόσμος γύρω μου παλεύει να δει, να νιώσει την οπτασία που ζω να μπει στο όνειρό μου, να πλησιάσει… Δεν αντέχω. Σκάστε πια. Ακούστε τον ήχο της σκέψης σας. Σιωπή. Σας τρομάζει η σιωπή; Μέσα στη φασαρία του σύμπαντος χάνεται ο ήχος σας, χάνεται η λειτουργία των νευρώνων σας.

σσσσσσ, άκου... δες... ο ήχος της μοναξιάς μου. Γεύσου... νόστιμη η οπτασία της ζωής μας. Άγγιξε· πιάσε· νιώσε τον αέρα της αναπνοής μου. Βραχύβια, μα ατίθαση ωρύεται. Ένας πόνος βουβαμάρας με διαπερνά, πόνος βαρεμάρας με σχίζει. Δεν αντέχω.

Σκληρή η ρουτίνα της πολυλογίας. Πονερά τα λόγια. Η επανάληψη πονάει. Άντεξε, εσύ. Ένα τέλμα πια ’γίναν, αγάπη μου, τα λόγια τους. Άντεξε εσύ, εγώ δε αντέχω.

Θα παλέψω τη σιωπή της υποκρισίας τους. Θα πολεμήσω για άνοιξη στην ουσία. Πασχίζω ήδη να ξανανιώσει ο λόγος. Δε θέλω ταρίχευση.

Ησυχία θέλω. Μόνο η σκέψη θα ακούγεται από δω και μπρος. Ίσως έτσι βρούμε τον εαυτό μας.