Τελικά γιατί πέφτουν τα αστέρια της δισκογραφίας;

Διάβαζα την άλλη τα άρθρα του Γιώργου Σκίντσα και της Άννας Βλαβιανού για την πτώση των αστέρων του δισκογραφικού στερεώματος. Τα άρθρα κυρίως αναφέρονταν στη μεγάλη πτώση που παρουσιάζουν οι πωλήσεις και οι εμφανίσεις της Βίσση, της Βανδή και του Ρουβά. Δίπλα σε αυτούς βέβαια και άλλοι "μεγάλοι" καλλιτέχνες της ποπ υποκουλτούρας, όπως ο Νότης, ο Μαζωνάκης, η Γαρμπή και η Θεοδωρίδου.

Τα αυτά άρθρα κυρίως επέμεναν κυρίως στην προσωπική στάση των ίδιων των καλλιτεχνών και κυρίως των τριών πρώτων. Ακόμα πιο αναλυτικά τα άρθρα στηρίζονταν στην επαρχιώτικη αντίληψη του επιτελείου στήριξής τους για διεθνή καριέρα ώστε τελικά η όλη προσπάθεια να χαντακώσει την εγχώρια εμβέλειά τους. Ωστόσο, παραβλέπονται πολλοί σημαντικοί παράγοντες που ξεπερνούν την ατομική εμβέλεια και προσπάθεια των εν λόγω εκπροσώπων της υποκουλτούρας. Παραβλέπεται έτσι το γεγονός ότι το ίδιο το κοινό κουράστηκε από την παρουσία των ίδιων προσώπων τόσα χρόνια στο στερέωμα. Ακόμα χειρότερα αψηφάται το ότι οι άνθρωποι της νυχτερινής πίστας στήριξαν την επιτυχία τους στα αδηφάγα τηλεοπτικά δίχτυα της προβολής τους.

Ξεχάστηκε η πραγματικότητα της τηλεόρασης που ξερνάει ό,τι παλιό δε μπορεί πια να χωνέψει το κοινό της και η οποία έχει αποδείξει προ πολλού ότι θέλει να κάθε φορά νέα πρόσωπα, ότι η μικρή οθόνη αναζητά φρέσκες οικονομικά συμφέρουσες λύσεις να πουλήσει καλύτερα και πλατύτερα το εμπορικό της προϊόν. Η μεταμοντέρνα λογική της ποπ-εμπορικής μουσικής απαιτεί νέα πρόσωπα που να μπορούν να εναλλάσσονται στο προσκήνιο και να καλύπτουν όλες τις ηλικιακές ομάδες, μα πρωτίστως τους κάθε φορά νέους ανθρώπους και δη εκείνους μέχρι τα 25 που συντηρούν τα δισκοπωλεία ή τα 35 που ανακαινίζουν με τα λεφτά τους τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Παράλληλα δε, οι ίδιοι στηρίχτηκαν και στην εμπορική λογική των δισκογραφικών εταιρειών που πρόβαλαν το άτομο, τον εκτελεστή, και όχι το δημιουργικό και την ομάδα του. Ο πρώτος αποτελεί μία εναλλακτική, ένα άτομο αναλώσιμο, ενώ ο δεύτερος μία σταθερή αξία που μέσα από την απουσία προβολής του χειραγωγείται ευκολότερα.

Οι star δεν τα κατάλαβαν όλα τούτα ακόμα και όταν οι δισκογραφικές εταιρείες και η τηλεόραση έφεραν στο τηλεοπτικό προσκήνιο τα reality talent show για την προώθηση και την εν δράση ανάδειξη νέων προσώπων. Από την αδηφάγα αυτή τηλεοπτική τακτική γλίτωσαν μόνο εκείνοι οι καλλιτέχνες οι οποίοι δε στηρίχτηκαν αποκλειστικά σε εκείνη, αλλά σε ένα κοινό που τους στήριζε υπόκωφα, υπόγεια και ίσως περιθωριακά. Εκείνοι οι οποίοι αργά και σταθερά επιβλήθηκαν στη σκέψη όλων μας μέσα από μία ποιοτική δουλειά μακριά από τους τηλεοπτικούς κινδύνους.

Το ίδιο το κοινό εκπαιδεύτηκε από τη "δημοκρατική" λογική της εναλλαγής προσώπων στο γυαλί. Πόσο θα άντεχε τους καβγάδες και την επαρχιώτικη συμπεριφορά τους; Αλλά ακόμα πόση υποκουλτούρα από το ίδιο το άτομο μπορεί να αντέξει ο κόσμος; Πόσο καιρό ανέχονται τα ίδια καραγκοζιλίκια;


20 έκριναν :

αθεόφοβος είπε...

Ο τενεκές μπορεί στην αρχή να λαμπει στον ήλιο αλλά μετά γρήγορα σκουριάζει!

Zaphod είπε...

Ας είναι καλά η Αννίτα Πάνια. Σιγά σιγά ο κόσμος κατάλαβε πως ο Κατέλης δεν πολυδιαφέρει από την Βίσση, έτσι και αλλιώς έχουν τον ίδιο συνθέτη από πίσω :Ρ, και προτιμά την αυθεντική υποκουλτούρα από την βλαχομπαρόκ :)

Από την άλλη ο ορισμός της pop μουσικής είναι το εφήμερο της, ειδικά όσον αφορά τα πρόσωπα, με εξαίρεση την Μαντόνα :)

ανεστης είπε...

Ο Zaphod το'χει το θέμα...
Αυτή ακριβώς είναι η ουσία της pop, ότι είναι δημοφιλές και καινούριο την κάθε εποχή. Το γεγονός οτι συντηρούνται(-ούνταν) με το ζόρι τα ίδια "pop είδωλα" έχει να κάνει με τις οικονομίες κλίμακας της ελληνικής δισκογραφίας και την προβληματική επένδυση σε νέα ονόματα και παράλληλα την ανάγκη της μαζικής TV για bigger-than-life φιρμών.

Η πανέξυπνη Μαντόνα, άλλο προιόν πουλούσε με το papa Dont Preach, άλλο με το Isla Bonita άλλο με τo μεταβιομηχανικό και Politically corect "Hey You" αποδεικύοντας τη χρησιμότητα του marketing.

ο δείμος του πολίτη είπε...

αθεόφοβε, δεν έχεις καθόλου άδικο. Αλλά έλα που αποτελέι κοινωικό και πολιτιστικό φαινόμενο.

Zaphod, μάλλον κρίνω πως έχεις απόλυτο δίκιο.

Ανέστη, προσέγγισες επίσης πολύ καλά το θέμα. Όλα εξαρτώνται από το management των εταιειών και η τηλεόραση αποτελεί ένα μέσο τους.

Stelios Frang είπε...

Όταν οι καλλιτέχνες -συχνά χωρίς ταλέντο- προβάλλονται ή επιβάλλονται ως καταναλωτικά προϊόντα, θα ακολουθήσουν μοιραία και την υπόλοιπη γνωστή πορεία αυτών των προϊόντων: απαξιώνονται σύντομα. Οι "καταναλωτές" αναζητούν νέο λαμπρό ηθοποιό, τραγουδιστή, χορευτή κ.ο.κ. όπως αναζητούν νέα φούστα, νέο παντελόνι, νέο καπέλο...

Leigh-Cheri είπε...

Μα δεν μιλάμε για τέχνη αλλά καθαρά για εμπόριο. Το μάρκετινγκ μόνο κρατώντας το κοινό σε εγρήγορση μπορεί να φτουρίσει. Τα μέχρι 25 ετών που λες και στα οποία κυρίως απευθύνεται όλο αυτό το σύστημα, θέλουν συνεχώς καινούργια και νέα πρόσωπα με τα οποία θα μπορούν να ταυτιστούν έστω και φανταστικά. Κι έτσι οι πωλήσεις παν καλά!

Ανώνυμος είπε...

Οι πραγματικοί καλλιτέχνες (π.χ. Αρβανιτάκη) δεν έχουν πάθει τίποτα ;)

ο δείμος του πολίτη είπε...

s.frang, δε διαφωνώ καθόλου. Η καταναλωτική μανία σαφώς και φτάνει ως την πολιτιστική ρηχότητα.

Leigh-Cheri, εμπόριο είναι και η τηλεόραση επιπλέον πουλάει κοινό στους διαφημιστές και στους managers.

confused, δε νομίζω να επηρεάστηκαν (βλ. Παπακώνσταντίνου, Κραουνάκη κτλ)

Unknown είπε...

Κάτι συναφές έγραψε κι ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην Ελευθεροτυπία του περασμένου Σαββάτου (μάλλον με την ίδια αφορμή). Εδώ.

aliatas είπε...

Oταν αποκωδικοποιείς την ενέργεια που λαμβάνεις από γύρω σου, από τις κραυγές των ανθρώπων, από αυτά που θέλουν να πουν και δε λένε και τα κάνεις τραγούδια μέσα από τη δική σου αλήθεια, ο κόσμος το αναγνωρίζει. Γιατί το έχει ανάγκη.

Θα πρέπει αυτοί που διαχειρίζονται εδώ και χρόνια τη μουσική στη χώρα μας να βγουν λιγάκι από τα γραφεία τους στο δρόμο, να καταλάβουν ποια είναι η πραγματικότητα. Γιατί είναι πολύ κουραστικό να προσπαθείς να πείσεις για τα αυτονόητα όχι μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, αλλά ολόκληρο το κύκλωμα που ασχολείται με τη μουσική.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σ' ευχαριστώ, vrennus. Είδα ότι είχαμε πολλά κοινά.

Aliata, αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το τι έχει ανάγκη ο κόσμος. Στόχος των εταιριών είναι να πουλάνε αναλώσιμα υλικά.

Zaphod είπε...

Θυμάται κανείς την πολύ αστεία ιστορία με τους Milli Vanili (πως στο διάολο γράφονται!);;;;;;

Κώστας είπε...

Οι Milli Vanilli ήταν η πιο επιτυχημένη "φάρσα" στην ιστορία της δισκογραφίας. Δύο τύποι δημιούργησαν ένα συγκρότημα και με "δανεισμένα" φωνητικά, κατάφεραν να πουλήσουν πάνω από 40 εκατομύρια δίσκους, να πάρουν και ένα grammy(το οποίο τους αφαιρέθηκε όταν αποκαλύφθηκε η απάτη).


Όσο για το θέμα που θίγετε, να πω ότι δεν είναι δυνατόν να είσαι στην κορυφή για πάντα. Ο Ρουβάς έπιασε τα 40, η Βανδή το ίδιο. Η Βίσση ξεπέρασε τα 60. Λογικό είναι να μην αγγίζουν τις ηλικίες των 16-25 που αγοράζουν τα cd...

Ακόμη και στην πιο "ποιοτική" μου σική συμβαίνει αυτό.
Ούτε ο Νταλάρας πουλάει τον ίδιο αριθμό δίσκων, όυτε έχει την ίδια απήχηση με αυτήν που έιχε στην δεκαετία του 80 ή του 90...

Οι εποχές αλλάζουν.
Ο κάθε ένας πρέπει να έχει την ικανότητα να πιάνει τον σφυγμό της εποχής και να μεταλλάσεται. Αλλιώς θα χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κώστα, Zaphod, δε διαφωνούμε καθόλου.

ερμία είπε...

τα αστέρα πέφτουν,για να μπορούμε εμείς να κάνουμε μιά ευχή -για κάτι καλύτερο
;-)

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα σ όλες κι όλους και σε σένα δείμε :-)

τα Αστέρια της βιομηχανίας του πολιτισμού είναι οι Εταιρείες της : το μέγα ο αντενα ο σκάι κλπ κλπ και καλλιτέχνες και παρουσιαστές λετουργούν ως στελέχη ή και ως εργολάβοι

-τα κορυφαία προίόντα της βιομ.πολ. δεν είναι οι φίρμες & τα τραγούδια στα τοπ χιτς αλλά κορυφαία προϊόντα είναι οι καταναλωτές ή πιο σωστά
τα κορυφαία προϊόντα είναι τα εξής ένα: το "προϊόν καταναλωτής"
Τα αστέρια -βιομηχανίες πολιτισμού δεν ανταγωνίζονται για το βαθύτερο ανθρώπινο έργο αλλά για την αποδοτικώτερη παραγωγή του προϊόντος "καταναλωτής"

-μηχανήματα της βιομηχανίας είναι οι διαγωνισμοί, τα λαμπερά σόου,τα τοπ τεν, οι εξαγωγές, οι ειδήσεις

-και αν αναλογιστούμε τι ρόλο παίζει το εργαλείο "ιστορία τέχνης" στα παραδείγματα: ειδήσεις των 8, σόου ταλέντων, βραβεία αρίων και ως τις εκπομπές πάνια, φαίνεται πως στη βιομηχανία του μαζικού πολιτισμού, η ιστορία της τέχνης, δε χρησιμεύεί σε τίποτε περισσότερο απ΄ ότι χρησιμεύει: το καλαπόδι για το φορμάρισμα των παπουτσιών

-οι παρουσιαστές, οι καλλιτέχνες έχασαν τη φρεσκάδα της δημιουργικότητα τους για να παίζουν το ρόλο του κορυφαίου στελέχους στη βιομηχανία. Προτίμησαν το ρόλο "του άτομου, του εκτελεστή" .

-τα ορυχεία απ όπου τροφοδοτείται τις πρώτες ύλες της η βιομηχανία, είναι οι καταναλωτές. Και οι πρώτες ύλες που εξορύσσει απο εμάς η τηλεόραση η δισκογραφία και το σινεμά, είναι οι κοινωνικές μας συνειδησεις.

- και συνοψίζοντας τα παραπάνω:
τα στελέχη της βιομηχανίας πολιτισμού διαμορφώνουν νυχθημερόν τις πρώτες ύλες των συνειδήσεών μας στο λαμπερό προϊόν "καταναλωτής" (δηλαδή στο προϊόν "καταναλωτής-εργαζόμενοι που λάμπουν στις βιομηχανίες πολιτισμού")

-τίποτε απο τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με τέχνη ούτε με τους ορίζοντες που μας ανοίγουν οι ελεύθερες προτάσεις "μέσα από μία ποιοτική δουλειά μακριά από" λαμψη και χιτς

ο δείμος του πολίτη είπε...

ερμία, η πλάκα είναι ότι όταν πέφτουν κάνουμε αστέρια. Για τα δισκογραφικά μάλλον ευχόμαστε το τέλος της υποκουλτούρας...

Δήμο, δε διαφωνώ καθόλου.

Ανώνυμος είπε...

Kalimera se olous,
den boro para na simfoniso me osa les "Deime" mas,
den nomizo oti tragoudistes kai sinthetes pou tous endiaferei pragmatika i diniourgiki ergasia ston xoro tis mousikis kai tou tragoudiou "blekoun" me afto to sathro sistima. Nomizo oti prospathoun allios kai etsi gia osous apo emas tha thelame na tous akousoume kai na tous mathoume mallon tha prepei na psaksoume poli gia na tous vroume afou den dexonde na akougonde apo ta mesa mazikis enimerosis ...
Gia tin Arvanitaki kai tous ipoloipous den nomizo oti einai pia toso dimiourgikoi afou pia anapavonde stis palies tous dafnes, distixos...
propetis

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώντας με ό,τι γράφεις, μπορώ να εκφράσω τη χαρά μου για την πτώση τους;! Έπονται άλλοι, βέβαια, αλλά είναι μια ικανοποίηση!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προπέτη μου, απλά έθεσα τα αυτονόητα σε κάθε λογικό άνθρωπο. Χαίρομαι που συμφωνείς.

Λάμπρο, κι εγώ χαίρομαι μαζί σου. Ωστόσο, βλέπω ότι απλά αλλάζουν τα πρόσωπα και όχι οι καταστάσεις. Απλά έχουμε άλλα αστέρια τώρα που κι εκείνα σε λίγο θα πέσουν.

ShareThis