Τελικά γιατί πέφτουν τα αστέρια της δισκογραφίας;

Διάβαζα την άλλη τα άρθρα του Γιώργου Σκίντσα και της Άννας Βλαβιανού για την πτώση των αστέρων του δισκογραφικού στερεώματος. Τα άρθρα κυρίως αναφέρονταν στη μεγάλη πτώση που παρουσιάζουν οι πωλήσεις και οι εμφανίσεις της Βίσση, της Βανδή και του Ρουβά. Δίπλα σε αυτούς βέβαια και άλλοι "μεγάλοι" καλλιτέχνες της ποπ υποκουλτούρας, όπως ο Νότης, ο Μαζωνάκης, η Γαρμπή και η Θεοδωρίδου.

Τα αυτά άρθρα κυρίως επέμεναν κυρίως στην προσωπική στάση των ίδιων των καλλιτεχνών και κυρίως των τριών πρώτων. Ακόμα πιο αναλυτικά τα άρθρα στηρίζονταν στην επαρχιώτικη αντίληψη του επιτελείου στήριξής τους για διεθνή καριέρα ώστε τελικά η όλη προσπάθεια να χαντακώσει την εγχώρια εμβέλειά τους. Ωστόσο, παραβλέπονται πολλοί σημαντικοί παράγοντες που ξεπερνούν την ατομική εμβέλεια και προσπάθεια των εν λόγω εκπροσώπων της υποκουλτούρας. Παραβλέπεται έτσι το γεγονός ότι το ίδιο το κοινό κουράστηκε από την παρουσία των ίδιων προσώπων τόσα χρόνια στο στερέωμα. Ακόμα χειρότερα αψηφάται το ότι οι άνθρωποι της νυχτερινής πίστας στήριξαν την επιτυχία τους στα αδηφάγα τηλεοπτικά δίχτυα της προβολής τους.

Ξεχάστηκε η πραγματικότητα της τηλεόρασης που ξερνάει ό,τι παλιό δε μπορεί πια να χωνέψει το κοινό της και η οποία έχει αποδείξει προ πολλού ότι θέλει να κάθε φορά νέα πρόσωπα, ότι η μικρή οθόνη αναζητά φρέσκες οικονομικά συμφέρουσες λύσεις να πουλήσει καλύτερα και πλατύτερα το εμπορικό της προϊόν. Η μεταμοντέρνα λογική της ποπ-εμπορικής μουσικής απαιτεί νέα πρόσωπα που να μπορούν να εναλλάσσονται στο προσκήνιο και να καλύπτουν όλες τις ηλικιακές ομάδες, μα πρωτίστως τους κάθε φορά νέους ανθρώπους και δη εκείνους μέχρι τα 25 που συντηρούν τα δισκοπωλεία ή τα 35 που ανακαινίζουν με τα λεφτά τους τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Παράλληλα δε, οι ίδιοι στηρίχτηκαν και στην εμπορική λογική των δισκογραφικών εταιρειών που πρόβαλαν το άτομο, τον εκτελεστή, και όχι το δημιουργικό και την ομάδα του. Ο πρώτος αποτελεί μία εναλλακτική, ένα άτομο αναλώσιμο, ενώ ο δεύτερος μία σταθερή αξία που μέσα από την απουσία προβολής του χειραγωγείται ευκολότερα.

Οι star δεν τα κατάλαβαν όλα τούτα ακόμα και όταν οι δισκογραφικές εταιρείες και η τηλεόραση έφεραν στο τηλεοπτικό προσκήνιο τα reality talent show για την προώθηση και την εν δράση ανάδειξη νέων προσώπων. Από την αδηφάγα αυτή τηλεοπτική τακτική γλίτωσαν μόνο εκείνοι οι καλλιτέχνες οι οποίοι δε στηρίχτηκαν αποκλειστικά σε εκείνη, αλλά σε ένα κοινό που τους στήριζε υπόκωφα, υπόγεια και ίσως περιθωριακά. Εκείνοι οι οποίοι αργά και σταθερά επιβλήθηκαν στη σκέψη όλων μας μέσα από μία ποιοτική δουλειά μακριά από τους τηλεοπτικούς κινδύνους.

Το ίδιο το κοινό εκπαιδεύτηκε από τη "δημοκρατική" λογική της εναλλαγής προσώπων στο γυαλί. Πόσο θα άντεχε τους καβγάδες και την επαρχιώτικη συμπεριφορά τους; Αλλά ακόμα πόση υποκουλτούρα από το ίδιο το άτομο μπορεί να αντέξει ο κόσμος; Πόσο καιρό ανέχονται τα ίδια καραγκοζιλίκια;