το σημερινό κίνημα και η απουσία οράματος

Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο για τη μετακινηματική λογική των κομμάτων η οποία αντί να έχει σημαντικό ρόλο στην έκφραση της λαϊκής επιθυμίας έχουν γίνει μοχλός κατάπνιξής της. Όσο κι αν τα δημοκρατικά κόμματα είχαν στόχο πάντα τη διαχείριση του συστήματος, μέχρι πολύ κοντά στο χρόνο, εξέφραζαν σε σημαντικό βαθμό τη λαϊκή βούληση, όσο κι αν αυτή ήταν αποπροσανατολισμένη ή χαλιναγωγούμενη. Η δημοκρατία σήμερα έχει περάσει στη μεταμοντέρνα λογική της λειτουργίας των κομμάτων.

Ωστόσο, φαίνεται ότι η βάση δεν επιθυμεί την αλλαγή της κομματικής σελίδας. Από τη μια οι έντονες επιθέσεις στα δικαιώματα (βλ. παιδεία, ασφαλιστικό κτλ) και από την άλλη η κακή διοίκηση με τα βραχύχρονο μισθό των εργαζομένων δημιουργούν συνθήκες αντίδρασης και δημιουργούν λογικές κινηματικές.

Κάποιοι μιλάνε για πρόσκαιρο φαινόμενο και άλλοι για το τέλος της μεταπολίτευσης. Το ζήτημα δεν είναι ο ορισμός, αλλά η κατεύθυνση. Ήδη η αλλαγή είχε εκφραστεί με την τεράστια ποσοστιαία πτώση του δικομματισμού. Συνεχίζεται σήμερα πια με τις δημοσκοπήσεις που -παρά τις όποιες διαφορές και κριτικές- αντικατοπτρίζουν τη λαϊκή απογοήτευση.

Εξάλλου, ο διαμορφωτής ιστορικά των πολιτικών εξελίξεων -η εκάστοτε μεσαία τάξη- έχει δείξει πρωτοφανή χαρακτηριστικά ριζοσπαστικοποίησης μπροστά στις επιθέσεις που δέχεται. Βέβαια, η ριζοσπαστικοποίηση έχει μόνο κινηματική λογική και δεν απέκτησε καμία έκφραση προς το όραμα ενός άλλου συστήματος (προς το ΚΚΕ) κι ούτε καν διαχείρισης της δημοκρατίας προς το δικαιότερο(προς το ΣΥΡΙΖΑ) παρά τη μετακίνησή της ως εκλογική επιθυμία αριστερότερα, ιδεολογικά-πολιτικά φαίνεται να στέκει στο συντεχνιακό επίπεδο.

Αυτό όμως είναι το πρόβλημα της μόνης ταξικής δύναμης που θα μπορούσε να αλλάξει τη δημοκρατία. Της λείπει το όραμα μια κινηματικής δημοκρατίας, που θα ελέγχεται από την ίδια τη βάση της. Ακόμα η μεσαία τάξη μένει δεμένη στη δημοκρατία και τα κέρδη (οικονομικά και συντεχνιακά-θεσμικά) που απέκτησαν από το κόμματά της. Η μετακίνησή της προς τα αριστερά δε δείχνει επιθυμία αλλαγών, αλλά μόνο διατήρησης του status quo με μία καταναλωτικότερη μισθολογική προοπτική και διεκδίκηση. Φαίνεται ότι ακόμα ο αποπροσανατολισμός, αλλά και η μη συνειδητοποίηση της πολιτικής της δύναμης την κλειδώνει στην απουσία οράματος για το μέλλον.

Η εικόνα των δημοσκοπήσεων μπορεί να ενθουσιάζει την αριστερά ή να ενοχλεί το δικομματισμό, αλλά το μόνο που δείχνει προς το παρόν είναι η απουσία οράματος προς μία κινηματική δημοκρατία αυτοδιαχείρισης[1].

---

[1] Βέβαια, οι δημοσιογράφοι ως γνήσιοι δημοκράτες, βλέπουν άλλες προοπτικές αποπροσανατολίζοντας και συκοφαντώντας τις όποιες αντιδράσεις του κινήματος και εμμένουν στην προπαγάνδιση των σταθερών κυβερνήσεων που επιτρέπει των καλύτερο έλεγχο της δημοκρατίας και της εξυπηρέτησης των ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων.