Σε συνέχεια παλαιότερων αναρτήσεων σχετικά με την κινηματική Τοπική Αυτοδιοίκηση (θυμίζω τα άρθρα μου προς μια κινηματική Τοπική Αυτοδιοίκηση Ι και II, κινηματική δημοκρατία vs συμμετοχική δημοκρατία, σοσιαλδημοκρατία και κινηματική αυτοδιοίκηση, το καταναλωτικό κίνημα στην κινηματική αυτοδιοίκηση) παρουσιάζουμε ένα ακόμα άρθρο.
Το κύριο ερώτημα, που τίθεται στην Αριστερά κατά το μέτρο που διεκδικεί την εξουσία, είναι αν θα προχωρήσει στην οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους αξιόπιστου, προσαρμοσμένο στις νέες προκλήσεις, ικανό να αντιπαραταχθεί στη νεοφιλελεύθερη πρόταση για την κοινωνία ή αν θα εξακολουθεί να υπερασπίζεται ένα κοινωνικό κράτος με παρωχημένες δομές με κίνδυνο να το παραδώσει πλήρως στην κυριαρχία της αγοράς. Νέο κοινωνικό κράτος σημαίνει αναπαραγωγή των αξιών και εγγυήσεων της σοσιαλιστικής παράδοσης με νέους όρους, νέες προϋποθέσεις και νέες επιμέρους θεματικές[1].
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ακριβώς στο σημείο αυτό μπορεί να συμβάλλει καταλυτικά για την πραγματική ισότητα των πολιτών. Η ισότητα, όμως, και η επέκτασής της δημοκρατίας δεν είναι απλά θέμα δικαιωμάτων ως εγγύηση. Η ισότητα αποτελεί έννοια λειτουργική. Όταν τα άτομα με αναπηρίες εγκαταλείπονται στην τύχη τους ή κρύβονται πίσω από την προστασία του κράτους, κάθε ιδέα εξόδου τους στην κοινωνία αποδυναμώνεται. Η μεταμοντέρνα δημοκρατία μπροστά στις απαιτήσεις και τις πιέσεις του πάσης φύσεως -κοινωνικού και φυλετικού- μειονοτικού κινήματος, επιβάλλει τον προστατευτικό εναγκαλισμό της μειοψηφίας χωρίς να της επιτρέπει να λειτουργεί αυτόνομα, χωρίς να την αφήνει στο όνομα μιας φαταλικής ισότητας και στο ρατσιστικό όραμα της κοινωνικής παθητικής ομογενοποίησης, να δρα ελεύθερα στην κοινωνία.
Έτσι, μία προοδευτική Τοπική Αυτοδιοίκηση κινούμενη πολιτικά στο πλαίσιο της κινηματικής δημοκρατίας είναι υποχρεωμένη να φέρει την ισότητα των πολιτών στο προσκήνιο στο τοπικό της επίπεδο, αναδεικνύοντας όμως την αδυναμία της δημοκρατίας και ωθώντας το κράτος στην κοινωνική πραγμάτωσή της. Η θεσμική κατοχύρωση των ίσως δικαιωμάτων -που αρέσκονται οι δημοκράτες πολιτικοί να επαινούν- δε σημαίνει και ουσιαστική λειτουργία τους.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να δώσει εκείνο το έναυσμα ώστε οι πολίτες της να αντιληφθούν την αναγκαιότητα της επέκτασης αυτής της ισότητας και να ενεργήσουν όχι από οίκτο, αλλά γιατί αυτή θα είναι μία απάντηση στις γενικότερες κοινωνικές ανισότητες. Οι ίδιοι οι ανάπηροι μπορούν να ενταχθούν τόσο στην κοινωνική ζωή όσο και στον παραγωγικό ιστό. Απορρίπτουμε τις καχεκτικές συμμετοχικές ιδέες των ποσοστώσεων που καταντούν τους ασθενείς σε μηχανισμό ψηφοθηρίας. Η πολιτική τους έκφραση θα έρθει μέσα από την πίεση που θα ασκήσουν στους φορείς εξουσίας, μέσα από την επικράτηση του δικού τους οράματος. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση βέβαια δε θα στέκει άπραγη περιμένοντας το αναπηρικό κίνημα· τουλάχιστον εκείνη που θέλει να κινείται πάνω στις αρχές της κινηματικής δημοκρατίας θα οδηγήσει τις εξελίξεις προς τέτοιες κινητοποιήσεις, προς δράσεις που θα βγάλουν τους ανάπηρους από το σπίτι τους.
Και ειδικά σήμερα στο μεταμοντέρνο κοσμοπολιτισμό των μέσων επικοινωνίας είναι αναγκαίο να βρεθούν όλοι εκείνοι οι τρόποι διασύνδεσής τους με τον έξω κόσμο. Θεωρείται λυπηρό, τη στιγμή που η ανέχεια χτυπά τις πόρτες των αναπήρων[2], η Αυτοδιοίκηση να μην τους ενισχύει οικονομικά ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες προκειμένου να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο. Ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πρόσβαση στο διαδίκτυο και σχετικά μαθήματα είναι μερικά μόνο μέσα που θα δώσουν αυτοεκτίμηση στα άτομα με αναπηρίες και δυνατότητα επικοινωνίας με πολίτες σε άλλες περιοχές της χώρας ή του εξωτερικού.
Και σε αυτά η ενημέρωση του ίδιου του κοινού για τα προβλήματα των αναπήρων. Είναι αναγκαίο στην εποχή του εμφυλίου της ασφάλτου -με τόσους αναπήρους που αφήνει πίσω του- να αντιληφθεί ο πολίτης ότι δε γίνεται λόγος απλά για έναν ξένο, αλλά γνωστούς και δικούς του πιθανώς ανθρώπους. Τη στιγμή, ακόμη, που τόσες σωματικές και ψυχολογικές ασθένειες οδηγούν σε αναπηρία, η προαναφερόμενη αναγκαιότητα είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Αν η δημοκρατία μένει απλά σε διακηρύξεις, το κίνημα με τη συνδρομή των αυτοδιοικητικών αρχών μπορεί να φέρει μια ελπίδα, αναδεικνύοντας την κρατική αδιαφορία που μένει σε επιδόματα χωρίς ουσιαστική ένταξή τους στην κοινωνία, προβάλλοντας παράλληλα το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, όχι ίσων ευκαιριών, αλλά ισότητας.
Και δίπλα ακριβώς στα άτομα με αναπηρίες πρέπει να τεθούν οι ουσιοεξαρτημένοι. Κι κινηματική τοπική δεν μπορεί να μένει σε γενικόλογες διακηρύξεις. Οι ουσίες έχουν φτάσει σε κάθε οικογένεια και απειλούν όχι μόνο τη νεολαία, αλλά το σύνολο πια του κοινωνικού ιστού. Οφείλει να αναδείξει την αδιαφορία του δημοκρατικού κράτους, που δε χρηματοδοτεί προγράμματα απεξάρτησης -χωρίς καν να έχει ενιαίο σχεδιασμό- και πρόληψης. Κινηματικά και σε συνεργασία με συλλόγους εξαρτημένους μπορεί να στηρίξει τις τοπικές της πρωτοβουλίες για αποθεραπεία και πρόληψη. Έτσι όχι μόνο οι ουσιοεξαρτημένοι βγαίνουν από το στιγματισμένο περιθώριό τους, αλλά λειτουργούν θετικά για την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου. Κάθε κίνηση των συλλόγων αυτών δεν μπορεί απλά να είναι θετική, αφού στοχεύουν στην απεξάρτηση και την ισότιμη ένταξή τους.
Επισκέψεις σε τόπους συνάθροισης νέων, σε σχολεία και φορείς τοπικούς είναι λίγα μόνο από εκείνα που μπορούν -ακόμα και ενάντια στις θεσμικές ρυθμίσεις- να κάνουν οι ομάδες των ασθενών. Εξάλλου, και στους ίδιους δίνεται ένα κίνητρο προσφοράς στην κοινωνία που σταδιακά τους δέχεται στους κόλπους της.
Ωστόσο, η πρόληψη σε τοπικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνεται με τη μαθησιακή μέθοδο ούτε όμως και με σπασμωδικές ενιαύσιες κινήσεις. Όπως το κίνημα οφείλει να είναι αεικίνητο αμφισβητώντας[3] κι ελέγχοντας τις προηγούμενες δράσεις του, έτσι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να βλέπει την πρόληψη σαν μία συνεχή κινηματική προσπάθεια. Αδιαφορώντας για τους θεσμούς που το νεοφιλελεύθερο κράτος σταδιακά εξαλείφει, χρειάζεται να την δει συνολικά, τονίζοντας την ευθύνη εκείνων που μιλούν για ατομική ευθύνη -και ειδικά στην περιορισμένη γεωγραφική και κοινωνική τοπογραφία τους.
Δεν προτείνουμε απλές εθιμοτυπικές επισκέψεις (τις οποίες εξάλλου για επικοινωνιακούς λόγους κάνει και η φιλελεύθερη αυτοδιοίκηση), αλλά για ενεργό συμμετοχή των μαθητών και των νέων. Αρθρογραφία σε σχολικές εφημερίδες, βράβευση κειμένων, θεατρικά έργα -πρωτότυπα και μη-, εικαστικές εκδηλώσεις με θέμα τις ουσίες μπορούν εύκολα να γίνουν με την αρωγή εκπαιδευτικών. Εξάλλου, κάθε προληπτική κίνηση ή πρωτοβουλία πολιτών δεν αφορά μόνο τα ναρκωτικά, αλλά κάθε εξαρτησιογόνο ουσία, όπως το τσιγάρο, το αλκοόλ[4] και τα νόμιμα -αγχοαναλγητικά ή άλλα- φάρμακα[5] που όλο και περισσότερο καταναλώνονται
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί ούτε την εκτελεστική εξουσία του κράτους ούτε πρέπει να κλειστεί στη γραφειοκρατική διαδικασία που της επιφυλάσσει η δημοκρατία. Ενάντια στα μεταμοντέρνα κελεύσματα έχει την ευκαιρία να οδηγήσει τις εξελίξεις στο μικρό της πεδίο αναφοράς και να δείξει ότι το κίνημα των πολιτών έχει προτάσεις και όραμα. Όραμα αποθεραπείας και δρομολογημένη προληπτική πολιτική, παρέμβαση στην κοινωνία και δράση. Είναι υποχρέωσή της ηθική να απαιτήσει από την κεντρική διοίκηση επαρκώς χρηματοδοτούμενες -αποκαλύπτοντας και καταγγέλλοντας όπου αυτό δε γίνεται- μονάδες αποθεραπείας στην περιοχή της και προγράμματα ενίσχυσης των ασθενών για επανένταξη και εργασία[6]. Να διεκδικήσει κίνητρα για τοπικές επιχειρήσεις ώστε να προσλαμβάνουν θεραπευμένους ασθενείς και προγράμματα απόκτησης δεξιοτήτων ώστε να βρουν εργασία ευκολότερα και ανεξάρτητα από επιδοτήσεις -που σε τελική ανάλυση μακροχρόνια οδηγούν σε χειραγώγηση και ανασφάλεια.
Στο ίδιο όμως πνεύμα μία προοδευτική αρχή οφείλει να δει και το γενικότερο πρόβλημα της υγείας και της πρόνοιας, συνδέοντας τοπικές νοσοκομειακές μονάδες με την εκεί κοινότητα διεκδικώντας την αναβάθμισή της. Δεν είναι δυνατόν μέσα στη γραφειοκρατική λογική –του ότι δεν είναι δική μας αρμοδιότητα, αλλά της κεντρικής διοίκησης- που σήμερα έχει καταλάβει τόσες δημοτικές αρχές, να μην παίρνουν θέση για ζητήματα που αφορούν άμεσα την τοπική κοινωνία και ας άπτονται κυβερνητικών επιλογών. Η αδιαφορία τούτη σκοτώνει το ίδιο το όραμα, σκοτώνει τον πληθυσμό και τον ταλαιπωρεί σε ένα ανάλγητο στην πρόνοια δημοκρατικό κράτος. Οι μεταμοντέρνες αντιλήψεις της ελαχιστοποίησης του κράτους, εξάλλου, το πρώτο στο οποίο επιτίθενται είναι η νοσοκομειακή περίθαλψη και η πρωτοβάθμια υγεία. Κι όμως κάθε βελτίωση του ιατρικού περιβάλλοντος και ιατρικής παροχής, ενώ θεσμικά είναι έξω από τις αυτοδιοικητικές αρμοδιότητες, έχει άμεσο αντίχτυπο στους δημότες.
Η κινηματική δημοκρατία φαίνεται να έχει προτάσεις για μικρά και μεγάλα προβλήματα. Η αποστολή μιας προοδευτικής αρχής είναι να τις αφουγκραστεί· η ευθύνη μιας αριστερής κινηματικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να τις υλοποιήσει με σχεδιασμό αναδεικνύοντας όχι μόνο το κράτος που εγκαταλείπει ασθενείς, αλλά και τη δύναμη της συλλογικής δράσης προς όφελος του ίδιου του συνόλου αρχής γενομένης από την τοπική κοινωνία. Εξάλλου, όσο τα κοινωνικά δικαιώματα συνδέονται με το κίνημα και τις πρωτοβουλίες πολιτών και αρχών, την προστασία του ατόμου και την αξίωσή του να είναι -όχι να θεωρείται- ισότιμο μέλος, τότε τα οφέλη αγγίζουν ακόμη και την ίδια την αγορά.
[2] Από τη μια είναι η ταξική τους προέλευση και από την άλλη μία νεοφιλελεύθερη πολιτική που πλήττει όλο και περισσότερο τα εισοδήματά τους και ταυτόχρονα οι φαρμακευτικές αγωγές και η φροντίδα που συχνά απαιτείται οδηγούν συχνότατα τους αναπήρους στη μίζερη μοναξιά της φτώχειας.
[3] Ας σημειώσουμε ότι αμφισβήτηση δε σημαίνει άρνηση, αλλά επανεξέταση των στόχων και των αποτελεσμάτων τους για την εξεύρεση νέων μορφών τέχνης. Η αμφισβήτηση είναι η κινητήριος δύναμη του δημοκρατικού ελέγχου και αυτή που καθοδηγεί την εξέλιξη της κοινωνίας και των πολιτικών θεσμών.
[4] Το οποίο μάλιστα συνδέεται άρρηκτα με τα τροχαία ατυχήματα και ίσως με την έντασης της κοινωνικής βίας.
[5] σ.σ. drugs στην αγγλική γλώσσα, εξάλλου, είναι και τα ναρκωτικά και τα φάρμακα δηλώνοντας την κοινή φαρμακευτική και νευρολογική τους ρίζα
[6] Δεν είναι δυνατόν οι επί χρόνια εξαρτημένοι να μη θεωρούνται άτομα με αναπηρίες, και να μην έχουν μία ευκαιρία για εισαγωγή με τα μόρια της αναπηρίας τους στο δημόσιο ή στην δημοτική υπηρεσία της περιοχής τους.
17 έκριναν :
πολύ ωραία τα λες, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο θέμα στην κοινωνία μας.
Έχοντας συνηθίσει πλέον στον συμβιβασμό, δεν μπορεί να δεχτεί καμία πραγματικά κινηματική συλλογικότητα. Τις θέλει μεταβιβαστικές πραγματικότητες της αποκομμένης από την κιοινωνία κεντρικής εξουσίας..
Δυστυχώς, κομμούνι, αυτή είναι η κατεύθυνση της ίδιας της δημοκρατίας. Χρησιμοποιεί το κίνημα μόνο για τους δικούς της σκοπούς και το εγκαταλείπει όταν εκείνο αρχίσει να αντιδρά.
Deime mou ta eipes ola!
Panda oneirevomoun na zo kai na kinoume se mia tetoia koinonia. Oraios prosanatolismos skepsis kai drasis. Mia ipodeigmatiki katefthinsi gia tin topiki Aftodiikisi etsi oste olo afto na epireasei rizika tin koinonia olokliri etsi pou i kratiki tis eksousia na metamorfothei analoga.
kalo apogevma,
propetis
Και που να γίνουν ΟΛΑ αυτά για τους ουσιοεξαρτώμενους, αγαπητέ δείμο?
Στα ψυχιατρεία τύπου Σταυρούπολης πχ ?;)
(διαφωνώ ριζικά στην θεώρηση των ουσιοεξαρτώμενων σαν άτομα με αναπηρία (!!) αλλά συμφωνώ με τα όποια κίνητρα σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης με στόχο την κοινωνική και επαγγελματική τους επανένταξη )
Δυστυχώς μέχρι σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα τις περισσότερες φορές περιχαρακώνεται στον μικροπολιτικό της μικρόκοσμο και ασχολείται με ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις των ημετέρων μερικές φορές πολύ χειρότερα από την κεντρική εξουσία και οι καλές προθέσεις και προτάσεις μένουν για να τις γράφεις εσύ και να τις διαβάζουμε εμείς!
Προπέτη μου, σ'ευχαριστώ πολύ. Πάντα με τον καλό το λόγο.
Καπετάνιε, πάγια θέση μου είναι να απλωθούν οι προς θεραπεία ουσιοεξαρτημένοι σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Μέθοδοι απεξάρτησης είναι πολλοί (διαφωνώ με τη μεθαδόνη ως πολύ ακριβή και με χαμηλά ποσοστά αποθεραπείας) και μπορεί να βρεθεί ο κατάλληλος σε όλους τους νομούς και τα νοσοκομεία. Θεωρώ τους ουσιοεξαρτημένους ως ΑΜΕΑ, αν και η αναπηρία τους δεν είναι μόνιμη. Εξάλλου, μην ξεχνάς ότι μία πολύ μεγάλη μάζα εξαρτημένων πάσχουν από διάφορες μολυσματικές -θανατηφόρες δυνητικά- ασθένειες.
Αθεόφοβε, έχεις απόλυτο δίκιο. Στην Ελλάδα γενικά η άσκηση πολιτικής ταυτίζονταν με την μικροπολιτική και το ρουσφέτι. Ωστόσο, ο πολίτης σήμερα έχει κι άλλες απαιτήσεις, έχει και άλλες ανάγκες. Είναι καιρός πια η ολη διεργασία να γίνει κινηματικά και σε συνεργασία με φορείς όσοι περισσότεροι ασχολούνται, τόσο πιο καλή δουλειά θα γίνει και
οι ίδιοι οι πολιτικοί θα κερδίσουν περισσότερες ψήφους αν στηριχτούν στη μαζική συμμετοχή.
Kαλα τα λεει ο @αθεοφοβος παραπανω. Αν μπορουσαμε να εξαλειψουμε το φαινομενο της ρουσφετολογιας και τις πασης φυσεως εξυπηρετήσεις σε ημετερους, κουμπαρους κλπ, τοτε πιστευω οτι οι καλές προθέσεις και προτάσεις που ακουμε και διαβαζουμε, ΔΕΝ θα εμεναν στα χαρτια, 'για να τις γράφεις εσύ και να τις διαβάζουμε εμείς'!....Θα ζησουμε αραγε να δουμε τετοιες αλλαγες, ποτε στην Ελλαδα;
Τα λες περίφημα αλλά ο καιρός , όπως πολύ πρόσφατα το είδαμε, είναι πολύ …έτοιμος να παρεξηγεί τα κινήματα και να τα συκοφάντη. Όχι ο ίδιος ο καιρός, φυσικά. Είναι κατανοητό αυτό. Η κοινωνία δεν αντέχει, καθώς είδαμε, τόσο εύκολα τα κινήματα. Συνήθισε να της κινούν τα νήματα και αυτή να βολεύεται...
Elva, N.Ago, έχετυε απόλυτο δίκιο. Τα κόμματα ό,τι δεν αντέχουν το συκοφαντούν επειδή ουσιαστικά δεν έμαθαν να λειτουργούν συλλογικά, αλλά μόνο μέσα από δικές τους δομές.
Αν συγκρίνω αυτό που περιγράφεις ως πρότυπο, με σχέση αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή, ένα μόνο μπορώ να πω: ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!
Πραγματικά, vita, αυτό είναι το πρόβλημα: το άσχετο την υπόθεσης σε μία χώρα που τάχα ευαγγελίζεται τη δημοκρατία, αλλά ποτέ δεν ακούει τον πολίτη.
Και τι σημαίνει δείμο αυτό?
Δηλαδή κάθε πολίτης που θα πάσχει από "διάφορες μολυσματικές -θανατηφόρες δυνητικά- ασθένειες" θα θεωρείτε ΑΜΕΑ?!
Η αναπηρία έχει συγκεκριμένο ορισμό και η αυθαίρετη, σε μεγάλο βαθμό, διεύρυνση του μόνο κακό κάνει στο αναπηρικό κίνημα.
Για τους ουσιοεξαρτώμενους
Το παράδειγμα της κινητοποίησης (με τις ευλογίες της τοπικής αυτοδιοίκησης) για την απομάκρυνση του ΟΚΑΝΑ δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των πολιτών αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση που ουσιαστικά την υπηρετεί( μιας και σε αυτήν ακριβώς την πλειοψηφία οφείλει την ύπαρξη της) την ισότητα , την ελευθερία και την κοινωνική πρόνοια και φροντίδα των κοινωνικών εκείνων ομάδων που ακριβώς αυτός ο στιγματισμός της τοπικής κοινωνίας τους οδήγησε στο περιθώριο !! (όχι πολύ παλαιότερα, τουλάχιστον η δική μου γενιά το είδε με τα μάτια της, τους ανάπηρους τους κλείδωναν στα κατώγια με την σιωπηρή ανοχή και γιατί να το κρύψουμε, μάλλον σύμφωνη γνώμη της τοπικής κοινωνίας, οπότε πάλι καλά να λέμε, με την σημερινή κατάσταση )
Από εκεί και πέρα
διάβασα ένα μεγάλο μέρος του άρθρου του Κουκιάδη που σχολιάζεις και δεν κρύβω ότι χαμογέλασα αρκετές φορές με την έκδηλη και αγωνιώδη προσπάθεια που κάνει να δώσει ιδεολογικό περιεχόμενο-υπόβαθρο στα σημερινά σοσιαλιστικά κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ! :))
Έχοντας λοιπόν και ένα παραπάνω ενδιαφέρον για τις εξελίξεις που πρέπει να περιμένουμε με την εκ νέου έλευση ενός τέτοιου κόμματος στην εξουσία , θα θελα να διαβάσω τον σχολιασμό σου για το παρακάτω κομμάτι του κειμένου του:
"..Δεν μπορεί σήμερα, να ταυτιστεί το κοινωνικό κράτος με το μοντέλο που ίσχυε στο παρελθόν και συγκεκριμένα την ταύτιση του με την κρατική ιδιοκτησία και τον γραφειοκρατικό τρόπο διαχείρισής του.
Η επιχειρηματικότητα, λοιπόν, ως νοοτροπία, με την ανάληψη κινδύνων, ουσιαστικά αποτελεί την ατμομηχανή για τη δημιουργία πηγών δραστηριοτήτων, τον κατεξοχήν φορέα εφαρμογής της καινοτομίας και το αποτελεσματικότερο μέσο για την προσαρμογή στον νέο κόσμο που γεννιέται. Δεν αφορά μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά καλύπτει τις οικογενειακές, μέχρι και τις ατομικές επιχειρήσεις και με αυτή την έννοια αποκτά ευρεία λαϊκή βάση. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ο προηγούμενος αιώνας ήταν αιώνας της μισθωτής εργασίας, τα νέα δεδομένα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια οικονομία αυτοαπασχόλησης..."
Την τελευταία παράγραφο δεν την σχολιάζω έστω κι αν με τρώνε τα δάχτυλά μου, παρά μόνο θα εκφράσω την έκπληξη μου για το επιχειρηματικό ένστικτο του συγγραφέα!
( πόσα θέλετε να μας τρελάνετε βρε :)))
Καπετάνιε, το αν έκανε η προηγούμενη Διοίκηση της Σταυρούπολης κινητοποίηση για την απομάκρυνση του ΟΚΑΝΑ από εδώ, δε θα το κρίνω ξανά. Όσο η λύση δε δίδεται με τη διασπορά των υπαρχουσών μονάδων σε όλα τα νοσοκομεία ώστε και καλύτερη και εγγύτερη και ουσιαστικότερη πρόνοια να παρέχεται, τότε οι ουσιοεξαρτημένοι θα δέχονται κάθε μορφής ρατσισμού.
Δεν κατάλαβα το σχόλιό σου επί του Κουκιάδη. Κατ' αρχήν εγώ παρέθεσα άλλο, άσχετο εντελώς, απόσπασμα στο ύφος και το νπεύμα του συγγραφέα, αλλά σαφώς όχι τούτο -όπως και τόσα άλλα με τα οποία διαφωνώ. Φυσικά, και διαφωνώ με τούτο, καθώς διάγουμε μία περίοδο επέκτασης των πολυεθνικών -αν και δε θυμάμαι καλά το συγκεκριμένο χωρίο. Από εκέι και πέρα η ανάλυση θα τραβούσε σε εύρος και βάθος.
Ρε συ Δείμε, εκεί που πήγαινα να σου γράψω ότι για να διαβάσω αυτή την κατεβατούρα πρέπει να πάρω κοκαϊνη και να καταντήσω ουσιοεξαρτημένος, είδε αριστερά τις έρευνες, τις εργασίες και τα δοκίμιά σου και έπαθα πλάκα!
Συγχαρητήρια ρε μεγάλε! Μπράβο, θα τα τυπώσω και θα τα διαβάσω όλα εκτός απ' τη Σταυρούπολη...
ΝΕITHER LEFT NOR LIBERAL!
Αγαπητέ Δείμο του πολίτη: Όπως πολύ πιθανόν έχεις ήδη πληροφορηθεί, μια και είσαι τακτικός αναγνώστης του leftliberalsynthesis.blogspot.com, o ιδιοκτήτης του, χθες, (βλ. post 17/1/2009, σχόλιό μου 18ης Ιαν. 11.20 PM και μετά) προέβη σε μία αχαρακτήριστη ενέργεια εις βάρος του ελεύθερου διαλόγου στο Διαδίκτυο.
Ασχέτως αν στην συγκεκριμένη περίπτωση η ενέργεια αυτή υλοποιήθηκε με την απαγόρευση σε μένα δημοσίευσης σχολίων, είσαι νομίζω σε θέση να αντιληφθείς, ότι κατ’ ουσίαν είναι μία πράξη εχθρική προς την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Ακόμα χειρότερα: Μία πράξη προληπτικής και ολοκληρωτικής λογοκρισίας που καμία σχέση δεν έχει με «φιλελευθερισμούς» και τα παρόμοια. Πολύ περισσότερο, επειδή η «αιτία» της απαγόρευσης που επεκαλέσθη ο LLS, όχι μόνο είναι έωλη και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά επιπλεον, την ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΛΗΡΩΣ και από αδικημένο με εμφανίζει αδικούντα! (Ίσως να το αισθάνθηκε κι ο ίδιος ο LLS αυτό και για να «επανορθώσει» με προσκάλεσε σε διάλογο σε ξεχωριστό blog! Μπορεί, ως αριστερό, να με θεωρεί κι αυτός μίασμα…).
Έκρινα απαραίτητο να σου στείλω αυτό το σχόλιο, όχι για να πετύχω κάτι προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς, η παρουσία μου στο συγκεκριμένο blog ανήκει ήδη στο παρελθόν. Αλλά, για να βγάλεις πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τον «αριστεροφιλελευθερισμό», έχοντας δει και την ανάποδη όψη του…
Χαιρετώ.
Άσκαρ, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι απλά άλλαξα την εμφάνιση των συγκεκριμένων συντομεύσεων. Οι συνδέσεις προϋπήρχαν με άλλο ύφος.
Δρακονάριε, θεωρώ ότι κάθε σχόλιο μπορεί να δημοσιεύεται. Βέβαια, εκτιμώ ότι ο δεν εκτιμώ καθόλου όλα εκείνα τα σχόλια που γίνονται από άτομα που δεν τολμούν να εκθέσουν δικές τους απόψεις. σε ιστολόγια. Έχω αποδείξει στο επώνυμό μου blog και ως μέλος του αυτοδιοικητικού κινήματος, ότι ανέχομαι -χωρίς να συμφωνώ- τέτοια σχόλια. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δε θα μπω σε ένα σχολιασμό γεγονότος το οποίο δε γνωρίζω καθόλου και μάλιστα δημοσίως σε άσχετο χώρο.
Αγαπητέ Δείμο του πολίτη,
Αν και ήμουν απολύτως σαφής και ακριβολόγος, αισθάνομαι ότι παρεξηγήθηκα.
Σε καμία περίπτωση δεν ζήτησα να μπεις στον σχολιασμό του γεγονότος. Το σχόλιό μου ήταν απολύτως ενημερωτικό και ο σκοπός του δηλωνόταν με σαφήνεια. Νομίζω ότι επιτεύχθηκε. Αυτό μου είναι αρκετό.
Γι' αυτό και δεν σχολιάζω τα όσα ενδιαφέροντα αναφέρεις σε σχέση με το θάρρος της γνώμης στο Διαδίκτυο.
Είναι κρίμα να ξεκινήσουμε διάλογο (για οτιδήποτε) με αφορμή ένα τόσο θλιβερό - κατά την άποψή μου πάντα - γεγονός.
Χαιρετώ και ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου