Ήταν όλοι εκεί ή... έτσι έμοιαζαν.
Τα κορμιά τους ήταν εκεί, μα η ψυχή τους έλλειπε.
Φοβισμένη κρυβόταν σε τρύπιες ελπίδες,
έστεκε πίσω από τις υψωμένες σημαίες,
χάνονταν στον αχό των κραυγών.
Ήταν όλοι εκεί ή... έτσι έμοιαζαν.
Σκυφτοί μέσα στο πλήθος,
κουρασμένοι, χωρίς ζωντάνια,
χωρίς δύναμη βαρύθυμοι.
Παλιές ιδέες, ματαιόπονες,
αλλοτινές αξίες, φθαρμένες κινητοποιήσεις
κρύφτηκαν όλες από το αντάλλαγμα.
Ντρέπονταν για τη μνήμη τους
ας λησμονούσαν το ρουσφέτι και την ποδιά.
7 έκριναν :
Μια σπίθα
άναψε ,φώτισε και,
έφτιασε άλλες μέρες
Κράτα την σπίθα ζωντανή
παράτα τις σημαίες
Η σπίθα θέλει ψυχή
θέλει καρδιά
και τότε θάρθουν
οι νέες μας, ιδέες.
Καλώς ήρθες, ποιητή
με φρέσκα λόγια στο χαρτί.
!!
:))) Μας δουλεύεις κιόλας, ε;
Δεν νομίζω,,
Εμένα μ'άρεσε το ποίημα σου, ως εκ τούτου ..εσύ με παρέσυρες και μ'έπιασε ο οίστρος ο ποιητικός !
:)
Έτσι, ε;
Έτσι, Δείμο.
Δεν είσαι μόνο εσύ, ποιητής..!
:)
Αααα!!!
Εγώ, όπως μάλλον θα χεις καταλάβει, με τα "λογοτεχνικά" τα πάω πιο καλά. Τα δοκίμιακά, μ' ενδιαφέρουν μεν, αλλά πρέπει να συγκεντρώνομαι περισσότερο και μερικές φορές τεμπελιάζω;-).
Με γεια λοιπόν το νέο look!
Μου αρέσει πολύ!
Και το ποίημα, επίσης...Αν και ελπίζω πως στην πραγματικότητα, δεν έχεις πάψει να πιστεύεις στην αξία των κινητοποιήσεων και στο ότι κάποιοι συνεχίζουν να τις κάνουνε με σώμα και ψυχή.
Δεν είναι, Leigh-Cheri, αν εγώ έχω πάψει να πιστεύω, αλλά εκείνοι που συμμετέχουν με τέτοιο τραγελαφικό τρόπο.
Δημοσίευση σχολίου