Ο ελληνικός αριστερισμός ως παιδική ασθένεια

η αριστερίστικη βία και

η επιβολή της επανάστασης

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε μία ιδιαίτερη έξαρση της πολιτικής βίας. Βία που ως επί το πλείστον προέρχεται από το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η επίθεση κατά του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, και του Κακλαμάνη, τέως Προέδρου της Βουλής, αποδείχθηκε ότι προήρθε από δράστες που δεν εντάσσονταν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ –που είχε αρχικά ενοχοποιηθεί. Την ίδια στιγμή, από αριστερίστικα χείλη και πληκτρολόγια διαβάζουμε επιθετικά κείμενα περί κατοχής, περί χούντας και αστυνομοκρατίας.

Ο ιδεολογικός αγώνας έχει πια αποκτήσει τη μορφή ταξικής επανάστασης (sic). Δεν είναι δε λίγες οι επιθέσεις κατά εκείνων που διατηρούν επιφυλάξεις ή/και διαφωνούν. Πρέπει να διαλέξεις σε ποιο στρατόπεδο είσαι, μ’ εμάς ή με τους άλλους… Προφανώς, έχει ξεσπάσει η πολυαναμενόμενη ταξική εξέγερση, αλλά εμείς οι "ξεπουλημένοι" δεν το αντιληφθήκαμε, είτε επειδή είμαστε ροζ κουλτουριάρηδες είτε επειδή φοράμε γυαλισμένα παπούτσια και δεν κυκλοφορούμε σε φτωχογειτονιές…

Οι επιτυχίες της Τυνησίας και της Αιγύπτου, η ένταση και η εξαγωγή των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, γέννησαν μάλλον ελπίδες στους αριστεριστές. Η επιπόλαιη κι επιφανειακή εξέταση των ειδήσεων, δημιουργεί εκείνο το ψυχοπολιτικό υπόβαθρο ώστε να κρίνεται βέβαιη πια η αντικαπιταλιστική επανάσταση (sic). Την ίδια στιγμή, οι συγκρούσεις στην Κερατέα προσφέρουν το κατάλληλο πεδίο πολεμικής σύγκρουσης, ενώ το μνημόνιο, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται και οι τόσο εύκολες ατάκες περί κατοχής δίνουν κι ένα εθνικό επιχείρημα.

Η στάση των αριστεριστών ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τη γενική λαϊκή απέχθεια κατά των πολιτικών και τη σχετική αντίληψη για την πολιτική αυθαιρεσία και διαπλοκή της με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Η απάθεια των πολιτών και η απομάκρυνση από τον έλεγχο της πολιτικής σκηνής λειτουργεί ουσιαστικά ως αναβολικό για τον αριστερίστικο κι αναρχικό χώρο. Η μη συμμετοχή ουσιαστικά όχι μόνο επιτρέπει τη δράση των αυτόνομων αναρχικών κι αριστερίστικων ομάδων, αλλά την ενθαρρύνει κιόλας. Ειδικά οι νεότεροι μη βλέποντας κάποιο πολιτικό χώρο με επιθυμία να φιλοξενήσει την επαναστατικότητα και το ριζοσπαστισμό τους, εύκολα κατευθύνονται προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Παράλληλα, δε, η στάση συχνά των πολιτών φαίνεται να επικροτεί την αριστερίστικη δράση -μέχρι βέβαια να απειληθούν οι ίδιοι- καθώς μέσω αυτής "τιμωρεί" τους πολιτικούς.

Και οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν τελικά το έλλειμμα δημοκρατίας -που όλοι λίγο ή πολύ παραδεχόμαστε- ισοδυναμεί με επιβολή χούντας. Βέβαια, τούτη η χούντα επιτρέπει συνευρέσεις και κινητοποιήσεις, ελευθερία λόγου και διαφωνίας. Μπορεί η δημοκρατία να απέχει πολύ από τη δημοκρατία, αλλά ουδόλως φτάνει σε επίπεδα χούντας. Ακόμα και η αστυνομοκρατία της Κερατέας, σε τίποτα δε θυμίζει χούντες τους παρελθόντος.

Ο αριστερισμός όμως είναι μαθημένος να εκτοξεύει ανεύθυνους κι επιφανειακούς χαρακτηρισμούς (ακριβώς με την ίδια λαϊκίστικη τακτική των μίντια).

Φυσικά και κάνοντας λόγο για κατοχή λαϊκίζουν. Και τούτο διότι η Ελλάδα πάντα ήταν εξαρτημένη από το διεθνές κεφάλαιο και τις υπερεθνικές επιχειρήσεις. Ωστόσο, ο λόγος για κατοχική κυβέρνηση παραβλέπει συνειδητά το νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό που μας έδεσε στο ευρωπαϊκό άρμα, που συντηρούσε το συντεχνιασμό κι απαιτούσε ναρκισσιστικά παροχές χωρίς ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σχεδιασμό.

Βέβαια, οι αριστεριστές δε φημίζονται για τις προτάσεις τους. Οι πολιτικές προτάσεις συνολικού σχεδιασμού και στοχοθέτησης στο κίνημα απουσιάζουν. Η βία και η άρνηση αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό τους. Καθώς ο αριστερισμός κινείται μεταξύ κοινοβουλευτικής αριστεράς και αναρχισμού και προκειμένου να διαφοροποιηθεί από την καθεστηκυία αριστερά, οδηγείται επιβεβλημένα σε ακραίες θέσεις άρνησης και στη βία.

Έτσι, συνειδητά προβαίνουν σε βίαιες εκδηλώσεις που ταυτίζουν με επαναστατικές πράξεις. Βία -λεκτική ή φυσική- κατά προσώπων, βία κατά αντικειμένων δημόσιας κι ατομικής περιουσίας. Ουσιαστικά, όμως πρόκειται για επιβολή της επανάστασης. Μέσα από την άσκηση βίας επιδιώκεται η αυτοπροβολή ενός φενάκη κινήματος, μιας αυτοεπιβαλλόμενης επανάστασης.

Η αριστερίστικη κι αναρχική όμως βία και η κατά Καστοριάδη φαντασιακή ένοπλη πάλη είναι απλά εκφάνσεις λαϊκισμού. Μένουν στην εκδικητική επιφάνεια μιας αβυσσαλέας κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης. Αδρομερώς προσπαθούν μέσα από την εκτόνωση να πολιτικολογήσουν. Οι ίδιες οι πράξεις δεν αναθεωρούν απόψεις, αλλά αντίθετα αφιονίζουν. Δεν εμβαθύνουν στα πραγματικά αίτια, αλλά ενοχοποιούν με περισσή ευκολία, συνήθως αθώους ή αμέτοχους[1].

Η λεγόμενη, όμως, ριζοσπαστική πολιτική βία λειτουργεί μακράν του λαού τον οποίο επικαλείται. Με σοφιστείες προπαγανδιστικής λογικής προσπαθεί να πείσει ότι όσοι δε μετέχουν αυτής, είναι ταξικά αλλοτριωμένοι και χειραγωγούμενοι, άρα και εχθροί. Αντίθετα, η γνήσια λαϊκή βία πηγάζει από τους ίδιους τους πολίτες. Στόχο έχει την ουσιαστική ανατροπή του συστήματος, των θεσμών. Και σε τούτη δε χωρά κανένας πατερναλισμός, καμία εκδικητική μανία, καμία διαφήμιση. Αποτελεί πηγαία αντίδραση της πολιτικής κατάπτωσης.

Ωστόσο, το αριστερίστικο κίνημα όχι μόνο λειτουργεί αδιάφορα προς το κίνημα, αλλά έρχεται να το διασύρει και να το προβοκάρει. Η πολιτική βία που ασκείται ουσιαστικά συντηρητικοποιεί την πλειοψηφία της μεσαίας και μικροαστικής, ενώ απλόχερα προσφέρει επιχειρήματα στα μέσα επικοινωνίας προκειμένου να συκοφαντήσουν την αριστερά και το κίνημα. Ταυτόχρονα, η ριζοσπαστική βία υπηρετεί κατ’ ουσία και ενισχύει την πρωτεύουσα βία την οποία υποτίθεται πως αντιμάχεται[2].

Καμιά αληθινά αντισυστημική πρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη βία, διότι κάθε μορφή πολιτικής πολιτική βία είναι μια βαθύτατη συστημική επιβεβαίωση[3]. Και εδώ εδράζεται η άλλη λαϊκίστικη όψη της. Γιατί ουσιαστικά ενισχύει -παρά τα λόγια- το ίδιο το σύστημα. Υπηρετεί τις ανάγκες εκείνου που τάχα αντιπαλεύει. Άλλωστε, η βία δεν ήταν ποτέ επαναστατική. Είναι πάντα εξουσιαστική διότι αναιρεί το επιχείρημα και τον διάλογο και υποτάσσει την αντίπαλη άποψη με την εξουσία της βίας[4]. Η βία δεν είναι ποτέ αριστερή, αλλά η αποσαφήνιση της εξουσίας που έχει δικαίωμα στη ζωή και στον θάνατο του άλλου[5].

---

[1] Δήμος Χλωπτσιούδης, Ο λαϊκισμός υποβαθμίζει τον πολίτη σε υπήκοο και καταναλωτή, σελ. 4.

[2] Δήμος Χλωπτσιούδης, ό.π., σελ. 5

[3] Θανάσης Τριαρίδης, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική.

[4] Περικλής Κοροβέσης, Όχι βία στη βία, Ελευθεροτυπία (9/1/2009).

[5] Περικλής Κοροβέσης, Κράτος και βία, Ελευθεροτυπία (20/3/2009).