Παρά τις όποιες ενστάσεις (και δεν έχει λίγες ο γράφων) τελικά το Παύλου Μελά τελικά μοιάζει να ξεκινά μια μακρά πορεία για τη μετεξέλιξή του σε χώρο πρασίνου, σε Μητροπολιτικό Πάρκο. Επειδή όμως πολλά ακούστηκαν για την… "ανάπτυξη", καταγράφω ορισμένες κρίσεις. Η ανάπτυξη, της οποίας το νόημα αλλάζει ο καθένας όπως βολεύεται, δεν μπορεί να ταυτίζεται με εισπρακτικές λογικές.
Το Πάρκο οφείλει να μείνει προσπελάσιμο σε όλους, αδόμητο και ατεμάχιστο. Τόσο αρνητικά είναι τα βιώματα από τη μοναρχία του τσιμέντου και της ασφάλτου ώστε σήμερα γίνεται -ειδικά για τις νεώτερες γενιές- λόγος για πολιτισμικό τραύμα εξαιτίας της απουσίας μιας σχέσης βιωματικής με το πράσινο. Η ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνική.
Η κοινωνική, λοιπόν, ανάπτυξη θα έρθει μέσα από τις ευκαιρίες για οικονομική τόνωση της ευρύτερης περιοχής. Κάθε σχεδιασμός υπό το πρίσμα της αυτάρκους οικονομικά αξιοποίησης, θα καταλήξει στη φενάκη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Βασική μέριμνα του δημοτικού σχεδίου αξιοποίησης πρέπει να είναι η δημιουργία ευκαιριών ανάπτυξης και όχι η επιβολή της μέσα στους ίδιους τους χώρους. Και τούτο διότι μία τέτοια προοπτική θα καταλήξει τροχοπέδη.
Το μελέτη αξιοποίησης οφείλει να σχεδιαστεί βάσει της υπεραξίας της γειτνιάζουσας γης, της ήδη δρομολογημένης εμπορικής ανάπτυξης της οδού Λαγκαδά και των γύρω δρόμων. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να λάβει υπόψη της τη λειτουργία των τριών -μητροπολιτικής εμβέλειας- νοσοκομείων (Ψυχιατρείο, Παπαγεωργίου και 424) και την πλήρη απουσία ανάλογων χώρων στο πολεοδομικό συγκρότημα. Στόχος αξιοποίησης των αδόμητων στρεμμάτων αρμόζει να είναι η προσέλκυση επισκεπτών τόσο στον ίδιο το χώρο όσο και στη γύρω περιοχή. Μία περιοχή που μπορεί να αναπτυχθεί σε ισχυρή οικονομική ζώνη με εμπορικά καταστήματα, επιχειρήσεις εστίασης και διασκέδασης και επιχειρηματικές δράσεις με αναφορά στην υγεία.
Οι δε τοπικές επιχειρήσεις ανταποδοτικά και αναλογικά μπορούν να αναλάβουν το οικονομικό βάρος -μαζί με το δήμο- συντήρησης των δύο πάρκων. Μέσω ενός ειδικού τέλους -κατά το πρότυπο του Central Park- θα μπορεί το πάρκο να είναι οικονομικά βιώσιμο. Ένα τέλος ως αντιστάθμισμα του αυξημένου κύκλου εργασιών και της έγγειας υπεραξίας. Είναι δυνατόν μάλιστα να υπάρχουν ειδικά μνημόνια/σύμφωνα συνεργασίας των επιχειρήσεων με το δήμο που θα προβλέπουν την "υιοθεσία" συγκεκριμένων ζωνών στα δύο πάρκα.
Είναι αναγκαίο να υιοθετηθεί μία μελέτη αξιοποίησης, μία πρόταση "πράσινης" ανάπτυξης και αειφορίας μέσα στο μισητό αστικό τοπίο που θα προαγάγει την ψυχαγωγία, την ερασιτεχνική δημιουργία και το χρηστικό πράσινο (όχι το πράσινο γενικώς κι αορίστως). Και χρηστικό πράσινο δεν είναι το γκαζόν που λειτουργεί ως νησίδα-μη-μπετόν. Το πράσινο οφείλει να ικανοποιεί το αστικό πολιτισμικό τραύμα της διά του τσιμέντου καραμανλικής "ανάπτυξης" και ταυτόχρονα να προσφέρει ευκαιρίες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Τα ίδια τα πάρκα θα συμπληρώνουν ό,τι απουσιάζει από την ιδιωτική επιχειρηματική δράση (ερασιτεχνική δημιουργία, χώροι ψυχαγωγίας αναπήρων, ελεύθεροι τόποι κοινωνικής συνεύρεσης, κοινωνική δράση τοπικών φορέων κλπ).
0 έκριναν :
Δημοσίευση σχολίου