μέδουσες στη στεριά

photo: Harris Rinaldi
Μέδουσες ξέβρασε το κύμα,
πλοκάμια που θέλουν
ν' αγκαλιάσουν περαστικούς,
δηλητήριο να χύσουν σε σάρκες
παιδιά απαίδευτα να στιγματίσουν
που παίζουν χαρωπά
πάνω στη άμμο
όνειρα χτίζοντας,
ανθρώπους που χάνουν
τα μπάνια τους να απογοητεύσουν.
Στη θαλασσινή ησυχία
κρύβονται γύρω από ένα ναυάγιο
τη στιγμή που ως δύτης
παλεύει κάποιος να ανασύρει ελπίδες
στο φως να φέρει
προσδοκίες κι ονείρατα ζωής.

Μια πανσέληνος ξεπροβάλλει
βάφει τη θάλασσα πορτοκαλί,
δεν ξεχωρίζει πια το νερό από τον ουρανό,
μόνο τα άστρα αμετακίνητα ορίζουν τον αέρα
κι οι μέδουσες κολυμπούν
αόρατες στο μαύρο νερό
στην εφήμερη ζωή τους
μακροβιότητα αναζητώντας
σε βάρος άλλων,
ώστε να αναγεννηθεί
το κουφάρι που μας πολιορκεί,
γιατί τελικά πάντα άλλοι την πληρώνουν.

3 έκριναν :

Ασκαρδαμυκτί είπε...

πάλι πολιτικολογία μού μυρίζει!

Leigh-Cheri είπε...

Θα ήθελα απλά να ευχηθώ αυτές οι μέδουσες ν ανταλλάξουνε μεταξύ τους το δηλητήριό τους και να αλληλοσπαραχθούν μα δυστυχώς δεν είμαι τόσο αισιόδοξη. Μάλλον ο καημένος ο δύτης θα πρέπει να κάνει ΠΑΛΙ όλη τη δουλειά μονάχος! Κοίτα όμως που ακόμη κι έτσι πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο!! Ίσως κάποτε κι αυτοί οι άλλοι που "δεν φταίνε" αλλά την πληρώνουν, να ξυπνήσουν.
Τι να πω;...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λογικό, Άσκαρ, η πολιτική δεν ζει μακριά από την ποίηση και η ποίηση είναι ένας άλλος πολιτικός λόγος.

Leigh-Cheri, ελπίζω να ξυπνήσουν από τον πόνο έστω...

ShareThis