το σχολείο ως Μήδεια της δημοκρατίας

 δημοσιεύτηκε στο schooltime.gr και στο tvxs.gr
Ο φόνος στο Κερατσίνι και ο δημόσιος διάλογος για το φασισμό που αναπτύχθηκε τούτες τις μέρες, έφερε πολλά ερωτήματα αναφορικά με το σχολείο. Ήδη σε προηγούμενο άρθρο εντοπίσαμε μια σειρά προβλημάτων λειτουργίας και ύλης που ενισχύουν το φαντασιακό για ένα ανώτερο έθνος και παράλληλα δημιουργούν τις ψυχικές συνθήκες ώστε ο μαθητής να βρει στις ακροδεξιές οργανώσεις θετικά ερείσματα. Το βασικό ερώτημα όμως είναι, μπορεί το σχολείο να απαντήσει στο φασισμό;
Δυστυχώς φαίνεται ότι το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσει ως φυτώριο δημοκρατικών πολιτών (όπως τυπικά προκύπτει από τις πρώτες γραμμές του ρόλου της Παιδείας και των αναλυτικών προγραμμάτων). Η πολιτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών επαφίεται αποκλειστικά στα χέρια των γονέων, χωρίς το σχολείο να ασχολείται ιδιαιτέρως (οι εξαιρέσεις ενός ή δύο διδακτικών αντικειμένων και οι «μαθητικές εκλογές» μάλλον προκαλούν το γέλωτα παρά ανταποκρίνονται στις σύγχρονες κοινωνικές απαιτήσεις).
Χωρίς θεμελιώδεις αλλαγές στην ύλη και απομάκρυνση από τον στείρο εθνοκεντρικό χαρακτήρα και μία μετάβαση ουσίας σε αντικείμενα διαθεματικά και πολυεπίπεδης προσέγγισης, η κοινωνική και η πολιτική κρίση για έναν δημοκρατικό πολίτη δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί.
Η πεποίθηση όμως ότι η δημοκρατία ενυπάρχει μόνο σε μία κοινωνία ανοιχτή στην αμφισβήτηση, και ότι δεν είναι παρά μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κριτική στάση σε θεσμούς και δομές (πολιτικές και κοινωνικές), δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα στατικό σχολείο, σε μία αγκυλωμένη δομή που βλέπει ως δημοκρατία μόνο το πολίτευμα. Η πεποίθηση ότι η δημοκρατία πατά σταθερά πάνω στο σεβασμό, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, οφείλει να είναι αποτέλεσμα βιωματικής καλλιέργειας.
Μα μία τέτοια δημοκρατική αντίληψη αδυνατεί να αναπτυχθεί σε ένα δασκαλοκεντρικό σύστημα. Κλαδεύεται από νωρίς μέσα από την αυθεντία του βιβλίου, μπολιάζεται με ιδέες ανελευθερίας για το μαθητή που μόνο αυτός αξιολογείται. Μαραίνεται όταν το παιδί θέλει να προχωρήσει πέρα από τη μεταφορά γνώσης και να κρίνει θεσμούς ή και σχολικές πρακτικές.
Μόνο μία διδακτική προσέγγιση ανοιχτή στις ελεύθερες προσεγγίσεις που θα αγγίζει πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, μπορεί να αποτελέσει στήριγμα της δημοκρατίας. Ένα σχολείο που κορμό του θα έχει το διάλογο και τις ερευνητικές εργασίες, τις αναλύσεις και τις εκθέσεις ιδεών σε κοινό (με διάλογο μετά την έκθεση) μπορεί να απαντήσει στον εκφασισμό της κοινωνίας και να καλλιεργήσει την πολιτική κρίση. Ακόμα και η Τέχνη μπορεί να επιστρατευτεί για την προώθηση της δημοκρατίας μέσα από εκθέσεις φωτογραφίας ή βίντεο που θα παραγάγουν μαθητές και εικαστικών.
Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ανάγκη όσο ποτέ να ξεφύγει από τη στατικότητα της ύλης και να μπορεί γρήγορα να δίνει απαντήσεις σε σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, και να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες κάθε σχολικής κοινότητας. Να καταλύει μύθους, να έχει την ελευθερία να αντιμετωπίσει εν τη γενέσει ακόμα αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και να δίνει απαντήσεις στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των γονέων.
Βέβαια, για να γίνει κάτι τέτοιο αποτελεί επιτακτική ανάγκη η παιδεία να ξεφύγει από το κυνήγι της ύλης και τα αυταρχικά αναλυτικά προγράμματα που θα αναπτυχθούν σε curricula [1]. Προτείνεται δηλαδή ένα σχολείο που δε θα στηρίζεται στην αυθεντία του βιβλίου ως πηγή γνώσης, αλλά στις ανάγκες για γνώση των μαθητών με έμφαση στην αναζήτησή της μέσα από την έρευνα και τη διαθεματικότητα.
Στο Σύνταγμα, στους σκοπούς και τους στόχους της Παιδείας, σε κάθε εκπαιδευτικό νόμο καταγράφεται ως αδήριτη η ανάγκη διαμόρφωσης ενός δημοκρατικού πολίτη μέσα από το σχολείο. Ωστόσο, ο τρόπος που λειτουργεί το εκπαιδευτικό αδυνατεί να συμβάλει σε τούτη την κατεύθυνση.
Χωρίς έμφαση στον πλουραλισμό απόψεων των μαθητών και χωρίς το φόβο πολιτικών προσεγγίσεων μέσα στην τάξη, η καλλιέργεια δημοκρατικών αντιλήψεων στους μαθητές μένει κενό γράμμα. Δίχως κριτική προσέγγιση, η δημοκρατία θυσιάζεται στο βωμό των συνεχών εξετάσεων που διαχωρίζουν τους μαθητές στο όνομα της αξιοκρατίας (ξεχνώντας φυσικά την κοινωνική καταγωγή της βαθμολογίας).
Πώς όμως μπορούν όλα αυτά να υπάρξουν όταν η Δημόσια Εκπαίδευση διαλύεται; Πώς μπορεί να γίνει δημοκρατικό ένα σχολείο που υπόκειται σε οικονομικούς αλγόριθμους; Με ποιο τρόπο θα μπορέσει μία συνεχώς υποχρηματοδοτούμενη και αποψιλωμένη από επαρκές προσωπικό και εκπαιδευτικούς παιδεία να ανταποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής;



[1] Ο όρος σήμαινε τις επαναλαμβανόμενες διαδρομές στο στάδιο ή τον ιππόδρομο (υποδηλώνοντας σήμερα την ανανέωση)· πρόκειται για μια σημαντική αλλαγή στην αντίληψη και την αντιμετώπιση των προβλημάτων που σχετίζονται με το σχεδιασμό και την εφαρμογή των Αναλυτικών.
Το curriculum χαρακτηρίζεται από 4 δομικά στοιχεία (στόχοι, περιεχόμενα-ύλη, μεθοδολογικές υποδείξεις, έλεγχος επίτευξης στόχων) και είναι εύκολα προσαρμόσιμο στις ανάγκες λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικές συνθήκες, εξατομικευμένες και συλλογικές ανάγκες μαθητές, τοπικές ιδιαιτερότητες που συνδιαμορφώνεται από μαθητές κι εκπαιδευτικούς. 

6 έκριναν :

Πασχαλίδης Δημήτρης είπε...

Αγαπητέ Δήμο, θα περίμενα ένα κείμενο χωρίς τις συνήθεις υπερβολές που, κατά κανόνα, υπαγορεύονται από τις κομματικές μας θέσεις ή υποτάσσονται στον πειρασμό του ξύλινου λόγου. Έτσι μου είναι πολύ δύσκολο ως έμπειρος εκπαιδευτικός να υιοθετήσω (κατ’ αρχάς) τον τίτλο σου «το σχολείο ως Μήδεια της δημοκρατίας». Οπωσδήποτε είναι βασικότατος ο ρόλος του σχολείου για την εμπέδωση της δημοκρατίας. Οπωσδήποτε υπάρχουν ατέλειες, αλλά σε κάθε σχολείο (πιθανόν να εξαιρούνται κάποια «γκλαμουράτα» ιδιωτικά) φυτεύεται κάποιος σπόρος που επιτρέπει να ανθίσει η δημοκρατία. Διαφωνώ ακόμη και με την παρατήρησή σου ότι η ύλη ενισχύει «το φαντασιακό για ένα ανώτερο έθνος» και τον «στείρο εθνοκεντρικό χαρακτήρα». Εδώ και πολλά χρόνια τόσο η πολιτική αλλαγή στη χώρα μας όσο και ο ιδεολογικός (προοδευτικός) εξοπλισμός των «δασκάλων» αλλά και η ποιότητα των βιβλίων της ιστορίας (και όχι μόνο) κάθε άλλο παρά τρέφουν το σοβινισμό και τον εθνοκεντρισμό (εξάλλου, φτάσαμε να γράφουμε όχι για ξεριζωμό και διωγμό αλλά για «συνωστισμό» στην καταστροφή της Σμύρνης).
Θεωρώ ακόμη περιττό να σχολιάσω τον χαρακτηρισμό «αυταρχικά αναλυτικά προγράμματα», καθώς αυτά είναι προϊόν του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, στο οποίο, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, υπάρχουν κατά καιρούς αξιόλογοι πνευματικοί άνθρωποι. Θα σχολιάσω ωστόσο το άκρως απαισιόδοξο (και πολιτικά βολικό για σένα) ρητορικό ερώτημα: «Πώς όμως μπορούν όλα αυτά να υπάρξουν, όταν η Δημόσια Εκπαίδευση διαλύεται;». Δυστυχώς, η υπερβολή εύκολα λέγεται, δύσκολα τεκμηριώνεται. Και δε θα αρνηθώ βεβαίως τα προβλήματα της Δημόσιας Εκπαίδευσης, αλλά δικαιούμαι να σου θυμίσω ότι όλα τα τελευταία (αρκετά) χρόνια το σχολείο μου (1ο Λύκειο Σταυρούπολης) είχε πάντοτε πολύ υψηλότερη θέση σε ποσοστά επιτυχίας και διακρίσεις από το γνωστό ιδιωτικό της Διεύθυνσής μας και όχι μόνο. Πέρα από αυτά, ενδεχομένως αγνοείς ότι σήμερα η υλικοτεχνική υποδομή των περισσότερων δημόσιων σχολείων είναι εφάμιλλη και συχνά καλύτερη από την υποδομή πολλών ιδιωτικών σχολείων (έχω άμεση και προσωπική άποψη)! Εκείνο που λείπει είναι αυτό ακριβώς που (για κάποιους λόγους) δε θέλεις να ομολογήσεις: Το δημόσιο σχολείο πάσχει από τις παθογένειες (δυστυχώς) του δημόσιου τομέα (έλλειψη αξιολόγησης, καταλήψεις, αδιαφορία λίγων αλλά αρκετών για να διασύρουν το δημόσιο σχολείο). Και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οχυρωμένες πίσω από τον μανδύα του ψευτοπροοδευτισμού, καμαρώνουν για το ευρηματικό τους σύνθημα: «Έχουμε θέση για την αξιολόγηση: όχι … στην αξιολόγηση!!!».
Φιλικά
Δημήτρης

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη μου, καλησπέρα.
Δε νομίζω ότι μιλάω με υπερβολές. Αν έκανες το κόπο να διαβάσεις παλαιότερα άρθρα μου για την Ιστορία ως σχολικό αντικείμενο και την αναγκαιότητα σε ένα μάθημα πιο κριτικό (για παράδειγμα) θα έβλεπες ότι η Ιστορία είναι ακόμα εθνοκεντρική. Το ότι το μάθημα είναι καλύτερο από εκείνο που διδάχθηκα εγώ ή εσύ μας δε σημαίνει ότι παύει να είναι εθνοκεντρικό.
Σκέψου ότι η ευρωπαϊκή ιστορία ουσιαστικά δε διδάσκεται (πλην ψηγμάτων ούτε παγκόσμια ιστορία, παρά μόνο όσα αφορούν την Ελλάδα) κάνοντας το μάθημα εθνοκεντρικό.
Επιπλέον, η εθνολαγνεία πηγάζει από το σύνολο των διδακτικών αντικειμένων (κυριαρχία αρχαίων έναντι πχ νέων ελληνικών κλπ).
Από την άλλη, η Δημόσια Παιδεία διαλύεται. Και αυτό το αποδεικνύει ο προϋπολογισμός, τα λειτουργικά κενά στα σχολεία, οι καταργηθείσες ειδικότητας στην τεχνική εκπαίδευση κλπ. Αν κάποτε εσύ είχες επιτυχίες και παινεύεσαι για την υλικοτενχική υποδομή που απέκτησες, αποδεικνύεται πως ήταν λίγα σχολεία (προφανώς δεν παρακολουθείς τις ελλείψεις που καταγράφονται στην ύπαιθρο), ενώ παραβλέπεις (γιατί άραγε) τα βιβλία που δε δόθηκαν μια χρονιά, τη μείωση του προϋπολογισμού κατά 50% περ. για τα σχολεία και τόσα άλλα. Αν αυτά για σένα είναι μία ικανοποιητικά παιδεία, τότε απλά καταγράφουμε τη διαφωνία μας.
Αλλά όταν μιλάνε δύο άνθρωποι που ζουν από την παραπαιδεία, μάλλον ακούγεται υποκριτικό το ότι η Δημόσια Παιδεία έχει μόνο μερικά αρνητικά...

Δημήτρης είπε...

Αγαπητέ Δήμο,
Ο διάλογος, για να είναι αποδοτικός, πρέπει να διακρίνεται για την ηρεμία του και τον ορθό λόγο. Είναι λοιπόν δικαίωμά σου να νομίζεις ότι δε μιλάς με υπερβολές και δικό μου να πιστεύω το αντίθετο. Δεν είναι όμως ορθολογικό να με παραπέμπεις για επιβεβαίωση της άποψής σου σε … δικά σου άρθρα! (κατά το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει»). Όφειλες να γνωρίζεις ότι οι απόψεις μου προκύπτουν από τη «μάχιμη» παρουσία μου στην εκπαίδευση, από την πολυετή διδασκαλία στην έδρα και όχι από κάποια (σεβαστή μεν, αλλά πάντως) θεωρητική γνώση.
Για την ευρωπαϊκή ιστορία: άλλο ότι δε διδάσκεται και άλλο ότι δεν περιλαμβάνεται στα «αυταρχικά αναλυτικά προγράμματα», πράγμα που δεν ισχύει. Άρα ο «εθνοκεντρικός» χαρακτήρας τους δεν τεκμηριώνεται με αυτή τη διαπίστωσή σου.
Ως προς την «εθνολαγνεία», το επιχείρημά σου ότι αυτή πηγάζει από την «κυριαρχία των αρχαίων έναντι π.χ. των νέων ελληνικών» δίνει μια νέα «θεωρία» για το τι αποκαλούμε «εθνολαγνεία». Για σένα αυτό καθορίζεται όχι από το περιεχόμενο αλλά από το είδος των μαθημάτων.
Έτσι, κατά τη θεωρία σου, πρέπει να δεχτούμε ότι είναι δείγμα … «εθνολαγνείας»: 1. η άποψη του Αντιφώντα ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι μεταξύ τους», 2. Η σκληρή και βέβαιη τιμωρία των τυράννων μετά θάνατον, που αναφέρεται στον πλατωνικό μύθο του Ηρός του Αρμενίου, 3. Η «αλληγορία του σπηλαίου» στην πλατωνική «Πολιτεία» («περί παιδείας τε και απαιδευσίας»), 4. Τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη για την έννοια της ηθικής αρετής, 5. Ο ύμνος στη δημοκρατία του Επιταφίου του Περικλή (που περιέχεται προεισαγωγικά στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα), 6. Η τραγική τιμωρία του αυταρχικού Κρέοντα στην «Αντιγόνη», 7. Η τραγικότητα του ανθρώπου στον «Οιδίποδα Τύραννο», 8. Ο αντιεξουσιαστικός λόγος του «Προμηθέα Δεσμώτη», 9. Ο αντιπολεμικός / φιλειρηνικός λόγος των κωμωδιών του Αριστοφάνη (Ειρήνη, Λυσιστράτη κτλ.), 10. Οι ανεπανάληπτοι διάλογοι – κόλαφος κατά της αυθαιρεσίας των ισχυρών στον Θουκυδίδη κοκ., κοκ., κοκ. Από (ελληνική) εθνολαγνεία βέβαια κυριεύονται και οι Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) που γεμίζουν τις βιβλιοθήκες τους με τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και οι χιλιάδες διανοούμενοι - μελετητές των αρχαίων κειμένων.
Ως προς τη σημερινή κατάσταση στην παιδεία δεν υποστηρίζω ότι «η Δημόσια Παιδεία έχει μόνο ΜΕΡΙΚΑ αρνητικά» ούτε ότι είναι «ικανοποιητική», όπως εσύ παρερμηνεύεις (θέλω να πιστεύω από απροσεξία στην ανάγνωση και όχι από πρόθεση). Η παιδεία έχει πολλά προβλήματα (και δυστυχώς λόγω της οικονομικής κρίσης αυτά επιδεινώθηκαν και, επομένως, θα τα έχει για καιρό), αλλά διαφωνώ με τη βαρύγδουπη διαπίστωσή σου ότι «η δημόσια παιδεία διαλύεται», και με τον «μακάβριο» τίτλο σου ότι το σχολείο είναι … «Μήδεια της δημοκρατίας» λόγω … «αυταρχικών αναλυτικών προγραμμάτων» και επειδή τα παιδιά δε διδάσκονται … παγκόσμια ιστορία. Εξάλλου, τα προβλήματα της δημόσιας παιδείας εγώ τα ξέρω από μέσα κι εσύ από … έξω, «κι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος» ή, αν προτιμάς, «έλα μπαμπά, να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου». Η παιδεία λοιπόν δε θα είναι ποτέ ικανοποιητική για μένα, γιατί –έτσι κι αλλιώς- η παιδεία (κυρίως) δεν είναι μια έννοια στατική. Κάθε άλλο μάλιστα.
Βέβαια, το πιο … ισχυρό επιχείρημά σου το κράτησες για το τέλος, αποδεικνύοντας πως λίγοι ανέχονται την (έστω και καλόπιστη) κριτική στα γραφόμενά τους! Δε δικαιούμαι, λοιπόν, να υποστηρίζω τις απόψεις μου («ακούγεται υποκριτικό»!!!), διότι ανήκω σ’ αυτούς που … «ζουν από την παραπαιδεία»!!! Προφανώς σε ενόχλησε η κριτική μου και σε ώθησε να αναφερθείς σε προσωπικά δεδομένα, για να «σμπαραλιάσεις» τα επιχειρήματά μου! Και αν ήταν τουλάχιστον αλήθεια αυτό που γράφεις ή αν αγνοούσες πως ήμουν διορισμένος στο δημόσιο (άρα δεν μπορεί «να ζω από την παραπαιδεία»), θα ήμουν διατεθειμένος να το κατανοήσω. Διαφορετικά, πρέπει να σκεφτώ άλλους λόγους γι’ αυτή την ψευδή και ηθελημένα, θα μου επιτρέψεις να πω, προκλητική αναφορά σου. Ωστόσο η ευγένεια και η «φιλοξενία» που μου προσφέρεις δε μου επιτρέπουν να απαντήσω, όπως ίσως θα έπρεπε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλώς όρισες πάλι, Δημήτρη μου.
Προφανώς παρανόησες κάτι ή εγώ δεν το διατύπωσα σωστά. Δεν επικαλούμαι τον εαυτό μου για να αποδείξω κάτι. Επικαλούμαι παλαιότερα άρθρα μου, αφενός μεν για να δεις την άποψή μου ολοκληρωμένη κι όχι αποσπασματική κι αφετέρου -όπου υπάρχει- να επικαλεστώ τη βιβλιογραφία.
Βλέπεις ουδέποτε θα ακούσεις (και δεν άκουσες) ή διαβάσεις κάτι που να οδηγεί στη σκέψη ότι διατηρώ το αλάθητο. Τούτο το παραχωρώ σε άλλους. Εγώ διαβάζω, παρατηρώ, καταγράφω και σχολιάζω. Αν κάποιος διαφωνεί με τις θέσεις μου ευχαρίστως τις ακούω. Το ότι τις σέβομαι ή τις ακούω δε σημαίνει ότι θα αρνηθώ θέσεις που εκπορεύονται όχι από την επίκληση στο ήθος του πομπού, αλλά από επίκληση στη λογική και την αυθεντία (βιβλιογραφία, αρθρογραφία).
Η επίκληση στο ήθος του πομπού δε μου αρμόζει. Ομοίως, δε θα περάσω σε επίθεση στο ήθος του αντιπάλου.
Βλέπεις το "μεγάλο μου επιχείρημα" είναι σε πρώτο πληθυντικό υπό τον αριθμό "δύο", κάτι που προσπέρασες (γιατί άραγε;), αλλά επέλεξες άλλη οδό. Γιατί άραγε χρησιμοποίησα α΄ πληθυντικό; Το σκέφτηκες; Μήπως επειδή ήθελα να δώσω μία άλλη διάσταση στο ότι η ίδια η ύπαρξη της παραπαιδείας αποδεικνύει τον αποτυχία του δημόσιο σχολείου (ή ευθύνεται κι αυτή σε κάποιο βαθμό);
Αντίθετα, επικαλέστηκες από την αρχή το ήθος του πομπού (προσωπική εμπειρία, αναφορά σε επιτυχίες του σχολείου σου κλπ).

[παρένθεση: αυτά είναι προσωπικά δεδομένα, όχι η αναφορά στην παραπαιδεία που δεν καθρεφτίζει τίποτα, ειδικά όταν τίθεται σε α΄ πληθυντικό κι όχι β΄ ενικό].

Δεν υπάρχει περίπτωση σε ένα σχόλιο να αρθρογραφήσω προκειμένου να πείσω κάποιον. Η παρουσία μου στο διαδίκτυο είναι υπερδεκαετής. Όποιος θέλει να δει θέσεις μου ή μελέτες και προσεγγίσεις μου δεν έχει παρά να το αναζητήσει. Εδώ μέσα (στο κουτάκι) σχολιάζουμε, δεν αρθρογραφούμε.

Ενδιαφέρον πολύ είναι αυτό που σημειώνεις για ορισμένα (ενδεικτικά φυσικά) μηνύματα της αρχαίας γραμματείας.
Αφενός μεν γιατί μου δείχνει ότι δεν έκανα κατανοητό (τουλάχιστον σε εσένα και μάλλον σε πολύ περισσότερους) τι εννοώ με τον όρο "εθνολάγνα παιδεία" (και παράγωγα). Και για να το ξεκαθαρίσω: η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι αναγκαία.
Ωστόσο, διαφωνώ με τα αρχαία στο Γυμνάσιο και με το αναλυτικό των αρχαίων γιατί ακριβώς δεν επικεντρώνονται στα μηνύματα, αλλά στη γλώσσα.
Με άλλα λόγια, θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσουμε μαθητές πόσα ξέρουν από αυτά τα μηνύματα και τι θυμούνται οι απόφοιτοι (φυσικά δε μιλώ για μαθητές χαμηλών επιδόσεων, αλλά κι οι επιδόσεις του είναι μία ένδειξη).

Και κλείνοντας, θα επαναλάβω, ότι έπρεπε να δώσεις μεγαλύτερη προσοχή στο α΄ πληθυντικό του προηγούμενου σχολίου. Πέρα από την πλήρη αναίρεση των προσωπικών δεδομένων (ότι υπογράφεις μάλιστα σχόλια), θα γινόταν εύκολα αντιληπτό ότι ποτέ δε μιλώ ή γράφω με το ύφος που επέλεξες να δεις το σχόλιο.

Καλή σου νύχτα. Εις την επόμενη διαφωνία...

Δημήτρης Π. είπε...

Αγαπητέ Δήμο, είπα ν’ αγιάσω, αλλά δε μ’ αφήνεις. Είπα να είναι τελευταίο σχόλιο το προηγούμενο, αλλά δεν αντέχω με όσα γράφεις. Κι έτσι σου γράφω το τελευταίο (πράγματι) σχόλιό μου:
1. Δεν αναφέρθηκα στον πληθυντικό, γιατί δε μ’ ενδιαφέρει καθόλου αν εσύ ζεις ή όχι από την παραπαιδεία. Εγώ πάντως δε ζω από αυτήν και, επομένως, όφειλα να γράψω για τον εαυτό μου. Εσύ όμως όφειλες να απαντήσεις γιατί το έγραψες. Και όχι να ασχολείσαι με τον πληθυντικό ή τον ενικό και να σιωπάς για την ουσία.
2. Με εκπλήσσει και η ερμηνεία σου για τον όρο «προσωπικά δεδομένα»: κατά τη γνώμη σου προσωπικά δεδομένα δεν είναι να γράφεις για την πηγή των προσωπικών εισοδημάτων κάποιου, αλλά το να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του και μάλιστα για τις επιτυχίες του σχολείου του (δύο λάθη σε … συσκευασία ενός)!!! Προσπάθησε λίγο και θα το καταλάβεις: όταν μιλάμε για προσωπικά δεδομένα, αναφερόμαστε σε κάποιον τρίτο που θέλει να μιλήσει για μας και όχι στο προσωπικό μου απαράβατο δικαίωμα να μιλήσω για τον εαυτό μου και να ομολογήσω π.χ. ακόμη και εγκληματικές μου πράξεις. Για σκέψου δηλαδή να μιλήσεις για τις επιτυχίες ενός σχολείου και ο διευθυντής του να σου κάνει μήνυση για … παραβίαση προσωπικών δεδομένων!!! Αυτό γράφεις! (και μη μου πεις πάλι πως δεν το κατάλαβα).
3. Για την «εθνολαγνεία»: Διαισθάνθηκα πράγματι ότι υπήρχε κίνδυνος να μεταθέσεις το θέμα στην αξία της διδασκαλίας και τη χρησιμότητα των αρχαίων κτλ., αλλά, επειδή είσαι και φιλόλογος, δε φαντάστηκα ότι θα ξεφύγεις τόσο από το θέμα μας. Τι σημασία έχει λοιπόν, αν εσύ ή εγώ συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τα αρχαία στο Γυμνάσιο, με τον τρόπο διδασκαλίας τους, το πόσα ξέρουν οι μαθητές από αυτά τα μηνύματα (ανάλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε πόσους τύπους της άλγεβρας θυμούνται ή πόσες ημερομηνίες στην ιστορία) κτλ.; Αυτό είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο». Άλλο θέμα έβαλες εσύ στο άρθρο σου «το σχολείο είναι η Μήδεια της δημοκρατίας» και, προφανώς, το ξέχασες. Αναφέρθηκες λοιπόν (για να σου το θυμίσω) σε ορισμένους λόγους για τους οποίους η δημοκρατία «δολοφονείται» στα σχολεία. Και ανάμεσά τους ανέφερες την «εθνολαγνεία» που καλλιεργείται από τα «αυταρχικά αναλυτικά προγράμματα». Στην απάντησή σου μάλιστα μού γράφεις: «Επιπλέον, η εθνολαγνεία πηγάζει από το σύνολο των διδακτικών αντικειμένων (κυριαρχία αρχαίων έναντι π.χ. νέων ελληνικών κλπ)». Η διαφωνία μου λοιπόν βρίσκεται στο ότι εγώ πιστεύω πως εξ ορισμού τα αρχαία κείμενα δεν μπορεί να καλλιεργούν την εθνολαγνεία. Αυτό είναι το βασικό θέμα μας και όχι αν πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία στο Γυμνάσιο, να επικεντρώνονται οι μαθητές στα μηνύματα κτλ. Και τα επιχειρήματα (και παραδείγματά μου) ελπίζω τουλάχιστον να σε έχουν πείσει.
Φιλικά Δ.Π.
Υστερόγραφο: Και επειδή επιμένεις για τον πληθυντικό, σου καταθέτω την άποψή μου: χρησιμοποίησες πληθυντικό, για να μετριάσεις την προκλητικότητα του σχολίου σου (περί υποκρισίας) και για να τον επικαλείσαι σε πιθανή απάντησή μου. Εάν κάποιος θέλει να μειώσει τον εαυτό του, ας το κάνει σε ενικό αριθμό. Δε νομιμοποιείται να βάζει στο ίδιο τσουβάλι και κάποιον άλλο. Εξάλλου, η προσβολή του ήθους του πομπού είναι κλασική μέθοδος και τελευταίο «αποκούμπι» όσων δυσκολεύονται να βρουν πειστικά επιχειρήματα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δημήτρη, δεν υπάρχουν πειρασμοί παρά μόνο αυτούς που ορθώνει η ψυχή μας (ποιητική παράφραση)...
Αν θέλεις να πάρεις τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να εξετάσεις το αίσιο που σχολιάζεις και το κοινό των σχολίων σου. Παρατηρημένο είναι ότι ότι σχολιάζεις επιλεκτικά προκειμένου να καταγράψεις τη διαφωνία σου (όχι απλά ένα σχόλιο επέκτασης του όποιου συλλογισμού) ή σχολιάζεις μόνο να διαφωνήσεις. Βλέπεις διαχρονικά, δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό σε τούτο το ιστολόγιο (έλεγξέ το).
Σε έναν δε άνθρωπο που είναι αρκούντως φιλόξενος και μονίμως ευγενικός, καταθέτεις όχι απλά διαφωνίες, αλλά τον κρίνεις ως κομματικό φερέφωνο (αλήθεια, πόσα κείμενά μου διάβασες διαχρονικά για την εκπαίδευσης για να με κρίνεις κομματικά;) Και τώρα που το σκέφτομαι ποιου κόμματος;)
Ως εκ τούτου, νομίζω ότι μια σειρά άλλων θεμάτων έρχονται δεύτερα.
Βλέπεις αν εσύ δε νοιάζεσαι για τον πληθυντικό, αν εσύ δε νοιάζεσαι για τις προηγούμενες θέσεις που έχει εκφράσει κάποιος τον οποίο σχολιάζεις, αν εσύ δε νοιάζεσαι για τη βιβλιογραφία που επικαλείται κάποιος, τότε πώς μπορείς να επικαλείσαι την εμπειρία σου; Αν εγώ επικαλούμαι την επιστημονική μου ιδιότητα να διαβάζω και να κρίνω, εσύ πώς κρίνεις το λόγο μου ως ξύλινο (τώρα το τι ξύλινο είδες δεν κατάλαβα);
Ενώ δηλαδή έχεις την απαίτηση να σε σέβεται κάποιος, εγνωσμένης ευγένειας στους τρόπους του, τον προκαλείς. Αλλά εν τέλει φταίει μόνο εκείνος. Εσύ δικαιολογείς τον εαυτό σου και ικανοποιείς τον εγωισμό για την προσβολή.

Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο και μακριά από την ουσία της ανάρτησης και του σχολίου σου. Με λύπη μου.

ShareThis