από όπου κι αν προέρχεται...

Η βία δε διακρίνεται σε καλή και κακή...

Η Κυβέρνηση και η ακροδεξιά ομάδα γύρω από τον Πρωθυπουργό τις τελευταίες ημέρες και μετά τον καταγκρημνισμό όλων των εφήμερων επικοινωνιακών τακτικών που στήθηκαν στην Οικονομία (πτώση ανεργίας, υψηλό λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα, μείωση δαπανών κλπ) εντείνει την επίθεσή της με αφορμή τις συλλήψεις της Χρυσής Αυγής. Αγωνίζεται σε μία ακόμα απεγνωσμένη προσπάθεια να αναδείξει την αριστερά ως ισότιμο της φασιστικής βίας.

Ας μη λησμονούμε όμως ότι αυτή η κυβέρνηση επί ένα χρόνο κώφευε στις εκκλήσεις κομμάτων και ΜΚΟ για τις επιθέσεις σε μετανάστες ως μία άλλη απόδειξη φιλόξενου κράτους κατά το επιχειρησιακό σχέδιο του Ξενίου Διός και την επέκταση των στρατοπέδων συγκέντρωσης,

Αξίζει όμως να υπογραμμίσουμε ότι σήμερα κεντρικό θέμα της δημόσιας συζήτησης η Κυβέρνηση προσπαθεί να καταστήσει όχι την οικονομία, αλλά τη βία από όπου κι αν προέρχεται...

Βέβαια στην προέλευση της βίας η Νέα Δημοκρατία είναι κάπως επιλεκτική. Στρέφει τα βλέμματα μόνο στην τραγωδία της Μαρφίν (δηλαδή σε έναν εμπρησμό για τον οποίο δεν έχει ούτε καν υπόπτους εμπρηστές, αλλά έχει ενόχους κατά δικαστική απόφαση διευθυντές και στελέχη της τράπεζας), στις Σκουριές (όπου δεν έχει ενόχους, αλλά μία κίνηση ενός ολόκληρου χωριού που κρίνονται ως τρομοκράτες) και άλλα σχετικά. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο με την ίδια ακριβώς φρασεολογία του Χρύσανθου Λαζαρίδη να τονίζει ως τρομοκρατική ενέργεια και στόχο κοινωνικής ανατροπής κάθε κίνημα πολιτικής ανυπακοής. Ουσιαστικά η ακροδεξιά αντίληψη της κυβέρνησης στηρίζεται στη συκοφάντηση ως τρομοκρατίας κάθε κοινωνικού κινήματος με αφορμή δύο ή τρία περιστατικά.

Την ίδια όμως στιγμή, από το πλάνο σε μία στενή αντίληψη ορισμού και συσκότισης και με έντεχνη θουκυδίδεια τακτική αλλαγής των εννοιών η νεοδεξιά κυβέρνηση βλέπει ως βία μόνο τις μολότοφ και τις καταλήψεις... Αποφεύγει να καταδικάσει την προερχόμενη από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές βία της χρεοκοπίας, τη βία της ανεργίας, τη βία της πενίας, τη βία της διάλυσης των κοινωνικών δομών, τη βία της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου και των σχολείων χωρίς εκπαιδευτικούς, τη βία των ΜΑΤ που ανέχονται φασίστες να πετούν πέτρες σε διαδηλωτές ή σε καταστήματα (έχουμε και βίντεο και φωτογραφίες χιλιάδες πια), τη βία της ΕΛΑΣ σε μετανάστες, τη βία των στρατοπέδων συγκέντρωσης-κέντρων μολυσματικών ασθενειών για τους κρατουμένους του ενός σαπουνιού το μήνα και χωρίς φαγητό...

Όταν όμως η κυβέρνηση δεν καταδικάζει εμπράκτως τη βία από όπου κι αν προέρχεται, γιατί πρέπει η αριστερά να καταδικάσει ως βία τα κοινωνικά κινήματα; Γιατί πρέπει η αριστερά να κωφεύσει στις καταγγελίες για βασανιστήρια σε κρατητήρια; Γιατί πρέπει να καταδικάσουμε την πολιτική ανυπακοή;

Αυτά τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα δεν έλεγαν πριν από ένα χρόνο ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα μας έκανε να χάσουμε τις δόσεις; Ότι με αριστερούς να κυβερνούν θα χάσουμε τα σπίτια και τις δουλειές μας; Όσα λέγαμε για κουκουλοφόρους παρακρατικούς δίπλα στα ΜΑΤ, αποδείχθηκαν πασιφανώς. Ακόμα και υπόνοιες για τον εμπρησμό της Μαρφίν μας γεννούν οι εικόνες “αγανακτισμένων πολιτών” δίπλα σε ΜΑΤ που σπάνε βιτρίνες και πετούν πέτρες. Όσα λέγαμε για τη στάση αστυνομικών απέναντι σε μετανάστες και νεοναζί, αποδείχθηκαν και όλοι πλέον τα αποδέχονται ως γεγονότα (κι ας ξεχνούν επιλεκτικά στο πλαίσιο της διαπλοκής και της αμοιβαίας εξυπηρέτησης συμφερόντων ότι πρώτα τα κοινωνικά κινήματα, οι ΜΚΟ και η Αριστερά τα έφεραν στην επιφάνεια).