γράφτηκε για το tvxs.gr

Από την αρχή που τέθηκε επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς βάλθηκε κατά την προσφιλή μέθοδο των δύο μεγάλων κομμάτων να μετασχηματίσει όλο το επιτελείο ώστε να λειτουργεί στις δικές του αρχές κι αντιλήψεις. Η καθολική αποδοχή του μάλιστα και η εσωκομματική εκλογική αναβάπτιςή του, του επέτρεψε να μην κοιτά και τόσο πολύ τις ισορροπίες, ώστε το κόμμα στη δημόσια έκφρασή του να γίνει αυτό που εκείνος ήθελε.

Αν και τα κόμματα αρχών εμφανίζονται με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να επιστρέψει τη ΝΔ στις αρχές του αιώνα, δημιουργώντας ένα κόμμα προσωπικών αρχών, αρχηγοκεντρικό κι αυταρχικό στο εσωτερικό του. Στην αρχή με σχέδια και μελέτες προσπαθούσε να αναδείξει έναν άλλο νεοφιλελεύθερο δρόμο με αντιμνημονιακή χροιά για να αποδείξει τελικά ότι απλά εξαπατούσε το λαό και τους οπαδούς του. Και φυσικά ούτε αρχές ούτε σεβασμός σε εκείνους που τον στήριξαν εσωκομματικά και αργότερα σε εθνικές εκλογές. Η τρομοκράτηση των ψηφοφόρων και η επίκληση της ασφάλειας με τη θυσία των άλλων ήταν η μόνιμη επωδός του, για να αποδειχθεί ότι τελικά οι "τρομοκράτες" της αριστεράς είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την περιουσία των μεσοαστών και των λαϊκών στρωμάτων.

Σήμερα όμως νιώθει όσο ποτέ την καρέκλα του να τρίζει. Βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με τον Παπανδρέου αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι παρά ένα αναλώσιμο υλικό του συστήματος. Παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις του για διατήρηση της τετραετίας αναζητά μία ηρωική διέξοδο.

Οι συνεχείς διαρροές για αντικατάστασή του, που προσπάθησε να σταματήσει με τη τελευταία συνέντευξή του, αποδεικνύουν ότι ήδη τμήμα της πολιτικής κι οικονομικής ελίτ σχεδιάζουν την υποκατάστασή του προκειμένου να κερδίσουν ακόμα λίγο χρόνο για την ολοκλήρωση των σχεδίων τους. Η προσπάθειά του να σταματήσει τα σχετικά σενάρια με την επίκληση της αποσταθεροποίησης, ουσιαστικά αποκαλύπτει και τη δική του δυσχερή θέση. Ακόμα μία φορά επιλέγει το σενάριο της τρομοκράτησης εκείνων που διαδίδουν τα ανάλογα σενάρια.

Το προηγούμενο με την αντικατάσταση του Παπανδρέου με τον Παπαδήμο επέτρεψε στο σύστημα να κερδίζει ένα σημαντικό διάστημα κινηματικής ηρεμίας που συνεχίστηκαν και μετά τις εκλογές για κάποιο διάστημα. Έτσι, σήμερα σε ένα τεταμένο πολιτικό κλίμα και με τους πολίτες σε κατάσταση κοινωνικής έκρηξης, αναζητείται διέξοδος από την κρίση. Την ίδια στιγμή οι πιέσεις που δέχεται το ΠΑΣΟΚ να αντισταθεί στη δεξιά στροφή της κυβέρνησης (όχι όμως και στα αντικοινωνικά οικονομικά μέτρα), ουσιαστικά το καθιστά έρμαιο εξελίξεων.

Το φορολογικό που κατατίθεται και η κοινοβουλευτική δυσφορία για διατάξεις, όσο κι αν εμφανίζονται ως επικοινωνιακές κινήσεις πολιτικής επιβίωσης των βουλευτών της συγκυβέρνησης, λειτουργεί ως λάδι στη φωτιά της λαϊκής αγανάκτησης που περιμένει -ανά πάσα στιγμή- να εκραγεί. Οι πιέσεις που ασκούν οι βουλευτές και των δύο κομμάτων του κυβερνητικού σχηματισμού αποδεικνύουν το κλίμα που επικρατεί, την ανασφάλειά τους τόσο για το κυβερνητικό μέλλον όσο και για την επανεκλογή τους.

Την ίδια στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς νιώθει την καρέκλα του να τρίζει, η υποψηφιότητα του Τσίπρα για την Ευρωπαϊκή Προεδρία, δυναμιτίζει απρόβλεπτα το πολιτικό σκηνικό με τη σημειολογία της, καθώς ένα μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής του δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη.

Πλέον αναφαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί έναν τρομοκράτη, ένα κόμμα που θα καταστρέψει τη χώρα (που λεηλατούν όσοι τον κατηγορούν), αλλά ένα κόμμα που φέρει μία άλλη πολιτική αντίληψη και πλέον την αποδέχονται ως σοβαρή εκδοχή όλοι τους, άσχετα αν δε συμφωνούν. Η υποψηφιότητα του Τσίπρα στις ευρωεκλογές για τη θέση του Προέδρου της Ένωσης δεν ενισχύει απλά το πολιτικό προφίλ του στο εσωτερικό. Αναδεικνύει την αποδοχή μιας αριστερής πολιτικής αντιπρότασης στη νεοφιλελεύθερη επίθεση και τούτο προσδίδει πανευρωπαϊκή ακτινοβολία.

Τον πανικό του σαμαρικού περιβάλλοντος αποδεικνύει η ζηλόφθονη ανακοίνωση της ΝΔ που προσπαθεί να υποβιβάζει με ισχυρή δόση αλαζονείας αιρετά κόμματα στην ΕΕ ως περιθωριακά και σταλινικά. Με κατηγορίες περί λανθάνουσας προδοσίας και εμφυλιοπολεμικής έμπνευσης ρητορείες για τον κομμουνιστικό κίνδυνο, προσπαθούν να ανατρέψουν το κλίμα που στηρίζει τον Τσίπρα.

Μία κυβέρνηση που περιθωριοποιείται -όπως κάθε υπηρέτης- από την ευρωπαϊκή ελίτ, που την περιθωριοποιεί ο ίδιος ο λαός της δημοσκοπικά κι εκλογικά, ένα ακροδεξιό κόμμα με τα χειρότερα ποσοστά της ιστορίας του κατηγορεί ως περιθωριακά ευρωπαϊκά κόμματα κι αιρετούς. Η "ευρωπαϊκή αλληλεγγύη" και το "κοινό όραμα" προφανώς είναι υποδεέστερα από την προσωπική επιβίωση και τα οικονομικά συμφέροντα χάριν των οποίων πρέπει να κερδηθεί κι άλλος πολιτικός χρόνος. Η πολιτική επιβίωση σαφώς και τίθεται υπεράνω κάθε αβρότητας και σεβασμού στον αντίπαλο.

Ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που τον περιβάλλουν. Ο πρωθυπουργικός θώκος τον εγκαταλείπει με χορούς και εξαίσιες μουσικές ως άλλη Αλεξάνδρεια που χάνει.