Το άρωμα της ιέρειας

Ένα μικρό διήγημα σκέφτηκα να μοιραστώ με τους blogόφιλους. Για την ιστορία να αναφέρω ότι το κείμενο αυτό εγράφη πρόσφατα σχετικά και στηρίζεται στον σπάνια αναφερόμενο μύθο της Ηρούς και του Λεάνδρου. Η Ηρώ -ιέρεα της θεάς Αφροδίτης- φρόντιζε το φάρο στον Ελλήσποντο και πανέμορφη καθώς ήταν έθελγε όλους τους θεούς. Εκείνη όμως επειδή έπρεπε να μείνει παρθένα απέρριπτε όλες τις προτάσεις τους, αλλά ενέδωσε στον έρωτα του Λέναδρου, ο οποίος διέσχιζε κάθε νύχτα τον Ελλήσποντο με στόχο το φάρο για να της κάνει έρωτα. Όταν οι θεοί το κατάλαβαν προκάλεσαν τρικυμία και πνίγηκε. Η όμορφη Ηρώ όταν το αντιλήφθηκε (αφού δεν την επισκέφθηκε εκείνη τη νύχτα) αυτοκτόνησε.

Κατά τον Φ. Κακριδή, η διηγησόμενη Αφροδίτη δεν είναι η θεά του έρωτα, αλλά στον εν λόγω μύθο έχει την ιδιότητα της πόντιας (θαλάσσιας) θεάς. Εξ ου και η παρθενία και ο φάρος. Ωστόσο, ο Δείμος του πολίτη εκφραζόμενος εν ποιητική αδεία παραλλάσσει το μύθο με στόχο να μιλήσει για τον έρωτα και να θυμήσει μερικές αιρετικές ιδέες. Θα ακολουθήσει και δεύτερο κείμενο, εντός των "αγίων ημερών".
______________________________________________

Η μυρωδιά του δέρματός της, ενώ κοιμόταν, την ώρα που την
αγκάλιαζα για τον επικείμενο χωρισμό, με συντρόφευε ως το σταθμό, ως το πλοίο της γραμμής, σ’ όλο το ταξίδι. Η θέρμη του κορμιού της ήταν το ισχυρότερο διεγερτικό που ήπιε ή έφαγε ποτέ άντρας. Ένα τονωτικό, που έκανε την πυρακτωμένη κόλαση να μοιάζει παράδεισος μπρος στο χωρισμό που αναμενόταν με μίσος αγάπης. Ένιωθα τη ζεστασιά της για τόση πολύ ώρα, όση δεν την κρατούσα ούτε όταν την είχα γυμνή στην αγκαλιά μου να βαριανασαίνει με χαμόγελο στα ροζέ χείλη, ούτε όταν γευόμουν την κάψα του πάθους της.

Στη σκέψη της έρχεται στο νου η εικόνα της σαν ξυπνά για να σφίξει στα ζεστά χέρια της με νοσταλγία τον γοητευμένο εραστή της. Οσμίζομαι την τόσο αισθησιακή μυρωδιά του κορμιού της, που πάντα γοήτευε τους ρινικούς αδένες μου× και έκανε το νευρικό μου σύστημα να παραλύει. Το κορμί της είναι σαν την μαγιάτικη άνοιξη, που πλημμυρισμένη με άνθη εκπέμπει μυρωδιές ερωτισμού και γονιμοποίησης της φύσης. Ένα συναίσθημα ηδονής για την μύτη του ανθρώπου που ο όρος ερωτισμός είναι τόσο φτωχός. Οι οσμές και η θέρμη εκείνη όχι μόνο παραλύουν τα νεύρα μου, αλλά άμεσα κάνουν και το μυϊκό μου σύστημα να ξυπνά και να διεγείρεται.

Και όλα μένουν μια φαντασία, που αργά ή γρήγορα θα συναντήσω την πραγμάτωσή της. Και η φαντασία τρέχει πολλά χιλιόμετρα μπροστά από το μέσο μου.

Τη βλέπω να χαμογελά και να γυαλίζουν τα μάτια της από την υγρασία της χαράς. Και προχωρώ γρήγορα στο δωμάτιό της για να δω τον έρωτά της να ξαναγεννιέται στα σπάργανα ενός μονού κρεβατιού, με την ηχητική συνοδεία ενός ραδιόφωνου ή ίσως κασετόφωνου που ακολουθεί τον οργασμό με κορόνες υψιφώνου βάρδου. Στο τέλος μένει ένα χαμόγελο, ένα βαριανάσασμα στο στήθος και ένας ιδρώτας καυτός στο σώμα. Η γλυκάρμυρη γεύση του ιδρώτα στις κλειδώσεις είναι το επινίκιο της τιτάνιας μάχης που προηγήθηκε.

Θα χρειαζόταν, όμως, μια πένα καλύτερη στις λέξεις και πιο φίνα για να μπορέσει να εκφράσει τη λαγνεία που κρύβεται στο πρόσωπο αυτό. Μόνο μία άλλη γραφή μπορεί να δείξει με λέξεις την ομορφιά του έρωτα σε ένα κορμί που λαχταρά χάδια σε μέρη απόκρυφα και ηδονικά για τους γευστικούς κάλυκες. Ένας έμπειρος συγγραφέας θα ήταν σε καλύτερη θέση να περιγράψει τη μανία που καταλαμβάνει τον εραστή της σέξι λαίδης να γευτεί τους χυμούς της και την υποτακτική επιθυμία να την ικανοποιήσει μόνο με τη χρήση της γλώσσας και του στόματος επικεντρώνοντάς τα σε χώρους, που καλύπτονται από ραφιναρισμένα δαντελωτά εσώρουχα, και σε δύο καλλίγραμμα πόδια που δημιουργούν την εντύπωση ότι πλάστηκαν μόνο και μόνο για να ταλαιπωρούν τους άντρες.

Μοιάζει με εκείνες τις γυναίκες από τις αναγεννησιακές ζωγραφιές του Τιτσιάνο με θέμα την Αφροδίτη και το σκύλο ή τη λάγνα θεότητα να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Κι εκείνη μοιάζει σαν να κατάγεται κατευθείαν από την αρχαία εκείνη θεά, χωρίς τις επιμειξίες των ακόλουθων αιώνων, και την πρώτη ιέρειά της. Ίσως και το όνομά της να σχετίζεται με την ερωτική της καταγωγή. Άλλοτε θυμίζει την αναγεννησιακή ζωγραφιά του Μικελάντζελο της γυμνής, μα διόλου πρόστυχης, γυναίκας που ξαπλώνει σε κάποιο ανάκλιντρο, η οποία σε κοιτά με μάτια φωτεινά που μοιάζουν με υγρά αμύγδαλα. Νομίζεις ότι μόλις σηκώθηκε και ήρθε δίπλα σου για να την αγγίξεις.

Άλλες φορές, κυρίως το καλοκαίρι, είναι σαν μια τροπική λιμνοθάλασσα, πολύχρωμη και λαμπερή μπρος στη διάθλαση του ηλιακού φωτός στα νερά της. Μια θάλασσα τόσο αλμυρή -σαν τον ιδρώτα μετά το τέλος- και τόσο καθαρή και όμορφη -όπως εκείνη μετά το ντους της «γιορτής»-, που συνέχεια δημιουργεί την επιθυμία για βουτιά και ψαύση της πηγής του Έρωτα. Είναι εκείνη η σπηλιά ανάμεσα στα πόδια της όπου συγκεντρώνονται όλοι οι θησαυροί της Γης, ενώ στο στήθος της απαντώνται τα πιο όμορφα σμαράγδια και στο πρόσωπό της δυο πανέμορφα, πανάκριβα, διαμάντια.

Τελικά, ο Θεός είναι χειρότερος σαδιστής, από κάθε μαρκήσιο και κάθε σοδομιστή. Δημιουργεί τις γυναίκες έτσι ώστε να προκαλεί τους άντρες ακατάπαυστα. Κάτι ήξερε ο Παύλος, φερόμενος συγγραφέας των γνωστών επιστολών, που νουθετούσε τους φανατισμένους πρωτοχριστιανούς να μην ντύνονται ωραία και απαγόρευε τις κομμώσεις. Βέβαια, τότε δεν υπήρχαν μίνι φορέματα, αλλά δεν πειράζει. Η ανικανότητα του Θεού να βρει μια γυναίκα, τον έκανε τόσο κακό απέναντι στους άντρες. Επειδή, ήταν ο έρωτας απαγορευμένος γι’ αυτόν -ερμαφρόδιτος γαρ- τον απαγόρευσε και από την Εύα και τον Αδάμ. Γι’ αυτό εξάλλου, έδιωξε τους Πρώτους από την Εδέμ. Ευτυχώς, κάπου στο μεταίχμιο της χρονολογίας μας ήταν που συνάντησε τη Μαρία, μια Εβραία έφηβη και ένιωσε τον έρωτα -έστω και για λίγο καιρό. Αλλά και πάλι η κατάρα χτύπησε τους άντρες, μια κι εκείνος μόνο μια φορά χάρηκε τον αθώο έρωτά της, ενώ οι άνθρωποι μπορούν κάθε φορά και κάθε νύχτα.

Έτσι, έπλασε κι εκείνη. Μια γυναίκα της οποίας οι χυμοί του έρωτα μπορούν να παρομοιαστούν με τον ιστό αράχνης. Τόσο δυνατός και τόσο μεγάλος αναλογικά, που και ο ισχυρότερος άντρας δεν μπορεί να βρει το κουράγιο να φύγει μακριά της. Σαν συλλαμβάνει στη δική της καστανή βοστρυχοειδή φυλακή κάθε άντρα που την αγγίζει, τον κρατά εγκλωβισμένο στο αισθησιακό δίχτυ της για την δική της απόλαυση μέχρι να απορροφήσει όλες τις δυνάμεις του και να του επιτρέψει αποκαμωμένος να κοιμηθεί. Μερικές φορές ξεγελά το θύμα της και κάνει πως το ευχαριστεί. Μα και πάλι η ίδια χαίρεται το όνειρο της γοητείας του φτερωτού θεού, ειδικά όταν με το στόμα και τα ντελικάτα χέρια της δίνει την ιδέα της κυριαρχίας στον φυλακισμένο.

Τέτοιες εικόνες δίνουν την εντύπωση πως ο μοναχογιός της Αφροδίτης έκανε κάποτε μια στάση στο σπίτι εκείνο για να ξεκουραστεί. Σταμάτησε, ξαπόστασε και φεύγοντας άφησε πίσω του το ονειρικό άρωμα που κληρονόμησε απ’ τη μητέρα του. Είναι το τόσο γλυκό, διαπεραστικό, μα και απαλό άρωμα του πάθους που γοητεύει κάθε περαστικό. Νιώθει τη χαρά του φτερωτού Τοξοβόλου να του κεντρίζει και τις οργασμικές κραυγές να ξυπνάνε τα αρχέγονα ένστικτα του ζευγαρώματος και της γονιμοποίησης. Αυτά που ο ηθικοφανής και δογματικός χριστιανικός κλήρος τα χαρακτήρισε σατανικά και μετά μη μπορώντας να τα απαγορεύσει τα έκανε σημαία: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».

Κι όμως, αυτή η απαγόρευση δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν να πορευτεί με βάση την επιθυμία του έρωτα. Ο Λέανδρος δεν ήταν εκείνος που παράβλεπε τα στοιχειά της φύσης για να ανταμώσει την ιέρεια της Αφροδίτης και προσεύχονταν και θυσίαζαν μαζί στη θεά; Μα οι θεοί ζηλεύουν, όταν δυο ή περισσότεροι άνθρωποι δεν τους προσέχουν και θυσιάζουν μόνο σ’ εκείνη. Γι’ αυτό κι αυτοί με τη σειρά τους καταράστηκαν τον όμορφο Λέανδρο. Κι αυτοί ήθελαν να χαρούν την παρθενιά που κρατούσε τόσα χρόνια.

Και πρώτος και κύριος ο βασιλιάς των θεών, που συνήθιζε να διακορεύει παρθένες. Κι αυτός, ωστόσο, ήταν γιος του Κρόνου, όπως και η Αφροδίτη που γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε στη θάλασσα κατά τον ευνουχισμό του πατέρα τους. Αλλά και ο Ποσειδώνας δεν υστερούσε στο δικό του βασίλειο με τις όμορφες κόρες του Νηρέα. Ακόμα και ο μαυροντυμένος Πλούτωνας ένιωσε τη λαγνεία των απογόνων της Κρόνειας θεάς με την απαγωγή και το βιασμό της Περσεφόνης.

Ευτυχώς όμως για τους θνητούς, την ηδονή με την ιέρεια της Αφροδίτης δεν τη γνώρισε μόνο ο Λέανδρος. Πολλοί ακόμα καλλιτέχνες της Αναγέννησης θαμπώθηκαν από τη γοητεία κάποιας μετενσάρκωσης της άλλοτε παρθένας. Ένας μύθος που πάντα σκορπά το δικό του άρωμα στα σεντόνια κάποιου κρεβατιού. Ένα άρωμα που δημιουργεί τρελά συναισθήματα. Κάνει το μυαλό να τρέχει να συναντήσει τις εικόνες της λαχτάρας να νιώσει κάποιος την κάψα του ιδρώτα. Το συναίσθημα εκείνο που σαν πλημμυρίδα έρχεται να παρασύρει και να πνίξει για ώρες κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, αφού αφήνει τη σκέψη να πετάει στον αστερισμό της ηδονής. Είναι το παλιρροιακό κύμα που κληροδότησε η ιέρεια σε όλες τις γυναίκες, το κύμα το οποίο κάθε άντρας -ή απόγονος της Σαπφούς- προσεύχεται ποτέ να μη γίνει άμπωτης.

Είναι ίσως το ίδιο κύμα που παρέσυρε τον Οδυσσέα σε νησιά θεϊκά και πλημμυρισμένα από το άρωμα της Αφροδίτης. Τέτοιο ήταν και το νησί της Καλυψώς, των Σειρήνων και της χώρας των Λωτοφάγων. Το κύμα του Ποσειδώνα προσέφερε ανάπαυλα στον ήρωα ανάμεσα στα ζεστά μπράτσα των θείων γυναικών, ομοίων της ιέρειας. Γιατί, μπορεί ο ήρωας του ποιητή να άργησε να γυρίσει σπίτι του, τουλάχιστον χάρηκε τον αφροδισιασμό, το ιερό δώρο εκείνης και του μοναχογιού της, πλάι σε γυναικεία κορμιά κάθε φυλετικού χρωματισμού και σχήματος.

Αισθάνθηκε στη μύτη του το θεσπέσιο άρωμα του οργασμού της νεαρής ιερόδουλης που μετέφερε η θάλασσα του Ελλήσποντου στα πέρατα της Γης σαν σκέπασε στα βάθη του την ιέρεια. Την κληρονομιά την κράτησαν οι κάτοικοι των νησιών των τροπικών δασών και η Καλυψώ, η Κίρκη και η Ναυσικά, που κι αυτή ένιωσε τις ευωδιές του ζευγαρώματος, αν και το αποσιωπά ο επικός δημιουργός.

Ο Λέανδρος έπεφτε στα ορμητικά κύματα για να μυρίσει το άρωμα της ιέρειας, χωρίς να φοβάται όσα ίσως αντιμετώπιζε μετά. Ένας τέτοιος έρωτας, μόνο με τη λέξη πάθος είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί. Όμως, ούτε η θάλασσα ούτε η στεριά και τα στοιχεία της φύσης που ξεσήκωσαν οι ζηλιάρηδες θεοί τους απομάκρυναν. Ο έρωτας δεν μπορεί να σβήσει ποτέ με τέτοιους χωρισμούς. Είναι ένα αίσθημα που πάντα καίει τα σωθικά και το νου, που σιγά-σιγά γνωρίζοντας τη χαρά της όσφρησης της ευωδιάς του μεταμορφώνεται σε αγάπη.

Κάθε βράδυ κολυμπούσε για να την δει και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Όπως ακριβώς τα σαββατόβραδα τα ζευγαράκια ψάχνουν να βρουν κάποιο δωμάτιο για να ενώσουν τον έρωτά τους, κρατώντας κάθε παλικάρι στο ένα χέρι το χρυσαφένιο μπράτσο -καμένο ίσως απ’ τον καλοκαιρινό ήλιο- μιας απογόνου της ιέρειας, που τη μέρα είναι κατά κόσμον ανέγγιχτη και αθώα, ενώ το βράδυ θυσιάζει μαζί του στην Αφροδίτη. Ο μύθος είναι, όπως, τα άλλα -τα άτυχα- ζευγαράκια που προσπαθούν, αλλά δεν κατορθώνουν να βρουν το δρόμο προς το ναό που θα στεγάσει τον έρωτα× σαν επανάληψη της τραγικής ιστορίας που μόνο κρυφά μπορούσε να πραγματωθεί το όνειρο της μέρας: να νιώσει το άρωμα της ιέρειας.

Ο έρωτας όμως αυτός είχε την επίδρασή του και σ΄ εκείνη. Για εκείνη το να δέχεται το λάβαρα της ερωτικής μάχης ήταν κάτι εντυπωσιακό× μια γεύση θανάτου, που διαπερνά το σερνικό, το οποίο δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να ικανοποιήσει τη θηλυκή επιθυμία× ήταν ο παροδικός θάνατος του ανδρισμού μετά το σάλπισμα της υποχώρησης από τις επάλξεις του εχθρού.

Ακόμα και πολλά χρόνια αργότερα -ίσως όσο οι χρυσοί γάμοι, πενήντα χρόνια- ο έρωτας εξακολουθεί να υπάρχει και τον θυμάται κανείς με τη νοσταλγία του πρώτου χωρισμού για ένα σαββατοκύριακο ή τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Το συναίσθημα αυτό της χαράς, για μία μόνιμη συντροφιά και ένα φίλο, ετέρου φύλου ή και όμοιου ακόμα, που να στέκεται στο πλευρό του και να μοιράζεται τα ίδια βάσανα και την ίδια τη χαρά της σχέσης αυτής, είναι αθάνατο. Κανένα κακό και κανένας χαμός δεν είναι δυνατόν να σβήσει ένα τέτοιο συναίσθημα. Ούτε ο ίδιος ο Χάροντας δεν μπόρεσε να τον νικήσει. Πόσοι είναι άραγε οι ήρωες της λαϊκής κουλτούρας που κατέβηκαν στο βασίλειό του για πάρουν πίσω ή να δουν για λίγο αγαπημένους τους. Ήρωες σαν το Διγενή, τον Ηρακλή, μέχρι και ρεμπέτες για να προσφέρουν κάποια δράμια προυσαλιό και ανάλογο μυρωδάτο σε δικούς τους.

Έχει μόνο μία μικρή ιδιομορφία. Ο Έρωτας αποτελεί το φόβο του Θανάτου. Μόνη παρηγοριά του Μαύρου Θεριστή φαίνεται να είναι ότι ο ερχομός του οδηγεί στο άδοξο και υγρό τέλος του έρωτα. Ίσως είναι η διαλεκτική σχέση της φυσικής δύναμης και αντοχής του ανθρώπου και της πνευματικής ενέργειάς του. Είναι η σχέση που, ίσως, μου θυμίζει τον Οιδίποδα και την Ιοκάστη, με το γνωστό τέλος ενός ιστορικού έρωτα και θέματος πολλών τραγικών δημιουργιών.

Ο Χάρος φοβάται τον έρωτα, ίσως, γιατί αν συναντήσει τον ίδιο να μην μπορέσει να οδηγήσει κανέναν στο σκοτεινό λημέρι του. Ακόμα και ένας θεριστής μπορεί να ερωτευτεί. Η μόνη παρηγοριά του μοιάζει να είναι ο πόνος που σκορπά στο πέρασμά του ένας πόνος, ο οποίος χωρίς την ύπαρξη του συναισθήματος δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Αυτή είναι και η κακία του Χαμού.

Μερικές φορές ο έρωτας μας φέρνει σε επαφή με το αφροδισιακό άρωμά της με τρόπους απροσδόκητους: με ένα χαμόγελο, με μία ματιά, ένα φιλί, με δυο κουβέντες. Άλλοτε, είναι μήνες και έτη που πρέπει να διαβούν το κατώφλι του χρόνου, προκειμένου να αντικρίσει κάποιος το χαμογελαστό -από ικανοποίηση γιατί πέτυχε σε μια ακόμα αποστολή- πρόσωπο του μικρού θεού με τα θαυματουργά βέλη.

Για την αγάπη και τον έρωτα πολλοί μίλησαν, μα κανένας δεν μπόρεσε να δώσει το μεγαλείο της. Ίσως, βέβαια, το ίδιο το συναίσθημα να είναι μεγαλύτερο κι ισχυρότερο από κάθε άνθρωπο και κάθε επιστήμονα. Κανένας φυσικός, ψυχολόγος ή φιλόσοφος δεν μπόρεσε να τα μετρήσει με κάποια μονάδα. Η απεραντοσύνη της αγάπης ίσως εκτείνεται και σε όλο το σύμπαν. Μόνο ένας θρησκόληπτος και φανατικός, όταν ακόμα η χρονολόγηση ήταν διψήφιος αριθμός, έγραψε γι’ αυτήν -ή τουλάχιστον έτσι το θέλει η θρησκευτική του παράδοση. Εκείνος είπε ότι αυτή στεγάζει τα πάντα, ελπίζει και πιστεύει συνέχεια και ακατάληπτα. Στην πραγματικότητα μίλησε για άλλη αγάπη, αφού τον έρωτα τον είδε σαν ειδωλολατρική συνήθεια.

Κι αν όμως ζούσε σήμερα... Αν μπορούσε να γευτεί τη γοητεία του έρωτα στα μάτια της νέας ιέρειας, ή να οσφριστεί το άρωμά της... Ακόμα κι αυτός ο άγιος άντρας θα έτρεχε, όπως ο Λέανδρος, στην ερωτική φωλιά της ιέρειας και πώς θα μπορούσε άλλωστε να κάνει κι αλλιώς; Με τι δύναμη θα αντιστεκόταν; Γιατί ο έρωτας ο ίδιος είναι ποίηση:

Μια ποίηση μελαγχολική. Μια ποίηση γλυκιά και λάγνα.

Και η γυναίκα είναι το τελειότερο από τα δημιουργήματα του θεού, κι ας μην το είχε απ’ την αρχή στο νου, κι ας την έπλασε μόνο και μόνο για τη παρέα του Αδάμ. Κι όμως αυτή η απλή παρέα, η ποίηση της ζωής, σε βγάζει απ’ τη ρότα της για να την αναταράξει ως η τρίαινα του θαλασσοκράτορα. Αυτή είναι η ποίηση που κανένα μολύβι ή στυλό -πόσο μάλλον τα δικά μου- δεν μπορούν να φανερώσουν στο χαρτί σ’ όλο της το μεγαλείο ( πώς να φανερώσω άραγε το αίσθημα της ιεροσύνης της σαν με κοιτά, μ’ ακουμπά ή μου μιλά; ) Ποιος μπορεί να αποτυπώσει το άρωμα μιας ιέρειας της Αφροδίτης; Την αίσθηση μιας γυναίκα;

Κι όμως τα υποκατάστατα πολλά. Κάποτε ήταν τα σπίτια με τις τοιχογραφίες για την ειδικότητα της ιερόδουλης, μετά τα ροζ σπίτια με τα αρώματα και το έντονο μακιγιάζ της γυναίκας. Αργότερα ήταν οι πίνακες των ζωγράφων του Μεσαίωνα, και υστερότερα τα περιοδικά, ο κινηματογράφος, τα τηλέφωνα του 090, οι οίκοι μόδας για να γδύνουν με τη σειρά τους τις γυναίκες και τέλος η μεγάλη λεωφόρος του σεξ στο Internet, με φωτογραφίες και γυμνές γυναίκες ζωντανά που με μία μικρή χρέωση σε πλαστική κάρτα κάνουν τα πάντα για τον ηδονοβλεψία.

Όλα τους μόνο και μόνο προς τέρψη ανδρών και εφήβων. Μια ανάσα μόνο μακριά από το μεθυστικό άρωμα μιας ιέρειας που προσφέρει μαζί με τον εραστή τα δικά τους ειδωλόθυτα στο βωμό της θεάς και θυσιάζουν μπροστά στο ξόανό της.

Ίσως και το όνομα της δική μου ιέρειας να προκαλεί τα αφροδίσια ένστικτά μου, αφού είναι ίδιο με εκείνο της ερωμένης του Λέανδρου. Το όνομα που κάθε άντρας φέρνει –ασυνείδητα πάντοτε- στο νου του σαν προσωποποίηση της λαγνείας και του τραγικού έρωτά της ενάντια στη θέληση θεών οι ανθρώπων: Ηρώ.



26 έκριναν :

Ναυαγός είπε...

Μετά από τέτοια δοκιμιακή ανάλυση και συνάμα καλλιτεχνική αν σου πω ότι φτιάχτηκα θα στο χαλάσω. Πάω να πειράξω λίγο τη γραμματεία, τώρα. Η μόνη ελεύθερη.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πώς θα την πειράξεις...;

αθεόφοβος είπε...

Ηρώ ήταν τό όνομα που ήθελα να βαφτίσω την κόρη μου αλλά δεν με άφησε το παπαδαριό.
Αν ήξερα ότι προκαλεί τέτοια συναισθήματα θα επέμενα...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έλα ρε, σοβαρά; Εγώ που λέω όταν αποκτήσω κόρη να την βγάλω Αστάρτη, τι θα κάνουν οι παπάδες; Και άντε εγώ δεν ενδιαφέρομαι για βάφτιση, η γυναίκα μου που πιστεύει; Καβγά προβλέπω. Και καλά θα έκανες πάντως να επιμένεις.

nassos είπε...

Μαλάκες και αγράμματοι είναι το παπαδαριο. Να ξέρατε πόσα αρχαιοελληνικά ονόματα υπάρχουν στο Ορθόδοξο ημερολόγιο.

Μια αναλυτικοτάτη λίστα:

Ευκλής, Κήρυξ, Ιάμβλιχος, Νάρκισσος, Νικάνωρ, Πάμφιλος, Ηλίοδωρος, Μέμνων, Ευώδης, Ερμογένης, Αριστίων, Μελάνιππος, Φιλάδελφος, Αρτεμίδωρος, Πηλέας, Δορυμέδων, Κορδάτος, Επίχαρις, Καλλιστράτη, Αλφειός, Θεαγένης, Αδαυκτος, Διόσκουρος, Κέλσιος, Λογγίνος, Ευκράτης, Γλύκων, Κρονίων, Νέων, Επίμαχος, Πηγάσιος, Νίκανδρος, Ερμαίος, Γαλακτίων, Ιέρων, Αθηνόδωρος, Ροδίων, Σωσίπατρος, Εραστος, Ορίων, Μίλος, Θεσπέσιος, Ανατόλιος, Φιλήμων, Αρχιππος, Μένιγνο, Ελενος, Ισχυρίων, Αμφιλόχιος, Παγκόσμιος, Φαίδρος, Ηρακλαίμων, Μυρόπη, Διογένης, Σωσθένης, Απολλώ, Θύρσος, Aπολλώνιος, Ερμύλος, Γοργόνιος, Ολυμπιοδώρα, Ελλάδιος, Παγκράτιος, Κόνων, Αρχέλαος, Δίων, Θαλλός, Ερμείας, Υάκινθος, Πολύευκτος, Ελεσα, Ευσίγνιος, Ηρων, Στράτων, Τιθόης, Φινέες, Διόδωρος, Κρονίδης, Θεοκλής, Καλλισθένη, Αντίγονος, Λεπτίνα, Εύγραφος, Ανθος, Ιακχος, Ευάρεστος, Γόρδιος, Αττικός, Ηλιος, Φύλων, Παλλάδιος, Χάρις, Χρυσής, Θείων, Αγαθόδωρος, Ηρακλής, Τιμόλαος, Λυδία, Χιονία, Χαρίσσα, Γλαφύρα, Θέογνις, Αντίπατρος, Εσπερος, Σεληνιάς, Ατταλος, Ζηναϊς, Αλεξανδρίων, Αθηνογένης, Ερμόλαος, Ερμιππος, Θαλής, Αριστόβουλος, Λίνος, Ορέστης, Πλάτων, Θεμιστοκλής, Αντίοχος, Ιάσων, Ιππόλυτος, Ευανθία, Ια, Αριάδνη, η Χαριτίνη, Χάρις, Θωμαϊς, Νίκη, Κίρα, Ολυμπιάδα

κλπ. κλπ.

http://forums.cjb.net/apoelellas-about578.html

Αν τολμήσουν να σου πούν "όχι", πάρε ένα ημερολόγιο και ρίξ'του το στη μάπα. Αμάν πια!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Νάσσο, ακόμα μία φορά μας εξέπληξες και ακόμη μία φορά συμπληρώνεις τις ιδέες μου με νέα στοιχεία.

nassos είπε...

Το σίγουρο είναι ότι τώρα έχεις ένα ισχυρό επιχείρημα απέναντι στο παπαδαριό. Καλό θα ήταν να το μάθει και η γυναίκα σου για να μην έχει τυχόν επιφυλάξεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Για το Αστάρτη το λες; Ναι το ξέρει. Μοιράσαμε το Αγόρι με ένα Χριστιανικό και αρχαιοελληνικό όνομα και το κορίτσι με τη δική μου ερωτική θεά (δέχομαι και την προφορά Ιστάρ)

nassos είπε...

Βρήκα ότι η Αστάρτη ήταν η Βαβυλωνιακή Θεά Ιστάρ (Θεά της αγάπης) που στους αρχαίους Έλληνες ήταν η Δήμητρα (ή η Σελήνη). Πάντως υπήρχε και στη Αίγυπτο ώς Ίσιδα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κάπου μπρεδεύτηκες. Η Αστάρτη (Ιστάρ) ήταν η βαβυλωνιακή θεότητα του έρωτα. Η αρχαίγονη θεότητα της γονιμοποιημένης φύσης. Ιερόδουλες χρησμοδοτούσαν συνουσιαζόμενες με ιερείς ή πιστούς. Ήταν η αφροδίτη. Μοιάζει ανα σημεία με την Ίσιδα, αλλά απέχει υοσιαστικά πολύ γιατί δεν είχε παιδί ούτε ποτέ πέθανε.

nassos είπε...

Αντιγράφω από την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα (τευχος 12, σελ. 20) . Εάν υπάρχει κάπου λάθος διώρθωσε με.

"[...]Στην ηπειρωτική Ελλάδα η λατρεία της Αστάρτης μεταδόθηκε μέσω Κύπρου και Κυθήρων. Αρχικά λατρεύθηκε στην Κρανάη της Λακωνίας και στην Κόρινθο ώς "Ουρανία Αφροδίτη", έχοντας ώς σύμβολο το περιστέρι και το δελφίνι. Στν Πειραιά υπήρχε δικό της ιερό, στη συνοικία των Φοινίκων. Στην ίδια της την πατρίδα οι Έλληνες την είδαν ώς Ουρανία Αφροδίτη. (π.χ. ο Ηρόδοτος μιλώντας για το ιερό στην Ασκαλώνα).

Για τους αρχαίους Έλληνες η Αστάρτη ήταν όμως και η Δήμητρα: ήταν θεά του κάλλους και του έρωτα αλλά και της μητρότητας. Σ'αυτήν οφειλόταν η ευφορία της γής και η δημιουργία όλων των όντων. Ταυτόχρονα όμως η Αστάρτη είναι και θεά του πολέμου. Συχνά στη τέχνη παριστάνεται οπλισμένη πάνω σε άρμα ή άλογο. Είναι επίσης θεά του ουρανού. Γρήγορα ταυτίστηκε με τη Σελήνη και αργότερα με τον πλανήτη Αφροδίτη.[...]"

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, η Βαβυλωνιακή Αστάρτη καθώς ταυτίζονταν με τη γονιμότητα δεν μπορούσε να είναι μακριά απότ η φύση και την άνοιξη. Η αντίστοιχη αυτή θεότητα στην Ελλάδα ήταν η Δήμητρα (της γεωργίας και της ομορφιάς). Ωστόσο, όσο προχωρούσε η λατρείας της Αστάρτης περισσότερο γινόταν μία ερωτική θεά που στις βαβυλωνιακές επαρχίες τις άφηναν ακόμα τις παραδοσιακές γεωργικές της ιδιότητες.

Η λατρεία της στην Ελλάδα έφτασε μετά τον Α΄ αιώνα π.Χ. κατά το θρησκευτικό συγκρητισμό. Πρώτος την ταυτίζει ο Ηρόδοτος (στη δική μου λογική), αλλά ήταν απλή εθνολογική αναφορά των ταξιδιών του. Στο συγκριτισμό αρχίζουν να συγκεράζονται ορισμένες θεότητες και να αποκτούν δύο-τρία ονόματα (Άτων-Ζευς, Δήμητρα-Ίσις-Ιστάρ κλπ). Στην ουσία ενσωμάτωναν δύο ή σπάνια τρεις θεότητες σε μία. Αυτό γινόταν άλλοτε εξαιτίας των φαινομενικών τους ιδιοτήτων και άλλοτε λόγω κοινών λατρευτικών μυστηρίων.

Μην ξεχνάς ότι οι Αρχαιοχριστιανοί ταύτιζαν την Μαρία (Παναγία) με την Αφροδίτη (μη αποδεχόμενοι την παρθενία της ή ως θαύμα ενός Δία -το είχε κάνει και με άλλες). Η Μαρία δηλαδή εκπροσωπούσε μέσα στο αιώνιο πέρασμα των λατρειών τη Μητέρα Φύση, την αρχαία Αφροδίτη (έρως=γονιμότητα γυναικεία κλπ). Η Κοινή Μητρική Λατρεία -έτσι χαρακτηρίζεται- παρουσιάζεται πολύ καλά θα έλεγα και εκλαϊκευμένα στον "Κώδικα Ντα Βίντσι" (πέρα από τις άλλες μαλακίες του βιβλίου ή τα όποια θετικά του).

nassos είπε...

Ευχαριστώ για τις παραπάνω πληροφορίες. Καλό βράδι.

Ναυαγός είπε...

Την ώρα αυτή που μιλάτε για θεότητες και παπάδες δε λέει να σου πω πως πείραξα τη γραμματέα... άλλη φορά.

Ανώνυμος είπε...

Άργησα αλλά ήρθα.
Τι υπέροχο αυτό το κείμενο.
Σου στέλνω την καλημέρα μου.
Πραγματικά εντυπωσιασμένη.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Γιατί, ρε ναυαγέεε... Πές μας δεν πειράζει. Καλή;

Αργυρένια μου, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Shades είπε...

Καταπληκτικό..
Δεν θα ήθελα να μπω στο διάλογο θεοτήτων (λόγω των ημερών).
Καλο βράδυ δείμο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ο διάλογος προέκυψε Shades. Εγώ μερικές απόψεις εξέφρασα με άλλο τρόπο, πιο ανάλαφρο ελπίζω.

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραια ανασα πολιτισμου εδω.Ο ερωτας,μοναδικος θανατοκτονος.

Ανώνυμος είπε...

.....και η μυρωδια απο τα ενωμενα σωματα μας πιο δυνατη
και πιο εξαισια απο μια ανοιξη λουλουδιασμενη.....

Moυ θυμησες τον Guillaume Apollinaire.

Υμνος στη γυναικα ή σε μια γυναικα?

Ανώνυμος είπε...

Υμνος στη γυναικα!!
Καθε γυναικα μια Θεα στην αγκαλια που την ποθει!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ύμνος στη γυναίκα και τον έρωτα. Κάθε άντρας δεν θα μπορούσε παρά να υμνεί το γυναικείο κορμί, τον έρωτα της γυναίκας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ, τα σχόλια. Δεν αναζητώ να επαναλαβώ σχόλια για την πένα μου (μάλλον το πληκτρολόγιό μου). Θέλω απλά να μοιραστώ μια υμνωδία.

Catherine είπε...

Αυτό που διάβασα δεν μπορώ να το σχολιάσω σε μια,δυο ή τρεις παραγράφους. Θα έπρεπε να κλειστώ μαζί του στον προσωπικό μου χώρο για ώρες,ίσως και μέρες, για να καταφέρω να ξεδιπλώσω όλες τις ιδέες και έννοιες που κρύβει ή δίνεις πιο φανερά. Αποτέλεσμα θα ήταν μια τεχνοκριτική σε ένα φιλοσοφικό κείμενο του 21ου αιώνα και δεν το λέω για να σου χαιδέψω τα αυτιά αλλά το σπανιο ξεχωρίζει. Τέτοιο κείμενο δεν σχολιάζεται.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Νεραϊδόνα... είπε...

- ευχαριστω σας, για το... ταξιδεμα!!!

ShareThis