Χαμένος μέσα σε σκέψεις και τις γλυκές αναμνήσεις ενός ονείρου αναζητώ τις λέξεις εκείνες που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν την ανάμνηση της ζωής και του θανάτου· μία ένωση που πιο πολύ μοιάζει ασιατικής θρησκευτικής φιλοσοφίας, παρά σε αντιλήψεις ενός ανθρωπολόγου. Και τι ειρωνεία να φαντασιώνεται ένας διαλεκτικός υλιστής σκεπτικιστής την αντάμωση της αμφίδρομης επιρροής των στοιχείων του Ταό με τη φιλοσοφική ακολουθία αιτίας και αιτιατού, αποτελέσματος κι αιτίου.
Μα, τούτες οι σκέψεις μου βρίθουν λαθών και χαζού φιλοσοφικού παραληρήματος. Ξεκινώντας να γράφω μάλλον υποπίπτω στα συνειρμικά λάθη γραφής ενός ανθρώπου που έζησε και είδε όσα θέλει να περιγράψει. Ωστόσο, αγαπητέ, το παρόν δεν είναι παρά οι σκέψεις μου εκείνες που δε θέλω να χαθούν με το χαμό μου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ενός μεγάλου λογοτέχνη που επιχειρεί να μεταφέρει το ψυχογράφημα ενός φονιά και συνεπώς δεν επιχειρώ να αποτυπώσω με ποιητική πένα τούτες τις σκέψεις. Εξάλλου, η πένα μου από μόνη της κρίνεται ανίκανη και ανεπαρκής για μία τέτοια αποστολή που της ανατίθεται. Στόχος μου είναι απλά να γίνει φανερή η αλήθεια για την οποία τόσα χρόνια πασχίζω. Γράφω απλά μερικές ιδέες· ολοκάθαρες σκέψεις και κρυστάλλινες αλήθειες - ή έστω από απλό γυαλί- γεγονότων που έζησα κι είδα.
Η Ιστορία διδάσκει δια μέσω όχι των γεγονότων -όπως φαφλατάδες φιλόσοφοι θέλουν να κάνουν τις δικές τους ανόσιες συγκρίσεις και να μιλούν για κομμουνιστικής Λακεδαίμων ή Pax Americana σε διαφορετικά συστήματα- αλλά μέσα από την ανάλυση των αιτιών των συμβάντων που προκάλεσαν με τη σειρά τους νέα αίτια καινούριων γεγονότων.
Να, πάλι με καταλαμβάνει μία ιδιόρρυθμη προοικονομία να προχωρώ γρηγορότερα από τα πεπραγμένα. Και έπραξα πολλά. Ωστόσο, χωρίς τη γνώση των γεγενημένων τις δύναται λαβείν την αλήθειαν της Ιστορίας; Και τούτο το παραλήρημα ή το απόφθεγμα -που δεν είναι απλά το τσιτάτο ενός μορφωμένου- δεν είναι άσχετο με τα γεγονότα· όλα ξεκινούν από τη φιλοσοφία της Ιστορίας και τη θεώρησή της από δύο ανθρώπους που έχοντας αναλώσει ουκ ολίγους κρατήρας ανέρωτου οίνου χάθηκαν σε συζητήσεις φιλοσοφικές· μια προσπάθεια να εφαρμοστούν οι κανόνες του διαλόγου, ο οποίος δεν είχε στόχο να πείσει μα να σώσει την αλήθεια. Βέβαια, όταν έγραφε αυτό το τελευταίο ο Παπανούτσος, δεν είχε στο νου του το αίμα που θα μόλυνε την ιερότητα της αλήθειας· δεν ήταν ο Παυσανίας στο ναό της Χαλκίοικου Αθηνάς, μα οι είλωτες στον Εννοσίγαιο Ποσειδώνα και το μαχαίρι που το χέρι τούτο έμπηξε στην καρδιά της αλήθειας.
Διέπραξα μεγάλη ύβρη, αγαπητέ. Η τίση είναι κοντά· με ακολουθεί. 
Όμως θα γλιτώσω τουλάχιστον από τις Ερινύες. Ξεπέρασα το μέτρο. Η πρώτη ύβρις συνέβη σαν συνειδητοποίησα της μεγαλοφυΐα μου και τη μοναδική ικανότητά μου να κατακτώ την αλήθεια και να κρίνω ορθά τα αίτια των οιωνδήποτε συμβάντων. Μα, η αλήθεια έμοιαζε με τις κατακτήσεις του αλαζόνα Ξέρξη. Οι θεοί μας τιμώρησαν και τους δυο· εκείνον με μία σαλαμίνεια πανωλεθρία κι εμένα οδηγώντας το χέρι μου στην καρδιά του· είδα την αλήθεια της ντροπής και της αλαφροσύνης μου να πιστεύω στην απόλυτη -κροίσεια ;- ευτυχία της διάνοιάς μου. Δεν ήθελα να παραδεχτώ την αλήθεια, ότι εκείνος ήταν ανώτερός μου.
Εκείνη ήταν η αλήθεια, που όπλισε το μίσος μου εναντίον της. Δεν σκότωσα έναν άνθρωπο μα την ίδια την αλήθεια· τούτη τη νύχτα η αλήθεια είχε αυτοκτονήσει. Και εγώ θα την ακολουθήσω ως άλλος Αίας που οι θεοί τρέλαναν και αντί για Ατρείδες φόνευε χοίρους. Αντί να αλλάξω τη ζωή μου, αντί να αγωνιστώ για σταδιακές αλλαγές -όπως τόσα χρόνια διδάσκω σε γραπτά μου- στην καθημερινή ρουτίνα μου, εγώ πλέχτηκα στα ιδιόρρυθμα γρανάζια της μηχανής της φιλαυτίας. Παρατηρώντας όσα μίσησα, κλειδώνοντας τη σκέψη μου σε μία φυλακή βιβλικού φανατισμού απέκλεισα κάθε αντίσταση στην επανάσταση της κούρασης από την καθημερινότητα και οδηγήθηκα στη μηχανή της Αθηνάς. Φόνευσα όχι όμως χοίρους, αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό.
40 έκριναν :
"Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί, που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ' αυτό."
Λογια οχι δικα μου αλλα του Φραντς Κάφκα.
Καλο σου μηνα!
Τι περίμενες; Μόνο στην μάνητα σε οδηγεί. Τα κοπάδια γίνονται εχθροί και συ ήρωας πνιγμένος στην τραγική ειρωνεία. Καμιά φορά αβίαστα κατεβάζεις σκέψεις συγκεχυμένες. Άλλοτε πάλι τις ακολουθεί πυρετός γιατί δεν αντέχεται ο κοχλασμός της φαιάς μέσα μας. Σε κατάπιε η φιλοσοφία του δωματίου. Σου έδωσε τον τίτλο της μεγαλοφυϊας μα ποια η αξία του αν μιλάς και κανείς δεν σε καταλαβαίνει ή ακόμα χειρότερα δεν σε ακούει. Τους βλέπω όλους εκεί, τοποθετημένους και τακτοποιημένους, τραγικούς, ρήτορες, συγγραφείς, φιλοσόφους. Θυμάμαι τους στίχους του Baudelaire "Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο".
Πως να μην γίνουμε "Ιδανικοί αυτόχειρες";
Αφήνω την ζωγραφική δωματίου και σαν άλλος Κουρμπέ παίρνω τα σύνεργά μου και βγαίνω έξω...
Με στεναχώρησε τούτο το κείμενό σου. Δε θέλω να σχολιάσω. Γιατί τι να σχολιάσω; Ανοίγω το σεντουκάκι με τους λόγους τους παραμυθητικούς και το ξανακλείνω. Δε σου ταιριάζουν. Τότε γιατί γράφω; Για να ξέρεις πως διάβασα τις σκέψεις σου και πως στεναχωρήθηκα.
Ακόμα επεξεργάζομαι το κείμενο σου... θέμα για σκέψη καλύτερα, παρά για σχόλιο.
Ύστερα είμαμε και την παραπομπή στον Κάφκα (AnnaMaria). Τι σχόλιο να κάνω.
Μ' εχεις μπερδέψει πολύ... ξαναδιαβάζω.
Ανναμαρία, κι όμως μπορούμε να περάσουμε από πάνω του, αρκεί να το δούμε. Η αλήθεια είναι ορατή, αρκεί να ψάχνουμε για τις παγίδες της όπως οι στρατιώτες στο μέτωπο που αναζητούν νάρκες.
Κατερίνα, η σκέψη, ο αυθορμητισμός είναι μία εναλλακτική που προσπαθώ να κρατώ απέναντι σε μία πεζή ζωή, απέναντι σε μία εργασία που απαιτεί ακρίβεια χειρισμών. Η σκέψη μου είναι τόσο πεζή, τόσο ψυχρά ρεαλιστική που αναζητά συνέχεια λύσεις σε δεκάδες προβλήματα. Μελέτες, διαπαιδαγώγηση, πολιτική. Κανένα τους δεν επιδέχεται αυθορμητισμό. Και όμως τούτες τις μέρες μου βγήκε τόσο αβίαστα, τόσο ανάγκη το είχα που το άφησα, έτσι συγκεχυμένα να διαρρεύσει σε όλο μου το ιστολόγιο.
Δεν είναι η μεγαλοφυΐα η αναζήτηση, αλλά η γνώση και η μετάδοσή της. Μία τροχοπέδη που φανερώνει την αδυναμία μας να ζήσουμε σε μία κοινωνία που μόνο κατατρέχει όποιον διαφωνεί, όποιον σκέφτεται τελικά.
τίποτα, Μη στεναχωριέσαι. Πόνος είναι ενός ρεαλιστή που ενίοτε δακρύζει και παραδέχεται τον πόνο του. Μου ταιριάζουν γιατί εκφράζουν μία στιγμή που έτσι ένιωσα. Με εκφράζουν επειδή πόνεσα. Δεν με εκφράζουν γιατί οι αμφιβολίες είναι προσωπικές και ως τώρα ήμουν σκληρά ψυχρός. Από αύριο πάλι θα είμαι.
Ναυαγέ, εσύ με μάλωσες ότι γράφω μόνο μελέτες. Να, λοιπόν, μία εβδομαδιαία διάληψή μου στην ψυχρότητα των κειμένων μου. Μία έκφραση ενός άλλου δείμου, ενός άλλου πολίτη. Άγνωστου ίσως σε πολλούς, γνωστού σε λίγους καλούς φίλους. Συγκεχυμένη γραφή -όπως ειπώθηκε- αλλά ελεύθερη.
Από αύριο φίλε πάλι μελέτες (κινητή τηλεφωνία).
Τζακ Λοντον: Ο αγαπημένος μου συγγραφέας/
Μαγιακόφκσυ: Ο αγαπημένος μου ποιητής.
Καρυωτάκης: Ο αγαπημένος μου αυτόχειρας...
για μένα τίποτα;
Εγραψες ο,τι ισχυει για ολους μας.Σ ευχαριστουμε.
Αγαπητέ Δειμε,
Ξέρεις πότε θα μπορέσει κάποιος να γράψει αλήθειες??
Αν πετάξει από πάνω του πολλά που δεν τον αφήνουν να δει καθαρά!!
Ποια είναι αυτά?
Σκέψου για παράδειγμα έναν κομουνιστή να γράψει για τον εμφύλιο.
Σκέψου πάλι έναν δεξιό να γράψει για το ίδιο θέμα!
Αλλιώς τα άκουσα εγώ από τον παππού μου, αλλιώς τα άκουσες εσύ από τον δικό σου!!
Άλλα βιβλία διάλεξες εσύ για να μάθεις , αλλά εγώ!!!
Για ποια αλήθεια μιλάμε??
Το ίδιο συμβαίνει και με τα θέματα των θρησκειών, της παιδείας, ακόμα και της ποίησης.
Ένας «ρατσιστής» πότε δε θα πει μεγάλο ποιητή τον Καβάφη.
Καιρέ, εγώ σας ευχαριστώ που στις ανησυχίες μου δίνεται έδαφος να εκφραστούν.
Ανναμαρία,Μπα ένας ρατσιστής απλά θα τον απέφευγε, λόγω λόγιου μεγέθους και ιστορίας, τον Καβάφη. Ωστόσο, είναι μία η αλήθεια.
Η αλήθεια είναι πρίσμα. Έχει πολλές όψεις και όλα εξαρτώνται από ποια όψη θα επιλέξουμε να εξετάσουμε. Ως ιστορικός δεν μπορώ να πω ότι είναι πολλές οι αλήθειες. Αλλά δεξιός για τον εμφύλιο δε γράφει, δε συμφέρει κιας λέει ό,τι θέλει ο κάθε ένας πατέρας ή παππούς για το θέμα. Δεν υπάρχει καν ιστορικό βιβλίο δεξιό -επειδή ακριβώς τα λίγα περιστατικά ήταν μεμονωμένα. Ωστόσο, επιμένω ότι σημασία έχει ποια όψη επιλέγουμε να δούμε -συμφωνώντας κατά βάση μαζί σου.
πολύ όμορφα τα έγραψες άλλη μια φορά με κάλυψες με το κείμενό σου και νομίζω καθρεφτίζεις την αλήθεια
και η αναφορά σου στον Παυσανία μου έδωσε και την ιδέα να τελειώσω το post μου με την ιστορία της συνάντηση μου με την νεράιδα!
Δεν είναι καθόλου αντιπαθής ο Δείμος αυτού του κειμένου και της συγκεχυμένης γραφής.
Να τον βγάζεις περισσότερο (ταπεινή γνώμη).
Η αλήθεια της ιστορίας που γραφεις είναι πάντα υποκειμενική,σαν την αλήθεια αυτού του κειμένου.
Νομίζω ότι δεν κατανοήσα το σημερινό κείμενο σου. Με μπερδεύει ο Παπανούτσος που αγνοώ παντελώς τι έχει πει, με μπερδεύει ένα άνοιγμα ψυχικό που πας να κάνεις και μοιάζει πάλι να οριοθετείται από επιλεγμένες προσεκτικά λέξεις. Με μπερδεύει ο Αίας που δεν γνωρίζω το μύθο του και ο Παυσανίας με την Αθηνά. Μοιάζει ένα κείμενο που θα κατανοούσαν μόνο όσοι σε έχουν ίσως παρακολουθήσει για πολύ καιρό στον τρόπο έκφρασής σου ή όσοι γνωρίζουν τα παραπάνω που αγνοώ.
"Πιάνω" μόνο ότι για κάτι μετανιώνεις χωρίς να είμαι όμως και πάλι σίγουρη. Ξέρω ότι είναι δικό μου έλλειμμα γνώσης ή πιθανόν ευαισθησίας και ενστίκτου, αλλά βρίσκω αρκετά ερμητικό και αμφίσημο το σημερινό κείμενό σου.
Συμφωνώ με το σχόλιο του αθεόφοβου, αλλά και πάλι με επιφύλαξη διότι φοβάμαι πως πραγματικά δεν κατανοήσα το κείμενο. Συγγνώμη δείμο...
Εγώ πάντως προτιμώ τον "άλλο Δείμο", τον αυθόρμητο, τον πονεμένο, τον ανθρώπινο, αυτόν που παλεύει με τον εαυτό του όπως οι ήρωες της αρχαίας τραγωδίας!
Προτιμώ τον Δείμο αυτού του ποστ...
Εφυγα από τη σελίδα και ξαναγύρισα. Σκάω που δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλεις να πεις με όσα γράφεις. Ισως να είμαι και κουρασμένη και να μη λειτουργεί το μυαλό μου... Θα επανέλθω μπας και δώσεις καμία επεξήγηση
Μελομένε, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Θα επιμείνω ότι στόχος μυ δεν είναι να γοητεύσω με τα κείμενά μου, αλλά μέσα από ένα άλλο ύφος -πιο ξεκούραστο ελπίζω- να σχολιάσω μερικές σκέψεις μου ή να εκφράσω κάποιες ανησυχίες μου.
Ναυαγέ, σε ευχαριστώ πολύ. Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη συμβουλή σου και αραιά και που να ακολουθώ έναν άλλο Δείμο πιο απαλό και πιο γλαφυρό.
Αθεόφοβε, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα την υποκειμενικότητα της αλήθειας του κειμένου αυτού, εκτός αν εννοείς την ιδέα του τίτλου. Αν είναι έτσι, είμαι αγωνιστής και πολύ εγωιστής για να γίνω αυτόχειρας.
Ασκαρδαμυκτί, λες να κάνω ένα νέο blog με τον άλλο Δείμο; Μπα, αρκετά έχω πια στο όνομά μου. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θέλω πολλά ψωμιά ακόμα για να φτάσω σε εκείνο το επίπεδο που ονομάζεται ηρωική ή τραγική γραφή. Ωστόσο, όπως προείπα θα κοιτάξω να διατηρήσω αυτό τον αυθόρμητο χαρακτήρα σε κάποια posts.
Coolplatanos, αμφίσημο δεν είναι το κείμενο, νομίζω. Ιδιόρρυθμο ναι.
Με αφορμή τις ερωτήσεις της coolplatanos, επιχειρώ
μία σύντομη ανάλυση του κειμένου μου:
Το κείμενο είναι αυθόρμητων σκέψεων και όχι επιλεγμένων λέξεων καταγραφή μιας αναζήτησης προσωπικής διάστασης. Συνειρμικές σκέψεις που διαχέονται λίγο ακατάστατα, όπως ακατάστατο είναι το σύμπαν των σκέψεών μας που όμως όπως το κείμενο υπακούν σε απαράβατους κανόνες. Λέξεις και ιδέες που θεωρούν όντως πολλές έννοιες δεδομένες, όπως ακριβώς λειτουργεί η σκέψη μας.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι διαλογικής γραφής σκέψεις ενός αυτόχειρα που καταλήγει στην τελική του απόφαση. Οι σκέψεις ενός ανθρώπου, ο οποίος χαμένος στα βιβλία μιλούσε για την αναζήτηση της αλήθειας, είχε τον τραγικά υβριστικό εγωισμό να πιστεύσει ότι κατέχει την μόνη αλήθεια. Είναι μία μυθοπλασία σχετική με την αναζήτηση της αλήθειας και το ναρκισσισμό μας, διάσπαρτος με μυθεύματα και τραγικές ερμηνείες.
Ο Αίας είναι το ο δικός μου Αίας και όχι τόσο ο Σοφόκλειος, ενώ ο Παυσανίας είναι ο γνωστός Λακεδαιμόνιος προδότης που χτίστηκε στο ναό της Αθηνάς. Ο Παπανούτσος από την άλλη μιλούσε για το διάλογο και τόνισε ότι στο διάλογο δεν πάμε να πείσουμε απλά και μόνο, αλλά να σώσουμε την αλήθεια, να την πλησιάσουμε βλέποντάς την από τη σκοπιά και του συνομιλητή μας. Μιλώντας την πλησιάζουμε και την παρατηρούμε από τις διάφορες φάσεις, πλευρές την, άρα την κατανοούμε καλύτερα.
Φίλε Δείμε, πρόσεξε διότι το πολύ μυαλό οδηγεί συχνά στην αέναη ομφαλοσκόπηση... Δεν σου είπα να γίνεις 'πτωχός τω πνεύματι', αλλά υπενθυμίζω πως όποιος σκέφτεται πολύ κατά κανόνα ζουρλένεται!
Υ.Γ: Αυτά δεν σημαίνουν πως το ποστ δεν μου άρεσε, το αντίθετο
...deimo...
Το θέμα που γράφεις έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί έχει σχέση με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου (κοντά)στο θάνατο του.
Ο θάνατος του ανθρώπου πρέπει να είναι αξιοπρεπής όπως και η ζωή του
Περαιτέρω απορία: Θα ήθελες να πεις τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να κάνεις αυτές τις σκέψεις; Ποια η αφορμή δηλαδή. Γιατί προσωπικά μου φαίνεται αυτονόητο πως όλοι την πατάμε να νομίζουμε πως κατέχουμε την μόνη αλήθεια. Αλλά από την άλλη είναι και σεβαστό αυτό γιατί είναι "η δική μας αλήθεια". Προσωπικά τουλάχιστον δεν θεωρώ πως υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά η αλήθεια του καθενός από εμάς που συμπληρώνει την αλήθεια του άλλου και έτσι συντίθεται ένα σύνολο παραδοχών που κάνουμε. Νομίζω δηλαδή, ίσως να κάνω και λάθος.
Τι να πω...Εκανες καταθεση ψυχης...
Zaphod, έχεις δίκιο και αυτός ακριβώς ήταν ο ένας στόχος, να φανεί η αέναη προσπάθεια ορισμένων ανθρώπων που χάνονται μέσα σε μια επιστημονική ρουτίνα και αναζητούν μία αιάντεια έξοδο με σπασμωδικές ενέργειες που συχνότατα καταλήγουν στην αυτοκτονία.
Ας μη ξεχνάμε ότι βασικός κοινωνιολογικός λόγος των αυτοκτονιών είναι η ρουτίνα (ενεργειών και αντιλήψεων).
Τάσο, μου έπιασες ακριβώς ένα από τα τρία βασικά σημεία του κειμένου. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου μπροστά στην αυτογνωσία και την αποκάλυψη της μίας και μοναδικής αλήθειας που τον έκλεισε σε μία φυλακή και δεν μπορούσε να δει πέρα από τα κάγκελα των παρωπίδων του.
coolplatanos,με οδήγησε στην καταγραφή τέτοιων σκέψεων η συνείδηση ότι χιλιάδες ανθρώπων χάνονται στην αναζήτηση της επιστημονικής σκέψης (φυτά) χαμένοι από τον κοινωνικό περίγυρό τους και τη συναισθηματική τους ζωή. Βέβαια αυτή η προσέγγιση δεν είναι παρά μία σκέψη.
Θέλησα να γράψω ένα κείμενο με ανακατεμένες σκέψεις (συνειρμικής είπαμε λειτουργίας ιδεών) προσπαθώντας να προσομοιάσω τις τελευταίες σκέψεις ενός ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε τη ρουτίνα στην οποία εγκλωβίστηκε. Η ρουτίνα αυτή διηγηματικά είναι τούτη ενός επιστήμονα, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γραφεί και για κάθε έναν από εμάς για τη δική μας ρουτίνα.
Στον Αίαντά μου τονίζω ότι η ανακάλυψη της φυλακής της καθημερινότητας είναι οδυνηρή και αφήνει μόνο δύο λύσεις δραπέτευσης: την επαναστατική που οδηγεί σε αυτοκτονίες ή δολοφονίες ή άλλες σπασμωδικές ενέργειες εξόδου ή τη σταθερών βημάτων αργή αλλαγή με προγραμματισμό της ζωής μας. Ενέργειες που όμως απαιτούν την καθημερινή αναζήτηση ενδιαφερόντων και την εκτόνωσή τους.
preza, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
,
Στο προτελευταίο post μου αναφέρομαι στην Κοραλία Θεοτοκά, μια ποιήτρια άγνωστη στους περισσότερους, η οποία αυτοκτόνησε πριν από 30 χρόνια. Παραθέτω κι ένα μικρό απόσπασμα από το τελευταίο δημοσιευμένο ποίημα της.
Πιστεύω ότι θα σε ενδιαφέρει.
Δείμο μου ίσως να είμαι αναίσθητη και να τη σπάω λίγο άθελά μου σε σένα και τους υπόλοιπους, αλλά νομίζω πως παραείσαι δραματικός σε σχέση με μία πολύ κοινότυπη κατάσταση στη ζωή όλων μας. Δε νομίζω να φτάνει κάποιος να αυτοκτονήσει ή να δολοφονήσει επειδή ανακαλύπτει πως βούλιαξε στη ρουτίνα και την αποξένωση από άλλα ουσιώδη στη ζωή. Τότε εγώ θα έπρεπε ήδη να έχω αυτοκτονήσει πολλάκις, καθώς μάλιστα δεν έκανα και προσπάθειες για επιστημονική έρευνα.
Εχω την εντύπωση χωρίς να είμαι και σίγουρη πως μάλλον αναρωτιέσαι για το νόημα περισσότερο όλων αυτών παρά ότι είχες παρωπίδες όπως λες.
Νομίζω πως ο κάθε άνθρωπος που αναλώνεται σε κάτι έχει κάποιο βαθύτερο λόγο και ανάγκη να το κάνει. Αυτό το δικό του κάτι που ερευνά μπορεί να δίνει τροφή στους άλλους και είναι κάποιες φορές ο τρόπος του να επικοινωνεί.
Το αν διαπιστώνει ότι δεν τον ικανοποιεί πλέον αυτός ο τρόπος δεν είναι και για θάνατο. Πάντα υπάρχει νομίζω το περιθώριο για αλλαγή χωρίς σπασμωδικές ενέργειες.
Ισως το δύσκολο είναι η παραδοχή πως αυτό ήταν λάθος πορεία. Αλλά σαν λάθος πορεία την βλέπεις τώρα αφού έχεις διανύσει μία διαδρομή.
Για σκέψου όταν ξεκίνησες αυτή τη διαδρομή αν είχες την ίδια άποψη.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα την είχες ακριβώς γιατί δεν γνώριζες όσα τώρα γνωρίζεις μέσα από την αφοσίωσή σου σε κάποια πράγματα που αυτή τη στιγμή θεωρείς πως ήταν λάθος. Δεν θα γνώριζες όμως γι' αυτό το λάθος αν δεν είχες κάνει όλη αυτή την προσπάθεια.
Πού είναι το αρνητικό σε αυτό;
Σκέψου απλά πως κάποιοι πεθαίνουν χωρίς καν να πάρουν χαμπάρι ότι τους συνέβη αυτό. Αρα είσαι από τους τυχερούς που συνειδητοποίησαν κάτι σημαντικό στη ζωή τους.
Πάντα όλα αυτά με κάποια επιφύλαξη ότι έχω κατανοήσει σωστά τα λεγόμενά σου.
Ο Καμύ αναφέρεται στην αυτοκτονία στην περίπτωση της φιλοσοφίας σαν μία απάντηση στο αν υπάρχει νόημα ή όχι στη ζωή. Ομως όταν κάποιος αυτοκτονεί είναι νομίζω πάλι σαν να επιλέγει μία δογματική αντίληψη και απόλυτη αντίληψη για τα πράγματα.
Καταλήγει δηλαδή πως η ζωή δεν έχει νόημα και δίνει τέλος.
Δεν έχει νόημα σε σχέση με τι;
Με τι μπορούμε να τη συγκρίνουμε και την βρίσκουμε άνευ νοήματος;
Με άλλες πιθανές επιλογές που δεν κάναμε; Μα προφανώς είχαμε κάποιους λόγους και δεν τις κάναμε, γιατί θα πρέπει να "τιμωρήσουμε" τον εαυτό μας γι' αυτό.
Ο μόνος λόγος που μπορώ να δεχτώ ίσως την αυτοκτονία είναι η περίπτωση κάποιος να πάσχει από κάποια ασθένεια και να πονά τόσο που να μην αντέχει.
Για όλους τους άλλους λόγους τη βρίσκω αναίτια.
Παράδειγμα ο Λιαντίνης που θαυμάζω τη σκέψη του, αλλά η τελευταία του επιλογή μου τα χάλασε... Αν και γνώρισα ουσιαστικά τη σκέψη του με αφορμή την αυτοθέλητη έξοδό του (όπως ο ίδιος την ήθελε) θεωρώ πώς έτσι στα ανοιχτά του ερωτήματα έθεσε ένα δόγμα: "Διότι δεν αξίζει άλλο να ζεις πάνω από τα 56".
Υποτίθεται ότι ήθελε να εκμηδενίσει το εγώ του και σίγουρα δεν ήταν εύκολη διαδικασία για τον ίδιο, αλλά μήπως το εγώ εξυψώθηκε ακόμα περισσότερο μέσα από αυτή τη διαδικασία ακριβώς; Γιατί να μην αφεθεί σαν τον κάθε κοινό θνητό να πεθάνει από γηρατειά;
Δεν ξέρω, θεωρώ πως η ζωή είαι αυτοσκοπός και ο μόνος λόγος που θα αποφάσιζα να φύγω από αυτήν με τη θέλησή μου θα ήταν μη αντοχλή σε πόνο σωματικό και σωματικός εξευτελισμός. Ολα τα υπόλοιπα προσωπικά δεν τε θεωρώ σοβαρούς λόγους. Ο καθείς βέβαια έχει τις απόψεις του και όπως είπα κρατάω πάντα μία επιφύλαξη για το αν κατανόησα όσα λες.
Και θυμήσου: Ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να ρουτινιάζει επειδή έχει το προνόμιο να σκέφτεται. Αν ήσουν μία γελάδα στη λιακάδα δεν θα σε ενοχλούσε καθόλου να μασάς ρουτινιάρικα το χόρτο σου κάθε μέρα...
Είσαι άνθρωπος όμως κι αυτό έχει την χαρά του έχει και τη λύπη του...
Δεν είπα ποτέ ότι είμαι υπέρ της αυτοκτονίας. Αλλά έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι όταν είναι σε βαθιά επίπεδα του παραλογισμού της ρουτίνας καταφεύγουν στην αυτοκτονία. Δεν βλέπουν άλλες διεξόδους από τη φυλακή -όπως εκείνοι αισθάνονται τη ζωή- και καταλήγουν δραματικά. Είναι μία τιμωρία προς τη ζωή τους, όπως ακριβώς ο σοφόκλειος Οιδίπους αυτοτυφλώθηκε, γιατί εκείνα τα όργανα που έπρεπε να τον κάνουν να βλέπει, δεν τον βοήθησαν: άρα ήταν άχρηστα.
Το παράλογο του Camu δε σχετίζεται άμεσα με την αυτοκτονία. Είναι μία ανώφελη κατάσταση που χωρίς φαινομενικό λόγο ακόμα και ο πλουσιότερος άνθρωπος βρίσκει αφορμή να είναι δυστυχισμένος και αγχωμένος με τον πλούτο του, ενώ ο φτωχός μένει χαρούμενος και αισθάνεται πλούσιος.
Το δικό μου παράλογο είναι ότι η αυτογνωσία τελικά αποδεικνύεται μία μάτη, μία αέναη κίνηση και περιπλάνηση στο τίποτα της καθημερινότητας. Ο Σίσυφος παράλογα ανέβαζε το βράχο του στην κορυφή κάθε φορά, αλλά ο Αίας επέλεξε μία τιμωρία απέναντι στη ρουτίνα των παραδοσιακών αντιλήψεων της ηρωικής τιμής και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία όταν ανακάλυψε την πλάνη του: η εποχή είχε αλλάξει και πια η τιμή μετά τον αχίλλειο θάνατο δεν είχε νόημα.
Σαφώς ακι είναι μία κατάσταση που βιώνουν όλοι, αλλά και οι σπασμωδικές κινήσεις σαν μέσω αντίστασης ή απελευθέρωσης δεν είναι λίγες. Πόσοι είναι εκείνοι που παραιτούνται ή αλλάζουν εργασία, επειδή αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Πόσοι εκείνοι που επενδύουν στις σπουδές των παιδιών τους, αναζητώντας μία απελευθέρωση για εκείνα και οι ίδιοι εγκλωβίζονται σε μία άλλη φυλακή. Για τα παιδιά βέβαια δεν είναι παρά μία προσπάθεια απελευθέρωσης από τη γονική φυλακή.
Μμμ, ίσως γι' αυτό αντιδρώ έτσι αναίσθητα. Τη δική μου τέτοια κίνηση την έκανα το Σεπτέμβριο... Εφυγα από τη δουλειά μου για λόγους που δεν είναι να αναφέρω εδώ, αλλά μοιάζουν με αυτά που γράφεις. Το αν ήταν σπασμωδική ή σοφή κίνηση θα το δείξει η... νεκροψία... Ακόμα δεν έχω βρει άλλη δουλειά...
Οσο για τον Καμύ δεν συνδέει άμεσα το παράλογο με την αυτοκτονία, αλλά συνδέει την αναζήτηση νοήματος με αυτήν. Θα μου πεις το ίδιο είναι ίσως. Το είχα εργασία στον υπαρξισμό, άσε το διάβασα όλο παρόλο που ασφυκτιώ με τέτοια διαβάσματα.
Δείμο δεν υπάρχουν φυλακές πάντως. Φυλακή και φυλακισμένος είναι ένα και το αυτό αν μου επιτρέπεις...
Στο Σίσυφο ο Καμύ αν θυμάμαι καλά μιλάει για τον ηθοποιό, για τον Δον ζουάν και για τον ήρωα αν δεν κάνω λάθος. Και εδώ αναφέρεις για τον Αία που ανακάλυψε πως μετά τον Αχίλειο θάνατο η τιμή δεν είχε νόημα. Αρα έρχεσαι στα λόγια μου.
Επαναλαμβάνω: Προσωπικά δεν θεωρώ ότι η ζωή χρειάζεται νόημα. Είναι αυτοσκοπός. Εμείς επιδιώκουμε να της δίνουμε νοήματα.
Βγες λίγο έξω από τους ρόλους και παρακολούθησε από απόσταση τα πράγματα να δεις αν είναι έτσι όπως νομίζεις. Απεκδίσου τους ρόλους να δεις τι μένει. Ισως αυτό που μένει είναι πολύ πιο ουσιαστικό από τους ρόλους...
Αυτά μπορώ να προσφέρω με τη φτωχή μου εμπειρία.
Δε λέω ότι οφείλουμε να αναζητούμε το νόημά της. Ούτε ποτέ το αναζήτησα. Ως άθεος δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έχει νόημα η ζωή (είναι μια ιδεαλιστική αρχή, μεταφυσικής χροιάς). Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα σε τέτοιες υπαρξιακές αναζητήσεις.
Είμαστε ζώα που επιβιώνουμε και θέλουμε να βελτιώσουμε αυτή τη διαβίωση. Λέμε ότι δίνουμε ένα μεταφυσικό νόημα αλλά ουσιαστικά πρόκειται για τη φυλακή των αντιλήψεών μας.
Ο εγκλωβισμός σε σκέψεις και ιδέες, ο φανατισμός είναι φυλακή.
κείμενο με αριστουργηματική ροή! Πως να σχολιαστεί ένα τέτοιο κείμενο, έρχομαι και ξανάρχομαι, προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις αλλά φευ...
Αγαπητέ μου, δεν μπορώ να σχολιάσω ένα ποτάμι.
Λυπάμαι. Όχι, χαίρομαι που γράφονται τέτοια κείμενα σε ιστολόγια!
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Δεν ξέρω όμως αν είναι ποτάμι ή χείμαρρος παροδικής ροής ή αν είναι ο μικρός παραπόταμος σημαντικότερων λογοτεχνικών μορφών που δρουν στο ιστοχωριό μας.
Φίλε Δείμο του πολίτη.
Διάβασα το κείμενο σου 2 φορές.
Χειμαρώδες και τόσο αληθινό.
Μου έδωσε τόσες εικόνες απο τη ζωή μου και τον κόσμο.
Φονεύουμε τον εαυτό μας κάθε στιγμή και όταν δεν το κάνουμε το κάνουν άλλοι για εμάς.
Αυτή η μηχανή της Αθηνάς...
Φοίνικά μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Δεν μπορώ να βρώ το e mail σου
doukissa@the.forthnet.gr (ή εναλλακτικά dimos73@mail.gr)
Τόσοι και τόσοι εγκλωβισμένοι στη μία και μοναδική αλήθεια. Και όταν ανοίγει η αυλαία του μυαλού τότε πικρά αντιλαμβάνονται ότι οι αλήθειες είναι πολλές. Δεν ήταν ποτέ θέμα ανωτερότητας. Μάλλον θέμα αντίληψης και κρίσης. Κι από τις Ερινύες, τελικά, ποτέ δεν γλιτώνουν.
Όχι απλά δε γλιτώνουν, Αντώνη μου, αλλά και τιμωρούνται σκληρά. Αλλά η αλήθεια είναι μία. Εμείς φταίμε ίσως πόσες -πλευρές είμαστε διατεθημένοι να δούμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με αλήθειες που δε μας αρέσουν.
Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσει
Αυτή η φράση από τα χριστιανικά μου χρόνια με κυνηγάει και μου θυμίζει συνεχώς "την μεγάλη αδικία"
όμως το ερώτημα που βασανίζει πραγματικά κάποιον που ετοιμάζεται να "κατέβει από το τραίνο" οικειοθελώς είναι, δυστυχώς, ποιούς να πάρει μαζί του.
\
Εγωισμός εξουσία και πάει λέγοντας κυβερνάνε την φαιά ουσία μας σαν αντιστάθμισμα της μισητής αναγνώρισης ότι είμαστε πολύ μικροί, μα πάρα πολύ μικροί, σ αυτό το σύμπαν.
Το κείμενο μου άρεσε και το διάβασα πολύ ποιό ευχάριστα από άλλα κείμενα σου. Δεν μου δημιούργησε αίσθηση λύπης αλλά μια αίσθηση γέννας και προσδοκίας
Ο Οιδίποδας κατέστρεψε τα μάτια του για να δει καλλίτερα
Η πραγματική ζωή του τότε ξεκίνησε, όσο και να τον "μωραίνει ο Κύριος" αυτός δεν θα απολεσθεί,,, θα συνεχίσει τον δρόμο του τον δικό του
καλημέρα
Γιάννη, ακουλουθεί και συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου