ενδοοικογενειακή βία ΙΙ (παιδιά)

η παιδική κακοποίηση

Η μακρά ιστορία της παιδικής ηλικίας έχει μια ζοφερή πορεία κακοποιήσεων. Οι κακοποιήσεις συνδέονται με την απόλυτη εξουσία των γονιών στα παιδιά τους και συχνά εκλαμβάνονται μάλιστα και ως παιδαγωγικές πρακτικές. Στοιχεία που αφορούν την ανατροφή των παιδιών των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, γιατί γι' αυτές κυρίως έχουμε πληροφορίες, περιλαμβάνουν εγκαταλείψεις, βασανισμούς, σεξουαλική κακοποίηση, παιδοκτονίες και γενικά μια ιστορία ανείπωτης βαναυσότητας με την οποία οι γονείς ασκούσαν το δικαίωμα ζωής και θανάτου που είχαν στα παιδιά τους.

Έρευνα του 1984 (του Παρίτσης και συνεργατών του σε αντιπροσωπευτικό δείγμα μαθητών 13-15 χρόνων από όλη την Ελλάδα) έδειξε ότι το 15% των μαθητών είχαν υποστεί σοβαρή σωματική τιμωρία από τους γονείς τους τον τελευταίο μήνα. Πάντως σύμφωνα με τα στοιχεία άλλης μελέτης (του Finkelhor το 1994, σε 14 ευρωπαϊκές χώρες) στην Ελλάδα το 33% των σεξουαλικών κακοποιήσεων κοριτσιών και το 23% των σεξουαλικών κακοποιήσεων αγοριών συμβαίνουν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Από την ίδια μελέτη διαπιστώνουμε ότι οι συνθήκες και τα ποσοστά συχνότητας του φαινομένου στη χώρα μας δε διαφέρουν αισθητά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, τα ποσοστά εκεί παρουσιάζονται κάπως υψηλότερα, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στις αποτελεσματικότερες μεθόδους εντοπισμού και καταγραφής του προβλήματος. Στην Αγγλία συγκεκριμένα εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ μόνο το 1985 στις Η.Π.Α. καταγράφηκαν πάνω από 6,5 εκατομμύρια περιπτώσεις σοβαρής βίας.

Από αλλού μαθαίνουμε [Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού 1992] ότι 1/8 κορίτσια και 1/10 αγόρια μπορεί να είναι θύματα κάποιας μορφής σεξουαλικής κακοποίησης πριν την ηλικία των 18 ετών. Παράλληλα, 1/25 κορίτσια και 1/33 αγόρια έχει αναφέρει σε κάποιον ότι έχει υποστεί βιασμό ή αιμομιξία. Κατά 25% ο δράστης είναι μέλος της οικογένειας και κατά 50% είναι γνωστός ή φίλος της οικογένειας. Ακόμα χειρότερα, στην έρευνα φαίνεται ότι 8 στις 10 φορές το παιδί μπορεί να είναι θύμα επαναλαμβανόμενης σεξουαλικής κακοποίησης. Έτσι είναι φανερό ότι οι περιπτώσεις υψηλού κινδύνου βρίσκονται κυρίως στα πλαίσια της οικογένειας.

Επιπρόσθετα, το 2005 δηλώθηκαν ως θύματα κακοποίησης 73 παιδιά, ενώ για το πρώτο μόνο πεντάμηνο του 2006 ο αριθμός τους ανέβηκε στα 69. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στις περιπτώσεις κακοποίησης ανήλικων παιδιών θύτης ή δράστης είναι τις περισσότερες φορές ο πατέρας ή ο πατριός. Καταγράφηκαν επίσης περιπτώσεις που παππούδες κακοποιούσαν σεξουαλικά ανήλικα εγγονάκια τους.

Χωρίς να υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα, άλλες μελέτες υπογραμμίζουν ότι το 0,60% παιδιών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία" οφείλεται στην παιδική σωματική κακοποίηση ή παραμέληση. Επιπλέον, υπολογίζεται ότι το 68% περίπου των κρανιοεγκεφαλικών τραυμάτων σε παιδιά κάτω των 2 ετών, όπως και οι περισσότεροι θάνατοι σ' αυτή την ηλικία οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς.

Σύμφωνα με μία τεχνική έκθεση καταστάσεις δυνατόν να συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο εξάσκησης ψυχολογικής βίας στο παιδί είναι όταν οι γονείς είναι ουσιοεξαρτημένοι ή αλκοολικοί ή όταν τα παιδιά γεννήθηκαν χωρίς να το θέλουν οι γονείς τους. Άλλοτε οι ίδιοι οι γονείς βρίσκονται σε μια εχθρική, διαφιλονικούμενη διαδικασία διαζυγίου ή τα παιδιά ζουν με γονείς σωματικά ή διανοητικά ανάπηρους. Βέβαια, και αυτή η καταγραφή παρά τον κίνδυνο ρατσιστικής αντιμετώπισης αποτελεί μόνο μέρος της εικόνας την παιδικής κακοποίησης. Αλλού βλέπουμε ότι οι γονείς έχουν σημαντική δυσκολία να ελέγξουν τον εαυτό τους ή διακρίνονται από ένα αίσθημα ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα, ενώ στο αντίποδα κίνδυνο διατρέχουν και τα παιδιά από γονείς με έντονες ναρκισσιστικής φύσης ανάγκες προσοχής από άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους. Παράλληλα, άλλη επικίνδυνη ομάδα είναι οι γονείς που είχαν κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της "ταύτισης" με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους (ο λεγόμενος μηχανισμός "ταύτισης με τον επιτιθέμενο"). Ενίοτε χαρακτηριστικό αποτελεί η χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς ή η τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό ("δύσκολο", "κακό", "προβληματικό"). Έτσι αρνητικά άλλωστε βλέπουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Δράστης, από την άλλη, σε ποσοστό 75% είναι άντρας. Περιγράφεται ως άτομο με κυριαρχική συμπεριφορά, στερημένο στην παιδική ηλικία ή φέρει εμπειρίες διαφόρων μορφών βίας, σωματικής κακοποίησης, παραμέλησης, σεξουαλικής ή ψυχολογικής κακοποίησης. Ειδικότερα ο πατέρας-δράστης ζηλεύει και επιθυμεί το παιδί του, στη ζωή του οποίου επεμβαίνει έντονα, ανεξάρτητα από την ηλικία του και συχνά είναι ένα άτομο που αναζητάει στη σχέση με τη γυναίκα του μια εξιδανικευμένη εικόνα της μητέρας του. Τυπικός δράστης είναι συνήθως ο πατέρας, θύματα κορίτσια, με τη σταδιακή όμως διερεύνηση του προβλήματος αποκαλύπτονται όλο και μεγαλύτερα ποσοστά με δράστες γυναίκες και θύματα αγόρια.

Οι περισσότεροι δράστες είναι άτομα τα οποία το παιδί γνωρίζει καλά και εμπιστεύεται. Αυτή ακριβώς η σχέση εμπιστοσύνης, σε συνδυασμό με την ανηλικότητα, την υποδεέστερη δηλαδή θέση του παιδιού σε σχέση με το δράστη, διευκολύνει την απόκρυψη της κακοποίησης. Τα παιδιά που κακοποιούνται δέχονται και απειλές από το δράστη ή απλά πείθονται με αποτέλεσμα η σεξουαλική κακοποίηση να μη συνοδεύεται απαραίτητα από σωματική κακοποίηση, η οποία είναι τις περισσότερες φορές ορατή.

Πάντως από όλες τις προηγούμενες γίνεται φανερό ότι η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι βία ενάντια στις γυναίκες. Ωστόσο, στον αντίποδα ο αριθμός των κακοποιημένων αγοριών είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν των κοριτσιών. Η τάση των Ελλήνων γονέων (κυρίως μητέρων) να χτυπούν περισσότερο τα αγόρια από ότι τα κορίτσια, ή να έχουν υψηλότερες προσδοκίες από τα αγόρια (π.χ. να συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας) έχουν προταθεί ως πιθανές εξηγήσεις για τη συχνότερη βία κατά των αγοριών.

Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον προκαλεί η στάση της ίδιας της μητέρας. Τις περισσότερες φορές γνωρίζει τι συμβαίνει. Ιδιαίτερα αδύναμες είναι οι γυναίκες που είχαν παρόμοιες εμπειρίες και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο συζυγικό και μητρικό τους ρόλο επειδή συχνά δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια αλλά ούτε και την τόλμη να αυτονομηθούν και να αναλάβουν οι ίδιες την προστασία των παιδιών τους. Συχνά στο όνομα του οικογενειακού δεσμού, όχι μόνο δεν στηρίζουν το παιδί τους στην αποκάλυψη της κακοποίησης, αλλά πολλές φορές το παροτρύνουν να μην αντιδρά και να υπακούει στο δράστη ή ακόμη το κατηγορούν πως λέει ψέματα.

Συναφές όμως και το πρόβλημα της μη κατάδοσης περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών από άτομα εκτός της πυρηνικής οικογένειας. Από έρευνα φαίνεται ότι μόνο το 25% των ενηλίκων που γίνονται μάρτυρες κακοποίησης παιδιών το καταγγέλλουν, όταν οι μισοί σχεδόν ενήλικες έγιναν μάρτυρες μιας τουλάχιστον παιδικής κακοποίησης. Το 72% των παιδιών-θυμάτων είναι κάτω των 12 ετών κι αυτό οφείλεται στο ότι τα παιδιά φοβούνται, έχουν άγνοια, ή υπάρχει συγκάλυψη από ενήλικες, αιτίες που οδηγούν τα περισσότερα από αυτά να μη δημοσιοποιούν το πρόβλημά τους.

Στην παιδική κακοποίηση όμως πρέπει να συμπεριλάβουμε και κάθε μορφή εκμετάλλευσης ή εγκατάλειψης και παραμέλησης. Σύμφωνα με το χαμόγελο του παιδιού το 2006 το 15% των περιπτώσεων που εξετάστηκαν αφορούσαν κακοποίηση παιδιών ή σεξουαλική παρενόχληση ενώ το 2005 τα περιστατικά ήταν 17,16%[1].



[1] Πιο αναλυτικά το 2005 υποβλήθηκαν 293 καταγγελίες, ενώ από 1/1 έως 31/10 του 2006 έγιναν 446 καταγγελίες, που αφορούσαν κακοποίηση 873 παιδιών. Το 59% αφορούσαν παραμέληση, το 30% σωματική κακοποίηση, το 4% εξώθηση ανηλίκου σε επαιτεία, το 4% σεξουαλική κακοποίηση και το 3% εξώθηση σε πορνεία. Το 35% των καταγγελιών αφορούσαν σε κακοποίηση και από τους δύο γονείς το 37% από τη μητέρα, το 18% από τον πατέρα και το 10% από άλλο πρόσωπο.


45 έκριναν :

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα δειμε.
Έχω εκφραστεί για το συγκεκριμένο ζήτημα σε άλλο post σου.
Το θέμα είναι πραγματικά τεράστιο και ευαίσθητο.
Και να φανταστείς ότι μιλάμε εδώ για κράτη και κοινωνίες, που έχουν ελεύθερη πρόσβαση στον πολιτισμό.
Εκείνο που είναι τρομακτικό, έχει να κάνει με το τι συμβαίνει λίγο ποιο δίπλα μας.
Ας πούμε στη πατρίδα μου και συγκεκριμένα σε χωριά.
Εκεί, χωρίς να υπερβάλλω ούτε στο ελάχιστο, μπορώ να σου πω ότι, έχουν αναγάγει τη βία στα παιδιά , σαν το μονό μέτρο διαπαιδαγώγησης και συμμόρφωσης!
Μιλάμε για μεσαιωνικές μεθόδους.
Κυριολεκτικά!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Απλά εκέι είναι λίγο πιο πίσω. Στην Ελλάδα είναι καλύτερα νομίζεις; Η βία προς τα παιδιά συνδέεται άμεσα με το μορφωτικό και το κοινωνικό επίπεδο.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Ποιοι φορεις ειναι ομως αυτοι που ασχολουνται με το εν λογο θεμα στα σοβαρα;
Το Χαμογελο του Παιδιου εχει καταφερει ενα αξιοθαυμαστο εργο.
Σε μια κοινωνια 11.000.000 ανθρωπων αρκει μονο ενας οργανισμος;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο ένας οργανισμός. Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά δεν προβάλλονται στα ΜΜΕ. Δεν πουλάνε θέματα και κανείς δεν το προβάλει. Όλοι οι δήμοι έχουν λίγο ή πολύ κοινωνικές υπηρεσίες όπου μπορούν να καταφύγουν τα θύματα, αλλά δεν προβάλλονται από κανέναν.

ΤΑΣΟΣ είπε...

Χαμόγελο του Παιδιού?
της κ. Βαρδινογιάννη?

Η λογική "από το τίποτα είναι καλύτερα" είναι τουλάχιστον λανθασμένη.

Η φροντίδα των κακοποιημένων παιδιών καιενηλίκων είναι υπόθεση της πολιτείας (η της αυτοδιοίκησης) και των φορολογουμένων. Τα υπόλοιπα είναι για την τηλεόραση, την παραοικονομία και τις δημόσιες σχέσεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλά κι εσύ ότι γίνονται προσπάθειες, είναι κάτι. Αλλά δυστυχώς είναι υπερβολικά περιορισμένες και δίνεται μονοδιάστατα κάποια δημοσιότητα.

Kapetanios είπε...

" Οι περισσότεροι δράστες είναι άτομα τα οποία το παιδί γνωρίζει καλά και εμπιστεύεται. Αυτή ακριβώς η σχέση εμπιστοσύνης, σε συνδυασμό με την ανηλικότητα, την υποδεέστερη δηλαδή θέση του παιδιού σε σχέση με το δράστη, διευκολύνει την απόκρυψη της κακοποίησης. Τα παιδιά που κακοποιούνται δέχονται και απειλές από το δράστη ή απλά πείθονται με αποτέλεσμα η σεξουαλική κακοποίηση να μη συνοδεύεται απαραίτητα από σωματική κακοποίηση, η οποία είναι τις περισσότερες φορές ορατή."

Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια δείμο
Καλό είναι λοιπόν να κρατούμε σε κάποια απόσταση τα παιδιά μας απ όλους ανεξαιρέτως τους "δικούς μας" ανθρώπους ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Τρελαίνομαι όταν βλέπω οικειότητες πέραν του δέοντος από πατέρα σε κόρη ή από παππού σε εγγονή. Η συμπεριφορά μας από κάποια ηλικία του παιδιού και μετά πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και τυπική σε ότι έχει να κάνει με την σωματική επαφή και το εύρος των "κατά μόνας" συζητήσεων. Μια χειρονομία (ως ένδειξη και καλά άνεσης και φιλελευθερισμού)ακόμη και του πατέρα ( πόσο μάλλον του παππού ή του θείου) σε ένα κορίτσι 9 χρονών μπορεί να το φέρει σε πολύ μα πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Υπό προϋποθέσεις, ΟΛΟΙ ΜΑΣ είμαστε εν δυνάμει "εγκληματίες" , αυτό μην το ξεχνάμε ΠΟΤΕ!

ΤΑΣΟΣ είπε...

...ότι γίνονται προσπάθειες, είναι κάτι...

Yπάρχουν σοβαρά διαχειριστικά προβλήματα στις διεθνείς ΜΚΟ πόσο μάλλον στις εθνικές.

Η σχέση 60- 65% δαπάνη για κονωφελείς σκοπούς/40-35% διοικητική υποστηριξη κλπ είναι μιά ένδειξη.
Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε έναν ισολογισμό μιάς ελληνικής ΜΚΟ

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καπετάνιε, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Όντως οι πλησίοντες συγγενείς είναι οι υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνοι, έστω και δυνητικά.

Τάσο, άσ' το καλύτερα. Δε συμφέρει κανέναν. Οι ΜΚΟ που δημοσιοποιούν τους ισολογισμούς τους είναι πολύ λίγες.

ΤΑΣΟΣ είπε...

O. K. deimo καταλαβαίνω.

Για να μή μιλήσουμε γιά "άγνωστες" ΜΚΟ με μηδενική προσφορά που χρηματοδοτούνται αδρά από το ελληνικό δημόσιο - έλληνα φορολογούμενο.

Και για αυτούς τους λόγους ας είναι πιό σεμνοί κάποιοι σχολιαστές σου και σχολιαστές στο blog μου

Agobooks είπε...

Το Χαμόγελο του Παιδιού πάντως, δεν είναι ο Σύλλογος Ελπίδα της κυρίας Βαρδινογιάννη.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τάσο, θα συμφωνήσουμε. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μηδενίσουμε όλες τις ΜΚΟ. Ειδικά για την κακοποίηση ορισμένοι όλοι μιλάνε μόνο για σεξουαλική κακοποίηση και σπάνια ακούμε σε ΜΜΕ για ξυλοδαρμούς ή τέτοια φαινόμενα.

Ν.Ago, ευχαριστώ για τη διόρθωση. Έχεις δίκιο. Μπερδευτήκαμε είναι η αλήθεια.

Ελπίδα είπε...

Πολύ δυνατό το θέμα σου και οι στατιστικές σου δείμε μου! Σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά εγώ θα σταθώ στο σχόλιό σου που λες για τις άλλες υπηρεσίες που υπάρχουν. Θα σου πω ότι έχω χάσει πάσει ιδέα! Οι περισσότεροι βλέπουν τις υποθέσεις σαν ένα έγγραφο, σαν μια δουλειά μέσ' το ωράριό τους και τίποτα παραπάνω! Κι επειδή συνήθως είναι Δημόσιες Υπηρεσίες, αυτά τα έγγραφα, παραμένουν έγγραφα και τα προβλήματα συνεχίζονται!
Δυστυχώς!

ΤΑΣΟΣ είπε...

N.Ago

Γιά ψάξτο λίγο

patsiouri είπε...

Πολύ με χάλασε το σχόλιο του καπετάνιου πιό πάνω..και αυτό γιατί έχει δίκιο γαμώτο..είναι όμως ζωή αυτή??? Να κλείσεις το παιδί στη γυάλα μπάς και κάποιος δικός σου ή εσύ ο ίδιος είστε εν δυνάμει εγκληματίες και να μεγαλώσει έτσι?? Κακοποίηση δέν είναι και αυτό??Και ρε παιδιά, δέν είναι δυνατόν, όλοι μας δέ μπορούμε να ορκιστούμε τουλάχιστον για καμιά δεκαριά άτομα πως δέν είναι επικίνδυνα για κανέναν γύρω τους??

Προσωπικά δέ θέλω να κάνω δικό μου παιδί...Δέν το αντέχω το βάρος της ευθύνης του ότι εγώ επέλεξα συνειδητά να δημιουργήσω άλλο ένα ανθρώπινο πλάσμα μέσα στο σκατόκοσμο στον οποίο βασιλεύουν οι στατιστικές αυτές..Προτιμώ να υιοθετήσω παιδιά, τουλάχιστον δέ θα γυρίσουν κάποτε να με κοιτάξουν στα μάτια και να μου πούν "ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, δέν έβλεπες που μας έφερνες??"

Θα ξέρω τουλάχιστον πως τα έχω σώσει από κάτι χειρότερο που τα περίμενε και πως τα παιδιά αυτά προυπήρχαν, λυπάμαι άν γίνομαι πεζή αλλά το βλέπω όσο αρνητικά βλέπω το να ζευγαρώνεις ζώα ράτσας ενώ γύρω σου υπάρχουν τόσα αδεσποτάκια που περιμένουν χαρά...και άλλος έχει την ευθύνη της ύπαρξής τους, όχι εσύ...

Όσο για τις οργανώσεις, άλλοι κάνουν δουλειά, άλλοι τίποτα..και άλλοι προσπαθούν να κάνουν και δέ μπορούν.δέν είναι όλα άσπρο μαύρο, το ρεπορτάζ για τις κακομοίρες τις βρεφοκόμους στο "Μητέρα"το είχατε διαβάσει??

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ελπίδα μου, ίσως δεν έχεις άδικο. Έχω δει όμως περιπτώσεις που ασχολούνται και μάλιστα πολύ. Ωστόσο, στη λογική σου, το πρόβλημα το ελπίζω σε εκπαιδευτικούς οι οποίοι ενώ βλέπουν συμπτώματα κακοποίησης δεν ενεργούν. Θεωρούν ότι δεν πρέπει να ανακατεύονται σε οικογενειακά ζητήματα ή κάτι τέτοιο (πέρα από την αμέλεια του λειτουργήματός τους).

Πατσιούρη, όσο και να είναι υπερβολικό αυτό που είπε ο καπετάνιος συμφωνούμε. Βέβαια, ο κίνδυνος που κυριως εκείνο;ς είχε στο νου του ήταν η σεξουαλική κακοποίηση. Ωστόσο,δεν κινδυνεύει από τους γονείς για τη σωματική "σωφρονιστική" βία ή την ψυχολογική βία που υφίσταται ένα παιδί στο όνομα των καλών σχολικών επιδόσεων;

Στη λογική της υιοθεσίας είμαι στο πλευρό σου. Ίσως κάποτε να ασχοληθούμε και με αυτό το ζήτημα. Κι εγώ το βλέπω σε ρεαλιστική βάση με τη γυναίκα μου.

annamaria είπε...

Ο Σύλλογος φίλων παιδιών με καρκίνο, "Ελπίδα",εχει πρόεδρο την Βαρδινογιαννη.
Σωστα τα λεει ο N.Ago.
"Το χαμογελο του παιδιου" εχει προεδρο τον Κωνσταντίνο Γιαννόπουλο,εχασε τον γιό του και αφιερωσε την ζωη του στο να προστατευει και να χαρίζει χαμογελο στα παιδάκια που έχουν ανάγκη.
Δε θα ήθελα να σκεφτω πως παίζονται παιχνίδια στίς πλατούλες δυστυχισμένων παιδιών με αυτους τους συλλογους.
Δειμε,
για την παιδική κακοποιηση δε μπορω να πω τίποτα εκτός του οτι φριττω.
Ας πάει καποιος να πειράξει τα σκυλάκια μιας σκύλιτσας...θα τον κατασπαράξει.........
Οι ανθρωποι ???

Ανώνυμος είπε...

Δείμο,
πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό που γράφεις. Αποφάσισα να μπω στη κουβέντα διαβάζοντας τον Καπετάνιο μιας και το θέμα με έχει απασχολήσει και μένα (http://lexidia.pblogs.gr/2007/01/ofeiloyme-na-prostateysoyme-ta-paidia-apo-to-fobo.html).
Θεωρώ πως οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας μεγαλώνοντάς τα όμως με τρόπο τέτοιο που να μη γίνουν καχύποπτα απέναντι στον άνθρωπο. Φοβάμαι πως αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε δημιουργήσει μια γενιά όχι απλά ατομιστών αλλά μοναχικών φοβικών πλασμάτων και τότε οι διάφορες εκδοχές του "1984" και της "επιστημονικής φαντασίας" που καταδεικνύουν την απόλυτη κυριαρχία του συστήματος, θα φαντάζουν ως απλά αστεία.
Όσο το σκέφτομαι, θεωρώ πως η μόνη λύση -παράλληλα με την παιδεία που θα αποδώσει αργότερα όμως και που, δυστυχώς, δεν επιβάλλεται και μάλιστα ομοιόμορφα παντού- είναι η επιστημονική έρευνα: να διατεθούν κονδύλια για να ερευνηθούν ψυχοσωματικά οι περιπτώσεις -και δη οι ακραίες- των ανθρώπων που προβαίνουν σε κακοποίηση, κάθε είδους, παιδιών γενικά, των παιδιών τους, ακόμη περισσότερο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Οι άνθρωποι, Ανναμαρία, όχι μόνο δεν αντιδρούν όταν κακοποιούνται ξένα παιδιά, αλλά ψευδόλογα αντιδρούν σε τέτοιες καταστάσεις και αναρωτιούνται πώς έγινε σε κία υποδειγματική οικογένεια.

Λεξίδια, καλώς ήρθες. Η πρότασή σου είναι απολύτως σωστή.

Ανώνυμος είπε...

Σπαράζει η καρδιά μου βρε καλό μου.
Τι να πω;
Μακάρι μόνο χαμόγελα να αντιστοιχούσαν σε παιδικά πρόσωπα.
Καλημέρα...

AVRA είπε...

Απο αυτα που διαβασα θελω να σταθω στο γεγονος, που πολυ σωστα αναφερεις, οτι αρκετες μητερες αυτων των περιπτωσεων γνωριζουν και σιωπουν!!

Πόσο τραγικό ειναι αυτο και πόσο απαραδεκτο!!!
Και αναποφευκτα πρεπει εδω να τονισουμε ,το χιλιοειπωμενο,οτι δεν ειναι ολοι αξιοι να γινονται και να ονομαζονται γονεις.Ειτε ειναι αυτοι που κακοποιουν ειτε αυτοι που σιωπουν!!

ανεστης είπε...

Καλές είναι οι πρωτοβουλίες και οι σύλλογοι αλλά μην ξεχνάμε το αυτονόητο. Η μέριμνα είναι φροντίδα του "κοινωνικού κράτους" και των κοινωνικοών λειτουργών του. Απλά σιωπηρά (κακώς, κάκιστα) έχουμε αποδεχτεί ότι τέτοιο πράγμα ΔΕΝ υπάρχει οπότε όλες οι πρωτοβουλίες επαφίενται σε ιδιώτες και τα μέσα που πιθανά διαθέτουν.
Έχουμε σταματήσει να διεκδικούμε τον κοινωνικό ρόλο που οφείλει να έχει το κράτος και εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα είναι π.χ. ο 19χρονος πατροκτόνος στη Νίκαια, κλπ.

Ανώνυμος είπε...

H Βία κατά των παιδιών πολύ συχνά προέρχεται από άτομα τα οποία είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά (ή ακούνται πάνω τους πιέσεις από "ανωτέρους" στη δουλειά ή αλλού). Επίσης προέρχεται από άλλα παιδιά μεγαλύτερα ή "πιο δυνατά"...
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στις μέρες μας, κοινοτικές υπηρεσίες συμβουλευτικής, ψυχολογικής στήριξης κτλ, στις οποίες μπορεί να προστρέξει π.χ. ένας "νευρικός" γονιός (όι όροι χρησιμοποιούνται "χαλαρά" για λόγους εκλαϊκευσης) είναι σημαντικές και είναι βέβαια ζήτημα πρώτα του κοινωνικού κράτους. Το Κοινωνικό Κράτος δεν είναι κάτι στατικό και αυτόματο, αλλά αποτέλεσμα της παρέμβασης των πολιτών.

patsiouri είπε...

Λεξίδια...εγώ το πάω και πιό πέρα...θανατική ποινή για αποδεδειγμένα τέτοια εγκλήματα...άιντε γιατί τα ζώα που κακώς τα αποκαλούμε ζώα δέ βάζουν μυαλό αλλιώς...το ίδιο και για τη συγκάλυψη...

Εκείνο το ηρωικό παιδί που είχε φάει τον πατέρα του στου Ζωγράφου τί απέγινε, ξέρει κανείς?
Έπρεπε να τον διδάσκονται στο σχολείο μαζί με τους ήρωες του Πολυτεχνείου...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αργυρένια, πόσο δίκιο έχεις.

Αύρα, έχεις δίκιο, αλλά μην ξεχνάς ότι οι ημτέρες αυτές συχνά ή κακοποιούνται και οι ίδιες από τους ομόκλινούς τους ή το θεωρούν συθχνά ως σωστό μέσο διαπαιδαγώγισης ή και φοβούνται να αντιδράσουν.

Πράγματι, καπιταλιστικό κομμούνι, είναι ανάγκη να ενταθούν οι ρυθμοί εργασίας και να ανατπτυχθούν άμεσα τα κέντρα συμβουλευτικής. Μέσα από εκεί και αν κατανοήσουν όλοι ότι ένας ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει, θα μπορέσουμε να μειώσουμε την κακοποίηση είτε αναφέρεται σε ενήλικες είτε σε παιδιά.

Πατσιούρη, κατανοώ την κάπως υπερβολική θέση που παίρνεις ως μέσο αποτροπής. Ωστόσο, φάνηκε πολλές φορές ότι η βία φέρνει βία και πως η σωμαιτκή τιμωρία δε μειώνει τα συμπτώματα. Όσο θα βιώνουμε γύρω μας τη βία (ΜΜΕ, αστυνομία, σχολείο, βαθμοθηρία κτλ) τόσο αυτή θα μεταφέρεται και αστο εσωτερικό της οικογένειας.

Ανώνυμος είπε...

"Το Κοινωνικό Κράτος δεν είναι κάτι στατικό και αυτόματο, αλλά αποτέλεσμα της παρέμβασης των πολιτών" αναφέρει το καπιταλιστικό κομμούνι -και σωστά.
Μήπως, λοιπόν, είναι καιρός να ζητήσουμε να ενταχθεί στην υποχρεωτική εκπαίδευση και η προσχολική ώστε να διασφαλιστεί στο σύνολο των παιδιών από τα 3 και πάνω ότι θα βρεθούν σε ένα άλλο περιβάλλον, με δασκάλους και ψυχολόγους οι οποίοι και τα παιδιά θα βλέπουν και τους γονείς θα παρακολουθούν-διδάσκουν;
Και, βέβαια, νομίζω ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε, ως κοινωνία, ότι πρέπει να αλλάξει η έννοια του "οικογενειακού ασύλου" ώστε -με τη δημιουργία κατάλληλων (κοινωνικών και δημοσίων) δομών- να μπορεί η κοινωνία να παρεμβαίνει όπου εκδήλωνεται πρόβλημα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λάμπρο, αυτή είναι και η δική μου πρόταση. Αύριο θα δούμε και τα κατά τη γνώμη ου αίτια της όλης κατάστασης. Εκεί μπορούμε να εντοπίσουμε και άλλα αίτια. Μέσα από αυτή την εμβάθυνση θα μπορέσουμε να βρούμε και τις λύσεις. Ωστόσο, η παιδεία αποτελεί πάντα το υπ' αριθμόν ένα μέσο (αν και η κακοποίηση ειδικά των γυναικών παρατηρείται και στα άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου -μάλιστα αυτά το καταγγέλλουν και ευκολότερα).

Kapetanios είπε...

ο δείμος του πολίτη said... "οι πλησίοντες συγγενείς είναι οι υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνοι, έστω και δυνητικά."
Μια ελαφριά διαφοροποίηση δείμο.
Ο υπ αριθμόν ένας κίνδυνος με τους συγγενείς είναι από την μια να μην το πάρεις γρήγορα χαμπάρι (δυσκολία εξομολόγησης ή και φόβος, από το παιδί, ανάλογος του οικογενειακού δεσμού με τον δράστη κλπ) και από την άλλη να δίνεις ευκαιρίες στο δράστη να συνεχίζει ανενόχλητος το έργο του με τα πολλά σούρτα φέρτα ( και μάλιστα σε ώρες που δεν υπάρχει άλλος γονιός, λόγω δουλειάς κλπ) στο σπίτι με την ανοχή των γονιών. Έχω φιλοξενήσει αρκετούς ανθρώπους σπίτι μου αλλά ΠΟΤΕ ΜΟΥ δεν άφησα τα παιδιά μου μόνα τους στο σπίτι μαζί τους κι ας ήταν όποιος ήθελε.

patsiouri said... "είναι όμως ζωή αυτή??? Να κλείσεις το παιδί στη γυάλα..."
Στην γυάλα "κλείνουμε" τα παιδιά όταν τους παρουσιάζουμε έναν κόσμο "αγγελικά πλασμένο" και τους δημιουργούμε ένα περιβάλλον εικονικό που αφήνει απαίδευτη την κρίση τους.
Προσωπικά ΔΕΝ θεοποίησα κανέναν συγγενή μου ( αλλά ούτε και τον ίδιο μου τον εαυτό) στα παιδιά μου και συχνά τους εφιστούσα την προσοχή και στην συμπεριφορά την δική τους αλλά και όλων των άλλων. Δεν είχα κανένα πρόβλημα( ούτε τα παιδιά μου- 21 και 10-εκ του αποτελέσματος κρίνοντας πάντα)να εξηγήσω ποια συμπεριφορά πρέπει να θεωρούν φυσιολογική και ποια όχι. Αυτή μου η πρακτική είχε και δυνητικό χαρακτήρα με την έννοια ότι έμπαινα και εγώ με την συμπεριφορά μου στην βάσανο της κριτικής από την πλευρά των παιδιών μου. Αυτό όμως είναι καλό , δεν νομίζεις?
Λες: "Θα ξέρω τουλάχιστον πως τα έχω σώσει από κάτι χειρότερο που τα περίμενε και πως τα παιδιά αυτά προυπήρχαν"
Σαν κάποια ευθυνοφοβία κρύβει η τοποθέτηση σου ή οποία βεβαίως δεν είναι ντε και καλά κάτι κακό. Πάντως η ευθύνη απέναντι στο παιδί σε μια υιοθεσία είναι ακριβώς ίδια με αυτήν που φέρει και ο βιολογικός γονέας, να μην πω μεγαλύτερη! Είναι λίγο αυθαίρετο το συμπέρασμα σου ότι το «σώνεις» από κάτι χειρότερο κατά την γνώμη μου. Και μην ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με επιλογή πράγμα που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για κριτική και «κατηγορώ» απ όλες τις πλευρές..
Δείμο βεβαίως και στον κίνδυνο σεξουαλικής βίας αναφέρομαι. Την γενικότερη ενδοοικογενειακή βία εγώ την αντιμετωπίζω σαν μια άσκηση εξουσίας πάνω σε ασθενέστερους ανθρώπους. Και τα σπίτια μας είναι γεμάτα με ευαίσθητο και αδύναμο κόσμο, εάν με εννοείς.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ said... "H Βία κατά των παιδιών πολύ συχνά προέρχεται από άτομα τα οποία είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά.."
Θα με βρει απόλυτα σύμφωνο η παραπάνω τοποθέτηση.
Ο ρόλος του παιδιού θύματος πέραν του φόβου, του σωματικού πόνου και του καημού που συσσωρεύει στην ψυχή του, δημιουργεί και μια τρομαχτική έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης που απορρέει απ την αδυναμία του θύματος να αντιδράσει και να αμυνθεί. Η ταύτιση λοιπόν του χθεσινού θύματος με τον ρόλο του θύτη όταν το πάνω χέρι, όπως έλεγα και προηγουμένως, το έχει αυτός ως γονιός πλέον, είναι μια προσπάθεια απ την μια να κερδηθεί η χαμένη του αυτοπεποίθηση- αυτοεκτίμηση και από την άλλη την θέση της αδυναμίας ( που συσσώρευσε ατέλειωτη οργή μέσα του) να πάρει η επιβεβαίωση και η παραδοχή της ηγεμονίας του από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του. Συνήθως τα άτομα αυτά κουβαλούν τον φόβο και την δειλία τους στην κοινωνική τους συναναστροφή και μόνο στην περίπτωση που τα αποτελέσματα είναι εγγυημένα 100% αποτολμούν να βγάλουν τα όποια απωθημένα τους. Τι πιο εύκολο όταν έχεις την «αρχηγία» σε μια οικογένεια!
Λεξίδια said... "Φοβάμαι πως αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε δημιουργήσει μια γενιά όχι απλά ατομιστών αλλά μοναχικών φοβικών πλασμάτων και τότε..."
Θα συμφωνήσω με το παραπάνω συμπέρασμα μόνο με την προϋπόθεση οτι ο γονιός εκδηλώνει έναν πανικό και μια υστερία στην προσπάθεια να επιστήσει την προσοχή στα παιδιά του! Η μεγαλοποίηση των κινδύνων ήταν μια πρακτική διαπαιδαγώγησης προηγούμενων γενεών. Σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να εννοηθεί ότι υιοθετώ κάτι τέτοιο και μάλλον δεν εκφράστηκα καλά. Ελπίζω με τα παραπάνω να σου έδωσα το στίγμα μου. Είναι απαραίτητο όταν περιγράφουμε έναν κίνδυνο στα παιδιά μας να δίνουμε και μια διέξοδο, μια δυνατότητα αποφυγής ή και αντιμετώπισης του και όχι να δημιουργούμε το συναίσθημα της ματαιότητας , της μοιρολατρίας ή και της ηττοπάθειας στα παιδιά μας απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο.
"Βεβαίως και ο κόσμος είναι γεμάτο μαλάκες αλλά έχεις την δυνατότητα να τους αντιμετωπίσεις βρίσκοντας ταυτόχρονα ισάξιους και αντάξιους σου φτιάχνοντας τον μικρόκοσμο σου σύμφωνα με τις αξίες και τις απαιτήσεις σου" Αυτό είναι πάνω κάτω το ύφος μου απέναντι στα παιδιά μου και δεν βλέπω το λόγο που προλειάνω το έδαφος μιας κυριαρχίας κάποιου συστήματος. Το αντίθετο θα έλεγα.

Τώρα θα πω και κάτι που ίσως στεναχωρήσει το φίλο μου τον δείμο ή ενδεχομένως και κάποιους απ τους συνομιλητές .Τους σημερινούς εκπαιδευτικούς τους θεωρώ μέρος του προβλήματος και όχι την λύση του. Το γιατί ίσως το αναλύσουμε σε κάποιο άλλο θέμα που μπορεί να βάλει ο πάντα "ανήσυχος" δείμος :))

ΥΓ. Δεν πιστεύω ρε δείμο να έγραψα πολλά ε ? χαχαχαχα

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καπετάνιε, χωρίς να διαφωνώ με το σχόλιό σου, εγώ το προσανατόλισα σε πρόσωπα. Στην ίδια λογική με εσένα και συνεχίζοντάς την ακόμη πιο επικίνδυνο είναι να μην ακούει ο γονιός το παιδί του που ίσως ψυχανεμίζεται σκεπτόμενο συναισθηματικά μία κρυφή απειλή. Σαφώς και σε εννοώ όταν μιλάμε για τη γενικότερη ενδοοικογενειακή βία. Απλά συχνά κάνουμε το λάθος και προσανατολίζουμε την παιδική κακοποίηση στη σεξουαλική βία, αποσιωπώντας μπροστά στο απάνθρωπο έγκλημα ένα άλλο εξίσου απάνθρωπο έγκλημα.

Πάντως οι εκπαιδευτικοί δεν ξέρω γιατί αποτελούν μέρος του προβλήματος. Δε φαντάζομαι να περιορίζεις τη σκέψη σου στους λίγους παιδεραστές καθηγητές. Εξάλλου, εμένα ου αρέσουν τα σεντόνια.

aqua είπε...

Στέκομαι στο τελευταίο σημείο πως
"στην παιδική κακοποίηση πρέπει να συμπεριλάβουμε και κάθε μορφή εκμετάλλευσης ,εγκατάλειψης και παραμέλησης."
Δεν διαθέτω στατιστικά στοιχεία μα από εμπειρία ξέρω πως είναι αρκετά υψηλά,ιδίως σε κάποιες κοινωνικές ομάδες.
Αυτό που μ'εξοργίζει κι εμένα είναι η απουσία του κράτους.
θεωρώ απαράδεκτο στις περιπτώσεις κακοποίησης παιδιού το κράτος ν'απευθύνεται στο "Χαμόγελο"
ή σε άλλους ιδιωτικούς φορείς.
Ασε που επίσης από επαγγελματική εμπειρία έχω σοβαρές αμφιβολίες
και για τις προθέσεις κάθε "Χαμόγελου"

ο δείμος του πολίτη είπε...

Και έχεις απόλυτο δίκιο, νεράκι μου. Και δεν αναφέρεσαι ούτε εσύ ούτε εγώ στο Χαμόγελο -προς αποφυγήν παρεξηγήσεως- αλλά σε όλους τους συλλόγους που καπηλεύονται τον παιδικό πόνο και υφαρπάζουν κρατικά κονδύλια χωρίς να προσφέρουν τίποτα στο κοινωνικό σύνολο.

Και η εκμετάλλευση ισχύει σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Και μικροαστοί το κάνουν αυτό και τσιγγάνοι και τόσοι άλλοι στη λογική της βοήθειας που πρέπει να προσφέρει το παιδί στην οικογένεια. Ωστόσο, συχνά αυτό παρεξηγείται και επεκτείνεται σε κανονική ημι-απασχόληση.

Ανώνυμος είπε...

@ Kapetanios Συμφωνώ απόλυτα -στη θεωρία και στην πράξη. Στα παιδιά πρέπει να λέμε την αλήθεια.

fani είπε...

Συγγενείς και φίλοι υπό την επιτήρηση των γονέων, γονείς υπό την επιτήρησιν ψυχολόγων, δασκάλων και των κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους και άπαντες οι επιτηρούμενοι ύποπτοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου ή δεν κατάλαβα καλά;
Μήπως η φοβική κουλτούρα που καλλιεργείται μετ΄επιτάσεως από τα media και και τους επαγγελματίες της διογκούμενης συμβουλευτικής στον δυτικό κόσμο μας έχει συνεπάρει όλους;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φάνη ή Φανή, ουσιαστικά δεν μπορώ να πω ότι έχεις άδικο. Ωστόσο, η ύπαρξη ψυχολόγων στα σχολεία είναι αναγκαία για πολλούς λόγους. Από την άλλη ορισμένοι άνθρωποι ανά διαστήματα και για λόγους που αναφέρονται στο νεότερο σχετικό άρθρο εμφανίζουν βίαιες τάσεις και ίσως είναι ανάγκη να εξετάζονται από ψυχολόγους. Σε τέτοια περίπτωση δε γίνεται λόγος για μόδα. Εξάλλου, το θέμα είναι αποφευχθεί η βία, ακόμα κι αν χρειαστεί να συμμαχήσω με το διάολο. Εκτός, αν βέβαια απορριπτονται τα νούμερα.

Ανώνυμος είπε...

Η Φανή έχει δίκαιο μεν, πλην όμως δε... Εννοώ, έχει δίκαιο στο ότι δεν πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά με το φόβο (πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά απ' το φόβο, όπως έγραφα), πλην όμως η φοβική κουλτούρα δεν είναι, δυστυχώς, δημιούργημα των μήντια.
Παράδειγμα 1: προχθές (κυριολεκτικά) στο σούπερ μάρκετ, μια μαμά με μια άλλη κυρία βάζουν τις φωνές και κυνηγάνε ένα τύπο που πείραξε τη μικρή κόρη.
Παράδειγμα 2: εξαφανίσεις παιδιών για εμπορία οργάνων, κυρίως στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο.
Το 1ο παράδειγμα θα μπορούσε να ανταποκρίνεται και στις εποχές που ήμασταν εμείς παιδιά. Το 2ο είναι σημερινό γιατί τώρα υπάρχει η τεχνογνωσία των μεταμοσχεύσεων και δεν αφορά στη ψυχοσύνθεση όσο στη δύναμη του χρήματος.
Το παράδειγμα της σωματεμπορίας -που αφορά και παιδιά- είναι παμπάλαιο μεν (όπως και η δύναμη του χρήματος), πλην όμως ανθεί ξανά γιατί ο σύγχρονος ατομισμός ευνοεί την εκδήλωση όσων αρρωστημένων θέλουν να κάνουν πράξη όσα βλέπουν στο μυαλό τους.
Απλώς σε όλα αυτά θεωρώ πως η απάντηση είναι μια απλή και ήρεμη ενημέρωση (δεν αρέσουν στα παιδιά τα παραμύθια, που 'λεγε και ο Αναγνωστάκης) χωρίς δημιουργία φοβικών συνδρόμων αλλά με τεταμένη την προσοχή. Γιατί, αν μη τι άλλο, τα λεφτά που τζογάρονται γύρω από τις μεταμοσχεύσεις ή τα κυκλώματα εμπορίας παιδιών ή τα κυκλώματα πορνογραφίας είναι ασύλληπτα μεγάλα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λάμπρο, πώς μπορώ να διαφωνήσω σε μία τέτοια τοποθέτηση;

fani είπε...

Δείμε, δεν διαφωνώ στη χρησιμότητα ψυχολόγων-συμβούλων στα σχολεία. Όμως δεν θα μας "απαλλάξουν" οι ειδικοί από τη βία, έτσι όπως φαίνεται από την εμπειρία άλλων χωρών με αναπτυγμένα συστήματα συμβουλευτικής υποστήριξης βλ. ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία.
Λάμπρο, η φοβική κουλτούρα-δημιούργημα κατεξοχήν των media επιμένω- τρέφεται από μια ζοφερή πραγματικότητα, στοιχεία της οποίας καταθέτεις. Δεν συνδιαλέγεται με το φόβο καλλιεργώντας τη συνείδηση αλλά καλλιεργεί τα φοβικά σύνδρομα, όπως αναφέρεις, τον τρόμο και την ανασφάλεια, την καχυποψία και την αδυναμία που επιζητούν προστασία από κάθε λογής μπάτσους και επιτήρηση από όλο και πιο προηγμένα συστήματα ασφαλείας.
Και μιλώντας για τον διάβολο, Δείμε,ξέρεις ποια ήταν η αντίδραση του πανίσχυρου λόμπυ των οπλοφορούντων στις ΗΠΑ αμέσως μετά το μακελειό στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, "αν επιτρεπόταν η οπλοφορία στο χώρο του Πανεπιστημίου, κάποιος θα σήκωνε το όπλο του για να σταματήσει τον δολοφόνο πριν σκοτώσει τόσους ανυπεράσπιστους νέους".

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φάνη, κατανόηση τι είπες. Δε λέω ότι οι ψυχολόγοι θα μας βοηθήσουν να αποβάλλουμε τη βία. Θα βοηθήσουν απλά τους έχοντες πρόβλημα. Η υπερβολή ούτε είναι στοιχέιο μου ούτε και αποτελέι τρόποεπίλυσης ενός τόσο περίπλοκου προβλήματος. Μάλλον, εσείς δεν κατανοήσατε τι εννούσα εγώ. Κάνω λόγο μόνο για όσους έχουν έντονα ξεσπάσματα βίας -και δεν πρέπει να το κρύβουν από τον εαυτό τους.

Στις χώρες με έντονη βία -π.χ. ΗΠΑ- η ύπαρξη ψυχολόγων δε συμβαδίζει με ανάλογα κοινωνικά μέτρα σε άλλους τομείς (π.χ. μείωση της έκθεσης στην τηλεοπτική βία ενηλίκων και ανηλίκων, απαγόρευση της οπλοφορίας και οπλοχρησίας κτλ). Η άσκηση βίας αποτελέι ένα σύμπτωμα μιας σειράς ψυχολογικών και κοινωνικά επίκτητων στοιχέιων. Είναι χαζό να υποστηρίξει κανείς ότι μόνο η ψυχοθεραπεία σε ένα βίαιο άνθρωπο θα τον γιατρέψει -χωρίς χορήγηση φαρμάκων για όλη του τη ζωή- χωρίς τον περιορισμό της έκθεσής τους σε άλους κινδύνους.

Την άκουσα τη δήλωση και παλαιότερα για το Κολουμπίνα.

Ανώνυμος είπε...

fani,
1.Θεωρώ πως τα μήντια μεγενθύνουν (και παραμορφώνουν) κάτι που υπάρχει.
2.Προφανώς και δεν θα απαλλαγούμε από κάτι σαν τη βία με ειδικούς και συστήματα ασφαλείας. Ωστόσο, ωσότου αλλάξουμε ως κοινωνία, θα πρέπει αν χρησιμοποιήσουμε κάτι κατά της έξαρσης της βίας.
3.Θεωρώ πως ο ατομισμός και η έκπτωση αξιών (ξανα)κάνανε τη βία πιο βίαιη από όσο όταν ο κλέφτης θεωρούσε αδιανόητο να χτυπήσει κάποιον -σήμερα, βλέπεις το πιτσιρίκι (το έχω δει) να βγάζει, χαπακωμένο, μαχαίρι και να χτυπάει τυφλά για να πάρει ένα κινητό.
4.Όταν ο άλλος βλέπει το παιδί του να γυρνά από το σχολείο χτυπημένο και φοβισμένο από τη συμμορία (που αναγνωρίζουμε γιατί υπάρχει αλλά αυτό δεν αλάζει το γεγονός ότι είναι εκει και δρα) ή το βλέπει να ενσωματώνεται στη συμμορία (η "μαγκιά" είναι και άμυνα και κοινωνικοποίηση), ε, φοβάμαι πως θα ζητήσει αστυνόμευση ακόμη και στην κρεβατοκάμαρά του.
5.Για όλα τα παραπάνω και επειδή πολιτικά δεν θέλω να αφήσω τον τομέα "ασφάλεια και κοινωνία" στη δεξιά και στα οικονομικά συμφέροντα, θεωρώ πως πρέπει να στίψουμε το κεφάλι μας να δούμε πως θα ενσωματώσουμε και τον ειδικό και το σύστημα ασφαλείας διασφαλίζοντας (τεχνολογικά και νομικά) το πως θα αποτρέψουμε την ισχυροποίηση του επαγγελματία ελεγκτή ή τη δημιουργία ανεξέλεγκτων αρχείων ή την παραβίαση των δικαιωμάτων.
6.Δεν πρέπει να χάσουμε από την οπτική μας την ανάγκη κοινωνικών αλλαγών στην κοινωνία που θα ανατρέψουν τις αιτίες ανάδειξης των χαμηλότερων και χειρότερων ενστίκτων του ανθρώπου

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μάλιστα συχνά φοβούνται να καταγγείλουν την εξωγενή βία. Ωστόσο, τπο παιδί τη μεταφέρει στο εσωτερικό της οικογένειας.

Leigh-Cheri είπε...

Θα συμφωνήσω με την άποψη της απόλυτης απουσίας ενός "Κράτους Πρόνοιας" ως σημαντικότατης αιτίας συντήρησης του προβλήματος. Το να μην υπάρχει πουθενά είναι τουλάχιστον εγκληματικό. Δεν θα προσπεράσω επίσης ούτε θα δικαιολογήσω και την αποσιώπιση απ` όσους είναι μάρτυρες τέτοιων συμπεριφορών. Νομίζω ότι και με το να μην κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις γίνεσαι συνεργός.

Ωστόσο, θέλω να πω πως πάντα με εκπλήσσει το γεγονός ότι πάρα πολλές φορές τέτοιες συμπεριφορές εκδηλώνονται από ανθρώπους που έχουν υποστεί τη βία οι ίδιοι! Όσο κι αν προσπαθώ να μπω στη λογική των ψυχιάτρων και των ειδικών μου φαίνεται φρικιαστικό να επαναλαμβάνεις κάτι που ο ίδιος ξέρεις πόσο πονάει. Και μάλιστα, στο ίδιο σου το παιδί!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Συμφωνώ μαζί σου. Απλά να ξέρεις ότι εκείνοι θεωρούν σωστή τη μέθοδο αυτή και συχνά δικαιολογούνται ότι με το ξύλο έγιναν κι εκείνοι άνθρωποι. Τώρα τι είδους άνθρωποι είναι, αυτό αποτελεί άλλο θέμα.

Ανώνυμος είπε...

Γειααα παιδια. Εψαχνα κειμενακια για την ενδοοικογενειακη βια κ επεσα πανω σας.

" Οι περισσότεροι δράστες είναι άτομα τα οποία το παιδί γνωρίζει καλά και εμπιστεύεται. Αυτή ακριβώς η σχέση εμπιστοσύνης, σε συνδυασμό με την ανηλικότητα, την υποδεέστερη δηλαδή θέση του παιδιού σε σχέση με το δράστη, διευκολύνει την απόκρυψη της κακοποίησης. Τα παιδιά που κακοποιούνται δέχονται και απειλές από το δράστη ή απλά πείθονται με αποτέλεσμα η σεξουαλική κακοποίηση να μη συνοδεύεται απαραίτητα από σωματική κακοποίηση, η οποία είναι τις περισσότερες φορές ορατή."

πηγα να σας γραψω την ιστοριουλα μου αλλα...γαμα το. Αλλωστε ολοι σας εχετε ακουσει μια απ'τα ιδια και χειροτερα. ΤΡΕΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ:
1. Οταν το παιδι μας ερχεται κ μας λεει οτι κατι του συνεβη, ακομη κ αν ηταν χρονια πριν, ή κ αν ηταν πολυ μικρο, ΔΕΝ του λεμε απ'ευθειας οτι το ειδε στον υπνο του
2. Μακρια απο καθωσπρεπει τυπους κ ευηποληπτες οικογενειες αφηστε τα παιδια σας να κανουν παρεα με τα παιδια των μεταναστων κατι ξερουν καλυτερα απο σας
3. Και ΝΑΙ,ο καπετανιος εχει απολυτο δικιο,οι οικειοτητες περαν του δεοντος να μας αναβουνε λαμπακι. Καπετανιο τοση ευαισθησια απο αντρα δεν την περιμενα. Αλλα μηπως γιναμε πολυ καταπιεστικοι με τους γονεις; Η Φανη το χει το δικιο της,θελω να νιωθω οτι το χει. Πώς μεγαλωναν παλια; παλια κοιμουνταν ολοι στρωματσαδα αγορια-κοριτσια ο ενας πανω στον αλλον, καπου μεσα στο δωματιο ενας πατερας κατι ακουγοταν να κανει(η μανα δεν ακουγοταν), πώς βγηκαν τοσοι υγιεις ανθρωποι απο κεινες τις εποχες,με εναν τροπο ζωης που σημερα μας μοιαζει αδιανοητος; Μα ολη αυτη η υπερευαισθησια ( "θα του δημιουργησεις ψυχολογικο τραυμα του παιδιου" ) μας οδηγησε να μη βλεπουμε ποτε ενα παιδι υποφερει απο ενα χαδι που μπορει να ειναι απολυτα πατρικο ή αδελφικο (αλλα μπορει κ να μην ειναι). Αυτο δε σημαινει οτι φοβομαστε ν'αγγιξουμε το παιδι μας, ουτε οτι διαβαζουμε τομους για την αναθρεψη των παιδιων κ φρικαρουμε πώς θα κανουμε το ενα ή το αλλο. Η λυση ειναι απλη: οχι υπερβολικο αγχος, γιατι δε θα βλεπουμε ούτε κατω από τη μυτη μας, οχι υστερια μην παθει κακο το παιδι γιατι τοτε δε θα μας μιλησει ποτέ (ή παρα πολυ αργα στην καλυτερη των περιπτωσεων)οτι το μεγαλωνουμε διαποτιζοντας το με τη γνωση οτι το αγαπαμε(αληθινα, οχι ατομικιστικα, ψαχτειτε ξανα γιατι κανατε παιδια) κι οτι δεν ειμαστε Θεοι. Ετσι ποτε δεν θα παρεξηγησει το διαχυτικο αγγιγμα μας, γιατι θα εχει βιωσει αληθινα το υγειες στοργικο χαδι. Ειμαστε ζωα, εχουμε ενστικτο. Αν πας σε ενα κοπαδι προβατων κ κινηθεις μισο εκατοστο προς ενα συγκεκριμενο, θα νιωσει μεσως οτι απειλειται. το διπλανο του δε θα ξεκουνηθει, ακομα κ βρισκονται το ενα κολλητα στ αλλο κ εσυ εισαι 10 μερα μακρια. Θελω να πω, τα παιδια νιωθουν πολυ πιο καθαρα απ'οσο νομιζετε τις κινησεις σας. Κ το θεμα δεν ειναι να μην κανετε λαθος, αλλα να εχετε την ωριμοτητα,το φιλοτιμο και την υπομονη να το διορθωσετε. Κλιμα εμπιστοσυνης κ σχεση ειλικρινιας.
Αυτα απο μενα.
Α, και αγαπητη patsiouri, ουτε εγω εχω ξεκαθαρισει ακομη. Απ'την αλλη ομως σκεψου τις ωραιοτερες στιγμες που αξιωθηκες να ζησεις. Δε νομιζω οτι θα ηθελες να μην σου εχουν χαριστει, προς χαριν οποιασδηποτε φιλοσοφικη θεωριας. Ειλικρινα ομως δεν ξερω.

Ωραιους διαλογους εχετε κανει.
Γειααα
φοιτητρια,19

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ανώνυμε, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Προτείνω για καλύτερη και πιο αναλυτική μελέτη το ομότιτλο δοκίμιο-μελέτη.

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΜΑΙ 21 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΑ 7ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΑ 16 ΜΟΥ ΕΧΩ ΥΠΟΣΤΕΙ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ......ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΦΩΝΕΣ.....ΕΑΝ ΕΙΧΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ....

ShareThis