ένα νεανικό όνειρο

Το ταξίδι εκείνο τον βάρυνε πάρα πολύ. Το μυαλό του έμοιαζε σαν τμήμα του συννεφιασμένου αθηναϊκού ουρανού, τόσο συννεφιασμένος που μόνο ισχυρή καταιγίδα προμήνυε η οποία σίγουρα ήταν το πιο επικίνδυνο για την πρωτεύουσα (αποψιλωμένη από δέντρα γύρω-γύρω) και γι’ αυτόν. Η βροχή όμως δεν έπεφτε μόνο απ’ έξω. Ταυτόχρονα σχεδόν, με τις ουράνιες υδάτινες πύλες άρχισαν να λειτουργούν και οι δικές του ‘‘αντλίες’’. Τα δάκρυα γλιστρούσαν στα μάγουλά του, όπως ακριβώς οι χοντρές σταγόνες βροχής έγλειφαν τα τζάμια του τρένου. Ένοιωθε σαν να είναι ο ίδιος έξω στη βροχή. Ωστόσο, ακόμη κι όταν η βροχή και οι αδένες του σταμάτησαν, το μυαλό του εξακολουθούσε να μένει συννεφιασμένο, όπως ο βοιωτικός ουρανός, η μνήμη του έτρεχε πίσω, πολύ πίσω.
Θυμήθηκε την μέρα εκείνη, που ο ήλιος έπαιζε ακόμα γλυκά και αυθόρμητα με τα αδύναμα και φευγαλέα σύννεφα και λαμπύριζε κατά τη διάθλαση των λίγων σταγόνων που απόμεναν στις φυλλωσιές των δέντρων. Εκείνη η εικόνα θα ήταν η τελευταία του, αν δε γνώριζε εκείνη και αν εκείνη η ίδια δεν τον σταματούσε πριν το άλμα προς το γκρεμό της Αβύσσου. “Τι κάνεις εκεί;” θυμόταν χαρακτηριστικά το ουρλιαχτό της. “Φύγε× μη σε νοιάζει. Ούτε Σαμαρείτη θέλω, ούτε γυναίκα να βλέπω. Για μια σαν εσένα...” της είπε και στράφηκε προς το κενό έτοιμος να πάρει φόρα...
Και θα σκοτωθείς για μια τσούλα;” τον ρώτησε απότομα μαντεύοντας την υπόλοιπη φράση και το πρόσφατό του παρελθόν. Ήθελε με το στανιό να τον σταματήσει. Και φάνηκε να το πετυχαίνει, αφού την κοίταξε αγριεμένος για τον προσδιορισμό εκείνο: “Τσούλα; Τσούλα; Και είσαι εσύ που την χαρακτηρίζεις έτσι; Με ποιο δικαίωμα και τι θράσος;” Υπήρξε η στιγμιαία έντονα ηχηρή απάντησή του. Αλλά, η θρασύτατη εκείνη κοπέλα είχε πετύχει το σκοπό της× του απέσπασε τόσο την προσοχή, ώστε είχε πια χάσει την ευκαιρία να τσακιστεί στο κενό. Και κανείς δεν ξαναπαίρνει σε τόσο σύντομο διάστημα την απόφαση για αυτοκτονία.
Της τα είπε όλα. Πώς τη γνώρισε, πώς την αγάπησε παράφορα και της χάρισε τα πάντα: καρδιά, αίμα, σώμα ολόκληρο και την περιουσία του όλη. Ότι εκείνη τον εκμεταλλεύτηκε και τα κράτησε δικά της και τον έδιωξε. Τώρα πια δεν είχε περιουσία ούτε δουλειά. Προπάντων, δεν είχε κάποιον δικό του άνθρωπο να στηριχτεί ηθικά. Παρά τα όσα του είχε κάνει όμως την αγαπούσε ακόμα. Εξάλλου, πόσο εύκολα μπορεί να ξεχαστεί μια τέτοια αγάπη, ακόμα κι αν υπήρξε μόνο από τη μια μεριά;
Δεν άργησε να κερδίσει τη συμπάθειά της “ακόμα κι αν έχεις δίκιο και πάλι δεν μπορώ να δεχτώ τη θανατική απόφασή σου”. Εκείνη μόλις έφευγε από μια δουλειά στην επαρχία και είχε χαλάσει την επαγγελματική της συνεργασία με έναν φωτογράφο. Ήταν ταξιδιωτικός πράκτορας και χρειαζόταν φωτογράφο τόσο για τα διαφημιστικά φυλλάδια, όσο και για ένα είδος καρτ ποστάλ. “Πάρε εμένα. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω, έχω ανάγκη να γνωρίσω νέους ανθρώπους× τίποτα δε με δένει μ’ αυτή την πόλη. Αν είναι δοκίμασέ με” και συνέχισε πιο απότομα: “Εξάλλου, εσύ με σταμάτησες και τώρα πρέπει να με σώσεις, αλλιώς άδικος κόπος”. Είδε στα μάτια του το παρακαλετό του, την παράκληση για να τον βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του. Είδε την πραγματική απόγνωση στην οποία είχε βουλιάξει και τη σανίδα που έψαχνε τυφλά στη φουσκοθαλασσιά που τον ναυάγησε.
Όφειλε να τον βοηθήσει. Να τελειώσει την προσπάθειά της να τον σώσει. Ήταν πιθανότερο -αν όχι βέβαιο- ότι αν δεν τον στήριζε έστω και λίγο θα έπαιρνε την ίδια μακάβρια απόφαση. Επιπλέον, φαίνονταν συμπαθητικός. Και επιπρόσθετα, η ιστορία του πρόδιδε άνθρωπο που μπορούσες να τον εμπιστευτείς το ίδιο εύκολα, όπως κι εκείνος εμπιστευόταν αυτή την ίδια. Φαίνονταν άνθρωπος που παθιάζεται εύκολα και δίνεται με όλη του την ψυχή σ’ ό,τι κάνει κι αγαπάει. Εξάλλου, αυτό το χαρακτηριστικό τον έσπρωξε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, στο χείλος του γκρεμού. Δεν φαίνονταν να κάνει λάθος. Και πραγματικά είχε δίκιο -ως ένα σημείο μόνο, όμως.
Στο γραφείο της έγινε σύντομα μόνιμος συνεργάτης. Αποδείχτηκε καλύτερος απ’ το αναμενόμενο και η προσωπική τους σχέση δεν έπαιξε καθόλου ρόλο. Είχε γυρίσει σχεδόν τον κόσμο όλο. Γνώρισε ανθρώπους και έθιμα που δεν φανταζόταν. Παράλληλα με τις φωτογραφίες, έγραφε. Μέσα σε δύο χρόνια είχε γίνει ένας από τους γνωστότερους ταξιδιωτικούς συγγραφείς στον κόσμο. Τα βιβλία του εκδίδονταν στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ισπανικά. Τα κέρδη του τεράστια.
Είχα όμως αρχίσει να χάνομαι απ’ τους δικούς μου ανθρώπους× από εκείνη. Στόχος μου είχε γίνει μόνο το ταξίδι και το βιβλίο που θα έγραφα για κερδίσω κι άλλα χρήματα”.
Είχε όμως αρχίσει να φεύγει από κοντά της. Τον έχανε όλο και περισσότερο. Ταξιδεύοντας μόνος είχε χάσει εκείνον τον τρόπο επικοινωνίας που είχε άλλοτε. “Κλεινόμουν στον εαυτό μου όλο και πιο πολύ, ενώ το στόμα μου έμοιαζε με χρηματοκιβώτιο που μόνο με το σωστό κωδικό άνοιγε. Η καρδιά μου με μεσαιωνική πόρτα, ασφαλισμένη με χοντρή, ενισχυμένη αμπάρα για να ανοίγει μόνο από μέσα. Μόνο που οι μεντεσέδες είχαν σκουριάσει, η αλυσίδα είχε μαγκώσει και η πόρτα δεν άνοιγε πια”.
Ο χωρισμός λογικό επακόλουθο ήρθε γρήγορα.
- Εδώ και πολύ καιρό ταξιδεύω μόνος. Ούτε σπίτι έχω κάποιον να με περιμένει. Ούτε κάποια να μ’ αγαπά, έστω και από μακριά, όπως εσύ εκείνη την πιανίστα, μου είπε.
- Τα οικονομικά σας; Δεν μπορείτε να έχετε πολλά παράπονα. Κανένας ταξιδιωτικός συγγραφέας δεν κερδίζει τόσα.
- Τι να το κάνω; Μόνιμοι αγοραστές των βιβλίων μου είναι τα μερικά εκατομμύρια ταξιδιωτικά γραφεία στον κόσμο, που ψάχνουν εξωτικές και πρωτότυπες περιοχές-τοποθεσίες για να οργανώσουν ταξίδια. Το ξέρεις ότι ταξιδεύω σχεδόν πάντα δωρεάν;
Ήξερα καλά ότι τον καλούσαν διάφορα ξενοδοχεία ή κυβερνητικοί παράγοντες για να γράφει γι’ αυτούς κι έτσι να διαφημιστούν και να προσελκύσουν κόσμο και πολίτες τους.
- Τι να το κάνω όμως; Πάλι μόνος ταξιδεύω και μόνος μένω στη βάση μου. Όταν δεν μπορείς να έχεις επαφή με τους ανθρώπους κοντά σου, τότε το ταξίδι είναι ανιαρό, πονά και τρυπά σαν τη σύριγγα του ετοιμοθάνατου ναρκομανή.
Φαίνονταν να είχε δίκιο. Είχε χαθεί μέσα στην παραζάλη των ταξιδιών, του νεανικού εκείνου ονείρου να γυρίσει τον κόσμο όλο, να τον γνωρίσει και να πάρει ενθύμια. Το ότι το έκανε δωρεάν βγάζοντας ταυτόχρονα χρήματα τον ζάλισε ακόμα πιο πολύ. Μόνο που στη δική του περίπτωση το όνειρο έγινε πραγματικότητα και ξεπέρασε τη νεανική ηλικία.
Μεσήλικας πια δεν μπορούσε να αλλάξει εύκολα τη ζωή του κι ούτε να προσαρμοστεί σε έναν άλλο κόσμο. Η μόνη αλλαγή του ήταν το ότι άρχισε να γράφει νουβέλες, που στηρίζονταν στα αμέτρητα ταξίδια του. Κείμενα υγρά από τα δάκρυά του, πνιγμένα στη μοναξιά, το χωρισμό, τη φυγή, το ταξίδι.
- Από παρέες ή άλλους φίλους δεν έχετε πουθενά στον κόσμο;
- Μόνο συνεργάτες, κυρίως εκδότες. Γνωρίζω όλους τους παπαράτσι της υφηλίου σε σημείο που η βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας θα μπορούσε να με προσλάβει για να αποφεύγει τα σκάνδαλα. Γνωρίζω, όντως, πολύ κόσμο. Παρέες δεκάδες. Διαφορετική σε κάθε χώρα. Γυναίκες ακόμα πιο πολλές. Με τα χρήματά μου και το όνομα μου είχα όποια ήθελα. Αλλά το γαμήσι από μόνο του τι να σου προσφέρει;
Αλλά το γαμήσι από μόνο του τι να σου προσφέρει; Αυτή η φράση τυμπάνισε τόσο πολύ στ’ αυτιά μου... Σαν αντήχηση την άκουγα όλο και πιο δυνατά. Δεν ήμουν άνθρωπος που λυπόταν εύκολα τους γύρω μου. Εξάλλου το επάγγελμα του δημοσιογράφου με έκανε σκληρό σαν διαμάντι για να αντέχω την πίεση και παράλληλα να ξύνω και το σκληρότερο μετάλλευμα για να βρω την πολυτιμότερη ουσία του.
Αλλά το γαμήσι από μόνο του τι να σου προσφέρει; άκουσα ξανά τη φράση. Ο άνθρωπος τούτος είχε εγκαταλείψει από το ίδιο του το σώμα. Έμοιαζε με ναρκομανή που τρυπά το σώμα του χωρίς να νοιάζεται για τη ζωή. Δεν ήθελα όμως να τον λυπηθώ. Μόνος του, τελείως συνειδητά είχε επιλέξει αυτό τον τρόπο ζωής. Τά ’θελε και τά ’παθε. Κι αν το μετάνιωσε και το γύρισε στο συγγραφικό μελό αυτός έφταιγε και ήθελε μόνο να εξαγνιστεί. Προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για τις επιλογές του στον εαυτό του. Μου έμοιαζε να βλέπω τον εγωισμό του να ξεχειλίζει.
- Αν δεν έχεις κάποιον δικό σου ν’ αγαπάς, να σε στηρίξει, δεν πετυχαίνει τίποτα η νυχτερινή, μιας μόνο βραδιάς, παρέα, είπε διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Το ότι νιώθω τόσο μόνος μπορείς να το καταλάβεις από το γεγονός ότι είσαι ο μόνος δημοσιογράφος που του παραχωρώ συνέντευξη. Και ίσως ο τελευταίος. Την πραγματική μου τύχη την κλώτσησα πολύ καιρό πριν, όταν τα χάλασα μαζί της. Τότε άρχισα να ανεβαίνω το Γολγοθά. Η δική μου διαφορά με το Χριστό είναι ότι εκείνος κουβαλούσε μόνο ένα σταυρό και πέθανε την ίδια μέρα, ενώ εγώ κουβαλάω ένα τρένο -το αγαπημένο μου μέσο- και πεθαίνω κάθε μέρα για πόσα χρόνια πια.
Η βλάσφημη παρομοίωσή του με συγκλόνισε.
- Έχω γνωρίσει πιο πολύ κόσμο από Εκείνον και σίγουρα έχω περισσότερους οπαδούς. Μόνο που εμένα δεν θα με σκοτώσουν. Με ξεχνάνε το επόμενο λεπτό που θα κλείσουν ένα μου βιβλίο.
Άλλαξα γρήγορα-γρήγορα, χωρίς προσχήματα τη συζήτηση. - Ποια θα είναι τα επόμενα βήματά σας;
- Θα εκδοθεί σύντομα το τελευταίο μου βιβλίο για το οποίο πήγα στην Αθήνα και τώρα πάω στο καταφύγιο που έχω στον Όλυμπο για να ξεκουραστώ στην ησυχία μου. Πριν από αυτό θα πάω σ’ εκείνη για να της ζητήσω συγνώμη και να δει ότι την αγαπώ ακόμη και πως της χρωστώ τη ζωή μου...
Σταμάτησε να μιλά και κοιτούσε έξω από το παράθυρό του. Ήμασταν στα Τέμπη και κοιτούσε επίμονα τα βουνά. Τον Όλυμπο και τον Κίσαβο. Γι’ αυτόν, βέβαια, έπαψαν να μαλώνουν και μόνο η ησυχία της ισοπαλίας υπήρχε. Μετά από ώρα μου είπε: “Αν κάτι πάει στραβά μ’ εκείνη θα αυτοκτονήσω από εδώ”. Ήταν τα τελευταία λόγια της συνέντευξής του. Δεν τα έβαλα στην εφημερίδα, αλλά στροβίλιζαν στο μυαλό μου.
Δυο-τρεις μέρες μετά επιστρέφοντας στην Αθήνα έμαθα ότι είχε αυτοκτονήσει. Η συνέντευξή μου είχε κάνει θραύση κι έγινα το επίκεντρο του δημοσιογραφικού κόσμου μια και ήταν τα πρώτα και τελευταία λόγια του σε ρεπόρτερ.
Κάποια από εκείνες τις μέρες έλαβα ένα γράμμα. Ήταν δικό του και με παρακαλούσε να το κρατήσω κρυφό. Με πληροφορούσε για το αίτιο του θανάτου του. Δεν ήταν ότι δεν τα βρήκαν.
...Όταν την έψαξα στη Σαλονίκη δεν τη βρήκα πουθενά. Ούτε το γραφείο της υπήρχε πια, ούτε έμενε στο ίδιο σπίτι. Έτσι για να μπορέσω να την βρω τηλεφώνησα ανώνυμα στους συγγενείς της. Η αδελφή της με πληροφόρησε ότι μετά το χωρισμό μας -χωρίς να με καταλάβει στο τηλέφωνο τόσο χρόνο μετά- αυτοκτόνησε στον γκρεμό που με έσωσε άλλοτε...


Το κείμενο αυτό το έγραψα το 1998. Διατήρησα τον αρχικό του τίτλο, αν και σήμερα τον κρίνω ιδιαίτερα ανεπιτυχή.

36 έκριναν :

fitsoulas είπε...

Μηπως αργησες να εκδοσεις ενα τετοιο εκπληκτικο κειμενο αν εχεις και αλλο τετοιο θησαυρο please δημοσιευσε το
ευχαριστω

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βρε, καλώς τον Δον Κιχώτη. Άργησα λίγο, Φίτσουλα, άργησα έιναι η αλήθεια. Ήταν κάπου χαμένο στο σκληρό.

BeBe είπε...

Το καλό πράγμα αργεί όμως. Και ανταμειφθήκαμε με τον καλύτερο τρόπο. Εκπληκτικό!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Και γιατί, καλέ μου κύριε, το είχατε παραχωνιασμένο επί μία περίπου 10ετία;
Σαν τους "δραπέτες του ονείρου" της ιστορίας το κράτησες φυλακισμένο, που δε γεύτηκαν το μεγαλείο της αγάπης και στην ουσία το νόημα της ύπαρξής τους.
Σ' ευχαριστούμε που μας έδωσες την ευκαιρία να γνωρίσουμε το άλλο πρόσωπο του "δείμου", αυτό του σύντροφου στα ...ταξίδια

Γλαρένιες αγκαλιές

ο δείμος του πολίτη είπε...

bebe μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

φύρδην-μύγδην, το είχα απλά ξεχάσει. Το ταξιδιάρικο πρόσωπο του δείμου είναι η ανάγκη μας για δραπετεύσεις από τη ρουτίνα και το σκληρότητα του κόσμου. Δεν είμαι λογοτέχνης, ούτε έχω τέτοιες αυταπάτες. Μέσα από τέτοια έργα προσπαθώ να καταγράψω με άλλο ύφος όσα γράφω και στις πολιτικές ή κοινωνικές μου σκέψεις.

spirosvii είπε...

επιτέλους το δημοσιεύσατε. Τι να πω εγώ που το έχω διαβάσει νωρίτερα από τους άλλους? χεχε! θυμάστε τότε που κάνατε δοκιμή. Πολύ ωραίο πραγματικά! ξεφεύγει και το μυαλό μαζί με τις λέξεις.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σπύρο μου, σ' ευχαριστώ πολύ. Πράγματι, έχεις δίκιο ήσουν ο πρώτος που το διάβασε (οποία τιμή δηλαδή) και με αποδέιξεις στα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Και που να σφιξουν οιζεστεs

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο, αποκαλύπτεις ότι δεν είσαι καλός μόνο στην ακαδημαϊκή γλώσσα!

αθεόφοβος είπε...

Μπράβο!
Βλέπω ότι και σύ σαν όλους τους μεγάλους συγγραφείς σκοτώνεις στο τέλος τον ηρωά σου !

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σιγά, ρε ΚΚ, θα κοκκινίσω.

Αθεό, όλοι οι κορυφαίοι λογοτέχνες τους πεθαίνουν τελικά. Είναι η διάσταση της ρουτίνας που καλύπτει τη σκέψη και τις αντιλήψεις μας χωρίς να μάς επιτρέπει να δούμε τους γύρω ή τις ανάγκες του.

dgalanis είπε...

ορισμένες παρατηρήσεις :

ο ουρανός στον οποίο μοιάζει το μυαλό του ήρωα είναι ο αθηναικός ή ο βοιωτικός;

ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος? τι είναι αυτός ο άνθρωπος? εκτός από το να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει τι άλλο έχει κάνει στη ζωή του?

[θα τον ήθελα πιο ζωντανό τον ήρωά σου]

επίσης το ζητούμενο του ήρωα ... ένας σύντροφος ... είναι λίγο ξεπερασμένο από την εποχή μας [ακόμα και από την εποχή που γράφτηκε]

τέλος το τέλος

δεν βρήκε την γυναίκα που τον είχε σώσει και μαθαίνει πως αυτοκτόνησε

ειλικρινά με άφησε αδιάφορο το γεγονός ότι αυτοκτόνησε αυτή η γυναίκα γιατί δεν μου έμαθες τίποτα γι αυτήν

[μια γυναίκα που δεν υπάρχει δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοκτονήσει]


...
με συγχωρείς για το εκτενές σχόλιο

arammos είπε...

Δημιουργεί μια ωραία και ποιητική εικονική διάσταση. Αλλά απότομο ρε παιδί μου. Κρύβει μια οργή περίεργη... που φωλιάζει συνήθως στο πάθος και στη ζήλια (αν και η ζήλια δεν παίρνει μέρος στο κείμενο) Διορθώστε με εάν κάνω λάθος.
Αφού τον κρίνεις εσύ δεν με κρατάει τίποτα από το να συμφωνήσω ότι ο τίτλος είναι όντως ανεπιτυχής εκτός και εάν προέκυψε από κανά όνειρο το κείμενο.
Εν κατακλείδι μου αρέσει και περιμένω κι άλλα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Διαμαρτυρόμενε, καθόλου μεγάλο το σχόλιό σου. Αντιθέτως, προάγει την πρόταση σε κάτι ανώτερο από απλό σχόλιο. Όντως ήταν λίγο απότομο το τέλος, αλλά οι αναζητήσεις του ήρωα χάνονται μέσα στη ρουτίνα των παλιών του αγανιών. Είναι σαν τον Αίαντα που κολλάει σε αναζητήσεις και κώδικες άλλης εποχής και η μόνη λύση φαντάζει το τέλος.

Άραμμε, σκόρπια και λίγα είναι τα κείμενά μου αυτά. Όπως είπα είναι μία άλλη έκφραση για τα ίδια πράγματα που λέω με πιο σκληρό ύφος. Το κέιμενο αποκτά άλλο νόημα σε συνάρτηση με τον Αίαντά μου.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Άντε ρε παιδί μου να ... ξεχαρμανιάσουμε και λίγο!

Αυτές οι "φιλοσοφίες της ιστορίας" εδώ μου κάθονταν απ το Παν/μίο!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι εγώ αυτό σκέφτηκα, Άσκαρ, και είπα λίγο να χαλαρώσουμε πριν αρχίσουμε τα εκλογικά.

Leigh-Cheri είπε...

Πολύ θανατικό βρε παιδάκι μου. Αλλά να σου πω, με τέτοιες θερμοκρασίες -κλιματολογικά ΚΑΙ πολιτικά- μάλλον είναι εντός κλίματος.

Πολύ ωραίο, δείμο μου!
Να δημοσιεύεις συχνότερα και τέτοια κείμενα, είτε "μπαγιάτικα" είτε πρόσφατα.

Ανώνυμος είπε...

Εμενα δε μου αρεσε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Leigh-Cheri, ανήσυχε, σας ευχαριστώ πολύ.

Amon Ra είπε...

Είστε λοιπόν και μετρ της τραγικής ειρωνείας. Παρότι ο ηρωάς σου είναι υπεύθυνος για πολλά από όσα τον ταναλίζουν εγώ τον βρήκα πολύ συμπαθή. Ειδικά η βλάσφημη παρομοιωσή του μου έμεινε στο μυαλό.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θέλουν να αγαπηθούν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά, και έτσι πολλές φορές χάνουν και όσα έχουν κερδίσει εν αγνοία τους.

Παρότι ο τίτλος και μένα δεν μου πηγαίνει, χαίρομαι που τον κράτησες ανέγγιχτο. Πάντα τέτοια

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άμων, αυτό είναι το παράλογο του σύγχρονου ατομικίστικου κόσμου. Είναι η ρουτίνα του εγωισμού στην οποία κλείνουμε τον εαυτό μας και δεν μπορούμε να δούμε όσους μα αγαπάνε ή όσα μπορούμε να καταφέρουμε.

2Σx2 είπε...

"Η συνέντευξή μου είχε κάνει θραύση κι έγινα το επίκεντρο του δημοσιογραφικού κόσμου μια και ήταν τα πρώτα και τελευταία λόγια του σε ρεπόρτερ."

Ω, πουτάνα ανθρώπινη φύση! Τίποτα δε μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων. Να δεις που και ο δημοσιογράφος θα φτάσει να σκέφτεται την αυτοκτονία κάποτε!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μπα, δεν έχει ριμέικ. Αλλά πράγματι το έπιασες, 2Σx2: Τίποτα δε μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων

christina είπε...

Ο ήρωας βρίσκει τον εαυτό του, αποφασίζει να μην αυτοκτονήσει και κυνηγά το όνειρο. Απλά, οπως ολα τα ονειρα, δε φαινεται πια τοσο ωραιο οταν πραγματοποιειται.

Γιατι πρεπει να νιωθει υπευθυνος που μια γυναικα δεν ειχε οση διαθεση για ζωη περιμενε απο εκεινον να εχει?

ο δείμος του πολίτη είπε...

ΠεραστικιάΓιατί εκείνος έψαχνε το νεανικό του όνειρο και την ευτυχία σε άλλα πράγματα, χωρίς να κοιτά τους γύρω του. Δεν ήταν ικανός να δει ότι γύρω του τον αγαπούσαν, ότι μπορούσε να επενδύσει γύρω του κι εκείνος επέλεξε να ξεκόψει από όλους.

christina είπε...

Και είναι αυτό λόγος να αυτοκτονήσουν εκείνοι που απομάκρυνε;

kanataki είπε...

σας την έσπασε η φιλοσοφία και η ιστορία (με το δίκιο σας) και το ρίξατε στην λογοτεχνία!

υγ έκτακτα!!!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Περαστικιά, δεν κατάλαβες πάντως ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ο αφηγητής. Και αυτός τα ίδια θα κάνει χαμένος μέσα στη δόξα και το χρήμα, δεν έμαθε τίποτα. Ο νεκρός για τη δική του ψυχολογία έφυγε, ο άλλος για την αλλοτρίωση ακόμα και από τον εαυτό του.

τσαπερδόνα,είπα να κάνω μια μικρή αλλαγούλα.

diva είπε...

Αυτό το status "τα έχω κάνει όλα ή μπορώ να τα ζήσω όλα" αλλά επιστρέφω πάντα κάπου μόνος είναι τόσο επίκαιρο..
Εντυπωσιάστηκα από το "διαφορετικό" της ανάρτησης σας (με την καλή έννοια, ε;-)
Κι αν και προσπαθώ να διασκεδάσω τις εντυπώσεις - εξαιτίας μιας κάποιας ομοιότητας με πραγματικούς ανθρώπους και γεγονότα που γνωρίζω- ομολογώ πως με άγγιξε η ιστορία πέρα από κάθε προσδοκία.
Μπράβο και από εμένα (το μπράβο υποκρύπτει προτροπή για συνέχεια:-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

diVa μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Ελπίδα είπε...

΄Δείμε μου, μυρίζομαι υπέροχο κείμενο, μα επειδή βγήκα πολύ εκτός προγράμματος απόψε, θα επανέλθω μόλις γυρίσω.
Φιλιά πολλά!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ανάσα, καλή σου μέρα και θα περιμένω με ανηπομονυσία τα σχόλιά σου.

Ανώνυμος είπε...

Όντως, καμιά φορά ημερεύουν και τα άγρια τέρατα…που όσο πιο τρομακτικά στην όψη ή πιο αιχμηρά στο λόγο και στις σκέψεις, τόσο πιο γαλήνια φαντάζουν σε στιγμές αδυναμίας…ονειροπόλησης, λογοτεχνικών αναζητήσεων. Γέρνουν την κουρασμένη γούνα τους στο φρέσκο χορτάρι, ποθώντας να τη βρέξουν με εκείνες τις τελευταίες δροσοσταλίδες που ξάπλωσαν στα πλατιά φύλλα, απομεινάρια της πρόσφατης καλοκαιρινής μπόρας. Δροσίζουν οι σταγόνες τα θεριά;
Τον Δήμο τον ξέρουμε-τε οξύ και αμφισβητία. Πολιτικό αναλυτή και ιστορικό με σαφή και επιχειρηματολογημένη γνώμη επί παντός επιστητού, ιδιαίτερα των περιοχών που άπτονται σε φιλοσοφικοκοινωνικές και πολιτικές θεωρήσεις. Εγώ επιπλέον τον ξέρω νυσταγμένο, θυμωμένο, καπνιστή, χιουμορίστα… ενίοτε τον παρατηρώ και με τα μάτια της καρδιάς…αν και σπάνια -είναι η αλήθεια- καταφέρνουν να τον αποκρυπτογραφήσουν. Δεν είναι απαραίτητο, όμως θα βοηθούσε να καταλάβω τον άνθρωπο-Δήμο, κι όχι μόνο το συνάδελφο-Δήμο, τον ιστορικό-Δήμο κι όλους αυτούς τους Δείμους που με ταλαιπωρούν κάθε μέρα σε ατέρμονες συζητήσεις (η πιο πρόσφατη αφορούσε την ύπαρξη ή όχι του Θεού, ευτυχώς που σταμάτησε έγκαιρα μιας και το θερμόμετρο είχε ανέβει επικίνδυνα και κινδυνεύαμε από απανωτές θερμοπληξίες J).
Τελικά, μου αρέσει να τον βλέπω έτσι. Μοιάζει λίγο περισσότερο ευάλωτος, χαρακτηριστικό που θεωρώ προσόν για τους Ανθρώπους. Κι ας μην φτάνουν οι λιγοστές στάλες για να προκαλέσουν συναισθηματική καταιγίδα. Ο καιρός κρυώνει όπου να’ναι…. Γίνονται πιο ζεστοί οι άνθρωποι όταν έξω κάνει κρύο… Τα θεριά δροσίζονται σε λίμνες βρόχινες. Έτσι ξορκίζουν το κακό κι αναζητούν την ευτυχία. Κι ας αυτοκτονούν οι ήρωες στο τέλος… Τα χνάρια του δικού τους ταξιδιού έχουν αποτυπωθεί σε κάποιες καρδιές… Το μελάνι (ακόμα κι όταν μεταφράζεται σε bits στην οθόνη μας) θα βρει το δρόμο του εν καιρώ… Ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά οι ήρωες θα καταφέρουν να «μάθουν»…ζωντανοί.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Συνάδελφε, δεν ξέρω αν πρέπει να σε ευχαριστήσω ή να θυμώσω που αποκαλύπτεις εκείνες τις πτυχές που προσπαθώ να κρύψω από τον εαυτό μου. Ακούς εκεί νυσταγμένος (από τις 06.30 είμαι έτοιμος για καβγά).

Ελπίδα είπε...

Δείμε μου, μ' αρέσει πολύ η λογοτεχνική πλευρά σου!
Ψηφίζω να ποστάρεις περισσότερα τέτοια κείμενα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ψηφίζεις μικρά κόμματα που ποτέ δε θα γίνουν κυβέρνηση, ανάσα μου;

ShareThis