Ο κίνδυνος των "άκρων"


Εν πολλοίς ο πολιτικός διάλογος ενόψει των εκλογών κινήθηκε όπως πάντα γύρω από διακυβεύματα. Ουσιαστικά, ο ίδιος ο λαός με τη στάση του και τα κοινωνικά κινήματα που αναπτύχθηκαν πολύ νωρίς, επέβαλαν το δικό τους διακύβευμα στις προεκλογικές συζητήσεις: μνημόνιο ή αντιμνημόνιο. Γύρω από αυτό σχηματίστηκαν όλα τα άλλα δίπολα, ευθύνη, πατρίδα, κοινωνική συνοχή κλπ.
Για πρώτη φορά, ωστόσο, από όλο τον αστικό κόσμο η αριστερά βρέθηκε στο κέντρο της κριτικής και μάλιστα η κύρια υπεύθυνη για την κατάντια της χώρας. Μέχρι τώρα μόνο ο Καρατζαφέρης που είχε από νωρίς απενοχοποιήσει τις ευθύνες τις δεξιάς. Δίπλα, λοιπόν, στα επιχειρήματα για την αριστερή ιδεολογική κυριαρχία ή την ιδεολογική τρομοκρατία της αριστεράς, οι απολογητές της δημοκρατίας/αστικού κόσμου, εφηύραν τον κίνδυνο των δύο άκρων. Δηλαδή, σε ένα γραμμικό κομματικό/πολιτικό άξονα, εντόπισαν δύο άκρα, την (άκρα) αριστερά και την (άκρα) δεξιά.
Η θεωρία των άκρων όμως υποβαθμίζει τον κίνδυνο ανόδου της ριζοσπαστικής ακροδεξιάς και πολύ συχνά τον εγγράφει τεχνηέντως σε τέτοιο πλαίσιο τέτοια που να ταχτοποιεί την Αριστερά με αρνητικές κοινωνικές καταστάσεις (π.χ. ανομία, βία κλπ). Την ίδια όμως στιγμή, αυθαίρετα ως κέντρο των άκρων ορίζονται σιωπηλά όλα όσα δεν ανήκουν στην αριστερά ή την άκρα δεξιά (που τούτη τη στιγμή δεν προβάλλεται συγκριτικά πολύ). Δεν υπάρχει κάποιο ιδεατό «κέντρο» ανάμεσα σε δύο, υποτίθεται, άκρα. Και ας μην παραβλέψουμε ότι το ρητορικό σχήμα των άκρων που τάχα υπονομεύουν τη δημοκρατία, θέλει να αποκρύψει ότι η δημοκρατία κινδυνεύει από τα ισχυρά πλήγματα της επικράτησης του εξτρεμισμού στο κέντρο. Θέλει να αποκρύψει την επικράτηση ενός διπλού εξτρεμισμού, που φαίνεται ότι δεν αντιμετωπίζει ζητήματα συγκατοίκησης: ενός εξτρεμισμού αναρχο-φιλελεύθερου που διαλύει τους κοινωνικούς θεσμούς, και ενός εξτρεμισμού άκρας καταστολής και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Παράλληλα, η κοινή αναφορά σε ένα σχήμα λόγου των δύο άκρων συνειρμικά οδηγεί σε ταύτιση και προβολή ως κοινή απειλή. Επειδή, όμως ο λαός έχει ήδη δεινοπαθήσει τόσο από τη δεξιά στη χώρα μας, φτάνουμε στην πλήρη διαστρέβλωση και την αόριστη προπαγάνδα ότι και η αριστερά απειλεί με τον ίδιο τρόπο. Μάλιστα, ακόμα πιο προωθημένα ορισμένοι δημοκράτες απολογητές θυμούνται και πόσοι έχασαν τη ζωή τους στον πάλαι ποτέ σοσιαλισμό συγκρίνοντάς τον με το φασισμό, αλλά ποτέ με την αστική δημοκρατία και τους πολέμους που αυτή γέννησε (γιατί άραγε, φίλοι Ελληνάκι και Leo;). Και το πρόβλημα, δεν είναι οι ιστολόγοι που αυθαίρετα με προσωπικά κριτήρια ορίζουν τους πολιτικούς χώρους. Η ρητορεία από τα συναινετικά τάχα κόμματα και τους υμνητές ή τους υποστηρικτές του τραπεζικού κεφαλαίου και του μικρότερου κράτους, μέσα από την ταύτιση των άκρων, διαστρεβλώνει την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας.
Γιατί, τελικά, το σχήμα που προβλέπει δύο άκρα, κατορθώνει να σβήσει από τη συλλογική μνήμη τις κατακτήσεις της αριστεράς και την ταυτίζει με τις μάστιγες του φασισμού και της χούντας. Επιχειρεί να συσκοτίσει όλες τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος. Ακόμα και η ελευθερία μας να γράφουμε ή μορφωνόμαστε, να έχουμε αξιοπρεπή ζωή, υγεία και πρόνοια, εκπαίδευση απλωμένη σε όλα τα στρώματα, δικαίωμα ψήφου και τόσα άλλα. Όταν μιλάμε για άκρα αποκρύπτουμε όσα δε χάρισε ο φιλελευθερισμός, αλλά κατακτήθηκαν με αίμα.
Ας μην παραβλέψουμε ότι συνθηματολογικά η σχηματοποίηση του πολιτικού χώρου γίνεται τόσο επιπόλαια ώστε παρουσιάζεται ως ένα ευθύγραμμο τμήμα (αν ήταν ευθεία δε θα είχε άκρα) ή άξονας. Κι όμως η πολιτική θέτει πολλά διλήμματα και οι ταυτότητες είναι τόσο ρευστές μέσα στη ρητορική τους ώστε ένας γραμμικός άξονας δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη απεικόνισης της πολιτικής ζωής του τόπου. Στην πιο σύγχρονη εκδοχή τους έχουν προταθεί κυκλικά/ελλειψοειδή ή χιαστί σχήματα.
Στο πρώτο σχήμα τα κόμματα τοποθετούνται γύρω από δύο τεμνόμενους άξονες (ένα σταυρό) που ορίζει δύο κεντρικά ζητήματα (πχ θέση για την ΕΕ και μνημόνιο). Στους χώρους αυτούς και με τη λογική δεξιού-αριστερού τοποθετούνται τα κόμματα. Στα πιο περίπλοκα κυκλικά ή ελλειψοειδή σχήματα τα κόμματα τοποθετούνται σε περισσότερα ζητήματα (πχ ο φιλελευθερισμός στο πάνω μέρος, το κράτος πιο κάτω, ο σεβασμός στο περιβάλλον ή ο ανθρωποκεντρισμός, το δίπολο δεξιάς-αριστεράς και όποια διακυβεύματα προκύψουν τη χρονική στιγμή που εξετάζουμε κάτι.
Η θεωρία, λοιπόν, των άκρων δεν είναι μόνο ένα προεκλογικό πυροτέχνημα ή μια απλή ρητορεία. Είναι μία ιδεολογική βάση για την αποϊδεολογικοποίηση των αγώνων, την απομόνωση της αριστεράς ενόψει των επερχόμενων διαμαρτυριών για τα μέτρα που θα επιβάλουν.
 Βέβαια, την ίδια στιγμή, η χρεοκοπία των πολιτών, η αύξηση της αυτοκτονικότητας και της εγκληματικότητας, της κοσμοσυρροής στα συσσίτια των εκκλησιών και των δημοτικών κοινωνικών παντοπωλείων, δεν είναι άκρο...

27 έκριναν :

teleytaios είπε...

Δήμο, θα ξεκινήσω από τις σχηματικές παραστάσεις και θα διατυπώσω μια απορία. Και στα δυο σχήματα βλέπουμε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πάνω και λίγο πολύ όλα τα υπόλοιπα κάτω από την οριζόντια γραμμή ή έστω κοντά σ' αυτή. Αυτό σημαίνει πως μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν είναι άκρα; Οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι στην άκρα αριστερά; Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσουν στους πολίτες;

Θεωρώ πάντως, πως η προσπάθεια τοποθέτησης των αριστερών κομμάτων στο άκρο της πολιτικής γίνεται μόνο και μόνο για να "νομιμοποιηθεί" η εισαγωγή στο προσκήνιο της άκρας δεξιάς. Η Χρυσή Αυγή κάνει "φιλότιμες" προσπάθειες για να παίζει διαρκώς στα ΜΜΕ και για να δικαιολογήσει την παρουσία της απαιτείται να υπάρχει και το άλλο άκρο. Απόντος λοιπόν του άκρου αυτού, βαφτίζουμε αβασάνιστα ότι αριστερό υπάρχει ως άκρο.

Καλή Πρωτομαγιά και καλό μήνα.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τρέχα-γύρευε Δείμε...
Σιγά μη βρούμε, μέσα στο μπάχαλο που επικρατεί, ποια είναι τα "άκρα".

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι όμως τέτοιες μέρες, Άσκαρ, πρέπει να τα δούμε, να καθαρίσουμε την προπαγάνδα και να πετάξουμε τη λάσπη από την αριστερά.

Κώστα, ακριβώς έτσι, ακριβώς αυτό, φίλε.

Ανώνυμος είπε...

Δείμε μου το κείμενο είναι μια πολύ ώριμη ανάλυση πολιτικής επιστήμης. Δεν ξέρω αν χρειάζεται και ένας τρίτος άξονας (ας πούμε κοινωνικής ψυχολογίας) για να συμπληρωθεί το φάσμα. Με το φίλο του ιστολογίου Ασκαρδαμυκτί θα πω, σε φιλικό τόνο, πως οι εκλογές έρχονται και παρέρχονται αλλά τα ουσιαστικά πολιτικά προβλήματα εμμένουν.

akrat είπε...

καλησπέρα

αυτό το ριζοσπαστική ακροδεξιά.... δεν είναι λίγο πως να το πω... δεν τους δίνει πόντους???


ΠΑΝΤΩΣ πολύ σωστά θέτεις τα πράγματα...


ένα έχω να πω...

ο φασισμός και ο ναζισμός είναι η σύγχρονη εκδοχή διακυβέρνησης της χρηματιστιριακής και τραπεζιτικής αστικής τάξης ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΚΡΙΣΗΣ και επιθυμίας ξεκαθαρίσματος του τοπίου...

θα το τολμήσουν??

όλοι μου λένε όχι...

εμένα γιατί μου φαίνετε ότι το σκέπτονται???

είναι πολλά τα φράγκα που πρέπει να μας πάρουν Δήμε...

τριών και τεσσάρων γενεών χρήματα θέλουν να πάρουν....

ότι είχαν οι πατεράδες φτιάξει τα θένε πίσω...


και δεν γένετε με σαβουαρ βίβρ...

latecomer είπε...

εξαιρετικός δείμε...


βλέπω είχες το κουράγιο και σχολίασες και την επιστράτευση (ή μάλλον το ξέθαμα) της Μαύρης Βίβλου το Κομμουνισμού, εγώ δεν το είχα βρει.

Hades είπε...

Δείμε, άκου κάτι. Ναι μεν προσπαθείς να εξηγήσεις με λογική προσέγγιση ένα υπαρκτό φαινόμενο, όμως ματαιοπονείς. Οι προσεχείς εκλογές είναι οι "αγαπημένες" μας. ΑΝέκαθεν ήμασταν τωνάκρων. Ανέκαθεν προτάσσαμε το ένα άκρο για φόβητρο προκειμένου να έρθει ο κόσμος στο δικό μας άκρο. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στην Ελλάδα. Το ενδιάμεσο είναι που πολεμάται λυσσαλέα, όχι το αντίθετο άκρο. Τα πάντα στην Ελλάδα είναι μια τραμπάλα, μια ισορροπία τρόμου. Αν το ένα άκρο εκλείψει τότε θα καταρρεύσει το άλλο άκρο. Ξέρεις πόσοι θα χάσουν την επιχειρηματολογία τους αν το όποιο άκρο εξαφανισθεί; Άσες τώρα, αν δεν ήμασταν τόσο αμερικανοποιημένα ηλίθιος λαός δεν θα είχαμε φτάσει και σαε αυτά τα εξευτελιστικά χάλια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σ' ευχαριστώ, Δημόσιε Χώρε, για τα καλά σου λόγια και πράγματι η κοινωνική ψυχολογία θα έδινε μία διαφορετική διάσταση σε πλήρη συνδυασμό με τη μιντιακή και κομματική προπαγανδιστική ρητορεία.

akrat, η ταξική πάλη δε γνωρίζει savoir vivre. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με πόλεμο ταξικό. Οι εκλογές είναι μόνο μία μάχη με τους δικούς της κανόνες...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Latecomer, τη Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού την είχα εντοπίσει όταν ήμουν φοιτητής. Ήθελα απλά στα γρήγορα να περάσω ορισμένα ζητήματα, δεν ήθελα να κάνει ιστορική προσέγγιση (που ίσως θα έπρεπε). Βέβαια, ειμαι ο τελευταίος που θα επαινέσει τον άλλοτε υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά στο όνομα της αντιαριστερής ρητορείας όλα επιστρατεύονται τα μέσα.

Άδη μου, πραγματικά έχεις δίκιο. Πάντα το διακύβευμα ήταν η θέση μας και το άλλο άκρο. Σήμερα ένα τέτοιο ρητορικό σχήμα επιστρατεύει το διακύβευμα του μέσου δρόμου και των άκρων, της συναίνεσης και της συνεργασίας με το άκρο της απομόνωσης και της άρνησης...

ellinaki είπε...

Δείμο, θα σου απαντήσω όσο περιεκτικά και συνοπτικά μπορώ, δεδομένου ότι για την κατάντια της νεοελληνικής αριστεράς έχω γράψει πολλάκις, σε συνδυασμό μάλιστα με την άνοδο των άκρων.

Ένας πολιτικός χώρος δεν κρίνεται για την ιστορία του. Κρίνεται για τις προτάσεις του. Η νεοελληνική Αριστερά* απέτυχε να το κάνει αυτό, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά και τα τελευταία 2 χρόνια της κρίσης.

Η μούντζα δεν είναι πρόταση Δείμο. Είναι αντίδραση. Το ίδιο και η συνεχής προστασία παρασιτικών συνδικάτων που τελικά δρούσαν εναντίον των εργατικών συμφερόντων. Η νεοελληνική Αριστερά, 30 χρόνια τώρα έσπερνε ολική άρνηση για τα πάντα, και τώρα θερίζει ακραία στοιχεία.

* Χρησιμοποιώ επίτηδες τον χαρακτηρισμό "νεοελληνική", δεδομένου ότι η Αριστερά στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο έχει καταφέρει σε γενικές γραμμές να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν και να επιστρέψει στη σημερινή εποχή.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι όμως, ελληνάκι, η κριτική προς την αριστερά δεν μπορεί να οδηγεί στη σύγκριση των άκρων. Γιατί αν κάνουμε σύγκριση του φασισμού με το σοσιαλισμό, τότε το σχόλιό σου είναι άκυρο (αφού μιλάμε για αλλοτινά ιστορικά γεγονότα). Όταν θέλουμε να κάνουμε λόγω για τα σύγχρονα άκρα μπορούμε να μείνουμε στη σύγχρονη εποχή.

Και φυσικά μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις. Δηλαδή, κατά τη γνώμη όσων ταυτίζουν την ακροδεξιά με την αριστερά σημαίνει ότι η αριστερά βιαιοπραγεί σε απλούς πολίτες, ότι λειτουργεί ως επιχειρηματικός φορέας βίας (βλ. μπράβοι και συνεργάτες μεσιτών στον Άγιο Παντελεήμονα) ή ως παρακράτος;

Σίγουρα μπορεί κάποιος να κρίνει την αριστερά για πολλά αρνητικά (δεν κάνω συγκρίσεις με το εξωτερικό). Αλλά άλλο πράγμα οι κρίσεις κι άλλο οι ταυτίσεις.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ, Δείμο, τις ίδιες σκέψεις έκανα όταν είδα το παραπάνω γράφημα, προ ημερών.

Είναι βάσιμα όσα λέει και ο Hades.

Υ.Γ.

"Βέβαια, την ίδια στιγμή, η χρεοκοπία των πολιτών, η αύξηση της αυτοκτονικότητας και της εγκληματικότητας, της κοσμοσυρροής στα συσσίτια των εκκλησιών και των δημοτικών κοινωνικών παντοπωλείων, δεν είναι άκρο..."

σωστό, Δείμο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι όμως, Σπίθα (και ξέχασα να το γράψω και στον Άδη) τα άκρα είναι μία πλασματική κατάσταση στην πολιτική, εξαρτώμενη άμεσα από το υποκείμενο που κρίνει και το πώς εκτιμά την πολιτική ζωή του τόπου. Για ορισμένους δεξιούς ακόμα και το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερό κι άρα ακραίο...

Ανώνυμος είπε...

"τα άκρα είναι μία πλασματική κατάσταση στην πολιτική, εξαρτώμενη άμεσα από το υποκείμενο που κρίνει και το πώς εκτιμά την πολιτική ζωή του τόπου"

Αυτό λέμε:)

thinks είπε...

Λες "...Επιχειρεί να συσκοτίσει όλες τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος."

150 χρόνια οι εργαζόμενοι παντού προσπάθησαν με ότι μέσο είχαν να καλυτερεύσουν την ζωή τους, το οποίο σήμαινε περισσότερα λεφτά, σταθερή δουλειά, περίθαλψη. Και σε 150 χρόνια έχουν βελτιώσει την θέση τους παρασάγγας.

Και ερωτώ σε:

Αυτές τις "κατακτήσεις" που πήραν οι εργαζόμενοι, τα χρήματα, προστασία και περίθαλψη, που τα έδωσαν φυσικά τα "αφεντικά" πες μου, ανάγκασαν σιγά-σιγά οι εργαζόμενοι τα αφεντικά να τους τα δώσουν, ή τα αφεντικά τα έδωσαν σιγά-σιγά για να υπάρχει όλο και μεγαλύτερη υγιής αγορά με χρήματα να αγοράζει τα προϊόντα από τις όλο και πιο παραγωγικές επιχειρήσεις.

Αν είναι το δεύτερο, η λέξη "κατακτήσεις" είναι περισσότερο γλειφιτζούρι παρά λάβαρο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ε, τότε συμφωνούμε, Σπίθα, εγώ δε σε κατάλαβα.

Δημήτρη, ούτε η δωρεάν περίθαλψη ούτε η παιδεία για όλους, ούτε η ψήφος χαρίστηκαν ούτε το δικαίωμα άσκησης κριτικής. Όλα κατακτήθηκαν μετά από αγώνες. Αγώνες για το 8ωρο και αυξήσεις που ήδη εμφανίζονται με αιματηρές απεργίες το ΙΘ΄ αιώνα και άλλα που κερδήθηκαν τον Κ΄ αιώνα. Και αυτές οι επιτυχίες δεν οφείλονται ούτε στη δημοκρατία (δεν είναι δομικά της στοιχεία επειδή σήμερα τα έχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα μαζί με δεκάδες άλλα) ούτε σε αστούς πολιτικούς. Οφείλονται στις αριστερές δυνάμεις. Το ότι τα "αφεντικά" κατάφεραν να δώσουν, αλλά και να κερδίσουν από αυτό οφείλεται ακριβώς στη λογική του συστήματος. Κι ας μην παραβλέπουμε ότι ειδικά στην Ευρώπη κερδήθηκαν περισσότερα (από την αμερικανική ήπειρο πχ) επειδή ακριβώς υπήρχε κοντά το αντίπαλο δέος.

thinks είπε...

Βέβαια, Δήμο, στην πραγματικότητα του ρου της ζωής και της ιστορίας δεν έγινε ούτε μόνο το ένα ούτε μόνο το άλλο, αλλά επειδή η ανάρτηση τιτλοφορείται "Ο κίνδυνος των άκρων", ήθελα να δω σε ποιό άκρο αισθάνεσαι σα στο σπίτι σου :-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προσωπικά, δεν έκρυψα ούτε σε σχόλια ούτε στο κείμενο ότι τοποθετούμαι αριστερά. Απλά δε λέω τι θα ψηφίσω, Δημήτρη.

Η πλάκα είναι ότι αυτή τη διετία έχω εισπράξει τα πιο αντιφατικά βρισίδια. Άλλοι με χαρακτήρισαν δημαγωγώ του κατεστημένου και του ΠΑΣΟΚ και της κρατικής βίας κι άλλοι λαϊκιστή της αριστεράς που αρέσκεται στη βία των τραμπούκων. Αυτοί κι αν δεν έπιασαν τα άκρα :)

thinks είπε...

Δεν νομίζω ότι είσαι ούτε Δημαγωγός προς καμία κατεύθυνση Δήμο ούτε ότι η τοποθέτησή σου είναι συγκεκριμένη, μια και στα γραπτά σου έχω διαβάσει μόνο κριτική, άρνηση, πιπίλισμα πεπαλαιωμένων όρων σε μεγάλες λέξεις, και αποποίηση προσωπικής και συλλογικής ευθύνης. Απόντων συγκεκριμένων θετικών προσδιορισμών δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να σε κατατάξει πουθενά :-)

Πάντως η προκειμένη ερώτηση και απάντηση όπου η ερώτηση ήταν μεταξύ δύο 50% και η απάντηση έριξε 100% μαζεμένα ήταν ενδιαφέρουσα :-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Στην πολιτική κινούμαι, Δημήτρη, ξέρω να λέω την αλήθεια και να αποφεύγω το πολύ συγκεκριμένο. Τόσο καιρό με ξέρεις, αν θέλω κινούμαι εύκολα...

Πάντως για την κριτική σου ένα ζήτημα είναι η πολιτική διαφωνία μας που βρίσκεις βαριά την επιλογή των λέξεών μου (σκέψου ότι άλλοι τα χαρακτηρίζουν αυτά που γράφω και τον τρόπο "πολύ στρογγυλεμένο") κι ένα άλλο η αδυναμια χρήσης άλλων λέξεων σε συνδυασμό με την ανάγκη να βγει το κείμενο σύντομο και περιεκτικό.

thinks είπε...

Δήμο, δεν βρίσκω "βαριά" την επιλογή των λέξεών σου. Απλά την βρίσκω πεπαλαιωμένη ιστορικά, την επιλογή λέξεων και όρων, μονομερή με παρωπίδες, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα ή την αντικειμενικότητα. Αν δεν μπορείς να συμφωνήσεις, στην προκειμένη ερώτηση φερ' ειπείν, ότι τίποτα δεν είναι 100% μαύρο κι άσπρο τότε τι συζητάμε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Διόρθωση, για μένα δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο (και τούτο έχει φανεί στις πολλαπλές διαφωνίες και συμφωνίες μας, αυτό θα πει των άκρων). Ωστόσο, στην πολιτική, υπάρχουν απόψεις, συναισθήματα και κρίσεις. Οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι μοναδικές και εξαιρετικά επικίνδυνες για το μέλλον μας. Δε δικαιούμαστε ενόψει των εκλογών και στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας που δε θέλω να την καταντήσουν της τηλεόρασης ούτε να σωπαίνω ούτε να στρογγυλεύω, Δημήτρη.

thinks είπε...

Πολιτική, πράγματι και πολύ Ελληνική μάλιστα, μια που αποφεύγεις να επανεξετάσεις την αρχική μου ερώτηση και την μαύρη-άσπρη απάντηση σου :-)))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λυπάμαι, Δημήτρη, αλλά σου απάντησα. Αν δεις θα διαβάσεις πως όλα κατακτήθηκαν μετά από αγώνες. Αγώνες για το 8ωρο και αυξήσεις που ήδη εμφανίζονται με αιματηρές απεργίες το ΙΘ΄ αιώνα και άλλα που κερδήθηκαν τον Κ΄ αιώνα... Το ότι τα "αφεντικά" κατάφεραν να κερδίσουν από αυτό οφείλεται ακριβώς στη λογική του συστήματος. Κι ας μην παραβλέπουμε ότι ειδικά στην Ευρώπη κερδήθηκαν περισσότερα (από την αμερικανική ήπειρο πχ) επειδή ακριβώς υπήρχε κοντά το αντίπαλο δέος. Δεν τα χάρισε κανείς, λοιπόν, αντίθετα, υπέκυψαν και με τον καιρό βρήκαν τρόπο να κερδίσουν. Αλλά εδώ έχει σημασία να δούμε ποιος είναι το "αφεντικό". Ο εργοδότης που υποχρεώθηκε σε 8ωρο έχασε βέβαια, αλλά κέρδισε κάποιος άλλος (τουριστικές επιχειρήσεις, τρένα κλπ)

thinks είπε...

Κι εγώ λυπάμαι Δήμο αλλά δεν διάβασα πουθενά την βιβλιογραφία σου, σχετικά με τους ισχυρισμούς του τελευταίου σου σχολίου, που να αποδεικνύει ότι το αυγό έκανε την κότα και όχι η κότα το αυγό. Εξαρτάται βέβαια από το τι συμφέρει στην διαιώνιση των αξιών που προσδιορίζουν την ύπαρξη του καθενός...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν κατάλαβα, θέλεις βιβλιογραφία που αποδεικνύει ότι κάποτε οι εργαζόμενοι δούλευαν για πάνω από 8 ώρες τη μέρα ή ότι δε δικαιούνταν δημόσια υγειονομική περίθαλψη; Δεν κατάλαβα τη βιβλιογραφία θέλεις. Νομίζω ότι λίγο απλά αναζητάς το τιτλοφορούμενο άκρο.

Γιατί στα ιστορικά γεγονότα, Δημήτρη, υπάρχει το προτερόχρονο για να εξετάσουμε μια αλυσίδα γεγονότων. Και όταν τα γεγονότα είναι τόσο κοντά, δεν έχουμε τη δυσκολία λαϊκών ευθυμολογημάτων.

Και μάλιστα επέλεξες τόσο το άκρο ώστε δεν είδες την ανοιχτή πόρτα. Εσύ ήθελες να την ανοίξω διάπλατα.

Ανώνυμος είπε...

Τι πάθατε,

Σαν να μου φαίνεται ότι δοκιμάζετε τον κίνδυνο των "άκρων" :)

ShareThis