Είναι τόσο πλούσια η ζωή μου

Τα άστρα υποχρεώνονται

να ζήσουν αιώνες.

Ζουν μία θλιβερή ζωή,

μακριά από τους θαυμαστές τους,

στη μοναξιά

ενός τρεμουλιασμένου φωτός

περιμένουν το χρόνο

να τα κάνει κόκκινους νάνους,

να τα σβήσει.

Αντίθετα, η δική μου ζωή

είναι τόσο πλούσια,

τόση κίνηση, τόσα χρώματα,

βλέπω νυχτερίδες τυφλές

να πετούν,

δελφίνια ακροβατούν

στην κορυφή αφρισμένου κύματος,

έντομα στήνουν

το σπιτικό τους στον αέρα, σε μία κλωστούλα…

Βλέπω ανθρώπους

να φιλονικούν,

να σχεδιάζουν

το εφήμερο μέλλον τους,

παιδάκια κλαίνε

που χάλασε το παιχνίδι τους,

γονείς τα μαλώνουν

που δεν τρώνε το φαϊ τους.

Μία ζωή

χωρίς στιγμή επανάληψης,

τα άστρα όμως υποχρεωμένα

από αόρατους νόμους της φύσης

μένουν μόνα, πετούν

διάσπαρτα στον ουρανό

και παλεύουν με τόση δυσκολία

να φανούν μέσα στο σκοτάδι

Είναι τόσο πλούσια η ζωή μου,

αλίμονο στα αιώνια άστρα

που περιμένουν ακόμα.