εκφασισμός της κοινωνίας, τώρα το. θυμήθηκαν;

Θυμήθηκαν όλοι αυτές τις μέρες και άρχισαν  να μιλάνε για τον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας. Πρώτο πρώτο ΤΟ ΒΗΜΑ με σειρά άρθρων εδώ και 10 μέρες μας θυμίζει πόσο επικίνδυνος είναι ο φασισμός. Βέβαια, όλο το προηγούμενο διάστημα οι συντάκτες του εποίουν την νήσσαν, κοινώς έκαναν την πάπια, όταν μάλιστα ηλεκτρονικά ή έντυπα μέσα αποβλάκωσης πρόβαλαν τις εγκληματικές δράσεις της Χρυσής Αυγής.

Η αριστερά μάλλον ακόμα στην παραζάλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης -αν και δεν ξέχασε τις αντιφασιστικές προτροπές, κυρίως ο κόσμος της- δεν κατάφερε να συνδέσει τις πιέσεις της βάσης με το νέο ρόλο της. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο βέβαια ειδικά εν όψει τέτοιων μέτρων.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ακόμη εδώ. Βέβαια, ο εκφασισμός δεν έρχεται με την κοινοβουλευτική παρουσία της Χρυσής Αυγής, αλλά η είσοδό της στη Βουλή αποτελεί προαπαιτούμενο του εκφασισμού και στοιχείο επαναπροώθησής του. Όταν για δεκαετίες ταυτίζαμε τον Αλβανό με τον εγκληματία στις ειδήσεις, όταν για δεκαετίες αφήνονταν οι εθνικιστικές κορώνες να καλύπτουν τις ψύχραιμες φωνές, λογικό ήταν να εκφασιστεί η κοινωνία. Το ίδιο το αντιμνημονιακό μπλοκ από νωρίς άλλωστε είχε εθνικιστικά κι ακροδεξιά στοιχεία (ΣΠΙΘΑ, δηλώσεις περί Κατοχής από αριστερούς, κεντρική προβολή  κλπ).

Η κοινωνική και πολιτική κατάσταση είναι τέτοια που αποδεσμεύει μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα από το σύστημα του αστικομματικού διπολισμού. Η σημερινή διάταξη των πολιτικών δυνάμεων είναι μεταβατική. Η κοινωνική βάση των μνημονιακών κομμάτων συρρικνώνεται και θα συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο κάτω από το βάρος της επίθεσης στα λαϊκά στρώματα. Η αστική ελίτ αδυνατεί να ελέγξει την οικονομική κρίση και αυτό μεγαλώνει την πολιτική κρίση και την αποσύνθεση του πολιτικού της συστήματος. Πρέπει να κατανοηθεί ο χαρακτήρας της περιόδου που διανύουμε.

Στην πολιτική κρίση και μπροστά στον κίνδυνο να διαμορφωθεί μια ριζοσπαστική κατάσταση, το ίδιο το σύστημα έδωσε από νωρίς τη δική του απάντηση: τον εκφασισμό της κοινωνίας. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε ότι άσχετα από τα ποσοστά που δίνουν τα γκάλοπ στο ναζιστικό μόρφωμα ότι σήμερα είμαστε σε μια τέτοια πολιτική φάση (άνοδος της ρατσιστικής και φασιστικής βίας, ανοχή ή και στήριξη από τους μηχανισμούς καταστολής , αδυναμία του κινήματος να την αντιμετωπίσει, ο ρατσισμός γίνεται πλευρά της κρατικής ιδεολογίας και πολιτικής).

Το αντιμνημονιακό μπλοκ ενίσχυσε ένα νέο εθνικισμό που παρατηρείται πια σε όλη την Ευρώπη. Από χρόνια το φαινόμενο έκανε αισθητή την παρουσία του, αλλά μετά το 2008 αυτό ενισχύεται σταθερά. Στη χώρα μας κάνει δυναμική εμφάνιση μετά το 2004 και την υπερενίσχυση -με ισχυρές δόσεις ντόπινγκ εθνικισμού- της υπερηφάνεια που καλλιεργήθηκε για την ολυμπιακή επιτυχία και αργότερα την εθνική οικονομική ύφεση που άρχισε με το πέρας των Αγώνων.

Ωστόσο, ακόμα οι φιλελεύθερες δυνάμεις αδυνατούν να αντιληφθούν τον φασιστικό κίνδυνο. Δυστυχώς, μόνο δυνάμεις της αριστεράς μένουν σε αντιφασιστικές δράσεις ή κρίσεις. Οι φιλελεύθεροι μπροστά στον εγχώριο εθνικισμό υιοθετούν προτάσεις εθνικιστικές ή ακροδεξιές (Τζήμερος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ή σιωπούν μπροστά στον κίνδυνο (Μάνος, ΔΗΜΑΡ). Και όταν μιλούν ευκαιριακά αποπροσανατολίζοντας.

Και όσο εμείς ακόμα αναζητούμε τρόπους ενημέρωσης των συμπολιτών μας που στηρίζουν έξω από νόμους, έξω από Ανθρώπινα ή Αστικά Δικαιώματα τις δράσεις της Χρυσής Αυγής, τα μέλη της τελευταίας απλά ενεργούν και ικανοποιούν τα βιαιότερα ένστικτα μίσους ανθρώπων που οδηγούνται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, πολιτών φιλήσυχων που θέλουν να εκδικηθούν όποιον διαφέρει ή συνδέουν ως αίτιο με τα ατομικά τους προβλήματα. Γιατί στην τελική ο εκφασισμός γεννιέται από τη φτώχεια (στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ η Ελλάδα συμμετέχει με 2%, την ώρα που στην ευρωπαϊκή ανεργία συμμετέχει με 9%), από την αναζήτηση ενός νέου χώρου προστασίας, από την ψυχική ανάγκη υιοθέτησης απόψεων που να ικανοποιούν την αναζήτησης αιτίων και στοχοποιούν/συγκεκριμενοποιούν τους ενόχους.