μέδουσες στη στεριά

photo: Harris Rinaldi

Μέδουσες ξέβρασε το κύμα,

πλοκάμια που θέλουν

ν' αγκαλιάσουν περαστικούς,

δηλητήριο να χύσουν σε σάρκες

παιδιά απαίδευτα να στιγματίσουν

που παίζουν χαρωπά

πάνω στη άμμο

όνειρα χτίζοντας,

ανθρώπους που χάνουν

τα μπάνια τους να απογοητεύσουν.

Στη θαλασσινή ησυχία

κρύβονται γύρω από ένα ναυάγιο

τη στιγμή που ως δύτης

παλεύει κάποιος να ανασύρει ελπίδες

στο φως να φέρει

προσδοκίες κι ονείρατα ζωής.

Μια πανσέληνος ξεπροβάλλει

βάφει τη θάλασσα πορτοκαλί,

δεν ξεχωρίζει πια το νερό από τον ουρανό,

μόνο τα άστρα αμετακίνητα ορίζουν τον αέρα

κι οι μέδουσες κολυμπούν

αόρατες στο μαύρο νερό

στην εφήμερη ζωή τους

μακροβιότητα αναζητώντας

σε βάρος άλλων,

ώστε να αναγεννηθεί

το κουφάρι που μας πολιορκεί,

γιατί τελικά πάντα άλλοι την πληρώνουν.