Στο φανάρι

Δρόμοι γεμάτοι φασαρία,

αυτοκίνητα για το πράσινο φως

στοιβαγμένα στη σειρά

μαρσάρουν ανυπόμονα

ένα σκυλάδικο σχίζει 
το θόρυβο των εξατμίσεων

(το μικρό κομπλεξικό αυτοκίνητο 
με τη μεγάλη εξάτμιση

θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία
και την ηλικία του οδηγού του

αδημονεί να ξεκινήσει)

η γειτόνισσα περπατά 
νωχελικά με τα ψώνια στο δρόμο.

Παλιά θα έκανε πιο αργά, 
θα είχε γεμάτη την τσάντα,

μα η άδεια τσάντα είναι πιο βαριά

βαραίνει από τη μελαγχολία 
σκοτεινιάζει το πρόσωπο

δεν ακούει το σκυλάδικο, 
δεν ακούει ούτε τον οδηγό

που ωρύεται και βρίζει 
εγκλωβισμένος στη σειρά των φαναριών.

Προχωρά βαριά κι αδιάφορα, 
σκυμμένη σα μπάμπω,

σαν σε συνοδεία κηδείας 
με μουσική υπόκριση ενός σκυλάδικου.

Ο δρόμος άδειος στο αργό περπάτημά της

σα να σταμάτησε ο κόσμος με το κόκκινο φως,

Τσιμέντο η τσάντα στα χέρια της,

αργό, βαρύ, το βήμα της,

έντονες οι διαμαρτυρίες των οδηγών,

ενοχλητικές καλύπτουν το σκυλάδικο…