Στο φανάρι

Δρόμοι γεμάτοι φασαρία,
αυτοκίνητα για το πράσινο φως
στοιβαγμένα στη σειρά
μαρσάρουν ανυπόμονα
ένα σκυλάδικο σχίζει 
το θόρυβο των εξατμίσεων
(το μικρό κομπλεξικό αυτοκίνητο 
με τη μεγάλη εξάτμιση
θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία
και την ηλικία του οδηγού του
αδημονεί να ξεκινήσει)
η γειτόνισσα περπατά 
νωχελικά με τα ψώνια στο δρόμο.

Παλιά θα έκανε πιο αργά, 
θα είχε γεμάτη την τσάντα,
μα η άδεια τσάντα είναι πιο βαριά
βαραίνει από τη μελαγχολία 
σκοτεινιάζει το πρόσωπο
δεν ακούει το σκυλάδικο, 
δεν ακούει ούτε τον οδηγό
που ωρύεται και βρίζει 
εγκλωβισμένος στη σειρά των φαναριών.
Προχωρά βαριά κι αδιάφορα, 
σκυμμένη σα μπάμπω,
σαν σε συνοδεία κηδείας 
με μουσική υπόκριση ενός σκυλάδικου.

Ο δρόμος άδειος στο αργό περπάτημά της
σα να σταμάτησε ο κόσμος με το κόκκινο φως,
Τσιμέντο η τσάντα στα χέρια της,
αργό, βαρύ, το βήμα της,
έντονες οι διαμαρτυρίες των οδηγών,
ενοχλητικές καλύπτουν το σκυλάδικο…

4 έκριναν :

Ασκαρδαμυκτί είπε...

"Μπάμπω";
Πού τη θυμήθηκες ρε Δείμε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εμ, βλέπεις, η ποιητική γραφή απαιτεί λέξεις ιδιαίτερες, παραδοσιακές, περιγραφικές και λιτές συνάμα.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Δεν είμαι ειδικός, αλλά "σαν να" τόχεις. Μήπως είχα, κάπου δίκιο; Συνέχισε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λες, Σπίθα; Μπα. Όπως γράφω και στο topic Ένας πειραματισμός είναι και η ποίηση...ένας τρόπος διαφορετικός να εκφράσουμε αυτά που τόσα χρόνια γράφαμε σε μελέτες ή άρθρα πολιτικά.

ShareThis