Η οργή της πεταλούδας

Μια πεταλούδα είν’ τ’ όνειρο

πολύχρωμο

μα μόλις ακουμπήσεις τα φτερά της

παύει να πετά,

ένας σελιδοδείκτης σε σελίδα αλμυρή

μιας θάλασσας ερωτήσεων κι αγωνιών

λυγμός που χάνεται

μαχαιριά η λησμονιά του στόχου

ναυάγια οι προσμονές…

Η οργή δεν είναι δόγμα,

είναι η τροφή της προόδου,

της αλλαγής ο σπόρος.

Στις σκιές κρύβονται οι δειλοί

με χωσιά το όνειρο κλέβουν,

ανύποπτα τα ίχνη τους στο χιόνι

λιώνουν τις λάσπες που πετούν

σ’ όποιον αμύνεται,

τη φρίκη της αδύνατης επιστροφής

καλλιεργούν σε γλάστρες

ψεύτικο όνειρο υπακοής…

Σάπια όνειρα σα πέταγμα πεταλούδας

αφιονίζουν το ξύπνιο,

οργισμένοι εφιάλτες εκκολάπτονται

σε κουκούλια ασπρόμαυρα

ξυπνάνε τον ύπνο,

γκρεμίζουν την οπτασία που γεννά η αγωνία

ληστές ονείρων συλλέγουν

αποθηκεύουν σε απόρθητες συλλογές

οράματα και καημούς.

utopia