δολοφονημένη οικονομικά κοινωνία

Τη στιγμή που η κυβέρνηση απολαμβάνει τα κέρδη σε δημοψηφισματική δημοτικότητα (βλ. παλαιότερο άρθρο μας) και συνεχίζει την ίδια -επιβραβευμένη από τους ερωτηθέντες- αποπροσανατολιστική τακτική της, τα προβλήματα για το λαό συνεχίζουν κι εντείνονται.

Σε έρευνα της Kapa Research οι μισοί δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους ακινήτων και σκέφτονται να πουλήσουν ακίνητα, ακόμη και κάτω από την αντικειμενική τους αξία, ή να δανειστούν για να αποφύγουν τις ποινικές ευθύνες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 54% των ιδιοκτητών δεν έχουν εισοδήματα από τα ακίνητά τους και καλούνται να πληρώνουν μόνο φόρους.

Την ίδια περίοδο βέβαια το 34% των ελληνικού ενεργού πληθυσμού είναι άνεργο και σε τούτο πρέπει να προσθέσουμε τους ανέργους που δεν καταγράφονται επίσημα (επαγγελματίες με υποχρεώσεις στην εφορία ή τον ΟΑΕΔ και το ΙΚΑ, μισθωτούς μερικής απασχόλησης, νοικοκυρές κλπ) και όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (δηλαδή το +50% του πληθυσμού).

Και αν φανεί ότι ζουν με άνεση ή αξιοπρέπεια μόνο ένα 10-15% μην απογοητεύεστε και αυτό μειώνεται σταδιακά...

Την ίδια στιγμή οι αυξήσεις της ΔΕΗ έρχονται να προσθέσουν νέα βάρη δίπλα στην υπέρμετρη φορολόγηση,. Στις ήδη υψηλές τιμών των αγαθών, με την ομολογούμενη αδυναμία θέρμανσης των κατοικιών της, σε καθεστώς ανεργίας για το 1/3 του ενεργού πληθυσμού, η ΔΕΗ για 12η φορά μέσα σε 4 χρόνια προχωρά σε αυξήσεις (στα χαρτιά μεσοσταθμικά 10% στην πραγματικότητα 20%, ενώ από το 2001 με βάση τη Eurostat οι αυξήσεις είναι 80% σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης)¹.

Βέβαια, ουδείς επίσημος φορέας δε σχολιάζει ότι οι αυξήσεις οφείλονται στην περιβόητη πολιτική «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας., στις “μνημονιακές” υποχρεώσεις και στην πολιτική επιλογή να πριμοδοτηθούν τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στην ενεργειακή αγορά.

Και αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση με αντιδημοκρατικές μεθόδους και έντονη χρήση βίας προσπαθεί να κάμψει κάθε κοινωνική αντίσταση στα μέτρα της, διαδίδοντας θατσερική/σαρκοζική σκληρότητα απέναντι σε όσους προσπαθούν να λειτουργήσουν ως συντεχνίες και αρνούνται να υποταχθούν στο “σχέδιο ισομοιράσματος των βαρών” (sic).

Η κυβέρνηση θα είχε βέβαια δίκιο, αν ακολουθούσε την ίδια πολιτική σε όλες τις συντεχνίες. Αντίθετα, όμως ακολουθείται τούτη η συνταγή μόνο απέναντι σε λαϊκά στρώματα. Το επίπεδο ζωής των βουλευτών δεν άλλαξε ιδιαίτερα, το ίδιο και των βιομηχάνων ή των εφοπλιστών (και άλλων αστικών συντεχνιών). Δηλαδή, η πολιτική μονόπλευρης λιτότητας που επικροτείται από τα ΜΜΕ και μέρος του κοινού είναι μονομερής.

Καμία επέμβαση στα μεγάλα κέρδη, καμία δράση για τη μείωση των σκανδαλωδών φοροαπαλλαγών, καμία προσπάθεια πραγματικού περιορισμού της φοροδιαφυγής (παρά μόνο των μεσοαστών κι αυτή κουτσή και κενή περιεχομένου πια) και φορολόγησης του μερίσματος μετοχών ή επί των κερδών των επιχειρήσεων.

Και αυτά όλα τη στιγμή που πληθαίνουν οι επιτροπές αλληλεγγύης, τα κοινωνικά παντοπωλεία και ιατρεία κλπ. Και παρατηρείται ολοένα και μεγαλύτερη προσέλευση πολιτών σε αυτές, ανίκανων να αντεπεξέλθουν στα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα και φόρους.

Και ας σημειώσουμε ότι οι φόροι αν τυχόν επιστρέφονταν στους πολίτες (κράτος πρόνοιας, άτοκες ή χαμηλότοκες δανειοδοτήσεις κλπ) τότε δε θα υπήρχε πρόβλημα. Αντίθετα, παρατηρούμε ότι η τραπεζικοί κίνδυνοι και οι ζημιές μεταφέρονται στις πλάτες των πολιτών (χωρίς αντίκρυσμα) που καλούνται να πληρώσουν (δεύτερη φορά ορισμένοι) τις δικές τους τακτικές μπροστά στον τρόμο της χρεοκοπίας και με την ελπίδα της κάποτε ανάπτυξης.

Μία ανάπτυξη που αντί να έρχεται μεταφράζεται σε έωλα δώρα προς τον μεγάλο κατασκευαστικό κλάδο για οδοποία που απέχει τόσο από τις ανάγκες του λαού. Αντί δηλαδή να επενδυθεί στην κοινωνική ή την πράσινη ανάπτυξη (βλ. παλαιότερο άρθρο μας) η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, γίνεται βορά εκείνων που δε νιώθουν την κρίση. Έτσι, όμως ανάπτυξη δεν έρχεται. Γίνεται ένα ακόμα εύκολο όπλο προπαγάνδας κι επικοινωνίας στα χέρια της κυβέρνησης και των κυρίαρχων μίντια που δεν τολμούν να αρθρώσουν κριτική στις κυβερνητικές επιλογές.

Και όλα αυτά επιβεβιώνονται από τα στοιχεία που προκύπτουν από την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, εξόχως αποκαλυπτικά της καταστροφικής λογικής με την οποία αντιμετωπίζεται η υποτιθέμενη διάσωση της Ελλάδας. Άλλωστε, οι αποκλίσεις των εκτιμήσεων της Επιτροπής για το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, τη μεταβολή του ΑΕΠ, τον πληθωρισμό, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και την ανεργία από τα πραγματικά μεγέθη είναι χαρακτηριστικές του σαθρού εδάφους πάνω στο οποίο βασίζεται η πολιτική των μνημονίων.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι απολύτως λογικό να μιλάμε για πολιτισμικό τραύμα και μία τραυματισμένη κοινωνία. Βιώνουμε την πλήρη ανατροπή του φιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου (μία ανθρωπολογική πτώση, θα θέλαμε), κατά το οποίο τα 2/3 βρίσκονται εντός των τειχών διασφαλίζοντας την αναγκαία συναίνεση στις κυρίαρχες πολιτικές και το σύστημα διακυβέρνησης. Τώρα πια όμως αυτά τα 2/3 προσπαθούν να επιβιώσουν θύραθεν ενώ τότε οι ανατροπές πολλαπλασιάζονται και βαθαίνουν τα κοινωνικά ρήγματα.

Το κράτος δεν μπορεί να πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους του, καθώς η δηλούμενη φοροδοτική αδυναμία των πολιτών μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Οι τράπεζες δεν μπορούν να βγουν από το "κόκκινο", καθώς τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια τις απειλούν και τις αναγκάζουν να αναζητούν δανεισμό και ρευστότητα από το κράτος ή τις αγορές. Η χώρα βουλιάζει στη διάλυση των δημόσιων αγαθών και στον τοκογλυφικό υπερδανεισμό.

Για την εξουσία ο παθητικός πολίτης είναι ο ιδανικός πολίτης.

Η δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση.

Ο τομαρισμός και ο ωχαδελφισμός είναι η ιδεολογία του ανταγωνισμού.

_________________________________________________

1Το δήθεν όμως οικονομικό πρόβλημα της ΔΕΗ θα επιλύονταν αν οι διάφοροι μεγαλοφειλέτες πλήρωναν τα χρέη τους προς την επιχείρηση (χρέη που ξεπερνούν το ένα δισ. Ευρώ), αν η Επιχέιρηση δεν έχανε 300 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο (!!!) εξ αιτίας της απίστευτης ελληνικής πατέντας του Μηχανισμού Ανάκτησης Μεταβλητού Κόστους (συν 10%), που εξασφαλίζει ότι οι ιδιωτικές μονάδες (π.χ. Μυτιληναίος) πωλούν με προτεραιότητα, παρ’ ότι ακριβότερες από τη ΔΕΗ. Παράλληλα, η ΔΕΗ σημειώνουμε ότι χάνει/πληρώνει περίπου 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο για Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης Diesel που χρησιμοποιείται στις αυτόνομες μονάδες παραγωγής στα νησιά για να έχουν ρεύμα οι νησιώτες ενώ δεν ήταν υποχρεωμένη να πληρώσει δικαιώματα ρύπων, υποχρέωση που οφείλεται στο γεγονός ότι για πάνω από μια δεκαετία, με συγκεκριμένους νόμους, της είχαν απαγορέψει να κάνει νέες μονάδες αντιρρυπαντικής τεχνολογίας.