χαράτσι και στην αλληλεγγύη

γράφτηκε για το tvxs.gr

Αφού η κυβέρνηση κεραυνοβολήθηκε από τις διαστάσεις σε ανθρώπινες απώλειες από την πολιτική της και ήρθε σε σύγκρουση με Δημάρχους στην προσπάθειά της να μετακυλήσει σε αυτούς το κόστος υποστήριξης για την ηλεκτροδότηση των νοικοκυριών και εφόσον έγιναν ρεζίλι δείχνοντας μοναδική προχειρότητα και αδυναμία χειρισμού της κοινωνικής κρίσης, τώρα πλέον θεσμοθετεί την αλληλεγγύη στις πλάτες των άλλων.

Η χρόνια υποβάθμιση των ΟΤΑ, η γραφειοκρατία και η διοικητική χειραγώγηση των δήμων σε επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας σε συνδυασμό με τον οικονομικό τους εξανδραποδισμό και τη συνεχή περικοπή πόρων, κατέστησαν σαφές ότι οι Υπουργοί δεν γνωρίζουν καν πώς λειτουργεί μία διοίκηση σε καθεστώς ελέγχου. Και αντί να επιλέξουν να αλλάξουν το νομικό πλαίσιο και να απελευθερώσουν τους δήμους αυξάνοντας τους πόρους για υποστηρικτικές κοινωνικές δράσεις, θεσμοθετούν νέο έμμεσο φόρο στο όνομα της αλληλεγγύης.

Η κοινωνία μας -και δη η αριστερά και οι προοδευτικοί πολίτες- γνωρίζουν πολύ καλά την αλληλεγγύη. Δεν είναι λίγα τα κοινωνικά ιατρεία, τα κοινωνικά φροντιστήρια, τα ανταλλακτικά και αλληλέγγυα δίκτυα. Την έχουν εφαρμόσει με διάφορες μορφές ως ένα μέσο ανακούφισης των θυμάτων της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Άλλωστε, η φορολογίσ ως βασική αρχή έχει τη μερική αναδιανομή του πλούτου προς ανακούφιση των μη προνομιούχων και τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων.

Είναι όμως η πρώτη φορά που αναγγέλλεται επισήμως από κυβερνητικά χείλη η φιλανθρωπία με την επιβολή του μηδαμινού κόστους του μισού με ένα ευρώ. Στην ουσία δεν είναι το ποσό εκείνο που μετράει, αλλά η λογική της κυβέρνησης με την οποία προχωρά σε τέτοιο μέτρο.

Ας έχουμε υπόψη πως το νέο μέτρο θα λειτουργήσει ως προηγούμενο στο μέλλον. Κανείς δε μας εγγυάται πια ότι σε κάθε περίπτωση που θα έχουμε δυστυχήματα ή απώλειες (πχ από φυσικές καταστροφές) θα επιβαρύνεται εκ νέου ο πολιτης για την υποστήριξη των πληγέντων. Στην ουσία δηλαδή ενώ αυτές τις ανάγκες τις καλύπτει η φορολόγηση, ο πολίτης καλείται να πληρώσει ξανά.

Σημαντικό είναι να υπογραμμίσουμε πως σε ένα ήδη επιβαρυμένο οικονομικά και υπερφορολογούμενο τοπίο, με ένα λογαριασμό της ΔΕΗ να εμπεριέχει τόσους φόρους, η νέα αύξηση ουσιαστικά γεννά και κανιβαλιστικά ένστικτα με αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερη αλλοτρίωση από τους πληγέντες της κρίσης, κοινωνικοδαρβινιστικές και ελιτίστικες απόψεις.

Αξίζει όμως να εξετάσουμε και πώς βλέπει το κυβερνητικό περιβάλλον το ρόλο της ΔΕΗ ως μονοπωλιακό βραχίονα ηλεκτροδότησης. Για το σαμαρικό περιβάλλον η ΔΕΗ αποτελεί έναν ιδιώτη (εισηγμένο) που όποτε επιθυμεί επιβάλλει αυξήσεις επειδή δεν έχει τα επιθυμνητά έσοδα (λόγω μείωσης εσόδων από τη εξυπητέρηση των λογαριασμών ανήμπορων νοικοκυριών κι επιχειρήσεων και κομμάτων). Για το Μέγαρο Μαξίμου είναι αδιανόητο να προτείνει να μειωθούν τα υπερκέρδη της ΔΕΗ ώστε να ανακουφιστούν οι αδύναμοι οικονομικά πολίτες. Αντίθετα, ζητά από τους πολίτες να καλύψουν -μετά τις τιτάνιες αυξήσεις που υπέστησαν μέσα στο 2013- ακόμα μία φορά τη χασούρα και τα ελλείμματα από τα προϋπολογισμένα κέρδη της μονοπωλιακής επιχείρησης. Για την κυβέρνηση η ΔΕΗ δεν είναι Επιχείρηση Κοινής Ωφέλειας, αλλά Κερδοσκοπική Επιχείρηση.

Πέρα όμως από τούτα αποκαλύπτεται και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση βλέπει τη φορολόγηση. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της η φορολογία σκοπεύει μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση των δανειακών συμβάσεων. Η περιστολή δαπανών και οι απορροφόμενοι πόροι από την πρόνοια και τις κοινωνικές επενδύσεις (παιδεία, υγεία, ασφαλιστικό κλπ) δε στρέφονται στους νεόπτωχους και τους αδύναμους που γέννησε η ύφεση και η δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά σε δανειστές και σε πανάκριβα έργα-παραχωρήσεις προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. 

Ουσιαστικά δηλαδή, η κυβέρνηση νομιμοποιεί την απαλλαγή της φορολόγησης και της υποχρέωσης του κράτους από τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων. Πρακτικά απομακρύνει το κράτος από κάθε λογική υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων και ορίζει η βασική αρχή την φιλανθρωπία τύπου ΜΚΟ.  

Την ώρα που τα δύο κυβερνώντα κόμματα οφείλουν εκατομμύρια σε δημόσιους φορείς, τη στιγμή που η μεγάλη φοροδιαφυγή μένει ατιμώρητη (ή νομιμοποιείται), όταν χαρίζεται ουσιαστικά ηλεκτρονικό ρεύμα σε μεγάλες βιομηχανίες, ο πολίτης με περικοπές σε μισθό (αν είναι τυχερός κι εργάζεται) και με τόσο μειωμένη αγοραστική δύναμη, θεσμοθετείται να υποστηρίξει πάλι αυτός τους μη προνομιούχους.