Σαμαράς: "Μη μου τους κύκλους ταράττετε"

γράφτηκε για το tvxs.gr

Η αναβολή της επίσκεψης της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου που ερευνά τη δράση της Τρόικας στη χώρα μας αποκαλύπτει όχι μόνο το κυβερνητικό άγχος για τη επικοινωνιακή φιέστα που ετοιμάζει γύρω από την ανάληψη της Προεδρίας, αλλά και το ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών σε αυτό το παιχνίδι. Και τούτο διότι η επίσκεψη αναβλήθηκε μεν από τον Σουλτς, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη Σαμαρά.

Ακόμα κι αν την πρωτοβουλία δεν την είχε η ελληνική κυβέρνηση, η Ελληνική Προεδρία ξεκινά την εξάμηνη θητεία της με τους χειρότερους οιωνούς για τη διαφάνεια και το θεσμικό έλεγχο ευρωπαϊκών οργάνων. Η αιτιολογία του Σουλτς ότι η Επιτροπή λόγω των εκδηλώσεων για την ανάληψη της Προεδρίας δε θα τύγχανε επικοινωνιακής προσοχής, δείχνει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ βλέπει τη διαφάνεια ως ένα επικοινωνιακό παιχνίδι ενόψει των εκλογών. Αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται την ευρωπαϊκή διαφάνεια, όπως την ελληνική πολιτική ζωή, ως μία στρατηγική αποπροσανατολισμού και φιέστας.

Στην ουσία η αναβολή βολεύει το Σαμαρά που ουδέποτε διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα και δεν είχε ποτέ του σκοπό να αλλάξει κάτι από τα μέτρα των μνημονίων. Η αναβολή της επίσκεψης το κάνει πια σαφές. Και η αντίληψη του Κεδίκογλου ότι η αναβολή είναι μη ουσιαστικό ζήτημα, το καθιστά ακόμα πιο εύληπτη την κυβερνητική άποψη για το θέμα. Γιατί ποιος διαφωνών με το μνημόνιο δε θα ήθελε στη χώρα του μία ανεξάρτητη θεσμική επιτροπή (ειδικά την ώρα που η τρόικα αποτελεί εξωθεσμικό παράγοντα); Και γιατί να συμφωνούσε με την αναβολή μιας τέτοιες επίσκεψης με την έναρξη της Προεδρίας του δίνοντας έμφαση στη διαφάνεια και τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών;

Η Κυβέρνηση, άλλωστε, προσπαθεί με κάθε τρόπο να υποβιβάσει την είδηση για την επιτροπή ελέγχου της τρόικας. Από πλευράς κυβέρνησης επικρατεί σιωπή ιχθύος για την επίσκεψη και μόνο η Αξιωματική Αντιπολίτευση επενδύει στον έλεγχο αυτό (σύμφυτος βέβαια με τις αρχές

 της). Από την άλλη, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία επιθυμία να εκμεταλλευτεί τα πορίσματα της επιτροπής, γιατί απλά τα μέτρα που καταγράφονται στο μνημόνιο εντάσσονται στον ιδεολογικό της ορίζοντα.

Αλλά και η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου δε θα ήθελε να αποδειχθεί ότι τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα και το πρόγραμμα που επιβλήθηκε ερήμην του ελληνικού λαού ήταν αντιδημοκρατικό κι ανθρωποκτόνο. Ενόψει ευρωεκλογών, και μάλιστα υπό την Προεδρία της χώρας που γνώρισε τη χειρότερη κοινωνική κι οικονομική κρίση εξαιτίας της εξωθεσμικής τρόικας, ο συντηρητικός πολιτικός χώρος θα μετρήσει αδυναμίες, αδιαφορία για την κοινωνία και τις συνέπειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Και τούτο ακριβώς υπό προϋποθέσεις ενδέχεται να έχει κι εκλογικό αντίχτυπο.

Ενώ όμως η Ελληνική Προεδρία θα μπορούσε να “πατήσει” πάνω στην επιτροπή και να κερδίσει συμμαχίες στον ευρωνότο (όπου με τον ένα ή άλλο τρόπο επιβλήθηκαν ανάλογα προγράμματα) επιλέγει το δρόμο της πολιτικής επιβίωσης και της σιωπής/υποταγής στο Σουλτς. Αν το πολιτικό συμφέρον της κυβέρνησης δεν ήταν αντίθετο, θα μπορούσε να επενδύσει στην επιτροπή ως μοχλό εκδημοκρατισμού στην ΕΕ και τις χώρες που ελέγχει η τρόικα, να αποδείξει την ανάγκη για διαφάνεια και συμμετοχή του ευρωκοινοβουλίου στον έλεγχο της τρόικας και του επιβεβλημένου προγράμματος.

Η κυβέρνηση χαμένη σε μία πρωτοφανή κρίση απαξίωσης από τους βουλευτές της, τα ευρωπαϊκά μέσα επικοινωνίας και το διεθνή παράγοντα, εγκαταλελειμμένη από πολίτες και υπό το μόνιμο άγχος να ελέγξει τις απρόβλεπτες συνέπειες της πολιτικής, αποφεύγει να αξιοποιήσει διαπραγματευτικά μέσα και θεσμικά όργανα υπέρ του κοινωνικού συμφέροντος. Μόνο της μέλημα παραμένει η “διαπραγμάτευση” με την τρόικα, που βρίσκεται υπό έλεγχο και αμφισβητείται από το ανώτερο ευρωπαϊκό όργανο.

Στόχος της πάντα ήταν η ελαχιστοποίηση του κράτους, η μείωση των “δαπανών”, δηλαδή όλων των κοινωνικών παροχών, υπό το πρόσχημα της σπατάλης και της διαφθοράς, στην οποία είναι η ίδια -δικομματικά- συμμέτοχη. Βασικός της μέλημα ήταν η διάλυση του κράτους πρόνοιας και η ιδιωτικοποίηση όλων των θεσμών προστασίας του πολίτη (υγεία και ασφαλιστικά ταμεία, παιδεία). Και σε τούτα το μνημόνιο ήταν το καλύτερο όπλο που της δόθηκε ποτέ, αν δε το επιδίωξε κιόλας.