αστικοεθνικιστική πλειοδοσία

γράφτηκε για το tvxs.gr

Και φυσικά μέσα σε όλα η αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πασχαλινό δώρο στους απανταχού αστικοεθνικιστές προκειμένου να πλειοδοτήσουν για τον πατριωτισμό τους… Ήδη μιλούσαμε προ ημερών για το βαθύτατο κοινωνικό συντηρητισμό των μίντια κατά την τελευταία τριετία. Τώρα βάλθηκαν να αποδείξουν ότι δεν έχουν σε τίποτα να αμυνθούν απέναντι στους πάσης φύσης εθνικιστές πλειοδοτώντας στο θρακικό ζήτημα εκείνοι που ανέθρεψαν με τη χρόνια υποταγή τους στην πολιτική του δικομματισμού.

Θυμήθηκαν όπως εύστοχα ειπώθηκε τη Θράκη και τους Ρομά (ναι εκείνους που απαγάγουν παιδάκια και τα πουλάνε, εκείνους τους Ρομά που διακινούν ναρκωτικά και δολοφονούν, που έχουν άβατο… και τόσες άλλες συκοφαντίες με διάφορες αφορμές που ενέτειναν τα κοινωνικά στερεότυπα και την περιθωριοποίησή τους, τώρα τους έπιασε η ευαισθησία, όπως εύστοχα ειπώθηκε αυτές τις μέρες).

Για ένα αριστερό ψηφοδέλτιο δε θα υπολογίσουμε απλά την ακτιβιστική δράση, αλλά την κινηματική λογική και την πηγή αυτής. Θα συνυπολογίσουμε την αφετηρία. Μία υποψηφιότητα σε αριστερό ψηφοδέλτιο δεν μπορεί να συντάσσεται ούτε προς τον έναν ούτε προς τον άλλο εθνικισμό. Γιατί απλά μιλάμε για εθνικισμούς. Ο ελληνικός εθνικισμός δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση στον τουρκικό. Γιατί απλά ο εθνικισμός συνάδει/ταυτίζεται με το μίσος, με το αίσθημα ανωτερότητας, με τη βία και την περιθωριοποίηση (και αυτό στη Θράκη το γνωρίζουν καλά). Η απάντηση στον εθνικισμό μπορεί να είναι μόνο ο αμοιβαίος σεβασμός. Διότι τελικά άλλο εθνικιστικής κι άλλο εθνιστής (πατριώτης).

Από την άλλη με όρους κινηματικούς, η χρόνια αδιαφορία της Ελληνικής Πολιτείας κατόρθωσε να δημιουργήσει μία ισχυρή (και συμπαγή κατά βάση) μειονοτική ομάδα με τις δικές της διεκδικήσεις για ισονομία, προστασία από το κράτος απέναντι στην εγκατάλειψη και την υποβάθμιση.

Κάθε δράση που έρχεται απέναντι από τις μειονοτικές -κοινωνικές και πολιτικές- διεκδικήσεις στην ουσία λειτουργεί διασπαστικά προς αυτές. Και θεωρώ λάθος τη συμπόρευση με όποιον συμμετέχει ή επιδιώκει τη διάσπαση του μειονοτικού κινήματος και τις διεκδικήσεις του για ίσες ευκαιρίες, ειδικά όταν μιλάμε για την πλέον υποβαθμισμένη περιοχή της χώρας.

Και η κα Σαμπιχά λειτουργούσε υπό τη συνάφεια του ελληνικού εθνικισμού. Οι θέσεις της, που είδαν τη δημοσιότητα, τούτον εκφράζουν και μάλιστα στο πλαίσιο που όρισαν εκείνοι που θέλουν να αποδυναμώσουν τους μειονοτικούς και αποδυναμώσουν τις διεκδικήσεις τους...

Θα μπορούσαμε να δούμε το ζήτημα από μία άλλη οπτική… Όλοι -εσχάτως και ο αστικός κόσμος και τα φερέφωνα μέσα χειραγώγησης- ότι οι Ρομά αποτελούν μία ιδιαίτερη μειονότητα στην Ελλάδα. Μήπως πρέπει να τους διαχωρίσουμε σε μουσουλμάνους, σε χριστιανούς, σε ελληνόφωνους και σε ρομά-φωνους; Δε θα ήταν διασπαστικό; Θέλουμε διασπασμένα ή ισχυρά ενωτικά κινήματα;

Επειδή τελικά είναι άλλο πράγμα να λέει ένας αριστερός -ή συμμετέχων σε αριστερό ψηφοδέλτιο- ότι είναι Έλληνας ή μέλος της τουρκικής μειονότητας, κι άλλο να το λέει εξ εθνικιστικής θέσης κάποιος άλλος. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής άλλη αντίληψη έχει ένας αριστερός για το Έθνος (ως οικονομο-κοινωνικο-πολιτική οντότητα με συγκεκριμένη ιστορική αφετηρία και εξέλιξη) κι άλλη η θέση ενός εθνικιστή. Διότι ας μην παραβλέπουμε πως άλλο η εθνική ταυτότητα κι άλλος πράγμα ο εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός.

Και σε τούτη την εθνικιστική στάση δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από τη διάκριση που έλαβε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκτός αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργεί ενάντια στο σύστημα (sic).

Και χρήζει πιστεύουμε να κάνουμε μνεία στο γεγονός ότι ένα κόμμα υπάκουσε στην άποψη νομαρχιακών οργανώσεων και άλλων κοινωνικών φορέων που γνωρίζουν την περιοχή. Γιατί η δημοκρατία δεν έγκειται στην επιβολή μιας απόφασης ή ενός νόμου, αλλά στην υιοθέτηση των θέσεων των από κάτω μέσα από διαδικασίες διαλόγου και κοινών αποφάσεων… Προτιμώ όμως το διασυρμό από τη διόρθωση ενός λάθους, παρά την εμμονή των από πάνω στα λάθη. Άλλωστε, αυτή η αντίληψη -της μη αναγνώρισης λαθών και την υποταγής των κάτω στις αποφάσεις των πάνω- μας έφερε εδώ. Και τούτη η αντίληψη δεν μπορεί να είναι αριστερή ούτε εσωκομματικά ούτε κοινωνικά. Ας παλέψουμε να ακούγεται ο λαός, ο πολίτης, η μειονότητα ως κίνημα (και κάθε κίνημα).