Όλα των εκλογών δύσκολα για την κυβέρνηση

γράφτηκε για το tvxs.gr

Δύσκολα τα πράγματα για την κυβέρνηση. Με τον πανικό για τα επερχόμενα αποτελέσματα να γίνεται μόνιμος οδηγός, η κυβέρνηση επέλεξε ακόμα μια φορά την κινδυνολογία και την τρομοκράτηση των ψηφοφόρων, των νοικοκυραίων.

Από τη μια ο Τσίπρας "υπονομεύει την εθνική προσπάθεια", από την άλλη ο Βενιζέλος απειλεί το λαό με έξοδο από την κυβέρνηση αντιλαμβανόμενος την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης (βλ. τρομοκρατία vs απώλεια λαϊκής δεδηλωμένης, του Δήμου Χλωπτσιούδη) και ταυτόχρονα η πολύ καλή εμφάνιση του Τσίπρα στο debate, πιέζουν υπερβολικά την κυβέρνηση. Πιστή όμως στη λογική του τρόμου προσπαθεί να αντισταθεί.

Ωστόσο, τώρα φαίνεται ότι εχθρός δεν είναι μόνο η αριστερά. Φιλελεύθερα στοιχεία της ΝΔ επιτίθενται εμμέσως στην ακροδεξιά κυβέρνηση (Αντώναρος)  και άλλα στελέχη σιωπούν χαρακτηριστικά (Παυλόπουλος, ειδικά μετά την αποχώρηση της Γιαννάκου). Οι φιλελεύθεροι της ΝΔ δε βλέπουν με καλό μάτι την ακροδεξιά στροφή του κόμματος ούτε την τυχοδιωκτική τακτική που ακολουθεί σε βάρος των πολιτών. Και φυσικά τούτη η νεοδεξιά στροφή (αυταρχισμός, βία και καταστολή, διάλυση του διοικητικού μηχανισμού) που στελεχώθηκε με στελέχη επιφανή δεξιότερα της φιλελεύθερης κομματικής πτέρυγας, δε γίνεται εύκολα αποδεκτή. Στην ουσία είναι τα ίδια στελέχη που το 2008 αντιστάθηκαν στις φωνές που ήθελαν επέμβαση του στρατού. Και όσο δυναμώνει η αγανάκτηση του κόσμου (κι όσο αποκρυσταλλώνεται έστω δημοσκοπικά) τόσο οι φιλελεύθεροι θα πιέζουν και δε θα διστάσουν να θυσιάσουν εκείνον που υποστήριζαν προ λίγων ετών.

Και τούτη η πίεση έρχεται να προστεθεί στην αλγεινή εικόνα που δημιουργήθηκε για το ρόλο των Ευρωπαίων πολιτικών που χειραγώγησαν όχι μόνο την οικονομία, αλλά και την πολιτική απόφαση των πολιτών (χωρίς να θεωρούμε την οικονομία δεν είναι πολιτική, κάθε άλλο). Η ίδια η σιωπή των υποψηφίων Προέδρων για το ρόλο των Μερκοζύ και Μπαρόζο απέναντι στους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Ιταλίας κατέδειξε με τα μελανότερα χρώματα τις αντιδημοκρατικές πρακτικές που επιλέγουν οι ηγέτες προκειμένου να ξεπεράσουν προβλήματα που απειλούν τις δικές τους χώρες.

Είναι βέβαια οι ίδιοι που το 2012 παρενέβησαν στο εσωτερικό της χώρας απειλώντας τους πολίτες για να μην υπερισχύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζοντας από θεσμικές θέσεις το δικομματισμό που κατήγγειλε στο debate ο Φερχόφστατ ότι ευθύνονται για την ελληνική δημοσιονομική κρίση.

Σαμαράς και Βενιζέλος βρέθηκαν έκθετοι στα μάτια των Ευρωπαίων (και των Ελλήνων) για το ρόλο τους σε κλειστά γραφεία για το ξεπούλημα των δεσμεύσεων περί διαπραγμάτευσης με τον πλέον επίσημο τρόπο. Και κανείς δε βρέθηκε να τους υπερασπιστεί. Οι δύο κυβερνητικοί συνέταιροι (λάφυρα μοίρασαν και θέσεις ωσάν μετοχές) συνέβαλαν για τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και την εξυπηρέτηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού κατεστημένου και των ελίτ στα αντιδημοκρατικά σχέδια των κυρίαρχων προέδρων. Υπάκουοι στο Σουλτς και το Γιούνγκερ συμμετείχαν ενεργά όχι στο έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά στην καταπάτησή της.

Έβαλαν στην άκρη τις ανάγκες των πολιτών, απέκρυψαν και χειραγώγησαν την κοινή γνώμη με ψευδή στοιχεία, με απόκρυψη πληροφοριών από τα διαπλεκόμενα μίντια, εγκατέλειψαν τη νομιμότητα μπροστά στην ανάγκη εξυπηρέτησης των τραπεζικών και πολιτικών ευρωπαϊκών συμφερόντων. Στα μάτια των πολιτών είναι έκθετοι και το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι και οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι, που αδράττουν όλο και συχνότερα την ευκαιρία να τους επιτεθούν.

Και η εξαιρετική εμφάνιση του Τσίπρα στην τηλεοπτική μάχη, η σαφήνεια θέσεων και αρχών απέναντι στις γενικόλογες ρητορείες των Σουλτς και Γιούγκερ (όσο κι αν ο πρώτος πάλεψε να διαφοροποιηθεί από το δεύτερο), δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να αναθαρρήσει.

Αποδείχτηκε πασιφανώς ότι ο Τσίπρας τα ίδια λέει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Φάνηκε ως μόνος Έλληνας πολιτικός που έθεσε τα προβλήματα των "από κάτω" και της ελληνικής τραγωδίας, τη στιγμή που ο έμπειρος Σουλτς μιλούσε για τους φτωχούς Ευρωπαίους που ζουν μόνο 1000 και 2000 ευρώ και αποκαλύπτοντας πόσο μακριά ζουν οι κυρίαρχοι ηγέτες από τους λαούς και πόσο απέχουν από τα προβλήματα που ταλανίζουν τις κοινωνίες.

Για πρώτη φορά η ευρωπαϊκή (κι ελληνική) αριστερά εξέπεμψε μηνύματα σε διηπειρωτική εμβέλεια, αναδεικνύοντας τα προβλήματα των "από κάτω" που δεν έχουν πρόσβαση στα λόμπι των Βρυξελλών και στα κλειστά πολιτικά γραφεία της πολιτικής πρωτεύουσας της Ενωμένης Ευρώπης.

Όσο κι αν προσπαθούσαν να υποβιβάσουν την ύπαρξη ενός Έλληνα απέναντι στους Σουλτς και Γιούνγκερ για την Προεδρία της Κομισιόν, όσο κι αν τον απαξίωναν, φάνηκε ότι όχι μόνο είναι ισότιμος, αλλά μπορεί να ορίσει και μέρος της ατζέντας απέναντι στο συντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία στο όνομα της δημοκρατίας, της χειραφέτησης των λαών και του σεβασμού. Γιατί τελικά αυτό είναι η αριστερά.