Στο Μίλτο Σαχτούρη

Όχι Μίλτο, τελικά σε γέλασαν. Δεν ήθελαν το κορίτσι· δεν ήθελαν καν κομμάτια ουρανού. Να κλέψουν ήθελαν μόνο. Ποτέ δε πήραν τον ουρανό του κοριτσιού για να χορτάσουν. Ήθελαν μόνο να τελειώσει, να ξεπουλήσει· να μην υπάρχει στο μέλλον άλλος ουρανός. Σήμερα πια ανενόχλητοι πουλάνε τον δικό τους: πίστες και αηδόνια ημίγυμνα να στολίζουν τις νύχτες μας μάς χαρίζουν.
Και η πλάκα είναι, ρε Μίλτο, ότι το αγόρι με το κοντό παντελονάκι δε ξαναφάνηκε. Και τώρα πια έχουμε ανάγκη το ψωμί του. Τώρα πεινάμε. Τότε… δεν ξέρω… ίσως όχι, αλλά σήμερα...
Το κορίτσι το εγκατέλειψαν οι γνωρίζοντες, που ξεπουλήθηκαν για μια καρέκλα· το κορόιδεψαν οι έχοντες τη δύναμη που κουδουνίζει, διότι τα δικά της κομμάτια ήταν πιο μεγάλα και ο ουρανός της πιο πλούσιος από τη μηδαμινότητα της δημιουργίας τους.
Και το αγόρι ενοχλήθηκε τότε που όλοι έτρεξαν στο κορίτσι και όχι σ’ εκείνο. Και τώρα με τα αίματα το ξανακαλώ, αλλά ούτε τώρα πιάνουν οι κατάρες. Το χρέος ξεχρεώθηκε και μένω με την πείνα.
Θέλω κι εγώ να μοιράσω ουρανό, μπροστά στην ορφάνια. Θα μοιράσω και ψωμί, Μίλτο, μη θυμώσεις. Και σήμερα χρειαζόμαστε τον ουρανό της και το ψωμί του. Θα μοιράσω κι εγώ, Μϊλτο. Μη θυμώσεις.
Δε θέλω να καπηλευτώ το δικό σου ουρανό· αυτός με έφερε εδώ. Δεν είμαι ισάξιος να μοιράσω ουρανό· ανίκανος γραφιάς είμαι, αλλά χρειαζόμαστε και πάλι ουρανό. Όχι άλλα νυχτερινά αηδόνια. Θα προσπαθήσω, Μίλτο να μοιράσω ουρανό, μη θυμώσεις.

σ.σ. ουρανός= πνευματικά αγαθά, γη = υλικά αγαθά, αγόρι-κορίτσι= αντιθέσεις.