H Ιστορία γράφεται από το νικητή. Ο θάνατος όμως;

Οι λέξεις τελικά που επικράτησαν να ακούγονται την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και βέβαια η τρομοκρατία. Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας λοιπόν έπραξε και ο Σαντάμ Χουσεϊν, υπήρξε τρομοκράτης και η ποινή του μόνο μία μπορεί να είναι: θάνατος διά απαγχονισμού -κρεμάλα.

Το ζήτημα δεν τίθεται στη βάση της αξίας της ποινής. Δεν ήταν και κανένα προσκοπάκι στο κάτω-κάτω. Το ότι η δημοκρατία βελτιώθηκε στο Ιράκ επί Σαντάμ είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια όμως και ότι το εκεί πολίτευμα και ο τρόπος άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων απείχε παρασάγγας από την πραγματική δημοκρατία. Το ζήτημα της ποινής όμως τίθεται στη λογική βάση του ποιος είναι ο δικαστής.

Γιατί κριτές είμαστε όλοι μας. Δικαστές όμως; Και καλά να καταδικαστεί. Μόνο αυτός έπραξε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας; Δεν είναι ομοίως ένοχοι οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί με το απεμπλουτισμένο ουράνιο που φύτεψαν στο Λίβανο και το Ιράκ αντίστοιχα; Δεν έπρεπε να καταδικαστεί ομοίως και ο Μπιλ Κλίντον για το Κόσοβο;

Και ποιες θα είναι τελικά οι πολιτικές συνέπειες στη χώρα τούτη; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει. Μόνο λόγος γίνεται για την τρομοκρατία. Ε, λοιπόν γαμώ το μου, όσο τρομοκράτες είναι οι Ιρακινοί τόσο τρομοκράτες ήταν οι ΕΛΑΣίτες και ΕΑΜίτες όταν ανατίναζαν και εκτελούσαν αποθήκες, Γερμανούς και δωσίλογους της κυβέρνησης Τσολάκογλου. Αντίσταση είναι με ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά που συσπειρώνεται γύρω από το όνομα του Σαντάμ.

Αλλά η Ιστορία γράφεται από το νικητή. Ο θάνατος, όμως;


2 έκριναν :

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Δεν καταλαβαίνω το post. Τι επιδιώκεις στην πραγματικότητα; θεωρείς ότι το πρόβλημα έχει σχέση με τις πολιτικές συνέπειες στο Ιράκ; Για να ξαναθυμίσω: Ο Σαντάμ ήταν δικτάτορας. Σκότωσε, φίμωσε, βασάνισε, εκτόπισε. Έζησε ως Καίσαρας της θρησκευτικής μειοψηφίας, καταδυναστεύωντας την πλειοψηφία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις γυναίκες. Με αυτή τη λογική είμαι αντίθετος στο ότι η αντίσταση στο Ιράκ είναι συσπειρωμένη γύρω από το όνομα του Σαντάμ. Εάν συνέβαινε αυτό τότε θα είχαμε μόνο μία μορφή οργανωμένης παλής, κάτι που δεν το βλέπουμε. Αντίθετα παρατηρούμε πολλές εξάρσεις βίας απέναντι σε θρησκευτικές μειοψηφίες και το αντίθετο, πολλές τοπικές ομάδες που "αντιστέκονται" με τη λογική του φονταμεταλισμού και τα στενά προσωπικά ενδιαφέροντα του κάθε ηγετίσκου.

Για αυτό το λόγο με στεναχωρεί η σύγκριση ΕΑΜ, ΕΛΑΣ με τους Ιρακινούς. Στον ΕΛΑΣ δεν υπήρξε ποτέ προσωποποίηση του αγώνα.

Τους Αμερικάνους τώρα. Θες να τους δικάσουμε; Μαζί σου. Βρες μου τον τρόπο κι εγώ μάρτυρας κατηγορίας.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Οι αναλογίες είναι κοινές με την Εθνική Αντίσταση, εφόσον θεωρούμε ότι οι Ιρακινοί αντιστέκονται στον ξένο κατακτητή. Η Ιστορία επιτρέπει αναλογίες και αναλογικές συγκρίσεις, αρκεί να δούμε τη διαφορά των συνθηκών. Βέβαια το να μιλήσω σοβαρά για θρησκευτικό ζήτημα και ότι όλα έγιναν για το καλό μιας θρησκευτικής μειοψηφίας, αυτό με χαρμολύπει. Η θρησκεία ήταν πάντοτε ένας μανδύας άσκησης εξουσίας -κοσμικής και κληρικής. Είναι ένας τρόπος επιρροής των μαζών καθώς αποτελεί τομέα του επικοδομήματος και κατεύνθυνσής του προς κάπου.
Βεβαίως δεν ήταν δημοκράτης, όπως εγώ θέλω ο Σαντάμ. Αλλά ο αναμάρτητος πρώτος... και οι εγκληματίες πολέμου που δίοικούν από άσπρα σπίτια δεν είναι αναμάρτητοι. Νομικά είχαν δίκιο που τον καταδίκασαν (αν και δεν αποδέχομαι τη θανατική ποινή ούτε σαν αστείο ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα), πολιτικά όμως; Τώρα δεν θα είναι μάρτυρας ή μια ηρωική μορφή που θα προσωποποιεί την Αντίσταση; Εστίες βίας βέβαια είναι αρκετές και δε συνδέονται όλες με το δικτάτορα. Άλλες είναι αμερικανοκινούμενες και αμερικανικών αιτίων (βλέπε εκδίκηση για σφαγές αμάχων από "λάθη"), άλλες είναι συκοφαντικές (απαγωγές) των δοσίλογων οργανώσεων της κυβέρνησης και όλες οι άλλες είναι αντιστασιακές με διαφορετικές μορφές και εμψυχωτές. Οι τελευταίες όμως είναι Αντιστασιακές.
Σκέψου, ακόμα και η αντίδραση των Ιρανών ήταν μετριασμένη, επειδή τα τελευταία χρόνια ο Σαντάμ εκπροσωπούσε τον αντιαμερικανικό αγώνα στη Μ. Ανατολή. Και ως γνωστόν, ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου (αν και δεν προχώρησαν τόσο πολύ λόγω του 18ετή πολέμου και των άγριων δολοφονιών Ιρανών από Ιρακινούς).

ShareThis