Και η Νύχτα ερωτεύεται

Λογοτέχνης δεν υπήρξα ποτέ και ούτε σαν τέτοιος θέλω να φανώ. Με την τέχνη η σχέση μου ήταν πάντα κριτική και φιλοσοφική. Είναι όμως μερικές φορές που νιώθω μια έντονη ανάγκη να εκφραστώ διαφορετικά. Μακριά, λοιπόν, από τη στεροτυπία και την ψυχρότητα της έφρασής μου, πλάθω μυθοπλαστικές ιδέες διατυπωμένες λίγο διαφορετικά από τον οικείο λόγο. Πότε με ψευτο-λογοτεχνική χρειά, πότε με φιλολογικό στόμφο ή επίτηδες ασύνταχτα. Άλλοτε με λέξεις οικείες και οικεία εμπλουτισμένες με τη χρήση ενίοτε της εκκλησιαστικής γλώσσας (που πρώτος ανακάλυψε ο εκπληκτικός Οδύσσεας Ελύτης -το αξιότερο ελληνικό Νόμπελ). Με ιστορικές και δηκτικές αναφορές προσπαθώ να εντοπίσω όλα εκείνα που με ενοχλούν στην ελληνική (και χριστιανική) σεξουαλικότητα.

Το ακόλουθο κείμενο υπήρξε μια ιδέα του 1995 και έκτοτε άλλαξε πολλές φορές στυλ και γλώσσα πριν την τελική σημερινή μορφή του. Αν και ήταν το πρώτο, ωστόσο, κατάντησε να αποτελεί τη θεματική (όχι πλοκής) συνέχεια του αρώματος της ιέρειας. Και τούτο είναι ένας ύμνος στον έρωτα, ύμνος στη γυναίκα, ένας ύμνος στα δύο κορμία (ή και τρία ή και τέσσερα -αδιαφορώ, έρωτας να είναι μόνο) που ενώνονται για να τιμήσουν τη Νύχτα. Το υποσχέθηκα και το παρουσιάζω τις "άγιες"τούτες μέρες, γιατί τώρα στην ανάπαυλα μας δίνεται η ευκαρία να ερωτευόμαστε. Γιατί αυτές τις μέρες και η Νύχτα ερωτεύεται.

Υ.Γ. Είναι πιο απότομο, πιο σκληρό, πιο άγριο.

_____________________________________________________________

Όταν κρυφτεί ο Ήλιος, τότε αρχίζει το βασίλειο της Νύχτας. Είναι η στιγμή που η λάγνα γυναίκα συναντά τον εραστή της ή τους εραστές της για να ερωτευτούν κάτω από την προστασία του σκοταδιού. Μόνο η Νύχτα και οι δικοί της εραστές, τα Άστρα, μπορούν να τρυπώσουν μέσα στα ημισκότεινα δωμάτια των ξενοδοχείων ή τις κρεβατοκάμαρες των σπιτιών και να χαρούν τη θέα των γυμνών κορμιών που ακολουθούν το παράδειγμα του Αδάμ και της Εύας, της Σαπφώς και της παρέας της, του Αχιλλέα και του Πατρόκλου, του Καλιγούλα και των φίλων του.

Μετά τη δύση του, έρχεται η χαρά της Νύχτας× η μόνη που μπορεί και βλέπει και αποκαλύπτει όλα τα ένοχα μυστικά που διαδραματίζονται στο δικό της βασίλειο. Βλέπει τις απογόνους της Σαλώμης, όσους γλίτωσαν από την κατάρα του Θεού στα Σόδομα και τα Γόμορρα και τους μιμητές του τρισκατάρατου Αυνάν να ηδονίζονται με τη βοήθεια της Τέχνης.

Είναι η ώρα που η λαγνεία μιας γυναίκας μπορεί να οδηγήσει στη συγγραφή ενός ερωτικού διηγήματος, αφιερωμένο στη Νύχτα που προστατεύει τους εραστές από τα αδιάκριτα βλέμματα των ξένων και τους επιτρέπει κάτω από τη σιωπή της να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία και φαντασίωσή τους.

Η Νύχτα φαινόταν να προχωρά προς το τέλος της και να αλλάζει τη θέση της με την αντίζηλη της. Δεν της πολυάρεσε που έπρεπε να φύγει. Θα προτιμούσε να βασιλεύει εκείνη όλο το εικοσιτετράωρο. Τη Μέρα τη ζήλευε όπως η σύζυγος την ερωμένη. Μόνο το γεγονός ότι φεύγοντας από εκεί, θα σκορπούσε τα σκοτάδια της και θα άπλωνε τα αστεροπλεγμένα δίχτυα της σε άλλους κόσμους της απάλυνε τον πόνο. Ωστόσο, δεν θα παραχωρούσε αμαχητί τη θέση της. Ήξερε το αποτέλεσμα του άνισου αγώνα, που την οδηγούν κάθε χάραμα οι νομοτέλειες της φύσης. Αλλά, πολεμούσε. Πάσχιζε πάση θυσία να εμποδίσει τις ηλιαχτίδες να την ξεσκίσουν στη μέση, να την χαλάσουν.

Τα σύννεφα, ήταν οι βοηθοί της. Έπρεπε ακόμα να περάσει πολύ ώρα, ώστε ο Ήλιος να επιβάλλει τη βασιλεία του ως φυσικός σύμμαχος της Μέρας. Στον αντίποδα του ήταν τ’ άλλα Άστρα, ήλιοι κι εκείνοι, αλλά αδύναμοι λόγω της απόστασης να του επιβληθούν. Τ’ Άστρα είχαν κάθε λόγο να μισούν τον Ήλιο και να προτιμούν τη Νύχτα απ’ την Μέρα. Μόνο μέσα από τα νυχτερινά δίχτυα της μπορούσαν να προκαλούν το ανθρώπινο μάτι και να δημιουργούν μια αλλιώτικη εικόνα. Και η Νύχτα αγαπούσε τ’ Άστρα. Βελτίωναν τη μαυρισμένη εικόνα της. Κι έτσι κάθε βράδυ συναντούσε τους δισεκατομμύρια εραστές της.

Η μαυροντυμένη ερωμένη ήξερε ότι πολλοί άνθρωποι ήταν στο πλευρό της. Μόνο κάτω από το δικό της στέμμα μπορούσαν ν’ απολαύσουν τη ζωή τους. Μόνο στα μαύρα σκοτάδια της ζωντάνευαν τα πιο άγρια, μα και τα πιο ζωηρά της ένστικτα. Εκείνη, θα έπρεπε να θεωρείται θεά της διασκέδασης× του έρωτα× της πορνείας, της λαγνείας.

Η λύπη ήταν αφόρητη, όταν έπρεπε να αφήσει τη Μέρα να βασιλεύσει. Τι θα κέρδιζε ο κόσμος; Μόνο οξυγόνο από τη φωτοσύνθεση των φυτών, τα ζώα την τροφή τους και οι άνθρωποι θα ρίχνονταν στην αγγαρεία της δουλειάς και στη μάσα του μεσημεριού. Και πάλι, εκείνοι θα παρακαλούσαν να επιστρέψει σύντομα η ερωμένη των Άστρων, για να ξεκουραστούν και καυλωμένοι να επιδοθούν στο αγαπημένο χόμπι όλων των πλασμάτων της Γης και σ’ όλους τους πλανήτες του σύμπαντος.

Ήταν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της βασιλείας της, όταν αντάμωνε ζευγαράκια πάνω στον εφηβικό οργασμό του έρωτα να λικνίζονται και να ζευγαρώνουν× τ’ Άστρα μαζί της σιγόνταραν στην ευτυχία αυτή, αφού σε άλλα μέρη κρυφοκοιτούσαν μέσα από τις περσίδες άλλα ζευγαράκια κάθε πιθανού ερωτικού συνδυασμού να ανταλλάσσουν «επιχειρήματα» για την καλύτερη δυνατή απόλαυση του έρωτα. Ήταν η ώρα -συνήθως μετά τις έντεκα- που άφηναν τα ταμπού και τα ένοχα γελάκια της Μέρας για να διαβούν το δρόμο του έρωτα με παραστάδες πλάι τους τα βίτσια που τους καύλωναν. Βίτσια απόκρυφα και ηδονικά που τη Μέρα από ντροπή τα κοροϊδεύουν και μέσα στην ανωνυμία και τη σιωπή της Νύχτας τα δοκιμάζουν και τα εφαρμόζουν.

Πώς μπορούσε να παραχωρήσει τη θέση της μπροστά στη διασκέδαση;

Μόνο στη δική της βασιλεία μπορούσαν να λικνίζονται προκλητικά και ηδονικά ταυτόχρονα τα ημίγυμνα γυναικεία κορμιά Τότε που χορεύουν και μαγνητίζουν τ’ ανδρικά μάτια και μυαλό τους μετατρέπεται σε μια κολασμένη φαντασίωση πορνό και παρτούζας με όλα τα χυμώδη και κοκαλιάρικα γυναικεία σώματα. Είναι η στιγμή που ο μοναδικός μυς του άνδρα -χωρίς ταίρι στο ίδιο κορμί- διαμαρτύρεται και πασχίζει να ελευθερωθεί για να προκαλέσει συναισθήματα ηδονής και ρίγη στο δύο κορμιά, ή και τρία, ή και τέσσερα, ή και άπειρα.

Είναι τόσες οι φορές, που είδε ανθρώπους να παραδίδονται στην κολασμένη κατάρα του σεξ. Τόσες, όσες και οι στιγμές που αφήνονται σε κάθε στάση και πρόκληση του μυϊκού τους συστήματος.

Η μεγαλύτερη χαρά της, τελικά, είναι ο Χειμώνας. Εκείνη η παραπονιάρικη εποχή του χρόνου που αισθάνεται ότι δεν προσφέρει τίποτα στον κόσμο εκτός από λίγα χιόνια στην Εύκρατη ζώνη, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Η Νύχτα, όμως, αγαπά το Χειμώνα! Αισθάνεται σαν να την προστατεύει. Τον κυνηγά με πάθος και μόνο στόχο έχει να ερωτευτούν. Αλλά εκείνος ανένδοτος τη διώχνει. Μα αυτή επιμένει× κι έχει τους δικούς της λόγους...

Στους τρεις μήνες του έχει τη μεγαλύτερη διάρκειά της. Βασιλεύει για περισσότερο από δώδεκα ώρες. Έχει στα πόδια της ό,τι θέλει. Ανθρώπους που δουλεύουν και πηγαίνουν σπίτι τους, για να γευτούν ξανά ( και ξανά αν τους αφήνει η κούραση της Μέρας ) το απαγορευμένο φρούτο του Αδάμ και της Εύας. Ένα φρούτο που οδηγεί στο δικό τους Παράδεισο. Εξάλλου, χάρη στο μήλο ανακάλυψαν οι Πρωτόπλαστοι πού χρησιμεύουν όλα τα μέλη του σώματος× γι’ αυτή τη σοφία τους τούς έδιωξε ο ζηλιάρης Θεός του Ισραήλ. Βέβαια, η σοφία του έρωτα που κληροδοτήθηκε στις μέλλουσες γενεές αξιοποιήθηκε προς το βέλτιον. Στα Σόδομα ανακάλυψαν πώς χρησιμοποιούνται και οι άλλες δύο οπές του σώματος, το στόμα και ο πρωκτός, με προτίμηση στο δεύτερο. Στα Γόμορρα αξιοποίησαν τη γνώση των Σοδομιτών γειτόνων τους είτε πάνω στα ζώα είτε χρησιμοποιώντας για τη δική τους καύλα το καμουτσίκι, το μαστίγιο και το γομάρι, φερόμενοι στους δούλους τους σαν ζώα. Χάρη στους Σοδομίτες και τους Γομορρίτες έμαθε ο σύγχρονος άνθρωπος να χαίρεται τη Νύχτα. Χάρη στους πρώτους μπόρεσαν δύο άνδρες να γευτούν το σεξ μεταξύ τους και το έκαναν ιδεολογία και νόμιμο έθιμο στην Ελλάδα× μέχρι τη στιγμή που η Σαπφώ αντέδρασε με τις Αμαζόνες της και σαν φεμινίστρια-επαναστάτρια αξιοποίησε τη σοφία από το Σόδομα και τα Γόμορρα υπέρ των γυναικών. Μα τη γνώση για την καύλα την έλαβαν και οι Ρωμαίοι, που την απολάμβαναν στα γεύματά τους. Την υιοθέτησε και τη συμπλήρωσε η Σαλώμη συνδυάζοντας το χορό με το γυμνό κορμί αφήνοντας λάγνα τα εφτά της πέπλα. Η σοφία έφτασε ως τον Καλιγούλα και τα λουτρά σπέρματος και στο μεσαιωνικό Παρίσι, όταν ο βασιλιάς έκανε τη μεγάλη καινοτομία με τις υπηρέτριές του: το υγρό ηδονικό γλωσσόφιλο.

Ο Θεός του Ισραήλ γνώριζε πώς θα αξιοποιήσουν οι απόγονοι των Πρωτόπλαστων τη σοφία του απαγορευμένου φρούτου. Γι’ αυτό και τους έδιωξε από τη γη του. Μα, άθελά του, εκείνοι ανακάλυψαν -και κάθε φορά ανακαλύπτουν- νέα μονοπάτια που οδηγούν στον Παράδεισο της ηδονής.

Και οι καλύτερες Νύχτες είναι οι χειμωνιάτικες, αφού το κρύο (που τόσο θα ήθελε να αποβάλει από πάνω του ο Χειμώνας ως δώρο της φύσης) το κρύο, λοιπόν, φέρνει κοντά τους ανθρώπους για να ζεσταίνονται. Μα σαν ανάψουν οι μυς του ανθρώπου, να που θυμούνται το μήλο, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, τη Σαπφώ ή τον Καλιγούλα. Άλλοι προτιμούν τις σύγχρονες εκδοχές της Σαλώμης, που απαιτούν σε ασημένιο δίσκο τη δική τους πληρωμή προσφέροντας ως απόδειξη μερικά λεπτά ερεθισμού. Είναι, βέβαια, κι εκείνοι -συνήθως μοναχικοί τύποι- που ακολουθούν την παράδοση του καταραμένου από τον Εβραίο Θεό Αυνάν. Σήμερα, όμως, οι απόγονοι του Αυνάν απολαμβάνουν το σώμα τους συνδυάζοντας την τεχνολογία και τη γλυπτική με την παράδοση που εκείνος άφησε. Χρησιμοποιούν απομιμήσεις του ανθρώπινου σώματος σε κάθε μέγεθος. Αξιοποιούν ινδικές και κινέζικες εφευρέσεις, που μιμούμενες το τέλειο σφαιρικό σύστημα γεμίζουν τις οπές τους, ως Σοδομίτες στον εαυτό τους. Αξιοποιούν για τη δική τους μοναχική ηδονική απόλαυση τις Τέχνες ( ζωγραφική, φωτογραφία και τηλεόραση με ταινίες που ανήκουν νομικά στην κατηγορία «Α», λες και οι κάτω των 18 δεν τις νοικιάζουν από βίντεο-λέσχες για τη δική τους διασκέδαση, όταν λείπουν η μαμά και ο μπαμπάς ).

Πώς μπορεί, λοιπόν, η Νύχτα να ξεχάσει τη λαγνεία που την ακολουθεί; Είναι μήπως τυχαίο που οι λέξεις Νύχτα, λαγνεία και ηδονή είναι γένους θηλυκού; Δείχνουν τη λαχταριστή οσμή του γυναικείου σώματος× την παραδεισένια μυρωδιά της καύλας. Και αυτά είναι θηλυκού γένους.

Μπορεί, όμως, η ηδονή να είναι γένους θηλυκού, αλλά τι γένους είναι ο άνδρας που την απολαμβάνει με έναν ομόφυλό του ή η γυναίκα με μία άλλη; Η Γραμματική των αρχαίων φαίνεται να μη δίνει απάντηση, γιατί το ερώτημα αυτό ποτέ δεν την ταλαιπώρησε. Ο πραγματικός άνδρας δεν είχε καμία ανάγκη να πιστοποιήσει την ταυτότητά του× αυτή την πιστοποίηση την έδινε ο Εραστής, όταν μάθαινε τις τέχνες και τις «τέχνες» επί τέσσερα συναπτά έτη στο βουνό στον αμούστακο έφηβο.

Η σύγχρονη όμως Γραμματική μπορεί να απαντήσει; Είναι αρσενικό γένος ο άνδρας που χαίρεται την ηδονή της επαίσχυντης οπής των περιττωμάτων; Αλλά αν η ηδονή είναι γένους θηλυκού, εξαιτίας της Εύας ( που ίσως να ήταν η θεά του έρωτα και της γονιμότητας στους πρωτόγονους και παγανιστές Εβραίους ) ή εξαιτίας της Αστάρτης, της Αφροδίτης.. Τότε, τέλος πάντως, η αναπαραγωγή και η γέννα είναι δικαιωματικά θηλυκού γένους. Ίσως εξ αγχιστείας λόγω της Γραμματικής φύσης της γυναίκας και των συγγενών ουσιαστικών που αυτή γεννά.

Και ποιος δεν θα ήθελε να είχε αυτή την ικανότητα. Ούτε θεοί, ούτε δαίμονες μπόρεσαν ποτέ να γεννήσουν. Ούτε ο Εβραίος, ούτε οι άλλοι Μεσανατολίτες θεοί, ούτε ο Ρα και ο Όσιρις. Αυτοί μπορούσαν μόνο να δημιουργήσουν με μία εντολή. Δεν μπορούσαν, όμως, να γεννήσουν από μέσα τους. Αυτή τη χαρά την είχε μόνο ο Δίας, έστω και λίγο ανορθόδοξα όταν γέννησε την Αθηνά, σαν ζήλεψε την Ήρα και τις άλλες γυναίκες για την ικανότητά τους να δώσουν νόηση και ανάσα ( ό,τι ονομάζεται ψυχή ) στο άψυχο σπέρμα του μοιχού θεού. Ήταν ο μόνος άνδρας, που έφερε ζωή στον κόσμο. Και πόσοι άλλοι δε ζηλέψανε αυτή την ικανότητα του Δία και των γυναικών για ζωή. Πόσοι κατηγόρησαν τη φύση και το Θεό τους γι’ αυτή την αδικία.

Αν, όμως, αναρωτιέστε γιατί ο έρωτας είναι γένους αρσενικού, τότε πρέπει να σας θυμίσω ότι κάποτε ο έρωτας ήταν μόνο προνόμιο ανδρικό. Ας φέρουμε στο μυαλό μας τον Ιωνάθαν και το Δαβίδ -που τόσο επιμένει η Παλαιά Διαθήκη ότι «τον αγαπούσε σφόδρα»- ή τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα. Εξάλλου στην Αρχαιότητα οι γυναίκες δε μάθαιναν γραφή και ανάγνωση× άρα η Γραμματική ήταν σε ανδρικά χέρια. Δε φτάνει που είναι θηλυκά η λαγνεία και η ηδονή, θα είναι και ο έρωτας; Επιπρόσθετα, η Σαπφώ δεν υπήρχε ακόμα. Αφού, όμως και πάλι, έγιναν θηλυκά η λαγνεία και η ηδονή, γιατί οι φαλλοκράτες γραμματικοί δεν έκαναν αρσενικό, όπως τον έρωτα, και την αναπαραγωγή; Ή μήπως γι’ αυτό οι άνδρες γεννούσαν στην Ελλάδα και το Βυζάντιο της Αγίας Γραφής, ενώ οι γυναίκες απλά τεκνοποιούσαν σαν μηχανές αναπαραγωγής;

Το σεξ είναι ουδέτερο. Δεν κοιτά φύλα. Είναι κατώτερο σε αξία από τις φίλες του, γιατί τις ακολουθεί κατά πόδας και πάντα δεύτερο. Είναι ουδέτερο γιατί απλώνει τη μαγεία του σε όλους τους ερωτικούς συνδυασμούς: άνδρας με γυναίκα, άνδρας με άνδρα, γυναίκα με γυναίκα, άνδρες με γυναίκα, γυναίκες με άνδρες, άνδρες και γυναίκες σε δυάδες ή τριάδες ή ό,τι άλλο βρει η κολασμένη -αλλά πάντοτε ηδονική- σοφία του μήλου, που πρώτη γεύτηκε μια γυναίκα.

Και δεν είναι τυχαίο που τη λαγνεία και την ηδονή τις ανακάλυψε πρώτη η Εύα. Γιατί η γυναίκα πάντοτε ήταν πιο ερωτική. Ακόμα κι όταν οι άνδρες επιβάλλονταν με τη βία, εκείνη ήξερε πώς να χαρεί την ηδονή. Γι’ αυτό και ανακαλύφθηκε η μισητή ζώνη αγνότητας στη μεσαιωνική Δύση. Ο αγώνας όμως της γυναίκας για να ξαναβρεί τη χαμένη ηδονή, την οδήγησε στο μονοπάτι της καύλας των ευνούχων και των Σοδομιτών. Γι’ αυτό, επίσης, και μόνο για τη γυναίκα υπάρχουν προσβλητικές λέξεις όταν αναζητά την απόλαυση του έρωτα και της λαγνείας της με άλλους άνδρες, ενώ για κανέναν άνδρα δεν συναντάμε ανάλογα. Η γυναίκα πάντα εύρισκε το δρόμο προς την ηδονή. Νομίζετε πώς σφάλλω; Μα, αν δεν ηδονίζονταν εκείνη και δεν ερεθίζονταν, θα γνωρίζαμε την πεολειξία; Επειδή της αρέσει το απολαμβάνουμε οι άνδρες. ΄Ο,τι κάνει για την ευχαρίστησή μας, το κάνει γιατί πρώτα και κύρια ερεθίζει εκείνη. Εμείς απλώς ακολουθούμε τη λαγνεία και γευόμαστε την ηδονή της. Τι μπορεί να κάνει ένας άνδρας μπρος στη λαγνεία μιας γυναίκας; ακόμα και ο επαίσχυντος βιασμός εξαιτίας της -της λαγνείας αναντίρρητα- εφευρέθηκε.

Αυτή όμως ανυψώνεται στα πέρατα του επιπέδου αντοχής ενός άνδρα μπρος στη θέα δύο σφιχταγκαλιασμένων γυμνών γυναικείων κορμιών, που ακολουθούν τα χνάρια της Σαπφούς. Πόσες φορές διαμαρτυρήθηκε -ως άλλος Λούθηρος- ο γνωστός, και μη εξαιρετέος, ανδρικός μυς όταν η έβδομη τέχνη του προσέφερε ανάλογο θέαμα.

Η Νύχτα, από την άλλη είναι γένους θηλυκού, γιατί στο άκουσμά της ο νους δημιουργεί εικόνες έρωτα, σεξ, ηδονής, αργού και προκλητικού γυμνού-ημίγυμνου λικνίσματος σε κάποιο τραπέζι στο μπαρ ενός κέντρου ή στην πίστα από κάποιο σκοτεινό ομιχλώδες στριπτιζάδικο.

Η Νύχτα είναι γυναίκα που προκαλεί τον άνδρα και τον καλεί, σαν τις Κορίνθιες εταίρες με το αποτύπωμα του «ακολούθα με», προς το κρεβάτι της. Γιατί κάθε εικοσιτετράωρο εκείνη αποπλανεί τον Έρωτα και τον βάζει με το δικό της οργασμό σε μπαρ, παρκάκια, δωμάτια ξενοδοχείων και σπιτιών. Η δική της καύλα ( όταν ζευγαρώνει με τον Έρωτα ) ξυπνάει τ’ ανθρώπινα ένστικτα. Η δική της μοναδική ζεστασιά προκαλεί τη θέρμη και τη διαστολή των μυών, που προκαλεί η αύξηση της ταχύτητας του αίματος, που την προκαλεί πρωταρχικά η ανεβασμένη σε υψηλά επίπεδα ποσότητα των ορμονών.

Κάθε βράδυ η Νύχτα συναντά τους ανθρώπους στην απόλαυση του κολαστηρίου που τους έκλεισε ο Θεός. Η προσοχή της βασίλισσας μένει στραμμένη στις ασφυκτικά κλειστές κουρτίνες, που αν και αδιαφανείς εκείνη γνωρίζει τι γίνεται κάθε φορά υπό την προστασία της. Οι γνωστοί βρυχηθμοί φτάνουν ως τ’ αυτιά των Άστρων. Ακούσματα, που δικαιωματικά από αιώνες ανήκαν στον Έρωτα. Εξάλλου, τέτοιοι ήταν και οι ήχοι τους όταν ζευγαρώνανε με τη Νύχτα. Οι τόσο λεπτές φωτεινές ίνες των Άστρων και της Σελήνης -μόλις δισεκατομμύρια του μέτρου- μπορούν να φωτίζουν τα μικρά δωμάτια για να μαθαίνει η βασίλισσα ό,τι συμβαίνει.

Σίγουρα οι νύχτες του Ιωνάθαν θά ’ταν πιο καυτές, αν πήγαινε στον κοιτώνα του Δαβίδ με ένα τάγκα κιλοτάκι. Τι κρίμα όμως που οι γυναίκες τότε δεν είχαν εσώρουχα. Ο πολιτισμός ακόμα ήταν χαλαρός, αν και η ερωτική κουλτούρα ακολουθεί μόνο ανοδική πορεία. Μόνο οι ζηλιάρηδες ιερείς πολεμούν τη σοφία της Εύας. Ίσως να έπρεπε να γιορτάζουμε και την «Αγία Σοφία του Μήλου». Αλλά, δεν πάνε πολλά χρόνια, γύρω στις πέντε χιλιάδες, που η Αστάρτη την ανέδειξε σε αγία× και οι δικοί της ιερείς δεν αντιδρούσαν στη λαγνεία, ούτε απείχαν. Αντίθετα, μόνο στη νυχτερινή της βασιλεία μπορούσαν να δώσουν χρησμό με την ηδονική προσφορά βοηθείας των γυναικών του ναού.

Και ο Σαμουήλ, όμως, έτσι χρησμοδότησε στο νεαρό, φιλήδονο και ανήσυχο Δαβίδ -οι δυο τους πάνω σε μια κορφή της Παλαιστίνης- ότι θα γινόταν βασιλιάς στη θέση του Σαούλ. Ο Σαούλ δε σεβόταν το Θεό του Ισραήλ: δε μοίραζε λάφυρα στο ιερατείο και δεν κατέστρεφε ζωντανά και αλλόθρησκους ναούς... Η Αστάρτη φαίνεται να του είχε επιβάλλει το πνεύμα της. Τέκνο της θεάς και ο Ιωνάθαν και ο βασιλιάς: καλές οι γυναίκες, μα κατώτερες του άνδρα διέταξε ο Θεός του Ισραήλ. Μόνο οι άνδρες θα διατάζουν και θα είναι κύριοι στον οίκο. Και η επαφή με τη γυναίκα μόνο για τεκνοποίηση. Έτσι διέταξε ο Θεός, με την τιμωρία του Αυνάν να επισείετε στον ομιχλώδη αέρα του Σινά. Μα έτσι, έκανε ένα -από τα τόσα του λάθη: αφού οι γυναίκες είναι για παιδιά, ας χαρούμε τους μυς μας με άνδρες που είναι ανώτεροι. Αυτό ο Θεός δεν το πρόβλεψε. Και το ιερατείο ακόμα δεν είχε γραφτό το λόγο Του. Μόνο όταν ο Δαβίδ επέβαλλε την κυριαρχία του και μαζί εκείνη του ιερατείου άρχισε να γράφεται× τότε που γέρος πια, μη μπορώντας να απολαύσει τις παλλακίδες του χαρεμιού του θυμήθηκε το λόγο Του και ξέχασε την Αστάρτη.

Μόνο στην κλίνη του θανάτου την θυμήθηκε, όταν τού ’στειλαν μια διαλεχτή παρθένα που μες στον πυρετό και το ρίγος ακούστηκε να της λέει «δεν θα σε πλησιάσω, γιατί είμαι φορέας του AIDS». Έφταιγαν οι πολλές συναναστροφές με τους ακόλαστους Φιλισταίους, τους ιερείς και τον Ιωνάθαν, που ήθελε να γίνει σαν εκείνο τον ήρωα στην Τροία ο οποίος έκλαψε γοερά για τον εραστή του.

Αλλά και ο Εβραίος Θεός θέλησε να δοκιμάσει την ηδονή που τόσους αιώνες γεύονταν οι άνθρωποι. Έτσι και εκείνο το βράδυ της 25ης Μάρτη επισκέφτηκε τη Μαρία, μια έφηβη παρθένα, καλλονή στο Ισραήλ. Η διαφορά ήταν ότι εκείνη η παρθένα δε μάτωσε ( εξάλλου τι θεός θα ήταν αν έσπαζε ο υμένας ).

Ακόμα και ο Χριστός αν εμφανιζόταν στην Ελλάδα ίσως να μην συγχωρούσε τη Μαρία τη Μαγδαληνή, μα το Μάριο ή τον Αρτέμιο ή τον Δημήτριο. Δεν θ’ αγίαζε με την ηδονή του το πληρωμένο -σε είδος κι όχι σε χρήμα- κρεβάτι της Μαρίας. Όμως μέσα σε 33 χρόνια τι να προλάβει να μάθει κανείς. Εκεί μεγάλωσε, τέτοια έμαθε. Την επόμενη φορά που θα κατέβει στη Γη θα ζήσει περισσότερα χρόνια κι όχι τόσα λίγα. Ίσως στην Ελλάδα να άλλαζε γνώμη και να προτιμούσε την απόλαυση του σώματος και του πνεύματος μαζί, αντί να θυσιαστεί και να δοκιμάσει σε Εσσαίους και Ιουδαίους μόνο σαρκικές επαφές με γυναίκες χωρίς πνευματική ανάπλαση και να στραφεί μετέπειτα κατά της ηδονής. Ίσως στην Ακαδημία του Πλάτωνα, έστω κι αν έπρεπε να εμφανιστεί τρεις-τέσσερις αιώνες νωρίτερα.

Τελικά ο Θεός δεν έκανε μόνο ένα λάθος. Αλλά μέσα σε έξι μέρες τι να πρωτοσκεφτεί; Ό,τι τού ’ρχονταν έκανε αρκεί να προλάβαινε την χρονική προθεσμία που είχε το στοίχημα με το Χάος, το οποίο «ην εν αρχή». Τον άνθρωπο τον σχεδίασε σαν ένα αεροπλάνο ή ένα κότερο: στο μικρότερο δυνατό μέγεθος με τις περισσότερες δυνατό ανέσεις. Το μεγαλύτερο λάθος Του ήταν η τοποθέτηση της ερωτογενούς και απορριπτικής ζώνης στους ίδιους μυς. Εκτός κι αν ο Πάνσοφος είχε στο νου του τη «χρυσή βροχή» και τις λοιπές λαγνείες περιττωμάτων, που μόνο είκοσι αιώνες μετά τη γέννηση του Παρθενογέννητου θα ανακάλυπτε ο άνθρωπος.

Άλλο λάθος του ήταν η έφτιαξε ένα μεγάλο εγκέφαλο, που μόνο το ένα δέκατο χρησιμοποιείται συνολικά. Τελικά, τα λάθη δεν είναι μόνο ανθρώπινα. Για να διορθώσει τα λάθη αυτά έστειλε τον κεχρισμένο στη Γη, αλλά όταν απειλείται η απόλαυση, τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να καθοδηγήσει το δημιούργημά Του.

Και όλο το τρίμηνο που η Νύχτα κυνηγά στο δικό τους ερωτικό παιχνίδι τον τριχωτό, από τη φύση του για προστασία, και ψυχρό Χειμώνα, οι άνθρωποι μαθαίνουν να αγαπιούνται υπό την παγερή απειλή της μοναξιάς του χιονιού. Αλλά και τέρατα της φαντασίας κολασμένων δημιουργών νιώθουν την ανάγκη να αγαπήσουν, με το δικό τους έστω τρόπο. Γιατί ακόμα και ο αιμοδιψής κόμης Δράκουλ του Μπραμ Στόουκερ θέλησε να νιώσει την επαφή του Έρωτα με τη σαγηνευτική Μίνα× η διαφορά ήταν απλά στην ανορθόδοξη ερωτική επαφή που ακολουθούσε υπό την επήρεια του Μαύρου Αγγέλου. Αναλόγως και ο φρικτός Φρανγκεστάιν και ο κύριος Χάυντ προσπάθησαν -και με τον τρόπο τους το πέτυχαν- να γευτούν την Νύχτα και την ηδονή της. Ο έρωτας τελικά δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο.

Ερωτισμός είναι η ροζ ατμόσφαιρα -εφόσον αυτό θέλουν οι ψυχολόγοι ως χρώμα του σεξ- που θολώνει το χώρο γύρω από τα ζεύγη των ανθρώπων που αποφάσισαν αυτή τη βραδιά να τεθούν υπό τις εντολές της Αφροδίτης, ως συνεχιστές του θείου έργου της αθάνατης ιέρειάς της Ηρούς -που τοποθετείται από τον Λέανδρο στο Σηστό. Και ο ερωτισμός μαζί με τη λαγνεία της ροζ Νύχτας δεν επιτρέπουν στα άβουλα ανθρώπινα όντα να παρακούσουν τις εντολές, που είναι βέβαια λιγότερες από δέκα, της ερωτικής ζώνης του σώματός τους.

Και η Νύχτα παραδομένη στα χάδια του Έρωτα θυμάται τις κρύες εποχές των πρωτόγονων ανθρώπων× τότε που ζώντας σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, χωρίς κακόβουλους θεούς που τιμωρούν τις λίγες απολαύσεις της ζωής, χαίρονταν το πατροπαράδοτο πάντρεμα της Νύχτας και του Χιονιά ( Οιδιπόδειο σύμπλεγμα ) χωρίς παντζούρια και προφυλάξεις από το μάτι της Αστάρτης. Τότε που οι όροι ομαδικό σεξ και αιμομιξία ήταν ανύπαρκτοι× όχι γιατί ήταν περιορισμένη η ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, μα επειδή το ζευγάρωμα εν κρυπτώ ήταν ιεροσυλία και κοροϊδία στη φυλή και τη φύση. Ήταν τέτοια τα ήθη των κοκκινωπών Ινδιάνων, που αντίκρισε ο ταλαιπωρημένος Χριστόφορος σαν έφτασε στα πέρατα του Ωκεανού και νόμισε πως ζούσε την αυτοκρατορία του Καλιγούλα και των ρωμαϊκών συμποσίων.

Ένα σημείο θυμάται η Μαυροντυμένη ερωμένη χιλιάδες χρόνια μετά, που τις έκανε, νέα καθώς ήταν, ιδιαίτερη εντύπωση. Φέρνει στο νου τις αναμνήσεις από τα ζευγάρια, που ακολουθώντας τα απλά βήματα των ζώων, της Σοφίας του Μήλου× ζευγάρια κάθε ηλικίας και κάθε συγγενικής σχέσης να δοκιμάζουν το γλυκό φρούτο της ηδονής. Η χαρά της απόλαυσης του έρωτα δεν είχε απαγορεύσεις. Ακόμα και ο Εβραίος Θεός, που πάντα τιμωρούσε, δεν πείραξε το Λωτ όταν δοκίμαζε -μέσα στη σεξουαλική απελευθέρωση του φυλογεννητικού σταδίου ανάπτυξης- τις δύο κόρες του στο βουνό, ούτε τον Ιούδα που συνάντησε τη νύφη του για να θυμηθεί τη γεύση του γυναικείου κορμιού. Αλλά, είναι οι πρωτόγονες ερωτικές βραδιές των Λουκάνου, που φαίνεται να ακολούθησαν το δρόμο που οδήγησε στην ανακάλυψη τους Σοδομίτες. Και ο πολιτισμός αυτός μεταφέρθηκε και στους Ίνκας με τον Καπάκ Γιουκάνικ, που μυήθηκε στα ηδονικά μυστικά του σοδομισμού της φυλής των Λουκάνου.

Ήταν ακόμα η αγνή πρώτη νιότη της Νύχτας, που χαίρονταν να φοβίζει τα πλάσματα εκείνα και τα συγκέντρωνε γύρω από τη φωτιά για να ζεσταθούν απ’ το πύρινο άγγιγμα του ερεθισμού. Αργότερα, όμως ο Έρωτας είδε την ανατολή του πολιτισμού και η Αστάρτη, η Εύα, η Αφροδίτη κλείστηκαν σε ναούς και η λατρεία τους έγινε ιδιωτική πράξη, πλην λίγων εξαιρέσεων. Τότε που η εβραϊκή πρώτη νομοθεσία πολέμησε την αρχέγονη θεά της γονιμότητας και τον έρωτα με την έβδομη εντολή του μυθικού Μωϋσή.

Βέβαια, η παράδοση αυτή μοιάζει να συνεχίστηκε και αργότερα, παρά τις απαγορεύσεις του Θεού όταν ξέφυγε από τα στενά εβραϊκά σύνορα. Και οι πρώτες εκείνες χριστιανικές αγάπες, υπήρξαν από τα καλύτερα θεάματα για την παγανίστρια Νύχτα. Εκεί που ακόμα και οι ίδιοι οι Πατέρες τους -όπως εκείνος ο γεράκος ο Ευσέβιος και ο Κλήμης εκείνος- έβλεπαν στα συμπόσια των φτωχών να εισέρχονται τα οργιώδη ένστικτα της άπιστης Αφροδίτης ή της Venus. Έτσι και οι τόσοι φανατισμένοι Χριστιανοί αποφάσισαν να καταργήσουν την ηθική διαφθορά των πιστών, που μάλλον έστεκαν ακόμα πιο πιστοί στις αρχέγονες θεές, παρά σε ένα νέο και ξενικής καταγωγής Θεό.

Σήμερα πια μέσα στον υλισμό της φιλοσοφίας για ζωή και ευημερία, όλοι θυμούνται να «θυσιάσουν» στη Νύχτα και τις κόρες της. Σήμερα, που τα ήθη διαφέρουν και οι άνθρωποι φαίνεται να επιστρέφουν στην πρωτόγονη εποχή, χωρίς εντολές ( ακόμα και οι βασικές έχουν εκλείψει με τη ληστεία της ελευθερίας των λαών και τους νόμιμους φόνους κατ’ εντολή Ουάσινγκτον, Νέας Υόρκης και Βρυξελλών ). Η νέα ανατολή συντελέστηκε με μία εξίσου νέα επανάσταση, ανάλογη -αν και πιο προκλητική- των 70’s. Μια σεξουαλική επανάσταση που χαροποιεί ιδιαίτερα τη Νύχτα και νεκρανασταίνει κατά το Ρόμπινς τα ιερά αντικείμενα της Αστάρτης× η εποχή που οι έφηβοι αποκαλύπτουν ευκολότερα από ποτέ το σώμα τους και ιδιαίτερα οι έφηβες που λικνίζονται σχεδόν γυμνές και παραδομένες, όπως η Νύχτα, στα αχόρταγα ερωτικά μάτια των θαμώνων.

Το παιχνίδισμα της Νύχτας με τα κλειστά παντζούρια δε σταματά ποτέ. Τα μικρά δωμάτια, τις χειμωνιάτικες είναι κατά τη γνώμη της -και σίγουρα ξέρει κάτι παραπάνω- ο ιδανικός χώρος για την πραγματοποίηση των κρυφών και... βασανιστικών επιθυμιών. Είναι η λαγνεία του πόνου και του οργασμού× η ερωτική σχέση αφέντη και δούλου, που ξυπνά ορισμένες σεξουαλικές συνειδήσεις μόνο στην αίσθηση του πόνου.

Η ώρα που η βασανιστική βασίλισσα ξεριζώνει τα νεύρα του Έρωτα και ο πόνος διεγείρει τα νέα ήθη, απομεινάρια και αναβιώσεις άλλων εποχών× εποχών ιδιοκτησίας και τιμωρίας. Μόνο που τώρα πια η τιμωρία είναι το μαστίγωμα της ερωτικής σάρκας του δούλου, που για τη δική του ηδονή υπακούει εκούσια στις κάθε είδους προσταγές που ερεθίζουν τις γενετήσιες ορμές του αφέντη. Δεν είναι παρά το αποτρόπαιο στη θέα του βίτσιο του σαδισμού και του μαζοχισμού. Η καινοτομία που πρόσφερε ο εκπρόσωπος της φεουδαρχικής τάξης στη Γαλλία, Μαρκήσιος ντε Σαντ. Η τάση του πόνου να συναντά και να ερωτεύεται παράφορα τη λαγνεία, όταν η Νύχτα νιώθει την κορύφωση, τη στιγμή που το νευρικό της σύστημα παραδίδεται στον Οργασμό.

Σήμερα, όμως, η μεσαιωνική καινοτομία ως φεμινιστική αντίδραση πέρασε στα απαλά και τρυφερά χέρια των γυναικών, που αντιστρέφοντας τους όρους παίζουν με την ηδονή και τον πόνο πίσω από την πλάτη των ανδρών. Ίσως να είναι η αναβίωση των μυθικών Αμαζόνων× ίσως η εκδίκηση του φύλου για την πατριαρχεία τόσων αιώνων. Είναι, όμως σίγουρα, λάγνα η εμφάνιση της προκλητικά ημίγυμνης αφέντρας, ντυμένης στο μαύρο δέρμα της πειθαρχίας και του σαδισμού. Η εικόνα που διεγείρει τον αμαρτωλό μύα, που όμως είναι τιμωρημένος να ικανοποιεί μόνο το ημίκρυφο ερωτικό σημείο της προσταγής και του βασανισμού.

Η τεχνολογία και οι ανδρικές επινοήσεις για την ηδονή των γυναικών: βινύλιο, πολυεστέρας και σιλικόνη σε συνδυασμό με μεσαιωνικά βασανιστήρια και αστυνομικά όργανα. Τούτη μοιάζει να είναι η ηδονική και αποκρουστικά οργασμική εικόνα του νέου ήθους και της διαστροφής των Γομορριτών. Τώρα πια η αναζήτηση του σαδισμού σε ζώα και η κτηνοβασία μοιάζει να μεταφέρεται εκούσια μόνο στους ανθρώπους, αφού τα ζώα απέκτησαν δικαιώματα και προστάτες.

Μα κάποτε έρχεται ένα τέλος στη χαρά και την ευτυχία του ζευγαρώματος. Το κορύφωμα και ο οργασμός είναι η επιβράβευση της οδοιπορίας στα πολυσύχναστα σοκάκια του Έρωτα. Είναι οι μόνες αναμνήσεις, που τις συνοδεύει η ταχυκαρδία και ο ύπνος ο γυμνός. Με το τέλος της ηδονής, όμως, φτάνει και το τέλος της Νύχτας. Ο αγώνας της να υπερνικήσει τις ηλιαχτίδες και τη Μέρα είναι χωρίς αποτέλεσμα. Μπορεί να μας ξεγέλασε με τις αναμνήσεις της, αλλά ο Ήλιος ήδη φάνηκε και επέβαλλε τη βασιλεία της Μέρας και των δικών της συμμάχων: το Θόρυβο, την Πολυκοσμία, την Εργασία και όλα τα επακόλουθά τους.

Μα η χειμωνιάτικη Μέρα είναι νομοτελειακά μικρή. Μόνο εννιά με δώδεκα ώρες. Και μετά πάλι η Νύχτα θα απλώσει το δίχτυ των Άστρων της για να αιχμαλωτίσει τον Έρωτα και να ξαναβρεί την Ηδονή και τον Οργασμό...


14 έκριναν :

AVRA είπε...

Καλημερα,

ειναι οτι πρεπει για μια ερωτικη νυχτα..εχεις δικιο!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ. Μία άλλη όψη της Νϋχτας είναι απλά, αλλά καταγράφεται η αιρετική όψη της.

nassos είπε...

Τέτοια ανάλυση του Έρωτα πρώτη φορά διαβάζω. Ένα συνονθύλευμα Ιστορίας, ψυχολογίας, νοοτροπίας διαφόρων λαών. Εύγε σου! Μέσα στη παρακμή της σημερινής κοινωνίας βρίσκουμε και ένα πνεύμα δημιουργίας.

Την καλημέρα μου.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω αν είναι πνεύμα δημιουργίας. Συνοθύλευμα είναι σίγουρα. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλουμε να πούμε μερικές φορές, που αν αφήσουμε ελεύθερα τα δάχτυλα (την πένα έλεγαν παλιά) μπαίνουμε στο λαβύρινθο της γραφής. Αυτό μου αρέσει όταν γράφω. Μέχρι να στερέψω.

nassos είπε...

Δεν θα στερέψεις ποτέ. Το πνεύμα, εν αντιθέσει με το σώμα, έχει αιωνιότητα. Η διμιουργηκότητα του πνεύματος θα σο δώσει περισσότερα εφόδια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Το πνεύμα αντέχει σε κάθε δυσκολία, οι ιδέες δεν ξέρω αν αντέχουν το πνεύμα.

Φοινιξ είπε...

Φϊλε Δείμο του πολίτη δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο σε αυτά που έχουν πεί η προλαλήσαντες.

Υπέροχο...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ε, ρε φοίνικα με τα καλά σου λόγια. Ευχαριστώ πολύ.

Σελασφόρος είπε...

Θέλει μεγάλο κουράγιο να γράψει κανείς ένα τέτοιο κείμενο.
Το βρήκα ενδιαφέρον και το διάβασα αυτοστιγμεί.
Για την ιστορία: ο Αυνάν, διάσημος ως υπερ-μαλάκας δεν εφηύρε την μαλάκία! Ο Θεός τον κατηγόρησε όχι γιατί τον έπαιζε, αλλά γιατί έκανε διακεκομένη συνουσία, έριξε δηλαδή το σπέρμα του εκτός.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ναι, ξέρω για τον Αυνάν. ποιητική αδεία το έγραψα. Και όχι μόνο τραβήχτηκε επειδή δεν ήθελε να κάνει παιδί, αλλά δεν ήθελε να κάνει παιδί με την κουνιάδα του, όπως επέταξε ο Θεός. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Σου ευχομαι να ζησεις μια βραδυα,μετα τον ερωτα,πιασμενος χερι χερι με το ταιρι στο κρεββατι και ετσι να ξυπνησετε.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ευχαριστώ πολύ, καιρέ

Ανώνυμος είπε...

Ο,τι σχολιο και να γραψω φοβαμαι πως θα ειναι λιγο ετσι θα απαντησω με λογια του Πατρικιου.

Η πιο δημοκρατική στιγμή
είναι του αμοιβαίου οργασμού.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπάρχει τελικά αμοιβαίος οργασμός; Μήπως ούτε εκεί δεν υπάρχει δημοκρατία; Ευχαριστώ για τα καλά ερωτικά λόγια.

ShareThis