Στην αρχαία γη περπάτησα· στις ερειπωμένες πέτρες πλανήθηκα με τη φαντασία μου που πόδια ανθρώπινα χιλιάδες ετών κάτω από ήλιο φοβερό αφήνουν ίχνη. Ένα μωσαϊκό αιώνων χωρίζουν τις πέτρες απ’ το μωσαϊκό των εθνών που γοητεύεται· παντού σαν φάντασμα πλανιέται η μυκηναϊκή κυριαρχία, η αχαϊκή κι η πολεμική μανία που τους έφερε στου Αιγαίου τα πέρατα. Μέσα σε βράχια, μέσα σε πέτρες στέκει ο ίσκιος ο μεσημεριάτικος των πολεμιστών τ’ Ατρέα που ελέγχουν όλο το Μοριά, το Ιόνιο και τ’ Αιγαίο. Διαφεντευτές τους θέλει ο ποιητής κι η μούσα, που μόνο δυο τους αντιστάθηκαν κι οι δυο αδίκως χαθήκαν σαν ειρωνεία τραγική -ο Αίας του Τελαμώνα π’ αυτοκτόνησε και ο θεοχτυπημένος Θεσσαλός ημίθεος της Θέτιδος ο γιος· μα η κυριαρχία των Δαναών έμεινε αιώνια στα χιλιάδες μάτια που θαμπώνονται απ’ τις ερειπωμένες αργολικές πέτρες των Μυκηνών, τ’ Άργους, της Καζάρμας, της Ασίζης του βραβευμένου ποιητή και της Νεμέας.
Χάνομαι κι εγώ στους ιστούς που η ιστορία με παγιδεύει και πλανιέμαι στην άγρια μάχη των Αχαιών και τα πλούτη των ακροπόλεων· παλεύω με τα μανιασμένα κύματα της καταραμένης επιστροφής τους που φόνοι, μαγείες και θεοί ορίζουν. Κι οι Έλληνες του σιδήρου κατέφτασαν έναντι των χαλκοθωράκων των Ατρειδών και του θεϊκού Δυσσέα και στη γενέθλια γη δεν επιτρέπουν τον ηρωικό ερχομό. Περιπλανήσεις κλείνουν τα χρόνια των τρωικών μαχών· χάνομαι στη δική τους γη και θαυμάζω τη δόξα τους· χάθηκαν κι εκείνοι στο δρόμο της επιστροφής μέσα στο αίμα και τα κύματα της ποσειδώνιας μανίας και κατάρας, ωσάν σήμερα χάνονται από τη φθορά και τους καπήλους της Ιστορίας τα αξιοσέβαστα τεκμήρια της δόξας τους.
Καθημερινά τα μάτια ενός ταξιδευτή βλέπουν όλους εκείνους τους περίεργους και ενδιαφερόμενους τουρίστες να πλανιούνται σε κάθε αχτίδα της μυκηναϊκής εμβέλειας και να αναζητούν τα ίχνη π’ άφησαν οι πολεμοχαρείς κατακτητές των μυκηναϊκών διοικητικών κέντρων· είναι οι ακροπόλεις του παρελθόντος ενός πολιτισμού που άδραξε τον ιστορικό του ρόλο και προσπάθησε ανεπιτυχώς να κυριαρχήσει και να δώσει πολλά ερείσματα στους σύγχρονους πολεμιστές και πατριδοκάπηλους ή εθνολάγνους να ωρύονται για τη μοναξιά του ελληνισμού χάνοντας την ουσία της ομορφιάς της ελληνικής ψυχής π’ αγωνιζόταν κάποτε για την ελευθερία της μέσα στη σκληρή βουνίσια ή θαλασσοδαρμένη ζωή του.
Έχοντας πατήσει στα δικά τους βήματα μέσα από βιβλία ιστορικά και αφήνοντας τα δικά μου ίχνη πλάι στις δικές τους πατημασιές, θωρώ τον πολιτισμό και τη σκληρή αργολική γη που ποτίστηκε με τον ιδρώτα και το αίμα σκληροτράχηλων πολεμιστών. Τα μνημεία τους επιζούν ακόμη για την ενημέρωση των αλλοδαπών, γιατί ο γηγενής τα θεωρεί πέτρες. Κι όμως σαν πέτρινο όνειρο είναι όμορφα τα απομεινάρια της αιώνιας μέρας της δικής δόξας· είναι η πρώτη εκείνη μέρα που εγκαταστάθηκαν στην ακρόπολη και η αιώνια μέρα που συνενώθηκαν στις δικές μου μέρες σαν φόρος τιμής στον πρώτο ιστορικό πολιτισμό της χερσονήσου. Είναι όμορφο το πέτρινο όνειρο που έζησαν, ω θνητοί ταξιδευτές και περιηγητές της αλαζονείας, της αδιαφορίας και της ημιμάθειας. Σα μπωντλερική ποίηση φαντάζουν οι αιώνιοι τούτοι τόποι με τις αιώνιες, ασήκωτες κι ασάλευτες -παρά την αδιαφορία σας- πέτρες των ταξιδιών μου. Λες κι οικοδομήθηκαν για να υμνηθούν από ραψωδούς σε αυλές τυράννων και εορτές λαϊκές· φαντάζουν οι άψυχες πέτρες σα να κλείνουν μέσα τους όλη τη φωνή μιας νεκρής ανθρωπότητας που παγιδεύτηκε το Είναι της στον κόρφο των λύκων τ’ Άργους και των μυκηναϊκών λεόντων.
Σα χνάρια πάνω στο νερό μοιάζουν οι προσπάθειες για τον πολιτισμό. Η αμάθεια περπατά χέρι-χέρι με την ημιμάθεια και με την αδιαφορία σε ένα λεσβιακό σύμπλεγμα που αιχμαλωτίζει την ελεύθερη σκέψη· ματιές που θυμίζουν απεγνωσμένους αιχμαλώτους πολέμου σχίζουν τα μνημεία. Είναι το βλέμμα ενός αιχμάλωτου πλήθους ενός ιδιότυπου πολέμου ενάντια στην καλλιέργεια και την κουλτούρα· είναι το πλήθος εκείνο που κοιτά μονότονα και γελά ειρωνικά στη θέα του ανδρισμού του ανδριάντα του πεσόντος Λακεδαιμονίου στις Θερμοπύλες. Ο πόλεμος εξελίσσεται με συμμάχους της ημιμάθειας τις διάφορες εκπομπές οφθαλμιστών και αισθησιακών ταινιών που μπροστά στη φιλοσοφία της ομορφιάς του γυμνού κορμιού, νιώθουν την ενοχή ενός εφήβου που κρυφά νοικιάζει μία πορνοταινία. Οι νίκες της υποκουλτούρας πλέκουν το εγκώμιο των κυνικών ασμάτων της παραλιακής και του λαθραίου χαριεντισμού σε απόμερα πάρκα και άλση· κόβουν το δεσμό απ’ την Ιστορία και οδηγούν σε γελάκια για τη γύμνια ή ύμνους εθνικιστικών αποχρώσεων.
Σα χνάρια πάνω σε νερό μοιάζουν οι προσπάθειες μόρφωσης και καλλιέργειας προς το πλήθος. Ποδόσφαιρο και λαϊκά -της χείρονος ποιότητος- άσματα είναι η μόνη έγνοια τους και τα μπάνια του λαού· η μόρφωση που ξεκίνησε να ταξιδεύει μαζί μας -για να γνωρίσει και να χαρεί άλλους νέους τόπους- χάθηκε στην προηγούμενη στάση για καφέ κι αφόδευση. Η καλλιέργεια μέσα από νέες εικόνες και εμπειρίες με άλλα μέρη κατέβηκε -μη αντέχοντας το κλίμα- στην προηγούμενη στάση, λίγο πριν τις Θερμοπύλες, κει που στέκει ο "Τσίτσιδος"[1] κι ας μη ξέρουνε τι έκανε· κι ας μη μάθανε ποτέ την εκεί παρουσία των Θεσπιέων. Οι επιβάτες καθώς χαϊδολογιούνται με τα μάτια και αστειεύονται μοιάζουν με το είδωλο στον καθρέφτη ενός φαντάσματος· είναι το φάντασμα εκείνων που κάποτε θεωρούσαν την καλλιέργεια και την αυτογνωσία ως υπέρτατο αγαθό. Είναι ένα αμαθές φάντασμα που ποτέ δεν οίδε τη σωκρατική ρήση, αλλά θέτει την ημιμάθειά του πάντα στην πρώτη γραμμή μιας διαλογικής μάχης και τον εγωισμό στο πλευρό της.
Σα φαντάσματα παρατηρούν με το θολό τους βλέμμα την οπτασία των αρχέγονων μνημείων του τόπου τους· μα η μουντή ματιά τους εστιάζει στη γύμνια του κορμιού καθώς συνοδεύεται από λάγνες σκέψεις. Και στην οπτασία απομένει η απόχρωση ενός πορνογραφικού οράματος, που αναζητά διέξοδο στους αστεϊσμούς της γυμνής φιλοσοφίας. Τι κι αν ορισμένοι εκεί χάθηκαν για τη δημοκρατία και την ελευθερία τους; Τι κι αν η γύμνια δεν ήταν αισχρή, και μάλιστα προβάλλονταν αυτή των γυμνασμένων κορμιών; Τα φαντάσματα-απόγονοι τόσων αιώνων καλλιέργειας και πολιτισμού δεν ενδιαφέρονται για ήθη και φιλοσοφίες. Φιλοσοφήματα επιβαρύνουν την ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα της κουλτούρας των σκυλάδικων και φλυαρίες λαγνείας και εθνικής ντροπής για τα αλλοτινά ήθη και τις σεξουαλικές επιλογές. Μια σκιά μοιάζει να είναι ο σύγχρονος πολιτισμός· ένα έθνος που έχασε το δρόμο του μέσα στο λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης βλέποντας διέξοδο μόνο στις εθνικιστικές κορώνες μιας τηλεοπτικής υποκουλτούρας. Ένα σκίτσο κατάντησε η ελληνική λαϊκή σκέψη χωρίς χρώμα, χωρίς λεπτομέρειες· σαν καρικατούρα. Είναι μία σκιά παρούσα κι έκδηλη σε κάθε έκφανση της σύγχρονης ζωής κι απούσα μπρος στις ανάγκες κριτικής σκέψης.
Μόνοι συνταξιδιώτες μου τόσα χρόνια, σε πάνω 200 εκδρομές, μένουν η αμάθεια, η αδιαφορία και η κακομαθημένη μικρότερη αδελφή τους, η ημιμάθεια. Και ο δρόμος συνεχίζεται…
35 έκριναν :
Θλιβομαι γιατι το κειμενο σου ειναι μια αληθεια που πονα!
Είναι μια βαριά αλήθεια. Ξέρεις πόσες φορές βλέπω να φεύγουν άσχετοι και να γυρνάνε ακόμα πιο άσχετοι; Να μην προσπαθούν καν να δουν κάτι νέο, να αδιαφορούν να ακούσουν κάτι νέο.
Δεν είμαι πατριδολάγνος ούτε εθνικιστής.
Δυστυχώς, έχεις απόλυτο δίκιο...
Δεν σεβόμαστε ούτε κατ'ελάχιστο την πολιτιστική μας κληρονομιά. :(
"Φορτωμένο" σε βλέπω!! :)
Δεν ξέρω εάν στη θύμηση του Εφιάλτη και των πάνω από 6000 Ελλήνων που την "έκαναν"( για να χρησιμοποιήσω και τους όρους της υποκουλτούρας )έρχεσαι λίγο στα ίσια σου! Υπερβάλεις " δείμε του πολίτη"!! Και αυτή σου η υπερβολή (παρότι ώρες ώρες την δικαιολογώ βλέποντας τι γίνεται γύρω μου)ΔΕΝ είναι και ο καλύτερος σύμβουλος!
Και είναι μακρύς ο δρόμος.
Καληνύχτα.
Νάσο, ποτέ μου δεν ήμουν εθνικιστής ή οπαδός της πολιτιστικής κληρονομιάς. Είμαι όμως οπαδός εκείνου που γνωρίζει την ιστορία του και κατανοεί το παρελθόν, προκειμένου να μπορέσει έτσι να κρίνει ορθότερα.
Ίσως, καπετάνιε, να είμαι υπερβολικός στην κρίση μου για όσους συνόδευσα σε πάνω από 200 εκδρομές που ξενάγησα και συνόδευα. Οι αντιδράσεις τους όμως ήταν ηλίθιες και αποτέλεσμα της υποκουλτούρας και του σκυλάδικου που έμαθαν να ακούνε και να διαβάζουν ή να βλέπουν.
ασκαρδαμυκτί, ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση.
Σέβομαι τη σκέψη σου αγαπητέ.
Όταν πρωτοπήγα το 2002 στο Μεσολλόγγι, ένας περιπτεράς χαρακτήρισε τον Lord Byron "αδερφάρα" και ειρωνεύτηκε το γεγονός ότι έγινε άγαλμα. Κάτι τέτοια με κάνουν έξω φρενών.
Σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα. Εϊναι όπως λες. Εγώ τρελαίνομαι όταν τους ακούω να λένε ότι όλα είναι πέτρες, επειδή απλά δεν κατανοούν τι βλέπουν. Ίσως φταίμε κι εμείς σε κάποιο βαθμό, αλλά στον ενήλικα η ευθύνη είναι δική του πια.
Διαβάζοντας το σχόλιο του Νασου, επίτρεψε μου να σου πω κάτι που μου συνέβη.
Ήρθε κάποιος κύριος στο σπίτι μου και όπως κοιτούσε τους πίνακες που έχω φτιάξει, είδε και το κρυφό σχολειό.
Α, μου λέει αυτόν τον ξέρω είναι γνωστός.
Μα ναι, σίγουρα τον γνωρίζεται, είναι το κρυφό σχολειό του Γύζη λέω.
Κοιτώντας με με απορία μου λέει,
Δεν ήξερα ότι είχε και στου Γκυζη κρυφό σχολειό, ήξερα μόνο στα Γιάννενα.
Oμως
Δειμε,
πότε δεν κατάλαβα γιατί όταν κάποιος εκφράζει τον προβληματισμό του θα πρέπει στη συνέχεια να δικαιολογηθεί.
Ούτε υπερβολικοί είμαστε αλλά ούτε και εθνικιστές αν αγαπάμε τη χώρα μας, αν θέλουμε να γνωρίζουμε την ιστορία μας.
(άσε που πότε δεν κατάλαβα γιατί εθνικιστής = βρισιά , αλήθεια , πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να έγραφες πάνω σε αυτό, αλλά ας μη φεύγω από το αρχικό θέμα.)
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Κνωσό, κάποιοι Έλληνες , είχαν πάει κάτω από ένα δένδρο και έτρωγαν σάντουιτς.
Όπως θυμάμαι και μια οικογένεια Άγγλων που "έσερναν" ένα αναπηρικό καροτσάκι και ρουφούσαν τα λόγια της ξεναγού.
άσχετοι και ... ακόμα πιο άσχετοι;
αμαθείς...ημιμαθέις;
H μαθησιακή διαδικασία είναι πολύ δύσκολη. Συνδέεται με πολλά πράγματα ακόμη και με το δάσκαλο - εκπαιδευτή ή άλλον.
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...υπενθυμίζω αλησμόνητη ατάκα από σίριαλ που έχει παίξει όμως και στην πραγματική ζωή:
"Και τότε ο Λεωνίδας με τα λίγα περσικά που ήξερε τους απάντησε'μολών λαβέ' που στα ελληνικά σημαίνει..."
ο δείμος του πολίτη said...
"..να είμαι υπερβολικός στην κρίση μου για όσους συνόδευσα σε πάνω από 200 εκδρομές που ξενάγησα και συνόδευα..."
Μα αυτή σου την υπερβολική τοποθέτηση είναι που καυτηρίασα!! Τον μηδενισμό και την ισοπέδωση που εκφράζει!! 200 εκδρομές επί 50 νοματαίους μας κάνει κοντά 10000 νεοέλληνες οι οποίοι βεβαίως ήταν όλοι τους ηλίθιοι, ημιμαθείς, αμαθείς, και με υποκουλτούρα σκυλάδικου!!! Ά να μην ξεχάσω και κάτι Άγγλους( έχουν θεωρητικό υπόβαθρο οι άνθρωπου αυτοί ρε παιδάκι μου ..πως να το κάνουμε) με το αναπηρικό καροτσάκι που ήταν οι μόνοι που παρότι δεν τους ξενάγησες εσύ ίσως άξιζαν την παρέα σου!! Το ύφος του κειμένου σου είναι ιδιαίτερα απόλυτο (το αλαζονικό το αντιπαρέρχομαι καθότι διαβάζοντας σε αυτές τις λίγες μέρες δεν σε θεωρώ αλαζόνα). Και η απόλυτη άποψη το μόνο που δείχνει είναι την άγνοια ή την αδυναμία αν θες να αντιληφθεί κάποιος τι γίνεται γύρω του!! Και εσύ δείχνεις να έχεις όλα τα φόντα όχι μόνο να αντιληφθείς αλλά και να δώσεις ένα παράδειγμα κρητικής άποψης. Μην λοιπόν " μου την χαλάς την νύχτα" -λαϊκό άσμα- "μην μου την χαλάς" :-D.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν σου επιτίθεμαι ούτε σου ζητώ να δικαιολογηθείς (κατά την annamaria), τον αντίλογο μου εκφράζω και εάν σε ενοχλεί να τον σταματήσω. Θεώρησε την εκτίμηση μου για το "άτομο σου" δεδομένη όχι τόσο στα συμπεράσματα αλλά στον τρόπο πλοκής της σκέψης σου !
Άσχετο....παραδείγματα διαπλοκής , αδιαφάνειας και διαφθοράς υπήρχαν και τότε!! Λες τελικά να το έχουμε στο αίμα μας χαχαχαχα.
Καλημέρα
Ανναμαρία, δεν είναι η ανάγκη μου να δικαιολογηθώ άλλη, αλλά οι αριστερές μου καταβολές που μου επιβάλλουν να τονίσω ότι μιλάω απλά για την υποκουλτούρα και την αμορφωσιά μας, και όχι για την παράδοση με τη γνωστή απρόσωπη εικόνα που απέκτησε από τις εκθέσεις των σχολικών μας χρόνων. Θέλω όχι έναν τρελό που μιλάει για μια απρόσωπη παράδοση (που κάποτε κλείδωνε τη γυναίκα) αλλά για έναν άνθρωπο που δε θέλει να κλειδώνεται η αισθητική του από την κουλτούρα που τον κλείνει η ερημιά του σκυλάδικου και η μοναχικότητα του σύγχρονου πολιτιστικού εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Νάσο, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
Zaphod, θα συμφωνήσω. Είναι η ίδια λογική κι αισθητική με την ιστορική ατάκα της απελευθερώτριας από το σκυλάδικο που τρώει είδη υγιεινής. Η ίδια λογική είναι για μένα στο κάτω-κάτω της γραφής, έχουν κοινό παρονομαστή.
Καπετάνιε, ως επαγγελματίας θα έλεγα ότι συνόδευσα ένα μέσο όρο 35 ατόμων ανά λεωφορείο. Μη κομπλάρεις από το νούμερο, δεν είμαι 20 ετών ούτε δουλεύω στον τουρισμό -σαν δεύτερη εργασία- μόνο 1 ή δύο χρόνια.
Αλλά έχω να κάνω με Έλληνες της μεσαίας τάξης. Έχω μελετήσει το φαινόμενο ιδιαίτερα. Συμπλέκομαι μαζί τους και δένομαι συναισθηματικά μαζί τους. Βεβαίως και κάποιοι είναι εκπληκτικοί και άψογοι και άλλοι που ρουφούν κάθε λεπτομέρεια. Ωστόσο, η πλειοψηφία τους ή πάνε μόνο να κάνουν μπάνιο και να πηδήξουν τη γυναίκα τους, αφού σπίτι είναι τα παιδιά ή εκπαιδεύτηκαν από ταινίες -ιστορικές τις λένε οι ίδιοι και από τα εθνικιστικά κλασσικά εικονογραφημένα.
Χμ, εγώ νομίζω ότι είμαστε στη φάση που ξαφρίζει η κατσαρόλα.
Τώρα αν πω ότι κατάλαβα, θα είναι ψέμα.
Αντί για άλλο σχόλιο σου αφήνω το δεύτερο post που είχα βάλει όταν ξεκίνησα το blog μου τον Αύγουστο:
Ημουν δώδεκα χρονών όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το τοπίο των Δελφών γεμάτη δέος. Τότε θυμάμαι ότι ακόμα επιτρεπόταν να ανεβαίνεις πάνω στο ναό, καθώς δεν γνώριζαν ή δεν είχαν σκεφθεί τη φθορά που μπορεί να υφίσταται. Με είχαν εντυπωσιάσει οι Φαιδριάδες με την επιβλητικότητά τους και είχα νιώσει να με περιβάλλουν σαν μια γιγάντια αγκαλιά. Οταν πήγαμε στην Κασταλία πηγή κάθισα στο βραχάκι κοντά στην μικρή σπηλιά από όπου βγαίνει το νερό και έβαλα χαρούμενη το χέρι μου και ήπια, καθώς ακόμα ήταν πεντακάθαρο.
Είκοσι εννέα χρόνια μετά παραβίασα την απαγόρευση να πλησιάζει κάποιος την πηγή, λόγω κατολισθήσεων, και πήγα να την δω για άλλη μία φορά από κοντά. Θλίψη. Νεοελληνική πραγματικότητα. Η Κασταλία είχε γίνει δημόσια τουαλέτα. Αφοδεύουμε πάνω στο παρελθόν μας και περιμένουμε μετά όσοι έρχονται να δουν τον τόπο μας να τον σεβαστούν, να τον αγαπήσουν και να θεωρήσουν πως αξίζει να ξανάρθουν ή να μας σεβαστούν συνολικότερα ως χώρα. Είναι αξιοπερίεργο που έρχονται και ξανάρχονται ειδικά στους Δελφούς. Ισως επειδή δεν είχαν αυτή την πρότερη εμπειρία της καθαρότητας ή επειδή το τοπίο παραμένει εντυπωσιακά γοητευτικό.
Η πολλαπλάσια κίνηση και τα καυσαέρια, συγκριτικά με το παρελθόν, έχουν μαυρίσει τους πωρόλιθους και προστατεύονται πλέον με σχοινιά από την προσέγγιση των επισκεπτών. Αλλά γιατί οι αρμόδιοι έχουν αδιαφορήσει εγκληματικά για την περιοχή της Κασταλίας; Είναι τόσο δύσκολο να μπουν προστατευτικά δίχτυα για τις κατολισθήσεις για να μπορούν οι επισκέπτες να την βλέπουν από κοντά; Απασχολεί μήπως κάποιους ότι θα «χαλάσει» το τοπίο αισθητικά από τα προστατευτικά δίχτυα; Και είναι καλύτερα τώρα που μένει έτσι ο χώρος και τον χρησιμοποιούν κάποιοι για τουαλέτα;
Οι Δελφοί έχουν ανακηρυχθεί από την UNESCO μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, αλλά εμείς αδιαφορούμε να το κρατήσουμε στοιχειωδώς καθαρό.
Εστω ότι δεν θέλει κάποια υπηρεσία την παρέμβαση με προστατευτικά δίχτυα για τις κατολισθήσεις, έστω ότι κοστίζει. Κοστίζει και το να καθαρίζεται τακτικά ο χώρος και να απαγορεύεται δια ροπάλου να αφοδεύουν κάποιοι εκεί;
Αναρωτιέμαι αν είναι τυχερή η σημερινή γενιά που δεν είχε την ευκαιρία να δει τους Δελφούς πώς ήταν και πως έγιναν ώστε να θλίβεται όσο εγώ ή αν είναι άτυχη γιατί, κατά πως έλεγε κι ο Λιαντίνης που πήρε τα βουνά, κυριολεκτικά «τρώμε τις σάρκες της» και το μέλλον της εμείς οι σημερινοί νεοέλληνες...
coolplatanos, συμφωνώ απόλυτα. Εγώ κάθε τόσο πηγαίνω κι εκεί και ακόμα χειρότερα βλέπω στις Μυκήνες και το ανάκτορο του Νέστορα. Στις Μυκήνες λίγο για τον Ολυμπιάδα εργάστηκαν, αλλά τίποτε παραπάνω από εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και στην περίφημη Ολυμπία τίποτε.
Με νοιάζει ξέρεις κάτι; Να καταλάβει ο κόσμος γιατί τα ολύμπια αγάλματα δεν έχουν τσουτσούνι. Για΄τι τα έφτιαχναν γυμνά. Κυκλοφορούσαν γυμνοί; Όχι βέβαια, το κλίμα δεν άλλαξε από τότε τόσο δραστικά (τουλάχιστον όχι ακόμα). Το γυμνό γοήτευε. Γιατί να μη γίνεται αντιληπτό κάτι τόσο απλό; Ο γυμνισμός δεν είναι τσόντα, είναι αίσθηση, είναι ελευθερία από πονηρές σκέψεις, είναι διαφήμιση του ανθρώπινου σώματος.
Σχετικά με το γυμνό θα σου υπενθυμίσω το "Ακου Ανρθωπάκο" του Βίλχελμ Ράϊχ. Δεν ξέρω αν το έχεις διαβάσει. Επειδή γενικότερα έχω διαβάσει αρκετά Ράϊχ τον θυμάμαι πάρα πολύ συχνά όταν βλέπω την υπερβολή σήμερα με την πορνογραφία, τα life style περιοδικά που σου δίνουν γραμμή πως να κάνεις έρωτα κλπ, κλπ, κλπ. Θυμάμαι επίσης με όλα αυτά και το ερμηνευτικό και συνάμα προφητικό έργο του Παζολίνι "Σαλό ή 120 ημέρες στα Σόδομα". Αν τα φιλοσοφήσεις και σκεφτείς λίγο - που μάλλον θα το έχεις κάνει- θα συνειδητοποιήσεις ότι ζούμε μία υπόγεια φασίζουσα νοοτροπία, και όχι μόνο στην Ελλάδα, στο θέμα της σεξουαλικότητας. Αυτός όλος ο αποπροσανατολισμός της φυσικότητας του ενστίκτου έχει σαν συνέπεια νευρικότητα και αμηχανία στη θέα του γυμνού.
Γιατί νευρικότητα και αμηχανία είναι οι αστεϊσμοί.
>, συμφωνώ απολύτως. Όλα αποτελούν την παρενέργεια της χριστιανικής θεραπείας και της αμορφωσιάς των νεοελλήνων.
΄Το γυμνό ως τέχνη όταν...
http://olonos.blogspot.com/2006/05/to.html
Απαπα, Σαλό... Φρίκαρα όταν το είδα, αλλά συμφωνώ ότι ήταν προφητικό.
Στη Σπάρτη περπατούσαν γυμνοί, και οι άντρες και οι γυναίκες. Μην ξεχνάμε βέβαια τι καθεστώς επικρατούσε τότε.
αυτογνωσία!
με κάλυψες απόλυτα
δεν μπορούσα να τα ακούσω καλύτερα
καλή σου μέρα
Νάσσο κι εγώ όταν το είδα είχαν πεταχτεί έξω τα άντερα μου πριν από 30 σχεδόν χρόνια σε ένα κουλτουρέ σινεμά στην Πλατεία Αμερικής και μάλιστα καταχαμέ και πολύ κοντά στην οθόνη γιατί η αίθουσα ήταν τίγκα. Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα το νόημα της συγκεκριμένης ταινίας του Παζολίνι, αφού μου εξήγησαν σε ποιο πραγματικό γεγονός είχε βασισθεί
Τα Σόδομα είναι η αγαπημένη μου ταινία, όπως και οι χίλιες και μία νύχτες. Παζολίνι μέσα από το σεξισμό και το δικό του σεξουαλικό ρεαλισμό έδωσε άλλη ώθηση στη θρησκευτική κινηματογραφική εικόνα.
Ένα πράγμα που αντιπαθώ στο Χριστιανισμό είναι η απέχθεια προς το σώμα και η καλλιέργεια (ήταν ήδη ρωμαϊκή αντίληψη φιλοσόφων στην τότε κατάντια) αντι-σωματικών και αντι-σεξουαλικών θέσεων.
Γράφεις: "Ένα σκίτσο κατάντησε η ελληνική λαϊκή σκέψη χωρίς χρώμα, χωρίς λεπτομέρειες· σαν καρικατούρα. Είναι μία σκιά παρούσα κι έκδηλη σε κάθε έκφανση της σύγχρονης ζωής κι απούσα μπρος στις ανάγκες κριτικής σκέψης"
Συμφωνώ απολύτως. Ωστόσο, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, σε μια χώρα που, χρόνια τώρα, ακρογωνιαίος λίθος της εκπαιδευτικής της πολιτικής είναι η απομνημόνευση; Δε γνωρίζω κανένα άλλο σύστημα που να έχει αναδείξει την παπαγαλία σε πρόκριμα εισόδου στα πανεπιστήμια. Δε γνωρίζω κανένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, που να παίρνει ένα παιδί στην πιο ευαίσθητη ηλικία του και να αποδύεται σε αγώνα δρόμου, μεθοδικότατο οφείλω να ομολογήσω, προκειμένου να το μετατρέψει σε άβουλο όν, χωρίς φαντασία, χωρίς χυμούς, χωρίς ζωντάνια.
Πού να βρουν τα έρμα τα παιδιά, τα χρώματα, τα σχήματα, τις μουσικές; Τα είχαν και τους τα καταστρέψαμε. Τα είχαν και τους αποδείξαμε στην πράξη πως είναι άχρηστα. Αν δεν κάνουμε κάτι, για να αλλάξει αυτό, φοβάμαι πως δεν έχει πάτο το πηγάδι τούτο... Και τότε, αγαπητέ Δείμο, δε θα αφοδεύουμε μόνο στις κρηπίδες των ναών και στις βάσεις των πανάρχαιων κιόνων, αλλά και στη μέση του σαλονιού μας.
Συγνώμη για την κατάχρηση...
Χωρίς να διαφωνώ βασικά με αυτά που γράφεις πιστεύω ότι ανέκαθεν η ευαισθησία σε θέματα πολιτισμού απασχολούσε ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων που είχαν και την αντίστοιχη παιδεία.
Δεν είναι η σημερινή κοινωνία διαφορετική από την παλαιώτερη ούτε οι ξένοι που έρχονται για να δουν τα αρχαία αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της κοινωνίας τους.
Είναι και αυτοί όσοι έχουν το αντίστοιχο ενδιαφέρον.
Ρώτα στο κοινωνικό σου περίγυρο πόσοι έχουν πάει στο Βυζαντινό μουσείο της πόλης σου η ακόμη να έχουν πάει εκδρομή να δούνε το Δίον.
Πόσοι ακόμα από αυτούς που ανεβοκατεβαίνουν στην Αθήνα σταμάτησαν να ανέβουν στο κάστρο του Πλαταμώνα.
Πόσοι ήταν αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν στο παρελθόν όταν γκρέμισαν τα παράλεια τείχη της πόλης σου και τις πέτρες αυτές τις χρησιμοποίησαν για να γίνει ο παραλειακός δρόμος.
Και ένα σωρό άλλα...
Δήμο πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι 30 χρόνια στην Αθήνα και στην Ακρόπολη δεν έχω ανέβει ούτε μία φορά. Είχα ανέβει μόνο όταν πήγα εκδρομή με το δημοτικό σχολείο. Δεν μπορώ να πω ότι τρελλαίνομαι να επισκεφθώ όλους τους αρχαιολογικούς χώρους. Εχω επισκεφθεί όμως πάρα πολλές φορές το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ενώ τους Δελφούς που είναι ο αγαπημένος μου αρχαιολογικός χώρος τους επισκέπτομαι κάθε κάποια χρόνια. Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, αλλά στους Δελφούς πηγαίνω πολύ πιο τακτικά.
Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει μία χρονιά στους Δελφούς ήταν πάρα πολλά ξένα σχολεία με μαθητές καθισμένους καταχαμέ να κάνουν μάθημα σχετικά με το χώρο των Δελφών.
Πόσο συχνά βλέπουμε δικά μας σχολεία να κάνουν κάτι ανάλογο; Και εδώ θα έρθω στην άποψη του - της "Τίποτα". Δεν είναι μόνο η αποστήθιση - παπαγαλία στα σχολεία, αλλά και το γεγονός ότι τα μαθήματα ποτέ σχεδόν δεν σχετίζονται με την πραγματική ζωή.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και για τους καθηγητές που είχα και για την εποχή που πήγα σχολείο. Κάναμε πολλές εκδρομές και έτσι επισκέφθηκα τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας μου και έμαθα να τους σέβομαι, ενώ συχνά είχα την τύχη να έχω καθηγητές με χιούμορ και ικανότητα να συνδέουν την πραγματική ζωή με τη γνώση που μας μετέδιδαν.
Θυμάμαι να περπατάμε στο δρόμο με συμμαθήτρια μου και να ψάχνουμε μηχανές που παράγουν έργο γιατί η φυσικός που μας δίδασκε (καίτοι θεούσα Δήμο μου) λάτρευε το μάθημα που έκανε και μας είχε κάνει να παθιαστούμε με τη φυσική.
Η δε χημικός πάντα διάνθιζε το μάθημά της με κουτσομπολιά και αναφορές στην καθημερινότητα της χημείας στη ζωή μας. Οσο είχα αυτές τις καθηγήτριες αφενός είχα 19 βαθμολογία αφετέρου μου έμειναν πάρα πολλά από αυτά που έμαθα. Οσο ήμουν πιο νέα δεν είχε χρειασθεί να φέρω ηλεκτρολόγο για μικροδιορθώσεις (πρίζες, σόμπες ηλεκτρικές, σίδερο ηλεκτρικό κλπ)ακριβώς λόγω αυτών των στοιχειδών γνώσεων που αφομοίωσα τότε. Χώρια που αυτή η βάση γνώσεων σε φυσική - χημεία με έκανε να τολμώ να διαβάσω κείμενα φυσικής, αστροφυσικής, ιατρικής κλπ. (για πολλά χρόνια έπαιρνα το Περισκόπιο της Επιστήμης), ενώ άλλοι που δεν είχαν αυτές τις βάσεις θεωρούσαν ότι θα ήταν αδύνατο να κατανοήσουν αυτά τα θέματα και απεφεύγαν να διαβάσουν.
Θεωρώ επίσης πολύ τυχερό τον εαυτό μου και στην ιστορία που είχαμε τις περισσότερες φορές καλούς ιστορικούς που μας έβαζαν είτε να κάνουμε εργασίες, είτε επίσης με χιούμορ που έκαναν μάθημα ξεκούραστο διανθίζοντάς το με κουτσομπολιά. Ολα αυτά βοήθησαν να μπορώ σήμερα να εκτιμώ κάποια πράγματα.
Ο Λιαντίνης, καίτοι δεν συμφωνώ με όλα όσα υποστηρίζει, ήταν ένας δάσκαλος καταπληκτικός και γέμιζε η αίθουσα στο μάθημά του (έχω φίλη που τον είχε καθηγητή) και κρέμονταν οι φοιτητές στην αίθουσα σαν τσαμπιά σταφυλιού διότι πρώτον ζούσε ο ίδιος με πάθος ό,τι δίδασκε, δεύτερον συχνά έκανε μάθημα έξω σε αρχαιολογικούς χώρους. Ο ίδιος διαπιστώνει πόσο κακά έχουν εκπαιδευτεί οι δάσκαλοι για το έργο που αναλαμβάνουν και πως δεν καταφέρνουν να περάσουν στα παιδιά την αγάπη για τη γνώση και τον τόπο τους σε συνδυασμό σίγουρα και με πολλούς άλλους παράγοντες.
Σήμερα οι δάσκαλοι αρνούνται να πάνε εκδρομές τα παιδιά, δεν αναφέρομαι όπως καταλαβαίνεις σε σένα, γιατί φοβούνται τις ευθύνες. Το 1978 (αν θυμάμαι καλά) έκανα πρακτική σαν κοινωνική λειτουργός στο Αστικό Κέντρο Περάματος.
Με μεγάλη "θρασύτητα" πήρα την ομάδα των 12 παιδιών που είχα για κοινωνική εργασία και τα κατέβασα με το πράσινο λεωφορείο και μετά με τον ηλεκτρικό στο Εθνικό Μουσείο.
Ηταν τεράστια η ευθύνη μου αν πάθαινε κάτι κάποιο από τα παιδιά, αλλά δεν το λογάριασα γιατί ήμουν παθιασμένη εγώ με το Μουσείο και ήθελα να τους το γνωρίσω. Είμαι σίγουρη ότι σήμερα κάτι θα τους έχει μείνει από αυτή την επίσκεψη.
Θέλω να πω με αυτό πως ακόμα και όσοι δείχνουν αμήχανοι σε αυτές τις επισκέψεις που κάνετε, ακόμα και αν κάνουν αστεία δεν σημαίνει ότι δεν τους μένει κάτι, επομένως μη τα βλέπεις όλα μαύρα.
Προσωπικά από τα νεότερα παιδιά εγώ έχω πολλές ελπίδες. Εκεί που υπάρχει το πρόβλημα είναι στους σημερινούς ενήλικες που έζησαν μία περίοδο νεοπλουτισμού και ανέπτυξαν πολύ κακή νοοτροπία.
Εκεί μάλλον εστιάζεις και εσύ όταν αναφέρεσαι στη λαϊκή σκέψη. Ομως νομίζω πως λαϊκή σκέψη δεν είναι αυτή που έχει εκπαιδευτεί κακά, αλλά οι άνθρωποι που δεν πήγαν καν σχολείο και συχνά έχουν σοφία και σεβασμό γι' αυτόν τον τόπο. Αυτοί είναι που έχουν αρχίσει να εκλείπουν.
Νομίζω όμως ότι γενικεύουμε. Για να διαπιστώναμε τι πραγματικά ισχύει θα έπρεπε να γίνει έρευνα σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα και εκεί ίσως διαπιστώναμε ότι δεν είναι τόσο άθλια τα πράγματα. Ισως οι απαίδευτοι κάνουν περισσότερη φασαρία και φαίνονται, ενώ όσοι διαθέτουν παιδεία είναι πιο χαμηλών τόνων.
Ακόμα και εμένα που φαίνεται να αντιλαμβάνομαι και να εκτιμώ πέντε πράγματα πιθανόν αν με είχες μέλος σε μία εκδρομή να σου έλεγα: Ούφ μωρέ Δήμο πάλι στις πέτρες θα μας πας!
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν εκτιμώ τον τόπο μου, αλλά ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί να θέλω λίγο να χαλαρώσω από την καθημερινότητά μου, να θέλω βρε αδελφέ να κατινιάσω και να μην φερθώ σοβαρά. Είχε δίκιο σε ένα βαθμό ο καπετάνιος που σου μίλησε για υπερβολή. Χαλάρωσε λίγο όταν συνοδεύεις κάποιους σε τέτοιες περιπτώσεις, κάνε και κανένα αστείο μαζί τους. Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγονται τα σοβαρότερα πράγματα και μένουν μάλιστα...
Επειτα μη φαντάζεσαι και εσύ απόλυτα ιδανικό τον αρχαίο κόσμο.
Εκεί κι αν είχαν κατιναριό... (Σόρι προς τις Κατίνες...)
Δεν ήταν όλοι Πλάτωνες, Σωκράτες και Αριστοτέλιδες και φαίνεται αυτό από τον Αριστοφάνη... Το ότι είχαν διαφορετική αντίληψη για το γυμνό δεν σημαίνει ότι είχαν και σωστή αντίληψη για το σεξ... Οι γυναίκες ήταν για τα μπάζα... μόνο οι άντρες είχαν αξία, άντε και καμία μορφωμένη εταίρα. Με εξαίρεση τον Πλάτωνα που δεν ήταν μισογύνης, οι υπόλοιποι... Με εξαίρεση επίσης τον Πλάτωνα που έτυχε να πιαστεί και να πουληθεί ως δούλος θεωρούσαν απαράδεκτο κάθε είδος χειρωνακτικής εργασίας, σαν τον Κοκούλη μας που είχε δηλώσει στην τηλεόραση ότι δεν ταιριάζει σε έναν ευγενή να εργάζεται! Και τώρα ξεπουλάει τα μπακίρια του, κατά πως λέει και ο "Αθεόφοβος", για να ζήσει το υπόλοιπον του βίου του.
Αυτά σαν καλοπροαίρετη κριτική...
Σου προτείνω αυτό εδώ το κειμενάκι, http://dimosiaglossa.blogspot.com/2006/09/blog-post_06.html, με τίτλο "Μνήμη και λήθη"
Καλό σου βράδυ
Συντροφε,μαθε τους και μαθε.Τι ωραιοτερο.
τίποτα, καμία συγνώμη δεν αρμόζει στο δικό μου ιστολόγιο για σχολιασμό. Συμφωνώ απόλυτα σε όσα έγραψες. Το θέμα της παιδείας το έχω θέσει ήδη στο παρελθόν, όσο και της ίδιας της βαθμολόγησης. Δεν απορρίπτω τη λαϊκή παράδοση, αλλά τη σύγχρονη νεοελληνική αμάθεια.
αθεόφοβε, τα ξέρω. Όπως γνωρίζω ότι και οι ξένοι που επισκέπτονται την Ελλάδα είναι συχνά χειρότεροι από δικές μας μετριότητες. Και εκείνοι είναι αμαθείς, αλλά έχουν ένα προσόν που σε εμάς δε φαίνεται. Δεν αρνούνται να δουν την αλήθεια.
coolplatanos, το 8θέμα με τα σχολεία είναι μία άλλη δυσάρεστη πραγματικότητα. Πηγαίνουμε σε τόσους χώρους με τα σχολεία, αλλά σπάνια εντάσσονται στη λογική της εκπαίδευσης, αλλά κυρίως στης εκδρομής. Τα παιδιά δεν προσέχουν -γιατί έτσι έμαθαν στο κάτω κάτω σατιρίζοντας με την αφέλειά τους το γυμνό και μένοντας εκεί κολλημένα, γιατί αυτή είναι η κοινωνική και οικογενειακή μας παιδεία- και σπάνια στην ενήλικη ζωή τους θυμούνται κάτι. Ελπίδες υπάρχουν, αλλά συχνά αναμειγνύονται με εθνικιστικά συμπλέγματα. Ελπίδες υπάρχουν πάντα. Και σαφώς δεν είμαι αρχαιολάγνος. Πώς σου ήρθε κάτι τέτοιο; Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζουμε τι γινόταν και πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι τότε.
καιρέ, μαθαίνω και μαθαίνω.
Από λάθος στο προηγούμενο όνομα, εμφανίστηκε το παλιό μου e-mail.
Συνέχισε να γράφεις.
Ο δρόμος συνεχίζεται, αλλά μπορεί να είναι για καλό, να βγούμε απ' τα σκοτάδια μας.
Μακάρι να γνωρίζαμε και να καταλαβαίναμε το παρελθόν μας, την ιστορία μας, τα πως και τα γιατί, πόσα λάθη θα αποφεύγαμε. Είτε σαν κράτος, είτε μεμονωμένα.
Συνέχισε να γράφεις.
Ο δρόμος συνεχίζεται, αλλά μπορεί να είναι για καλό, να βγούμε απ' τα σκοτάδια μας.
Μακάρι να γνωρίζαμε και να καταλαβαίναμε το παρελθόν μας, την ιστορία μας, τα πως και τα γιατί, πόσα λάθη θα αποφεύγαμε. Είτε σαν κράτος, είτε μεμονωμένα.
Οι μοναδες εξαιρετικες. Ολοι μας γνωριζουμε ανθρωπους-διαμαντια, με ηθος και κουλτουρα. Ολοι μας προσπαθουμε να ανηκουμε σ' αυτην την κατηγορια.
Η μαζα ενα ματσο χαλια. Εχω κλαψει απο λυσσα για την καταντια της Κασταλιας (με αφορμη εμπειρια παρομοια με της coolplatanos) και το ανακτορο του Νεστορα.
Πως ειναι δυνατον να ειναι οι μοναδες τοσο καλες και το συνολο τοσο σκαρτο;
Δειμο, το κειμενο σου πολυ καλο!
Αργυρένια μου, Dralion, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Το γράψιμο δεν είναι αυτοσκοπός και το ξέρουμε καλά όλοι μας. Είναι ένα μέσο επικοινωνίας, ένα τρόπος να εκφράσουμε τον πόνο μας. Ανάλογα τη στιγμή, ανάλογα τον πόνο ή την ψυχική μας δύναμη βρίσκει το δικό του τρόπο διοχέτευσης.
Δημοσίευση σχολίου