Στην αρχαία γη περπάτησα· στις ερειπωμένες πέτρες πλανήθηκα με τη φαντασία μου που πόδια ανθρώπινα χιλιάδες ετών κάτω από ήλιο φοβερό αφήνουν ίχνη. Ένα μωσαϊκό αιώνων χωρίζουν τις πέτρες απ’ το μωσαϊκό των εθνών που γοητεύεται· παντού σαν φάντασμα πλανιέται η μυκηναϊκή κυριαρχία, η αχαϊκή κι η πολεμική μανία που τους έφερε στου Αιγαίου τα πέρατα. Μέσα σε βράχια, μέσα σε πέτρες στέκει ο ίσκιος ο μεσημεριάτικος των πολεμιστών τ’ Ατρέα που ελέγχουν όλο το Μοριά, το Ιόνιο και τ’ Αιγαίο. Διαφεντευτές τους θέλει ο ποιητής κι η μούσα, που μόνο δυο τους αντιστάθηκαν κι οι δυο αδίκως χαθήκαν σαν ειρωνεία τραγική -ο Αίας του Τελαμώνα π’ αυτοκτόνησε και ο θεοχτυπημένος Θεσσαλός ημίθεος της Θέτιδος ο γιος· μα η κυριαρχία των Δαναών έμεινε αιώνια στα χιλιάδες μάτια που θαμπώνονται απ’ τις ερειπωμένες αργολικές πέτρες των Μυκηνών, τ’ Άργους, της Καζάρμας, της Ασίζης του βραβευμένου ποιητή και της Νεμέας.
Χάνομαι κι εγώ στους ιστούς που η ιστορία με παγιδεύει και πλανιέμαι στην άγρια μάχη των Αχαιών και τα πλούτη των ακροπόλεων· παλεύω με τα μανιασμένα κύματα της καταραμένης επιστροφής τους που φόνοι, μαγείες και θεοί ορίζουν. Κι οι Έλληνες του σιδήρου κατέφτασαν έναντι των χαλκοθωράκων των Ατρειδών και του θεϊκού Δυσσέα και στη γενέθλια γη δεν επιτρέπουν τον ηρωικό ερχομό. Περιπλανήσεις κλείνουν τα χρόνια των τρωικών μαχών· χάνομαι στη δική τους γη και θαυμάζω τη δόξα τους· χάθηκαν κι εκείνοι στο δρόμο της επιστροφής μέσα στο αίμα και τα κύματα της ποσειδώνιας μανίας και κατάρας, ωσάν σήμερα χάνονται από τη φθορά και τους καπήλους της Ιστορίας τα αξιοσέβαστα τεκμήρια της δόξας τους.
Καθημερινά τα μάτια ενός ταξιδευτή βλέπουν όλους εκείνους τους περίεργους και ενδιαφερόμενους τουρίστες να πλανιούνται σε κάθε αχτίδα της μυκηναϊκής εμβέλειας και να αναζητούν τα ίχνη π’ άφησαν οι πολεμοχαρείς κατακτητές των μυκηναϊκών διοικητικών κέντρων· είναι οι ακροπόλεις του παρελθόντος ενός πολιτισμού που άδραξε τον ιστορικό του ρόλο και προσπάθησε ανεπιτυχώς να κυριαρχήσει και να δώσει πολλά ερείσματα στους σύγχρονους πολεμιστές και πατριδοκάπηλους ή εθνολάγνους να ωρύονται για τη μοναξιά του ελληνισμού χάνοντας την ουσία της ομορφιάς της ελληνικής ψυχής π’ αγωνιζόταν κάποτε για την ελευθερία της μέσα στη σκληρή βουνίσια ή θαλασσοδαρμένη ζωή του.
Έχοντας πατήσει στα δικά τους βήματα μέσα από βιβλία ιστορικά και αφήνοντας τα δικά μου ίχνη πλάι στις δικές τους πατημασιές, θωρώ τον πολιτισμό και τη σκληρή αργολική γη που ποτίστηκε με τον ιδρώτα και το αίμα σκληροτράχηλων πολεμιστών. Τα μνημεία τους επιζούν ακόμη για την ενημέρωση των αλλοδαπών, γιατί ο γηγενής τα θεωρεί πέτρες. Κι όμως σαν πέτρινο όνειρο είναι όμορφα τα απομεινάρια της αιώνιας μέρας της δικής δόξας· είναι η πρώτη εκείνη μέρα που εγκαταστάθηκαν στην ακρόπολη και η αιώνια μέρα που συνενώθηκαν στις δικές μου μέρες σαν φόρος τιμής στον πρώτο ιστορικό πολιτισμό της χερσονήσου. Είναι όμορφο το πέτρινο όνειρο που έζησαν, ω θνητοί ταξιδευτές και περιηγητές της αλαζονείας, της αδιαφορίας και της ημιμάθειας. Σα μπωντλερική ποίηση φαντάζουν οι αιώνιοι τούτοι τόποι με τις αιώνιες, ασήκωτες κι ασάλευτες -παρά την αδιαφορία σας- πέτρες των ταξιδιών μου. Λες κι οικοδομήθηκαν για να υμνηθούν από ραψωδούς σε αυλές τυράννων και εορτές λαϊκές· φαντάζουν οι άψυχες πέτρες σα να κλείνουν μέσα τους όλη τη φωνή μιας νεκρής ανθρωπότητας που παγιδεύτηκε το Είναι της στον κόρφο των λύκων τ’ Άργους και των μυκηναϊκών λεόντων.
Σα χνάρια πάνω στο νερό μοιάζουν οι προσπάθειες για τον πολιτισμό. Η αμάθεια περπατά χέρι-χέρι με την ημιμάθεια και με την αδιαφορία σε ένα λεσβιακό σύμπλεγμα που αιχμαλωτίζει την ελεύθερη σκέψη· ματιές που θυμίζουν απεγνωσμένους αιχμαλώτους πολέμου σχίζουν τα μνημεία. Είναι το βλέμμα ενός αιχμάλωτου πλήθους ενός ιδιότυπου πολέμου ενάντια στην καλλιέργεια και την κουλτούρα· είναι το πλήθος εκείνο που κοιτά μονότονα και γελά ειρωνικά στη θέα του ανδρισμού του ανδριάντα του πεσόντος Λακεδαιμονίου στις Θερμοπύλες. Ο πόλεμος εξελίσσεται με συμμάχους της ημιμάθειας τις διάφορες εκπομπές οφθαλμιστών και αισθησιακών ταινιών που μπροστά στη φιλοσοφία της ομορφιάς του γυμνού κορμιού, νιώθουν την ενοχή ενός εφήβου που κρυφά νοικιάζει μία πορνοταινία. Οι νίκες της υποκουλτούρας πλέκουν το εγκώμιο των κυνικών ασμάτων της παραλιακής και του λαθραίου χαριεντισμού σε απόμερα πάρκα και άλση· κόβουν το δεσμό απ’ την Ιστορία και οδηγούν σε γελάκια για τη γύμνια ή ύμνους εθνικιστικών αποχρώσεων.
Σα χνάρια πάνω σε νερό μοιάζουν οι προσπάθειες μόρφωσης και καλλιέργειας προς το πλήθος. Ποδόσφαιρο και λαϊκά -της χείρονος ποιότητος- άσματα είναι η μόνη έγνοια τους και τα μπάνια του λαού· η μόρφωση που ξεκίνησε να ταξιδεύει μαζί μας -για να γνωρίσει και να χαρεί άλλους νέους τόπους- χάθηκε στην προηγούμενη στάση για καφέ κι αφόδευση. Η καλλιέργεια μέσα από νέες εικόνες και εμπειρίες με άλλα μέρη κατέβηκε -μη αντέχοντας το κλίμα- στην προηγούμενη στάση, λίγο πριν τις Θερμοπύλες, κει που στέκει ο "Τσίτσιδος"[1] κι ας μη ξέρουνε τι έκανε· κι ας μη μάθανε ποτέ την εκεί παρουσία των Θεσπιέων. Οι επιβάτες καθώς χαϊδολογιούνται με τα μάτια και αστειεύονται μοιάζουν με το είδωλο στον καθρέφτη ενός φαντάσματος· είναι το φάντασμα εκείνων που κάποτε θεωρούσαν την καλλιέργεια και την αυτογνωσία ως υπέρτατο αγαθό. Είναι ένα αμαθές φάντασμα που ποτέ δεν οίδε τη σωκρατική ρήση, αλλά θέτει την ημιμάθειά του πάντα στην πρώτη γραμμή μιας διαλογικής μάχης και τον εγωισμό στο πλευρό της.
Σα φαντάσματα παρατηρούν με το θολό τους βλέμμα την οπτασία των αρχέγονων μνημείων του τόπου τους· μα η μουντή ματιά τους εστιάζει στη γύμνια του κορμιού καθώς συνοδεύεται από λάγνες σκέψεις. Και στην οπτασία απομένει η απόχρωση ενός πορνογραφικού οράματος, που αναζητά διέξοδο στους αστεϊσμούς της γυμνής φιλοσοφίας. Τι κι αν ορισμένοι εκεί χάθηκαν για τη δημοκρατία και την ελευθερία τους; Τι κι αν η γύμνια δεν ήταν αισχρή, και μάλιστα προβάλλονταν αυτή των γυμνασμένων κορμιών; Τα φαντάσματα-απόγονοι τόσων αιώνων καλλιέργειας και πολιτισμού δεν ενδιαφέρονται για ήθη και φιλοσοφίες. Φιλοσοφήματα επιβαρύνουν την ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα της κουλτούρας των σκυλάδικων και φλυαρίες λαγνείας και εθνικής ντροπής για τα αλλοτινά ήθη και τις σεξουαλικές επιλογές. Μια σκιά μοιάζει να είναι ο σύγχρονος πολιτισμός· ένα έθνος που έχασε το δρόμο του μέσα στο λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης βλέποντας διέξοδο μόνο στις εθνικιστικές κορώνες μιας τηλεοπτικής υποκουλτούρας. Ένα σκίτσο κατάντησε η ελληνική λαϊκή σκέψη χωρίς χρώμα, χωρίς λεπτομέρειες· σαν καρικατούρα. Είναι μία σκιά παρούσα κι έκδηλη σε κάθε έκφανση της σύγχρονης ζωής κι απούσα μπρος στις ανάγκες κριτικής σκέψης.
Μόνοι συνταξιδιώτες μου τόσα χρόνια, σε πάνω 200 εκδρομές, μένουν η αμάθεια, η αδιαφορία και η κακομαθημένη μικρότερη αδελφή τους, η ημιμάθεια. Και ο δρόμος συνεχίζεται…
Γλυκόπικρες οι φθινοπωρινές που ακολουθούνται απ’ τις ανήλιαγες χειμωνιάτικες νυχτιές. Σα χειμερινός παγερός ήλιος αναμνήσεις έρχονται να ταράξουν το Είναι μου. Μακρινές θύμησες, χαμένες μέσα στον ήχο του χιονιού σαν σπάζει απ’ το βηματισμό το βίαιο της μνήμης.
Θύμησες έρχονται ποπολάρικων δημοκρατικών αγώνων ενάντια σε λίστες εκλεκτών· αντίσταση σε κατακτητές κι αφεντάδες σκληρούς. Πύργος έγιναν οι φεουδάρχες, οι ευγενείς του τόπου, κι οι ποπολάροι οι δημοκρατικοί κριός πολιορκητικός που με πάταγο τον εσωριάζει. Απ’ τον ευγενικό χειμώνα των επτανήσιων αγγλοϊταλών φτάνει πια η πολυπόθητη δημοκρατική ελληνική άνοιξη. Αναμνήσεις γλυκόπικρων αγώνων που χάραξαν σα γραφίδα μυτερή της Ιστορίας την πλάκα, μα τόσο λίγοι πια τους θυμούνται. Μια περίεργη νυχτιά πέφτει στην ήδη σκοτεινή πολιτεία που αλλοτριώνεται όλο και περισσότερο απ’ τα νησιά της περιφέρειάς της.
Θύμησες ρομαντικές πλάι στις καταγάλανες ζακυθινές ακρογιαλιές, που τα σπάνια πια ερπετά φωλιάζουν. Σπάνιες πια οι επισκέψεις τους στις γαλανές θάλασσες, τις βιασθείσες από τη ξενοδοχειακή εξάπλωση. Φοβισμένα τα ερπετά χάνονται στα βάθη του πεγάλου, μη μπορώντας να αντέξουν τις πολύβοες ακτές τους ξέφρενων διασκεδάσεων, μη αντέχοντας να γεννήσουν πλάι σε λουόμενους που επιδεικνύουν το σώμα τους στον καυτό ήλιο και την αργιλώδη αμμουδιά αγοράζοντας το θέαμα του ταξιδιού τους στον κόλπο το νότιο της νήσου.
Πάνε πια οι θύμησες· χαθήκαν κι οι μαχητές· σβηστήκαν οι δημοκρατικοί αγώνες μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας· λησμονιούνται οι θυσίες και το αίμα που βάφτισε -ωσάν το λάδι του ιερέα το κεφάλι του μωρού- τον τόπο κείνο του Ιονίου. Πάνε όλες οι προσπάθειες και τα ιστορικά διδάγματα για την καλύτερη ζωή, για την ελευθερία και την ισονομία. Λήθη πλάκωσε τις πέτρες πουσκέπασαν τους καταραμένους αγωνιστές, λησμονιά σκέπασε τους συντοπίτες τους κι αμάθεια στολίζει, σαν κόσμημα κοκέτας, τους επισκέπτες π’ ο τουρισμός φέρνει.
Επισκέπτες χάνονται στον ωκεανό της χαράς του πόματος, ταξιδεύουν στη ζωή της διασκέδασης μέχρι τον ερχομό του ήλιου. Χαίρονται το νυχτερινό βασίλειο πλάι σε θάλασσες ρηχές στο πελάου τα σύνορα. Ξανθοί άγγελοι πλουτίζουν την αγνώμονα λαό που στολίζει το νησί για τέρψη, που πουλά τα ζώα του σε τουρίστες δίκην οικολογικής συνείδησης, που και τούτη την αγόρασαν οι τουριστικοί πράκτορες και οι ξενοδόχοι του νησιού.
Τόποι, νησιά, που μοιάζουν πια μόνο από τέτοιες επισκέψεις να ζωντανεύουν από την εγκατάλειψη του κέντρου. Μία μονοδιάστατη καλλιέργεια του τουρισμού που μετατρέπουν σε θερινά θέρετρα ολόκληρους τόπους και κοινωνίες, που ξέχασαν τελείως τις προσπάθειες των προγόνων τους για ελευθερία και δημοκρατία. Ζώντας μέσα σε μία άλλη, σύγχρονη σκλαβιά, απολαμβάνουν τις λίστες των νέων ευγενών σκύβοντας το κεφάλι, όπως άλλοτε σε μεσαιωνικούς φεουδάρχες.
Σε μια χώρα γεννήθηκα που μεγάλη και τρανή τη λογιάζανε κάποτε. Πατρίδα έχω χώματα εθνικά που η γλώσσα και η περηφάνια ένωσαν και ηρωποίησαν ποτίζοντας με αίμα νεανικό, παρθενικό. Στη γη πολεμιστών, αγωνιστών και φιλοσόφων μεγάλωσα. Με τις δικές τους ιαχές, τις διδαχές αρχαίων -μα ξεχασμένων πια- σοφών και την κρίση στρατηγών ανδρώθηκα.
Όλα πια ξεχνιούνται· όλα ξεθώριασαν στο διάβα του χρόνου· στα περάσματα του καιρού μόνο τα ίχνη διακρίνονται από διδαχές και ιαχές, θαμμένες ανάμεσα σε χαλάσματα ερείπια που στέκουν για να θυμίζουν όχι την παρελθοντική δόξα μα τη σύγχρονη αδιαφορία κι αναλγησία. Χαλάσματα που θαρρεί ο επισκέπτης πως έγιναν για να ταλαιπωρούν τους νεοέλληνες και όχι για να εξυπηρετούν τους προγόνους τους.
Και μόνο η περηφάνια -ή εθνικισμός- των ονομάτων στέκει ορθός στις κρίσεις· εχάθη ο αγώνας τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία και μόνο η ανάμνηση των θολών ονομάτων μένει να γοητεύει ανούσια, όπως το είδωλο μιας κακορυθμισμένης φωτογραφικής μηχανής· ονόματα αχνά μέσα σε θαμπά σχολικά εγχειρίδια που φανατίζουν εθνικά τέκνα και γονείς. χαρίζοντας μια ημιμάθεια χείρονα της αμάθειας. Μορφές αποσβολωμένες μέσα σε νέου και παλαιού τύπου βιβλία, αποξενωμένα από τις αρχές του πατριωτισμού και της δημοκρατίας εις το όνομα -όχι του πατρός, μα- των τέκνων του πολέμου, της τρομοκρατίας και της (με τη δική τους έννοια !?!) παγκοσμιοποίησης.
Τα παλιά απομεινάρια των καινοφανών και πρωτότυπων ιδεών μένουν χαλάσματα κι ερείπια· παύουν να κοσμούν τον αλλοτινό πολιτισμό που τα έχτισε για να τονίζουν πρακτικά τη δόξα του· αλλάζουν πια τον ένδοξο ή πρακτικό ρόλο τους και στέκουν γκρεμισμένα κομμάτια ενός δυσεπίλυτου παζλ της ανθρωπότητας προς τέρψη των βαρβαρικών οφθαλμών τουριστών και αμαθών ημιδαπών -που ο τουρισμός γίνεται διακοπές και μπάνια του λαού.
Δεν είμαι εθνικιστής, ούτε καν κάποιος φανατικός που προασπίζει ιδέες εθνολάγνες και πατριδοκαπηλίες· δε γράφω επειδή είμαι γνώστης της ελληνικής -της λάγνας και φιλοσοφικής γλώσσης- ούτε διότι καλούμαι άριστος χειριστής της μαγικής αυτής γλώσσας· ένας μικρός εκπρόσωπος της λαϊκής διανόησης -περνιέμαι- που αγωνιά για το μέλλον ενός τόπου που μοιάζει να μένει μόνος από τη λαϊκή αδιαφορία και την πολιτική μικροπρέπεια και δουλικότητα. Ένας ασήμαντος καλείται ο γράφων τούτων των αράδων που πονά για την εγκατάλειψη των τόπων και την εκμετάλλευση του ηρωισμού των προγόνων του, από επιγόνους που φιλοδοξούν να μοιάξουν χωρίς αγώνα και αίμα στα θολά -όπως καταντούν- πρότυπα πολιτικής σκέψης και κριτικής αρετής.
[1] Όρος που χρησιμοποιήθηκε από οδηγό τουριστικού λεωφορείου προκαλώντας θυμηδία.
31 έκριναν :
Μμμ, για τους ποπολάρους έχω να μελετήσω..., αλλά έχω τις αμφιβολίες μου για τη λαϊκότητα των αγώνων τους. Μάλλον επρόκειτο για εσωτερική φαγωμάρα ευγενών για το μοίρασμα της πίτας... Οσο για τον ξεπουλημένο τουρισμό άστα και βράστα... Μία από τα ίδια μαθαίνω ότι είναι σε όλες τις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες.
Στην Κρήτη έξω από τα Χανιά δεν βρίσκεις Κρητικά τυριά στα μίνι μάρκετ "γιατί δεν τα προτιμούν οι ξένοι". Κάνουμε τεμενάδες με τα πλήρη πακέτα και παίρνουμε μην πω τι... αντί να φροντίσουμε τον τόπο μας και να αξιοποιήσουμε στα σοβαρά τη ταυτότητά μας παλαιά και σύγχρονη.
Οταν πουλάς στον ξένο αυτό "που θέλει" ή νομίζεις ότι θέλει τότε εκείνος πολύ εύκολα θα το βρει και παραπέρα και πιο φτηνά μάλιστα...
Εχει αποδειχθεί ότι όσοι επιχειρηματίες (δεν θα αναφέρω ονόματα για ευνόητους λόγους) έχουν μεράκι, διάθεση και βλέπουν μακροπρόθεσμα έχουν καταφέρει να διακινήσουν στο εξωτερικό πολλά προϊόντα με ελληνική ταυτότητα. Ο ΕΟΤ πότε επιτέλους θα το καταφέρει αυτό;
Ένα υπέροχο κείμενο μας πρόσφερες Δείμο, που θυμίζει το "λαός που δεν ξέρει την ιστορία του δεν έχει μέλλον" (ή κάπως έτσι).
Παίρνω πίσω τις απειλές
:-)
coolplatanos στην ουσία για τον τουρισμό δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Είναι μία μακάβρια εικόνα που κάθε καλοκαίρι συναντώ στο Ιόνιο όπου μένω για δύο συνήθως μήνες. Είναι ένα ξεπούλημα που αφήνει καλά λεφτά, αλλά μόνο αυτό. Οι ντόπιοι αλλοτριώνονται από τον τόπο τους, από το σπίτι τους και τη φύση την ίδια που τους ανέθρεψε. Μένουν αποξενωμένοι από τους αγώνες τους. Και βέβαια αυτό συμβαίνει σε κάθε περιοχή που ζει από τον τουρισμό.
Οι ποπολάροι ήταν η φτωχή μεσαία τάξη της Ζακύνθου. Δεν ήταν μεσαία-αστική τάξη, καθώς ήταν στην πλειοψηφία τους φτωχοί. Η αστική τάξη ήταν οι λεγόμενοι "μεσαίοι", απαρτιζόμενη από πλούσιους μορφωμένους ή εμπόρους χωρίς πολιτική δύναμη. Αυτοί λοιπόν χρησιμοποίησαν την ποπολάρικη δύναμη -που συχνά εξεγείρονταν- για να πετύχουν τη σταδιακή (ή αιματηρή ανάλογα την εποχή) διάλυση της τάξης των ευγενών. Ιδεολογία τους ήταν η αστική, αυτή της Γαλλικής Επανάστασης.
Ναυαγέ, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν είναι το κείμενο ωραίο, ο πόνος μου είναι μεγάλος και γεμάτος πίκρα γεμίζει τα χείλη που ξεχειλίζουν σε ένα ψυχρό μαύρο πληκτρολόγιο.
Δεν μενω στα λογια σου,θα χασω την ουσια αν το κανω.Δεν εχει σημασια αν μ αυτα συμφωνω.Αλλα οτι για το ιδιο συμπασχουμε.
Επ ευκαιρια,εχω στα χερια μου ενα κειμενο για την παιδεια ενος πολυ γνωστου μεγαλου πανεπιστημιακου.Οποτε θελεις στο στελνω και το ανεβαζεις.
Ευχαριστώ για τη συμπόνοια.
Στείλε τη διεύθυνση (αλλά μόνο αύριο το βράδυ θα το κατεβάσω).
Την πίκρα και τον πόνο σου το έβγαλες ποιητικά.
Τα γράμματα έγιναν εικόνες !!
Ποιος όμως πρέπει πρώτος να κατηγορηθεί γι αυτή την κατάντια?
Το κράτος?
Οι τουρίστες?
Οι ντόπιοι που ξεπουλούν?
Νομίζω annamaria ότι ο καθένας μας έχει αναλογικά κάποια ευθύνη και μαζεύεται όλη μαζί και αποτέλεσμα είναι αυτό το χάλι...
Φυσικά,
ποιος θα διαφωνήσει σε αυτό?
Τον Οκτώβρη που μας πέρασε θυμάσαι τι είχε γίνει στην Κέρκυρα?
Δυο παιδάκια χάθηκαν από αμέλεια και όλοι σκεφτόντουσαν το πλήγμα που θα υποστεί ο τουρισμός.
Πως θα ανοίξει περίπτερο η Κέρκυρα στο Λονδίνο, στην έκθεση τουρισμού!!!
καλημερα ,
ουτε και εγω θα μεινω στα λογια, αλλωστε με οτι γραφεις συνηθως ειμαι συμφωνη, μάρεσει ομως πολυ το υφος, ιδιαιτερα ποιητικο!
κείμενο-ποίημα και αλήθειες
"Ζώντας μέσα σε μία άλλη, σύγχρονη σκλαβιά..."
τόσες αλήθειες!
Ξεχάσαμε. Σβήσαμε. Διαγράψαμε. Δεν πάμε μπροστά έτσι...
δεν λησμονήθηκε τίποτε αγαπητέ με το τόσο όμορφο σου κείμενο. μόνο λίγο αφουγκράζεται τους νέους σύγχρονους ήχους και προκλήσεις.
θα επανέλθουν όλα αλλιώς, διαφορετικά και πολύ πιο αποτελεσματικά.
αφουγκράσου.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα από την έλλειψη ορθού σχεδιασμού και οργανώσεως.
Χώρα της αρπαχτής, του εύκολου και βραχυπρόθεσμου πλουτισμού. Και της τοπικής διαπλοκής
Ανναμαρία, όλοι φταίμε όπως λέει και η coolplatanos. Πρώτα και κύρια η πολιτεία όμως που δεν είχε θεσπίσει από νωρίς (δεκαετία του '60) κανόνες τουριστικής ανάπτυξης και άφησε τα ιδιωτικά συμφέροντα να καταστρέψουν το φυσικό περιβάλλον. Το νησί έχει φτάσει πια να δηλώνει ξεπούλημα τω ν πάντων γιατί και οι σύγχρονοι ντόπιοι έτσι έχουν γαλουχηθεί.
Αύρα, ευχαριστώ πολύ. Ο πόνος δημιουργεί την ποίηση και μία εσκεμμένη ασυνταξία των λέξεων.
Μελομένε μου, Νημέρτη, μου σαφώς και δεν μπορούμε να πάμε μπροστά έτσι. Μόνο χρήματα κερδίζουμε σε βραχυπρόθεσμη λογική και μετά από λίγο θα κλαιγόμαστε για τη φτώχεια μας. Αρπαχτές κάνουμε μόνο, αλλά ως εκεί. Το μέλλον το χάνουμε από το σχεδιασμό μας με ευθύνη και της πολιτείας.
Κι όμως Ροϊδη, λησμονούνται οι αγώνες τους και πια το όνομα το επαναστατικό -και δε μιλώ για τον Πρέκα- των Ποπολάρων έγινε απλά μια ταβέρνα (καλή μεν, αλλά μόνο μια ταβέρνα). Ξεχάσαν και το ρεμπελιό (μια ανοιχτή επανάσταση του 16ου αιώνα), ξεχάσαν και το κάψιμο του libro d'oro (το 19ο αιώνα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στο πολιτιστικό κέντρο της Ζακύνθου). Ίσως επανέλθει η ελευθερία, ίσως βάλλουν μυαλό και αποφασίσουν να επενδύουν πια με μακροπρόθεσμους στόχους, αλλά αμφιβάλλω. Το βλέπω κάθε καλοκαίρι το κατάντημά τους.
Νάσο, συμφωνώ απολύτως.
Πράγματι η Ζάκυνθος είναι ένα μέρος που λές ότι δεν είχε άλλη παράδοση εκτός από τον κραυγαλέο τουρισμό.
Η μεγαλύτερη καταστροφή στα Επτάνησα συνέβη στις 21 Μαΐου 1864, όπου η Επτάνησος Πολιτεία ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Ελλάδος! Μια προοδευτική ευρωπαϊκή χώρα με αστικοδημοκρατικούς θεσμούς περιήλθε στην ανατολίτικη μιζέρια της νεοελληνικής βαρβαρότητας....
Πόσοι γνωρίζουν άραγε ότι οι πρώτοι Ριζοσπάστες Επτανήσιοι βουλευτές (οι Ιακωβάτοι κλπ.) αρνήθηκαν να δώσουν θρησκευτικό όρκο, προκρίνοντας πολιτικό όρκο;
Η πρώτη σου άποψη μου θυμίζει εκείνους τους τοπικιστές που κατηγορούν τους Ριζοσπάστες που τους ενσωμάτωσαν στην Ελλάδα. Λίγο υπερβολικό νομίζω.
Ωστόσο, στο δεύτερο θέμα που θέτεις θα συμφωνήσω απολύτως. Μάλιστα να θυμίσω ότι ήταν οι μόνοι που μιλούσαν στη Βουλή δημοτική και όχι την καθιερωμένη καθαρεύουσα.
Το σχόλιό μου ενέχει μια δόση υπερβολής. Η ένωση των Επτανήσων θα μπορούσε να γίνει η γέφυρα που θα ένωνε την Ελλάδα με τη Δυτική Ευρώπη. Δυστυχώς, η ένωση ούτε την ηπειρωτική Ελλάδα ωφέλησε, ούτε τα Επτάνησα. Οι Ριζοσπάστες πάντως δεν επιθυμούσαν την ένωση, ή μάλλον, επιθυμούσαν την ένωση με μια Δημοκρατική Ελλάδα κι όχι με μια διεφθαρμένη μοναρχία.
ΥΓ. Δεν είμαι πάντως Επτανήσιος!
Τι όμορφο τρόπο που έχεις να τα λες όλα αυτά...
Με ποίση!
Θυμάμαι που λες, κάποτε, δούλευα σε μεγάλο (τεράστιο και πασίγνωστο) ξενοδοχείο στην Κρήτη.
Σχεδόν με υποχρέωναν να μάθω ρώσικα επειδή θα ερχόταν μεγάλο γκρουπ ματσωμένο την άλλη σαιζόν.
Σκλάβοι.
Vrennus, θα συμφωνήσω ότι είμαι σχετικά υπερβολικός. Όντως η Ένωση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία τέτοια γέφυρα. Ωστόσο, το ελληνικό βασίλειο εκείνη την εποχή αναζητούσε μόνο τρόπο να αυξήσει την έκτασή του και έτσι θεωρούσε ότι μπορούσε να αυξήσει τα έσοδά του. Κάπου εκεί όμως έμεινε κολλημένο στην αγροτική φεουδαρχική οικονομική ανάπτυξη και ξέχασε όλο τη βιομηχανική διάσταση της οικονομίας που είχε αρχίσει να κατακτά την Ευρώπη και την Αμερική.
Αργυρένια, μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μπροστά στις ανάγκες να αυξήσουμε τα κέρδη μας ξεπουλάμε τα πάντα. Σαφώς και είμαι υπέρ της εκμάθησης ξένων γλωσσών προς όφειλοςτου τουρισμού και εξυπηρέτησης των τουριστών. Αλλά, δεν είναι δυνατόν να ξεπουλάμε τους εργαζόμενους, τη φύση και τον πολιτισμό (δεν είναι η γλώσσα πολιτισμός, αλλά η βιομηχαποίηση των παραδόσεων προς τέρψη αλλοδαπών χωρίς κανένα νόημα για εμάς).
Εμ όταν έλεγε ο μπάρμπα Κώστας ( ο θειός του άλλου του Κώστα) ότι το μέλλον του Έλληνα είναι το σερβιτοριλίκι κάποιοι τον κορόιδευαν!! Σαν δεν ντρέπονταν!
Οι βάσεις μιας τουριστικής ανάπτυξης έπρεπε να τεθούν στην δεκαετία του 70. Το 60 η Ελλάδα ασχολιόταν με τον Κουμουνιστικό κίνδυνο , που να περισσέψει χρόνος για άλλα....ή μάλλον συγνώμη ασχολιόταν και με την ...κτηνοτροφία (χουντοδάνεια)!
Παρά το γεγονός ότι η Πολιτεία άφησε στην ιδιωτική πρωτοβουλία να τραβήξει το κουπί σήμερα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε φτάσει σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο και υποδομών αλλά και παροχής υπηρεσιών στον τουριστικό τομέα.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι πέραν τούτου ουδέν. Μια επίσκεψη στα τουριστικά θέρετρα χειμώνα θα καταστήσει σαφές αυτό που λέω.
Η ανυπαρξία κρατικής μέριμνας και η εγκατάλειψη ( έως το επόμενο καλοκαίρι) είναι η μόνη συντροφιά των ντόπιων στους δύσκολους πραγματικά χειμώνες των Ελληνικών νησιών!! Ας μην ζητάμε λοιπόν ευθύνες για δήθεν ξεπούλημα και άγνοια της Ιστορίας τους γιατί η πολιτιστική και πολιτισμική ανάπτυξη εξαρτάται άμεσα από το βιοτικό επίπεδο ενός τόπου. Το οποίο φυσικά και δεν επιτυγχάνεται περιμένοντας της ορδές των βαρβάρων (τουρίστες της πλάκας οι περισσότεροι) για 45 μέρες και αν όλο και όλο!!
Καλησπέρα
Υ.Γ Που να προλάβει ο μπαρμπα Κώτσος να φτιάξει κάτι στην Ελληνική επαρχία ( τέτοια είναι η νησιώτικη χώρα μας) αφού ο καημένος ασχολιόταν με την επανίδρυση του Κράτους....όπως και ο ανιψιός του 39 χρόνια αργότερα !..χαχαχαχα!
Ξέρεις κάτι, καπετάνιε; Το πρόβλημα εντοπίζεται και στην άναρχη δόμηση. Γνωρίζεις ότι ο Λαγανάς -το αγγλόφωνο θέρετρο της Ζακύνθου- δεν έχει σχεδόν καθόλου πεζοδρόμια; Ξέρεις ότι η αστυνομία μόνο λίγα χρόνια τώρα κάνει βόλτες εκεί ή ότι τα ξενοδοχεία φτάνουν μέχρι την άμμο; Ο κόλπος του Λαγάνα, ο νότιος της νήσου, είναι η κύριος τόπος ωοτοκίας των caretta-caretta, αλλά στο ομώνυμο θέρετρο -στο κέντρο του κόλπου- δεν πλησιάζουν πια, επειδή τριαξονικό λεωφορείο κινείται πάνω στην άμμο, που πια μοιάζει με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Ακόμα και σε περιοχές τάχα προστατευόμενες η αμμουδιά καταλαμβάνεται από είδη θαλάσσης (όπως η φωτό) κλπ. Είναι μία αναρχία μοναδική και δεν εντοπίζεται μόνο στο Ιόνιο, αλλά σε τόσα και τόσα νησιά που έχω δουλέψει και έχω ζήσει μήνες της ζωής μου.
Στα τελευταία σου σχόλια συμφωνώ απολύτως.
Για την Ζάκυνθο θα πω ότι η πρόσβαση από θάλασσα σε αρκετές ακτές απαγορεύεται αυστηρά. Και το εννοώ αυστηρά. Μόνο με την άδεια του λιμεναρχείου μπορεί κάποιος να προσεγγίσει με σκάφος κάποια μέρη.
Για την άναρχη δόμηση θα συμφωνήσω μαζί σου ....αλλά απ αυτό πάσχουμε γενικά! Στην Θεσσαλονίκη μας σάμπως δεν έχουμε το ίδιο πρόβλημα?? Ασχολούμαι με τον κατασκευαστικό κλάδο και αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου δεν λέγονται!
Τώρα για την προστασία των υπό εξαφάνιση ειδών όπως η καρέτα καρέτα και άλλων πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η υποκρισία όλων μας! Και όταν λέω όλων μας εννοώ και της πολιτείας που θέλει να λέει ότι εφαρμόζει μια πολιτική προστασίας των ειδών αυτών χωρίς να δαπανά ούτε ένα σεντ, και των πολιτών αυτής της χώρας που μόνο να κάνουν οικολογικές τοποθετήσεις ξέρουν και να μοστράρουν σε καμιά εκπομπή με κανένα γατάκι ράτσας ή κανένα σκυλάκι κουρεμένο σαν τον άγιο γαμώτο ντυμένο φυσικά με T-shirt Αρμάνι. Ξέρεις ότι έχουμε την μικρότερη συμμετοχή σε οργανώσεις που στόχο έχουν την προστασία αυτών των ειδών? Ξέρεις ότι δεν μπορείς να έχεις καμία απαίτηση από τον ντόπιο να σεβαστεί τα "καημένα τα ζωάκια" χωρίς να βάλεις βαθιά το χέρι σου στο παντελόνι εξασφαλίζοντας του τουλάχιστον κάποια διέξοδο από την οικονομική του μιζέρια?
Από "τσάμπα" μάγκες και οικολόγους έχουμε χορτάσει αγαπητέ!
Ας σταματήσω εδώ γιατί είμαι και εκτός "θέματος".
Έλα καπετάνιε, αλήθεια; ΚΙ εγώ για΄τι κάθε χρόνο βλέπω σκάφη να πηγαίνουν όπου θέλουν; Γιατί ενώ απαγορεύονται μεγάλα σκάφη στα ΝΔ (περιοχή Κεριού), πλησιάζουν τα πλοία που κάνουν το γύρο του νησιού και το ίδιο στο Μαραθωνήσι; Σχετικά με τις χελώνες θα συμφωνήσω. Τελευταία άρχισε να πουλάει η χελώνα ως είδος υπό εξαφάνιση και έτσι γίνονται και κάποιες από λίγους εθελοντές. Κάποτε παίξαμε χοντρό ξύλο με ξενοδόχους και δημοτικούς άρχοντες για το αν πρέπει ή όχι να χτίσουν ανάμεσα στο Καλαμάκι και το Λαγανά.
Ντόπιος δεν είμαι, αλλά τόσα χρόνια που πάω τα καλοκαιρινά δίμηνα εκεί, αισθάνονται δικό μου τον τόπο. Ξέρω όλα τα προβλήματα και όλα τα κουτσομπολιά. Ίσως το ίδιο το κείμενό μου να είναι πολύ ελαφρύ για τις ζακυνθινές μαλακίες.
Φίλε Δείμο, ποια δύναμη τρέφει τις ευαισθησίες σου? τι σε οθεί σε τόσο βαθειά καταδυση? πως διατηρείς την την προεφηβική σου ορμή? Μήπως τελικά κουράστικα? (κι ας ελπίζω πως απλά ορίμασα...) ΑΝΝΑ Ο.
Δεν είναι παιδική ορμή. Είναι μία ανάγκη μίσους για εκείνους που ξεπουλάνε τα πάντα, είναι ία ανάγκη έκφρασης ενός περίεργου πάθους για τη φύση που μας ζει και εμείς της φερόμαστε σαν μητροκτόνοι. Είναι ο πόνος του φόνου ενός αγαπημένου τόπου που ξεχνάμε και τους αγώνες του και το αίμα που χύθηκε εκεί.
Ακριβώς αυτό είπα και εγώ!! Για να πλησιάσεις αρκετές ακτές χρειάζεσαι την άδεια του λιμεναρχείου! Τα επαγγελματικά καΐκια την έχουν. Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ αλλά η Ζάκυνθος για εμάς που ταξιδεύουμε με δικά μας σκάφη δεν είναι και ότι καλύτερο ακριβώς για αυτόν τον λόγο.
Έχεις υπόψη σου φαντάζομαι τι συμβαίνει σε άλλα νησιά που δεν απαγορεύετε η πρόσβαση. Μην τρελαθούμε και τελείως , δεν είναι δυνατόν να απαγορεύσουν ΚΑΙ τα καΐκια που πηγαινοφέρνουν τον κόσμο!! Από την άλλη σου είπα ...νο μανι νο χάνι.
Και βεβαίως άλλο πράμα είναι να πηγαίνεις σε ένα τόπο για βόλτα ή για δουλειά το καλοκαίρι και άλλο όταν ζεις εκεί εσύ και η οικογένεια σου! Πρέπει να ζήσουν αξιοπρεπώς και αυτοί ξέρεις. Και η μόνη τους επιλογή είναι να εκμεταλλευτούν κάθε σπιθαμή αξιόλογης γης. Ούτε εσύ αλλά ούτε και εγώ θα τους δώσουμε να φάνε. Μην πέφτουμε λοιπόν στην παγίδα της εύκολης κρητικής γιατί ...έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν. Εξάλλου παραδείγματα απείρου κάλους (μαλακίες) έχουμε και στην πόλη μας , και είναι πολλά. Ας λύσουμε αυτά πρώτα και μετά πάμε να λύσουμε και των άλλων
Δεν κατάλαβες. Κανείς δεν έχει άδεια και όλοι την έχουν από κάτω από το τραπέζι. Κάνουν τα στραβά μάτια για το μέλι -όπως λες-, αλλά αν πέσει καρφωτή γίνεται πανικός.
Λυπάμαι, αλλά εγώ τους δίνω να φάνε και ζω από τον τουρισμό συμπληρωματικά (είμαι ξεναγός και κάθε καλοκαίρι εκεί πάω και στην Κεφαλλονιά). Δεν ασκώ εύκολη κριτική. Το ξέρω πολύ καλά το νησί και τουριστικά και επαγγελματικά (προσπαθώ να συνδυάσω τη διασκέδασή μου με το δεύτερό μου επάγγελμα). Ξέρω και το γδύσιμο των τουριστών από την καλή και την κακή. Παλαιότερα κι εγώ μέρος μιας τέτοιας μηχανής ήμουν, μα τώρα πια λειτουργώ κατά συνείδηση και δε σκάω αν ξευτελίζω μια ξεπουλημένη κατάσταση.
Για την Θεσσαλονίκη θα συμφωνήσω, αλλά θα γίνει άλλο κείμενο αυτή...
μου άρεσε πολύ αυτό:
Μία μονοδιάστατη καλλιέργεια του τουρισμού που μετατρέπουν σε θερινά θέρετρα ολόκληρους τόπους και κοινωνίες, που ξέχασαν τελείως τις προσπάθειες των προγόνων τους για ελευθερία και δημοκρατία.
Σ' ευχαριστώ πολύ keimgreek.
Δημοσίευση σχολίου