Περί διαζυγίων ο λόγος

Αποτελεί καθημερινή διαπίστωση πια ότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες παίρνουν διαζύγιο. Μία εικόνα και γίνεται που φανερή τόσο σε προσωπικές συζητήσεις του μικρόκοσμού μας, όσο και στο σχολικό περιβάλλον όπου πολλά παιδιά ζουν σε μονογονεϊκές οικογένειες. Βάσει στοιχείων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας τα διαζύγια παρουσιάζουν μια διακύμανση 13% έως 20% σε σχέση με τους γάμους. Το 1971 είχαμε 73.350 γάμους και μόλις 3.675 διαζύγια. Το 1981 είχαμε 71.178 γάμους και 6.351 διαζύγια, ενώ για το 1991 τα αντίστοιχα νούμερα είναι 65.568 και 6.351. Το 1998 παντρεύτηκαν 55.489 ζευγάρια και χώρισαν 7.814, όπου στα 14 από αυτά αναφερόταν ως λόγος διαζυγίου η μοιχεία (στις 12 περιπτώσεις από τον άντρα και στις 2 από την γυναίκα). Αντίστοιχη είναι και η εικόνα που έχουμε από τα στοιχεία του Πρωτοδικείου Αθηνών. Το 1980 ο αριθμός των συναινετικών διαζυγίων ήταν 2.468 και το 1990 ήταν 2.454, ενώ το 2000 σχεδόν διπλασιάστηκαν και έφτασαν τα 4.130. Ανάλογη είναι και η εικόνα για τον αριθμό των διαζυγίων κατά αντιδικία. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι για το 2000 οι γάμοι σε όλες τις μητροπόλεις του λεκανοπεδίου (πλην του Πειραιά) έφτασαν τους 10.883.

Σύμφωνα με στοιχεία υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο διαζευγμένες οικογένειες στη χώρα μας και αυτό συνεπάγεται ότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνδρες, ένα εκατομμύριο γυναίκες και περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά (ένα παιδί ανά οικογένεια). Επί πλέον υπάρχουν και τα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος που επίσης υφίστανται τις συνέπειες των διαζυγίων.

Ενώ, λοιπόν, τα διαζύγια ήταν σχετικά σπάνια τις δεκαετίες του '50 και του '60, από το 1970 παρουσιάζουν μία σχετική αύξηση. Είναι δεδομένο και αυταπόδεικτο πια ότι η αύξησή τους οφείλεται στην ελευθερία που άρχισαν ειδικά στη δεκαετία του ΄80 να γνωρίζουν οι γυναίκες. Ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός της ελληνικής κοινωνίας και η έξοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας έφεραν τις συζύγους σε μία πλεονεκτικότερη θέση από τις μητέρες τους, επιτρέποντάς τις να έχουν δικό τους πορτοφόλι και όλη τη σχετική ελευθερία πρωτοβουλίας κινήσεων που επιτρέπει η οικονομική ανεξαρτησία -χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί κάτι το αρνητικό. Βεβαίως η επαγγελματική σταδιοδρομία για μία μητέρα και σύζυγο συχνά ισοδυναμεί με μία εκούσια σκλαβιά χειρότερη από τις παλαιότερες γενιές, αλλά το μεγάλο θετικό αυτής της δουλείας είναι η ανεξαρτησία και η δύναμη που της επιτρέπει με τη νέα κοινωνική της θέση να φέρνουν αντίρρηση και να εκφράζουν οι σύζυγοι πιο ελεύθερα και την άποψή τους και τον εγωισμό τους.

Παράλληλα, ας θυμόμαστε ότι τα νέα κοινωνικά ήθη διαμορφώνουν και νέες προσωπικότητες που δίνουν λιγότερη βάση στην αξία της οικογένειας. Ενώ παλαιότερα η οικογένεια ήταν το άπαν της κοινωνίας και η αξία της αδιαμφισβήτητη, σήμερα αντιμετωπίζεται με κριτική σκοπιά. Στα νέα ήθη μπορούμε να θέσουμε και τη χαλαρή οικογενειακή σχέση των μελών της που εκφράζεται είτε με τη μεγαλύτερη ελευθερία των παιδιών είτε με τις παράλληλες εξωοικογενειακές (ψυχαγωγίας και σεξουαλικής φύσης) εξόδους των δύο συζύγων.

Στη Βρετανία σχεδόν ένα στα πέντε ζευγάρια βρίσκονται στα πρόθυρα του χωρισμού και ένα στα δέκα δηλώνει ότι δεν έχουν πλέον σεξουαλικές σχέσεις, αναφέρει έρευνα. Φάνηκε ότι το σεξ, η απιστία, η κακοποίηση και οι φιλονικίες είναι οι βασικές αιτίες διαζυγίου, σύμφωνα με τα στοιχεία δημοσκόπησης που διεξήχθη μεταξύ 2.000 παντρεμένων, διαζευγμένων και εν διαστάσει Βρετανών[1]. Ας μη ξεχνάμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει διαπαιδαγώγηση για το γάμο κι ούτε καν σεξουαλική αγωγή. «Παιδιά» πάνω από τριάντα ετών μένουν ακόμη στην κατοικία των γονέων τους όπου όλα είναι έτοιμα και όταν παντρεύονται, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις, γιατί δεν έμαθαν στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις παρά μόνο σε προνόμια. Με το παραμικρό λοιπόν χωρίζουν, υποβοηθούμενοι από ένα δικηγόρο που γράφει μια αγωγή διαζυγίου ή επιμέλειας σε βιομηχανική παραγωγή διότι είναι όλες αντιγραφή η μία με την άλλη[2].

Σε έρευνα φάνηκε ότι οι γυναίκες είναι αυτές που στατιστικά λύουν τα δεσμά του γάμου. Οι νεότερες και πιο μορφωμένες κάνουν με μεγαλύτερη ευκολία το πρώτο βήμα, παρά το γεγονός ότι αυτές οι κατηγορίες είναι αυτές που παντρεύονται και πιο δύσκολα[3].

Η μοιχεία είναι ένας από τους βασικότερους λόγους για την κατάθεση αιτήσεων διαζυγίων. Σε έρευνα[4] φάνηκε ότι το 80% των ανδρών και το 50% των γυναικών έχουν εξωσυζυγική ευκαιριακή σχέση τουλάχιστον μία φορά στην Ελλάδα, ενώ στο ένα τρίτο των γάμων δημιουργούνται «σχέσεις- γέφυρες» με παράλληλες επαφές από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον. Το ίδιο Ινστιτούτο επιβεβαιώνει ότι «... η απιστία στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ υψηλή σε σχέση με την Ευρώπη» και επικρίνει την κατάχρηση των ελευθεριών τόσο στον τομέα αυτό όσο και σε άλλους. Στα διαζύγια που εκδόθηκαν από το Πρωτοδικείο Αθηνών για το έτος 2000 στα 13 από αυτά αναφερόταν ως λόγος ισχυρού κλονισμού η μοιχεία (στις 5 περιπτώσεις από τον άντρα και στις 8 από την γυναίκα). Συμπληρωματικά σύμφωνα με στοιχεία από διεθνή έρευνα το 50-60% των παντρεμένων ανδρών και το 45-55% των παντρεμένων γυναικών έχουν κάποια εξωσυζυγική σχέση. 

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ξεχωριστή και μελετημένη μορφή εξωσυζυγικών σχέσεων είναι εκείνη που δημιουργείται στο χώρο εργασίας. Βέβαια, το να μοιράζεσαι το μαξιλάρι και το γραφείο με κάποιον μπορεί να προξενήσει ποικίλα προβλήματα στην ίδια τη σχέση και στους συναδέλφους, αλλά και κλυδωνισμούς στην επιχείρηση. Όσο κι αν η λογική μας υπαγορεύει να αποφεύγουμε τα επιπόλαια φλερτ με τους/τις συναδέλφους στο γραφείο, ο ερωτισμός στο χώρο του γραφείου είναι ακατανίκητος. Αυτή είναι άλλωστε και η τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη των ψυχολόγων, σεξολόγων και ψυχιάτρων[5]. Μαζί τους συμφωνούν και ειδικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων σε θέματα προσωπικού, οι οποίοι υπογραμμίζουν τις αρνητικές πτυχές του έρωτα στο γραφείο. Το  σκηνικό της εργασίας μας τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε κέντρο κοινωνικής συνεύρεσης, ειδυλλίων και ερωτικών σχέσεων διαφόρων τύπων.  

Η κύρια αιτία διαζυγίων, όταν ο λόγος πια δεν είναι αρκετά σοβαρός και ξεκάθαρος είναι η ασυμφωνία χαρακτήρων. Όταν ένας εκ των συμβίων (ή και... αμφότεροι) έχουν διαφορετικές επιθυμίες και η συνύπαρξή τους καταπιέζει την ελεύθερη βούληση και δημιουργία, το διαζύγιο φαίνεται σαν τη μόνη λύση. Η ασυμφωνία δε χρειάζεται να εξηγηθεί περαιτέρω, ούτε απαιτεί ιδιαίτερη επιχειρηματολογία. Είναι σεβαστή και προσωπική επιλογή των δυο, όταν «απλά» δεν μοιράζονται την ίδια οπτική πάνω στα πράγματα. Ας θυμόμαστε ότι οι γάμοι σε νεαρή ηλικία συχνά οδηγούν σε παρερμηνείες και απουσία συνεννόησης αφού και οι δύο σύζυγοι παντρεύτηκαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Μία άλλη αιτία διαζυγίων είναι οι οικονομικές προστριβές, καθώς οδηγούν σε άγχος και ανασφάλεια το μέλλον του συζύγου και κατά συνέπεια του ζευγαριού και της οικογένειας. . Ωστόσο, σε όλα αυτά οφείλουμε να προσθέσουμε και τον ολοένα αυξανόμενο εγωισμό που φαίνεται να κερδίζει τους συζύγους και την αδυναμία τους να επικοινωνήσουν. Μέσα σε μία κοινωνία καταναλωτική όπου όλα αγοράζονται και αυτοσκοπός καταντά η υλική ευδαιμονία φαίνεται αδύνατη η συναισθηματική επικοινωνία ενώ μεγαλώνει το χάσμα της επαφής τους. Η φιλαυτία του σύγχρονου ανθρώπου - που το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο φροντίζει επιμελώς να θρέφει- έχει συμβάλει σημαντικά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στη Μεγάλη Βρετανία ο έρπης είναι η τρίτη αιτία διαζυγίων.

 

 



[1] Αποδείχθηκε επίσης ότι ένας στους τρεις άνδρες έχει βαρεθεί τη σύζυγό του και το γάμο τους, ενώ το 1/5 των γυναικών δήλωσε ότι ο γάμος τους διαλύθηκε μετά από ένα σοβαρό περιστατικό κακοποίησης. Σχεδόν το 16% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ο γάμος τους ήταν επί "σαθρών βάσεων" και μόλις το 2,5% λέει ότι υπήρχαν "γερά θεμέλια". Περίπου οι μισοί από τους ερωτηθέντες δήλωσαν ότι η σεξουαλική τους ζωή έχει περιορισθεί, με τους άνδρες να δηλώνουν ότι η "έλλειψη σεξ" είναι η βασική αιτία διάλυσης του γάμου τους.

[2] Gardner, 1986, Προσφυγή στο δικαστήριο επιμέλειας  παιδιών: Ένας οδηγός για τους γονείς και τους ψυχοθεραπευτές., Friedman HJ, 1980, 'The father's parenting experience in divorce' Am.J, Psychiatry 137:1177-1182, Gunsberg L, Hymovitz P, 2005, Divorce and custody, The analytic press, Inc.

[3] Συμώνη Τσαλίδη, Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας; Αναφερόμαστε πλέον σε ένα κοινωνικό φαινόμενο;

[4] Από δημοσιευμένες στον τύπο έρευνες του Ανδρολογικού Σεξολογικού Ινστιτούτου.

[5] Όπως προκύπτει από έρευνες κοινωνιολογικών κέντρων για τις αισθηματικές σχέσεις, το 13,3% των ερωτηθέντων γνώρισε το σύντροφό του στο χώρο όπου εργαζόταν ή σπούδαζε. Διαπιστώθηκε ότι ο τύπος της εργασίας ή η οικονομική κατάσταση κάποιου είναι δύο από τα κυριότερα κίνητρα της γνωριμίας και της έλξης. Από το παραπάνω ποσοστό μόλις το 0,6% διατήρησε εκείνη την πρώτη ερωτική σχέση μέσα από το γραφείο. Άλλες έρευνες έχουν αποδείξει πως ο συνηθέστερος χώρος για τη δημιουργία μιας εξωγαμιαίας σχέσης είναι πράγματι το περιβάλλον του γραφείου. Αυτό δε θα πρέπει να μας ξενίζει.


48 έκριναν :

coolplatanos είπε...

Ενδιαφέρον θέμα έπιασες, υποψιάζομαι ότι θα έχει αρκετή κίνηση... Προσωπικά δεν παντρεύτηκα ποτέ, γιατί δεν πιστεύω στο γάμο, αλλά βιώνω αυτή την αύξηση διαζυγίων στον περίγυρο μου. Κατά τα άλλα σας ζηλεύω και για τη συνάντηση που θα έχετε στη Θεσσαλονίκη. Και τέλος μία παρατήρηση που σου έχει κάνει και άλλη αναγνώστρια μία δύο φορές νομίζω. Δήμο προσπάθησε να μην βάζεις χρώματα στα γράμματα και αν μπορείς χρησιμοποίησε μία γραμμική γραμματοσειρά (είναι και πιο ταιριαστή από τα sherif για την ελληνική γλώσσα)που είναι πιο ξεκούραστη στο διάβασμα. Αγγίζω τα 50 και με ζορίζει να διαβάζω τόσο βαρύ κείμενο από χρώματα. Τόνιζε έστω με μαύρισμα κάποια σημεία, αλλά και πάλι όχι πολλά. Είναι κουραστικό και δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να συγκεντρωθεί στην ουσία του κειμένου γιατί του αποσπά την προσοχή το ποίκιλμα, ενώ κουράζονται γρήγορα τα μάτια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ok, μήνυμα ελήφθη.

Ανώνυμος είπε...

Ο "έρπης" προκύπτει στους Εγγλέζους από εξωσυζυγικές σχέσεις ή τόχουν κληρονομικό; Μάλλον ξενοτρέχουν, ε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θεωρείται ένδειξη και απόδειξη μαζί ξενογαμησιού.

αθεόφοβος είπε...

Ο έρπης των γεννητικών οργάνων είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα.
Δημιουργεί αρκετά επώδυνη κατάσταση οπότε η παθούσα εκτος από ψυχικά υποφέρει και σωματικά από την απιστία του ανδρα της.
Πάντως από το να διατηρείται ένας αποτυχημένος γάμος ίδιως λόγω οικονομικής εξάρτησης της γυναίκας είναι προτιμώτερο το διαζύγιο.

Λύσιππος είπε...

Ερπης ανίκατε μάχαν!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όχ μόνο για τον έρπη και για τα δημιουργούμενα προβλήματα, αλλά και όταν υπάρχουν καυγάδες των συζύγων μπροστά στα παιδιά το δφιαζύγφιο είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος. Δε γίνεται να μαλώνει το ζευγάρι μπροστά σε παιδιά και να τα δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα.

aeipote είπε...

Ωραίον πράγμα τα ποσοστά!
Ζόρικο το θέμα κι ο Θεός βοηθός!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σε επόμενο άρθρο θα έρθω με τις συνέπειες των διαζυγίων και στα παιδιά και στους ενήλικες.

Unknown είπε...

Νομίζω πως ο ναρκισσιστικός εγωκεντρισμός μας - που το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο φροντίζει επιμελώς να θρέφει - έχει συμβάλει σημαντικά. Θα 'λεγα επίσης, πως ειδικά για 'μάς τους Ελληνάρες πρέπει να παίζει σημαντικό ρόλο κι η αργοπορημένη μας σεξουαλική απελευθέρωση που έλαβε τη μορφή ενός κακόγουστου κράματος επιδειξιολαγνείας και λιγούρας (αααβάδιστα, αααβίστα αααλφαδιασμένα δίμετρα μωρά και δε συμμαζεύεται)!

Νο μίζω πως διάγουμε μια ανισορροπία ως κοινωνίες: οι γυναίκες χειραφετούνται, λίγο άτσαλα κι ανταγωνιστικά όμως, οι άντρες λίγο - πολύ μένουν πίσω, κολλημένοι σε παραδοσιακά στερεότυπα. Λογικό, άμα τα κοινωνικά πρότυπα είναι κάτι γκλαμουράτοι μηντιάνθρωποι που ξυλοφορτώνουν τη γυναίκα τους ή κάτι σεξιστές, κακοχυμένοι και δυσλεκτικοί δημοσιογράφοι που τους τρέχουν τα σάλια όποτε έχουν απέναντί τους καμμιά καλλίγραμμη ύπαρξη, τι να περιμένεις.

Catherine είπε...

Είχα μια συζήτηση με μια δασκάλα δημοτικού και μου είπε ότι τα παιδιά που εμφανίζουν τα περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα είναι αυτά που προέρχονται από χωρισμένες οικογένειες. Αναπτύσουν μια ανώριμη συμπεριφορά και συχνά γίνονται ανυπάκουα και ευερέθιστα.
Προσωπικά, ειμαι της άποψης ότι αν δυο άνθρωποι δεν ταιριάζουν καλό είναι να χωρίζουν. Η καταπίεση προκαλεί πολλές επώδυνες καταστάσεις μια εκ των οποίων είναι και η απιστία. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά θα πρέπει όμως να είναι πιο ελαστικοί και να έχουν αντοχές στον συμβιβασμό γιατί η ευθύνη σκιάζει την προσωπικότητα και τα θέλω του καθενός. Και δεν μιλάμε για όποια ευθύνη, μιλάμε για παιδιά. Την μόνη ουσιαστική ευθύνη που έχει κάποιος στην ζωή του (σε περίπτωση που αποκτήσει).

αερικο είπε...

Σε καμμια περιπτωση δεν θα συμφωνουσα με την Κατερινα κι εγω άλλα εχω ακουσει απο δασκαλες του σημερα. Οπως το οτι συνηθως δεν παρουσιαζουν διαφορες στην συμπεριφορα τους απ' τους υπολοιπους συμμαθητες τους..
Οσο για τη περιπτωση των χωρισμων με παιδια (και μιλαμε παντα για πρωην συζυγους με ωριμοτητα, αποψη, αναλυση και σωστα συμπερασματα για τη φαση που βρισκονται), εκει νομιζω πως ειναι απαραιτητη η λυση του διαζυγιου ακριβως για να μη βιωσουν καταστασεις που δεν θα μπορεσουν ευκολα χειριστουν και να εξηγησουν στο μυαλουδακι τους αλλα και ν' ανταπεξελθουν ψυχολογικα σ' αυτες.

Τελος, επειδη δεν μ' αρεσουν τα πολλα λογια, μια απ τις τελευταιες σου φρασεις κε "Δειμο" που λεει: "Είναι σεβαστή και προσωπική επιλογή των δυο, όταν «απλά» δεν μοιράζονται την ίδια οπτική πάνω στα πράγματα" συνοψιζει την δικη μου αποψη επι του θεματος.

AVRA είπε...

Η αληθεια ειναι οτι δεν μπορουσα να δεχτω οτι αυξηθηκαν τα διαζυγια τα τελευταια 20 χρονια.Σε οποια συζητηση συμμετειχα παρουσιαζα μια αρνηση.Δυστυχως ομως συνειδητοποιησα οτι ειναι πλεον γεγονος. Εξακολουθω ομως να μην δεχομαι τις γενικοτητες οτι οι περισσοτεροι γαμοι ειναι αποτυχημενοι. Ελπιζω παρ' ολα αυτα να ξυπνησουν εγκαιρα οι σημερινοι ''ενηλικες'' και να βαλουν τον εγωισμο τους στην ακρη, που ειναι πιστευω ο υπαιτιος σε αυτες τις περιπτωσεις.

Ανώνυμος είπε...

«Σύμφωνα με στοιχεία υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο διαζευγμένες οικογένειες στη χώρα μας και αυτό συνεπάγεται ότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνδρες, ένα εκατομμύριο γυναίκες και περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά (ένα παιδί ανά οικογένεια)»!!!

Ο Ηρόδοτος κάποτε είχε μετρήσει 1.700.000 Πέρσες να εισβάλουν στην Ελλάδα... Νομίζω οι αριθμοί είναι παραπάνω από υπερβολικοί. Με αυτή τη λογική δεν υπάρχει μη χωρισμένος.
Πιστεύω ότι οι επιστήμονες του χώρου έχουν την τάση να τα βρίσκουν όλα μαύρα και άραχνα. Είναι το ανάλογο του εκκλησιαστικού συνδρόμου. Πρέπει ο άνθρωπος να αισθάνεται πάντα κίνδυνο για να έχουν αυτοί πελάτες. Θεωρώ την ψυχολογία και την κοινωνιολογία τις λιγότερο αντικειμενικές επιστήμες. Αν ίσχυαν όσα έλεγαν τότε τα νηπιαγωγεία είναι τεκέδες και τα δημιτικά άντρα ακολασίας.
Αλλιώς μόνο η Εκκλησία και ο στρατός θα μας σώσουν!

Πάρης

ο δείμος του πολίτη είπε...

Vrennus, η καθοδηγητική συο πρόταση σχετικά με το ναρκισσισμό που προβάλλει η καταναλωτική μας κοινωνία έβαλε σε άλλο πλαίσιο το άρθρο, πάνω που έλεγα ότι έχει μία θέση λίγο αστική, λίγο ρεβιζιονιστική. Σαφώς -εγώ το έθεσα έμμεσα- και η φαλλοκρατική μας ιδεοληψία αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα στα αίτια των διαζυγίων. Οι γυναίκες από την άλλη όχι μόνο χειραφετούνται, αλλά και συχνά οδηγούνται στα ίδια λάθη κατά τη γνώμη μου που έκαναν παλαιότερα οι άνδρες. Θέλοντας να αποδείξουν την ισοτιμία τους φτάνουν στις ίδιες αρνητικές συμπεριφορές.

Κατερίνα μου, ανά περίπτωση έχεις δίκιο, αν και δεν αποτελεί τον κανόνα τέτοια συμπεριφορά. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι ψυχολογικές συνέπεις από καβγάδες μπροστά στα παιδιά είναι ακόμα χειρότερες. Θα έλεγα ότι είναι προτιμότερο να υπάρχει οικογενειακός προγραμματισμός και να ξέρει ένα ζευγάρι με ποιους όρους πάει σε γάμο. Αν το κάνουν μόνο και μόνο επειδή δεν πήραν προφυλάξεις τότε είναι προτιμότερο να πάνε σε έκτρωση, αν το θέλει η κοπέλα. Συνήθως οι βιαστικές εγγυμοσύνες αποτελούν αβσικό αίτιο γάμου και μάλιστα σε σχετικά μικρή ηλικία.

αερικό, άλλη φορά άσε τα κεριά και τα κύριε γιατί... Κατά τα άλλα συμφωνώ μαζί σου.

Αύρα μου, δεν τίθεται θέμα αποτυχημένων γάμων. Η κοινωνία μας δεν έχει πια ορισμό για τον επιτυχημένο γάμο. Άλλαξαν οι συνθήκες και αργεί να αλλάξει η κοινωνιογλωσσολογική προσέγγιση της επιτυχίας ενός γάμου απλά. Είναι θέμα ασυμφωνίας χαρακτήρων ή προβλημάτων που προκύπτουν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις -και ζώων ακόμα. Ούτε θα έλεγα ότι είναι θέμα εγωισμού -τουλάχιστον με τη συνειδητή έννοια. Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον και οι κοινωνικές συμβάσεις -θρησκεία κλπ- θέλησαν να τον κάνουν να λειτουργεί παρα φύσει. Οι άνδρες απλά έφταναν σε φυσικό επίπεδο λόγω της κοινωνικής κυκριαρχίας τους, ενώ οι γυναίκες μόλις 20 χρόνια το πραγματώνουν.

Πάρη, δεν είπε κανείς δεν ξαναπαντρεύτηκαν ποτέ οι χωρισμένοι αυτοί. Αν και τέτοια στοιχεία δεν υπάρχουν οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι περί το 1 εκατομμύριο με σημαντικότερες εκείνες με κέντρο τη μητέρα. Ο αριθμός αλλάζει ανάλογα με τους γάμους που γίνονται, αλλά κατά μέσο όρο τέτοιος είναι ο αριθμός. Σκέψου ότι στα 4 εκατομμύρια οικογένειες σχεδόν το 1/4 είναι διαζευμένο τουλάχιστον μία φορά. Και η Αθήνα ξέρεις αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς (γιατι συγκεντρώνει το μισό πληθυσμό της χώρας και παύει να είναι απλά ένα δείγμα). Εξάλλου, κάνεις το λάθος -φοβούμαι-να υπολογίζεις είτε από τον κοινωνικό σου περίγυρο σου είτε με εικόνα αναφοράς την ηλικιακή σου ομάδα. Κατά τα άλλα η κοινωνιολογία δεν έχει ανάγκη από πελάτες, αλλά να βρίσκει λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα.

Στην επόμενη έκδοση όλες οι απόψεις θα συμπλεριληφθούν στο κείμενο.

nyctolouloudo είπε...

εγώ λέω ό,τι τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν για ψύλου πήδημα..
ό,τι δεν έχουν όρεξη να λύσουν τα προβλήματά του,
και ό,τι οι γονείς ανακατεύονται πολύ στη καινούργια ζωή ενός ζευγαριού...

Ανώνυμος είπε...

Ειμαι 30 χρονών. Όχι πολύ μεγάλος φαντάζομαι! Αλλά η στατιστική δείχνει ότι έχουμε ισχυρή οικονομία, ελάχιστη διαφθορά και γραφειοκρατία και είμαστε χώρα πρότυπο. Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον αλλά για τη λειτουργία μιας κοινωνίας χρειάζονται ανθρωποκεντρικά κριτήρια. Και ο φόνος ειναι στη φύση μας. Εξάλλου τα αρσενικά αιλουροειδή σκοτώνουν τα μικρά των ανταγωνιστών τους. Αλλά ο νόμος καλώς τον τιμωρεί. Ότι είναι έμφυτο δεν είναι πάντα αποδεκτό με στην καθαρή του μορφή. Σε μια κοινωνία και δη δημοκρατική εκτός από το δικαίωμα ή την ελευθερία πρέπει να υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Δικαίωμα στην οδήγηση δεν σημαίνει οδηγώ όπως μου αρέσει. Άτομα και κοινωνία χωρίς ευθύνες καταλήγουν σε ένα είδος προσωπικού καθημερινού φασισμού. Και τέτοιοι πολίτες μπορούν εύκολα να επιλέξουν και μια πολιτική τάση που θα υποσχεθεί απόλυτη ελευθερία για όλους. Αλλά το τελευταίο λέγεται ολοκληρωτισμός.
Η δημοκρατία προϋποθέτει και περιορισμούς. Το ότι δεν μπορώ να περάσω με κόκκινο αποτελεί παραβίαση της ατομικής μου ελευθερίας να πάω όπου θέλω;

Πάρης

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάρη παρεξήγησες νομίζω. Οι αριθμοί της οικονομίας δεν είναι κοινωνιολογία. Εϊναι απλά μία παπαριά -συγνωμη κιόλας. Διαφωνώ καθέτως με αυτούς και την εικόνα που βγάζουν.

Σχετικά βέβαια με τους νόμυος, δεν τους αναίρεσα πουθενά. Ωστόσο, ο φόνος δεν είναι στη φύση των ανώτερων θηλασδτικών (βλέπε δελφίνια και φάλαινες ή πιθήκους και χιμπατζήδες). Μη παρομοιάζεις τη μοιχεία όμως και με φόνο. Εγώ δεν αναιρώ τις ατομικές ευθύνες. Αλλά μέσα από τη στατιστική μπορούμε να δούμε τι μας αφορά και να κρίνουμε.

Kapetanios είπε...

Καλησπέρα δείμο :)
Εγω τι να πω , συμφωνώ με το "αερικό".

Ανώνυμος είπε...

Δεν έκανα πορομοίωση. Προσπάθησα να δικαιολογήσω την ύπαρξη ανθρωποκεντρικών κριτηρίων. Το ίδιο ισχύει και για οικονομικές απάτες. Υπάρχουν επίσης δεκάδες νόμοι για «μικροπράγματα» που όμως είναι απόλυτα απάραίτητοι για αποφυγή ή ρύθμιση αντιθέσεων και διενέξεων (από τα μικροπράγματα ξεκινάνε πολλά κακά).
Και αν δεχτούμε απλά και άκριτα ότι είμαστε πολυγαμικό ον τότε θα πρέπει να δεχτούμε και αυτό που συμβαίνει στα πολυγαμικά είδη. Η φροντίδα των απογόνων εναπόκειται στο θηλυκό. Αλλά σε εμάς ο άντρας συμμετέχει στην ανατροφή άλλος περισσότερο ή και άλλος λιγότερο. Θα μπορούσαμε και εμείς να διεκδικήσουμε χειραφέτηση από αυτόν τον ρόλο. Το ένα φέρνει το άλλο.
Άρα λοιπόν σε μια τέτοια κοινωνία το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποιος μεγαλώνει τα μικρά;
Όσον αφορά το τι πιστεύω:
Είμαι αθεϊστής. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται κανάνα Θεό. Αλλά η αποβολή της θρησκείας δεν σημαίνει για μένα απόλυτη ελευθερία.
Η ηθική δεν είναι εργολαβία της θρησκείας. Ούτε είναι πάντα συντηρητισμός. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι από τη φύση του εγωιστής αλλά είναι επίσης από τη φύση του και αλτρουϊστής.
Είναι στη φύση του να αδικεί αλλά και να μην αδικεί. Αλλιώς δεν θα υπήρχε Δίκαιο.
Αν η φύση δεν επιτρέπει κάτι τότε πώς το σκέφτομαι;

Πάρης

Ναυαγός είπε...

Δείμο,

πολύ διαφωτιστικό και πλήρες το κείμενό σου. Καίριο, αναλυτικό όσο πρέπει και αχρωμάτιστο (δε μιλάω για τη γραμματοσειρά).

Χάρηκα που το διάβασα. Θέλω χρόνο για να προσθέσω κάτι, αν μπορεί να προστεθεί. Θα περιμένω και το επόμενο ποστ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μεθυσμένα χρώματα, ξέρεις οι διαφωνίες των συζύγων δεν είναι απλά ψύλλου πήδημα. Πιο εύκολα αποδέχομαι τη μοιχεία παρά τις διαφωνίες που οδηγούν σε σοβαρά προβλήματα ακόμα και για τη φύση ή τη λειτουργία μιας οικογένειας και ενός σπιτικού. Δεν κρίνω απαραίτητους τους συμβιβασμούς βάθους. Μικρούς βέβαια μπορούμε να κάνουμε.

Πάρημου, είμαι απλά κατά 3-4 χρόνια μεγαλύτερος (για προηγούμενο σχόλιό σου). Σχετικά με την ανατροφή των παιδιών θεωρώ αυτονόητο ότι και των δύο συζύγων όπως πρέπει να η επιμέλεια σε διαζύγιο να είναι κοινή (αλλά θα το δούμε σε άλλο άρθρο αυτό). Σχετικά με τη θρησκεία το θέμα το έχω θέσει σε δοκίμιο. Πιστεύω σε μία μεταθρησκευτική κοινωνία με ηθικές αρχές του σεβασμού προς το διπλανό στη δημοκρατική λογικού με σεβασμό στο άτομο.

Ναυαγέ, απλά την άλλη φορά θέλω να αναφερθώ στις συνέπειες που με ενδιαφέρουν ίσως περισσότερο πέρα από την ξερή παράθεση στατιστικών που μας τσουβαλιάζουν όλους.

melomenos είπε...

πολύ καλό κείμενο καλύπτει όλες τις περιπτώσεις χωρίς να γίνεται κουραστικό,
καλησπέρα σου

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Αν δεν το σκεφτονται πριν,γιατι παντρευονται;
Για να παιδευουν τα παιδια;

Stathis είπε...

Δείμο μπράβο, έπιασες όλες τις πτυχές του θέματος.
Για το μπανεράκι που ρώτησες στο blog μου, μπές στο www.freekareem.org, κάνε κλικ στο μπανεράκι,και μετά κάνε upload της φωτογραφίας στο post σου...Εγώ έτσι το πέρασα...

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο σου, το θέμα το έψαξες. Τι επίκαιρο! (πάντα θα είναι) είναι πολλά που τα στατιστικά δεν αναφέρουν.

Όπως όταν έρχεται ο γιος μου από το σχολείο, μ΄'αγκαλιάζει και μου λέει: "Μπαμπά, εσείς δεν θα χωρίσετε ποτέ, έτσι δεν είναι;" - στην τάξη του 7 στους 10 είναι χωρισμένοι (στο Βέλγιο)

Μπράβο και πάλι για την έρευνα του θέματος.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

εγινε ο γαμος "στατιστικα"...
μια χαρα...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μελομένε, Στάθη, Ροϊδη,
ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Μια μικρή έρευνα σε έγκυρες πηγές έγινε και σε εφημερίδες απλά. Το ζήτημα είναι όμως να βρούμε τι φταίει για να να μπορέσουμε να καταλάβουμε και το έξω από εμάς, το στοιχείο εκείνο που ίσως εμείς να λέμε ότι αποφεύγουμε. Ακόμα χειρότερες είναι οι συνέπειες των διαζυγίων -κάτι που ίσως αργήσω λίγο να προβάλλω.

Πρέζα, έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι όμως κοινωνικά επιβεβλημένο να παντρευτεί κάποιος όταν περνάει τα 35 και νιώθει να μεγαλώνει. Ίσως όχι σε αρκετούς, αλλά οι περισσότεροι έτσι το βλέπουν εκείνη τη στιγμή. Από την άλλη με τη σεξουαλικότητα ελεύθερη και χωρίς σχετική εκπαίδευση δεν μαθαίνουν οι νεότεροι να προφυλάσσονται και δεδομένης της αντίληψης περί φόνου για την άμβλωση προτιμούν ένα γάμο εξαιτίας μίας ανεπιθύμητης εγγυμοσύνης.

Βασιλικούλα, δε σε κατάλαβα. Όλα είναι στατιστικά. Μέσα από το σύνολο εξειδικεύοντας μπορούμε να κατανοήσουμε και το ατομικό στοιχείο.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

για μενα ο γαμος δεν ειναι στατιστικο...
δεν πρεπει να ειναι, γμτ...
εφτασε ομως ο καιρος να ειναι...
οπως κι εμεις...
οπως ολα...

-αστο, δεν ξερω τι με εχει πιασει...-

πνευμα είπε...

Έγινε και ο γάμος ένα παιχνίδι, ένα αστείο...

Ας ήταν έστω και για μια στιγμή να καταννούσε ο άνθρωπος πως δεν είναι όλα fastfood.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Ωραίες οι φωτογραφίες ρε μπαγάσα, αν και δείχνουν μια ερημιά. Μη μου πεις ότι δουλεύεις και σε γραφείο συνοικεσίων;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βασιλική,μου πρέπει να αναττάνεις λίγο. Πολύ βαριά σε βλέπω.

Πνεύμα,συμφωνώ όλοι ξεκινούν με άλλο πνεύμα για το γάμο κι αλλιώς η ζωή τα φέρνει -ή μάλλον αλλιώς είμαστε εμείς.

Αντώνη, ρε παλιοπ..., ρε θα σε γ... μόλις σε δω. Πολύ καλό όμως. Πάλι καλά που δεν είπες ότι εργάζομαι σε δικηγορικό γραφείο.

annamaria είπε...

Συνέπειες των διαζυγίων??
Υπάρχουν??
Απαλλάσσεται το ζευγάρι από καυγάδες και τα παιδιά από ένα προβληματικό περιβάλλον!!

Kapetanios είπε...

Εγώ τι να πω , θα συμφωνήσω με την annamaria στο μισό- "και τα παιδιά από ένα προβληματικό περιβάλλον"- γιατί για το άλλο μισό το "ζευγάρι" σίγουρα ΔΕΝ απαλλάσσεται από καυγάδες!
Μια φορά παντρεμένος ΠΑΝΤΑ παντρεμένος , εφόσον βέβαια υπάρχει συν κηδεμονία(ουσιαστική), γιατί τις περισσότερες φορές ο ένας τραβάει τον δρόμο του και ο άλλος τον δικό του.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άνναμαρία, κάπου εκεί ήθελα να καταλήξω. Ωστόσο, οι συνέπειες δεν είναι μόνο θέμα απαλλαγής, αλλά ουσιαστικά ψυχολογικά ζητήματα, νομικές διαδικασίες ψυχοφθόρες και οικονομικά ασύμφορες κλπ.

Καπετάνιε, ο γάμος είναι επαναλαμβάνω μια κοινωνική σύμβαση και όχι μια υποχρέωση για αναπαραγωγή. Στη σημερινή κοινωνία πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι αναγκαία ολόκληρη η οικογένεια για την ανατροφή και την παίδευση των παιδιών. Παιδεία παράγουν εκτός από το σχολείο και τα ΜΜΕ, η Εκκλησία, τα κόμματα κλπ. Η οικογένεια απλά προσφέρει μια σχολική βοήθεια στα παιδιά και ένα ασφαλές συναισθηματικό και βιολογικό περιβάλλον.

Kapetanios είπε...

Για την αποφυγή παρεξηγήσεων να πω ότι το "Μια φορά παντρεμένος ΠΑΝΤΑ παντρεμένος " που έγραψα παραπάνω , αφορά την από εκεί και πέρα - μετά το τέλος ενός γάμου - πορεία των εμπλεκομένων στην διατροφή των παιδιών, γονέων που κατά την γνώμη μου είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να "συμβιώσουν" και μετά το πέρας του γάμου τους!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σε κατάλαβα. Απλά προχώρησα λίγο παραπάνω.

Kapetanios είπε...

Δείμο η άποψη σου... "πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι αναγκαία ολόκληρη η οικογένεια για την ανατροφή και την παίδευση των παιδιών. Παιδεία παράγουν εκτός από το σχολείο και τα ΜΜΕ, η Εκκλησία, τα κόμματα κλπ." ...θα με βρει αντίθετο!
Και αυτό γιατί ο γονέας είναι αυτός που καθορίζει- και πρέπει να καθορίζει -πότε, πως, πόσο και γιατί, το μέγεθος των πληροφοριών και τις "παίδευσης" από τους φορείς που ανέφερες!! Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση -τουλάχιστον μέχρι και την προεφηβική ηλικία- τα παιδιά να αφήνονται έρμαια στην παρα-πληροφόρηση όλων αυτών που υπό προϋποθέσεις, επαναλαμβάνω υπό προϋποθέσεις, παράγουν διαπαιδαγώγηση και παιδεία! Πρέπει οι γονείς - και οι δυο- ανεξάρτητα εάν είναι χωρισμένοι να ελέγχουν ή και να δημιουργούν αυτές τις προϋποθέσεις! Επιβάλετε φίλε μου παρά την τάση του νεοέλληνα να αφήνει-λόγω έλλειψης χρόνο ή και διάθεσης- σε άλλους την υποχρέωση του! Στέλνουμε τα παιδιά μας σχολείο , σε κανένα φροντιστήριο, άντε και σε κανένα γυμναστήριο και νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει!! Περισσότερο χρόνο διαθέτουμε για να βρούμε καμιά γκόμενα παρά για να έρθουμε κοντά στα παιδιά μας, να σκύψουμε πάνω στις ανάγκες τους, να παίξουμε μαζί τους αλλά ΟΧΙ για κανένα δεκάλεπτο κλπ. Και αυτά τα παραδείγματα δυστυχώς δεν αφορούν μόνο τους χωρισμένους. Οικογένεια είναι οι δεσμοί αίματος και πάνω από όλα έγνοιας και αγάπης που έχουμε όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά με τα μέλη της! Και αυτοί η δεσμοί δεν πρέπει να εκλείψουν -δυστυχώς συμβαίνει κατά κόρον- με την απόφαση ενός χωρισμού 2 ανθρώπων.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Θα ομολογήσω μια δική μου παράλειψη. Η οικογένεια εκτός από το συναισθηματικό περιβάλλον προσφέρει και έναν έλεγχο στην κοινωνικοποίηση του παιδιού, άσχετα αν αυτό γίνεται μέσα από τη συναισθηματική και βιολογική διάσταση της συγκατοίκησης. Συμφωνώ.

Ελπίδα είπε...

Δείμο μου, νομίζω πως τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρχει άνθρωπος που δεν θα έχει χωρίσει. Δεν ξέρω τι φταίει. Εγώ το αποδίδω πως τα νέα ζευγάρια δεν έχουν υπομονή και είναι πολύ εγωιστές. Βέβαια την πληρώνουν τα παιδιά, αλλά και απ' την άλλη ένας σάπιος γάμος είναι χειρότερος.Είναι να μη σου τύχει!
Θέμα τύχης έγινε και ο γάμος!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν είναι, Ελπίδα μου, θέμα εγωισμού. Το θέμα τίθεται στη βάση του αιτίου που προχωράμε σε γάμο. Ξέρουν τα νέα ζευγάρια γιατί παντρεύονται ή απλά το κάνουν επειδή εκείνη είναι έγγυος ή/και επειδή είναι θέμα ταμπού να είναι κάπιοιοι μαζί για χρόνια και να μην παντρεύονται. Επιμένω ότι παντρεύονται χωρίς να έχουν καθορίσει τους από κοινού στόχους τους. Ο καθένας τους παντρεύεται για άλλυος λόγους. Συν της μοιχεία, όταν το σεξ προβάλλεται γύρω μας παντού (από την τηλεόραση μέχρι την καφετέρια και τις βιτρίνες καταστημάτων).

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Τι να πω...
Προβλήματα...
Πάντως νομίζω ότι έχουμε δώσει πολύ μεγάλη σημασία στο γάμο...
Γι αυτό πονάνε τόσο πολύ τα διαζύγια...
Αν ο γάμος είναι κάτι λιγότερο φαμφάρικο...
ίσως... όχι δεν ξέρω... βλακείες λέω... είμαι έξω απ το χορό...

isiodos είπε...

Στις μέρες μας ο γάμος(κι όλα τα σχετικά μ' αυτόν), έχει καταλήξει να είναι υπαρξιακό ερώτημα. Είναι ένα θέμα που όταν ανοίγει είναι σαν τους ασκούς του Αιόλου. Πρέπει να παντρευτώ; Θα κρατήσει ο γάμος; Να χωρίσω; Τί θα γίνουν τα παιδιά;
Σήμερα δύσκολα παντρεύονται κι εύκολα χωρίζουν. Χάσαμε την υπομονή και κατανόηση του παρελθόντος.
Πολύ ωραίο post....

Klearchos είπε...

Δήμο, το βλέπω μέρες τώρα και λέω να το σχολιάσω; - να μην το σχολιάσω; Το νούμερο 1.000.000 διαζευγμένες οικογένειες μου φαίνεται πολύ μεγάλο... Είναι σίγουρο;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σύμφωνα με τα στοιχεία που βρήκα ναι είναι. Υπήρξε διασταύρωση από 3 διαφορετικές πηγές. Ωστόσο θυμίζω ότι κάποιοι ξαναπαντρεύτηκαν και στο ανάμεσα κάποιοι άλλοι χώρισαν.

Leigh-Cheri είπε...

Το θέμα που θίγεις είναι νομίζω από τα σοβαρότερα που θα μπορούσαν να τεθούν. Και δεν το είχα σκεφτεί μέχρι που βρέθηκα κι εγώ στο χώρο του σχολείου και συνειδητοποίησα μέσω των παιδιών την έκταση που έχουν πάρει τα διαζύγια στη χώρα μας! Με τρόμο παρατηρώ ότι σχεδόν τα μισά παιδιά προέρχονται από οικογένειες με χωρισμένους γονείς.
Όσο κι αν σκέφτομαι, και διαβάζοντας και τα στοιχεία που παραθέτεις, τίποτα δεν με ικανοποιεί ως δικαιολογία.
Και παλιότερα οι οικογένειες είχαν οικονομικά προβλήματα (άσε που εγώ βλέπω πως και γερά πορτοφόλια τα ίδια και χειρότερα κάνουν), και παλιότερα παντρευόντουσαν μικροί κι ίσως και να γνωριζόντουσαν ελάχιστα μάλιστα, αλλά δεν παρατούσαν και παιδιά και όλα έτσι ελαφριά. Ούτε και το ότι ζούμε ως τα 30 με τη μαμά αποτελεί δικαιολογία. Και στα 20 να παντρευόμουνα πάλι από το βόλεμα της "μαμάς" θα έφευγα κι ελάχιστα θα γνώριζα για ευθύνες.

Εγώ τελικά καταλήγω ότι πλέον όλοι γίναμε πολύ εγωιστές. Κι αυτό είναι που φταίει. Νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος πρέπει να περιστρέφεται γύρω από μας. Βάζουμε πάνω απ` όλα την καλοπέρασή μας και δεν θέλουμε να μοιραζόμαστε. Όταν μάλιστα εμφανίζεται κι ένα παιδί, με το αναγκαίο "κλείσιμο" που αυτό συνεπάγεται καθώς κι άλλες πολλές ευθύνες, μας πέφτει πολύ βαρύ φορτίο ξαφνικά και θέλουμε, αντί να το αντιμετωπίσουμε, απλά ν` απαλλαγούμε. Καθαρά θέμα βολέματος πιστεύω ότι είναι κι ας ακούγομαι σκληρή. Έχω εξοργιστεί πάρα πολύ βλέποντας τόσα παιδιά σ` αυτή τη θέση!

Φοινιξ είπε...

Πολύ σοβαρό το θέμα φίλε Δείμο του πολίτη.

Πιστεύω πάντως πως οι περισσότεροι λόγοι διαζυγίου σήμερα είναι χαζοί αν και χαζός είναι πιθανόν και ο γάμος ειδικά στην εποχή μας.
Πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα υπάρχει απλά η συμβίωση που δεν βλέπω να υπάρχει καμιά διαφορά απ οτον γάμο πέρα ενός χαρτιού και αρκετών εξόδων.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Leigh-Cheri, σε γενικές γραμμές δεν θα διαφωνήσω. Από τη μια ο εγωισμός, από την άλλη η γυναικεία χειραφέτηση -που πριν από 30 χρόνια η απουσία της δεν επέτρεπε να σηκώσουν κεφάλι μη έχοντας κοινωνική ζωή ή πορτοφόλι- και παράλληλα η μόρφωση και η ικανότητα να διαλύουμε σχέσεις χωρίς να υποκύπτουμε στην απειλή στιγματισμών λόγων κοινωνικών ή θρησκευτικών αιτίων αύξησαν τα διαζύγια.

Φοίκικά μου, καιρό είχα να σε δω. Ελπίζω να είσαι καλά. Είναι αλήθεια πώς σε λίγο καιρό θα έχει καταργηθεί ο γάμος εκτός κι αν πάμε σε πισωγύρισμα. Ήδη μην ξεχνάς μιλάμε για νομική κατοχύρωση της ελεύθερης συμβίωσης, για κατοχύρωση γάμου μεταξύ ομοφύλων κλπ.

ShareThis