Πρόσφατα βλέποντας μία έξυπνη ομολογουμένως διαφήμιση γνωστού τζογαδόρικου -κρατικού- παιχνιδιού έκανα σκέψεις για την καλλιεργούμενη ολοένα και πιο έντονα ιδέα της κατανάλωσης. Το θέμα, βέβαια, είναι χιλιοειπωμένο, αλλά τελικά το ερώτημα και κυρίως η εφαρμογή της απάντησής του μένουν αναπάντητα. Χρειαζόμαστε όσα καταναλώνουμε και αγοράζουμε; Γιατί όλες αυτές οι πλασματικές ανάγκες; Είναι σαφές ότι οι ευθύνες βαρύνουν κυρίως τις βιομηχανίες που παράγουν όλο και περισσότερα και προωθούν νέα -τάχα βελτιωμένα- αγαθά οδηγώντας σε κορεσμό το κοινό. Ευθύνες αναλογούν και στα ΜΜΕ, τα ηλεκτρονικά κυρίως, που πουλώντας τηλεοπτικό κοινό σε διαφημιστές διαμορφώνουν την τάση να αγοράζουμε καινούρια και άχρηστα προϊόντα.
Δε θέλω να αναφερθώ στη συνεπαγόμενη οικονομική ασφυξία των νοικοκυριών (βλ. δάνεια από τραπεζικούς τοκογλύφους) και την επερχόμενη αφαίμαξή τους, ούτε θέλω να μείνω στο κόμπλεξ και το ρατσισμό από και προς όποιους δεν έχουν πολλά αγαθά (τελευταίας τεχνολογίας κινητό, καλό αμάξι, χρυσά στολίδια και άλλες φανφάρες), ούτε και να μιλήσω για τα σκουπίδια που παράγουμε.
Απλά αναρωτιέμαι γιατί δουλεύουμε. Έχω το ευτύχημα να κάνω πνευματική και δημιουργική εργασία ανάμεσα σε παιδιά παράγοντας -όπως ελπίζω παιδεία- και καλλιεργώντας ίσως κι αιρετικά την κρίση τους. Οι άλλοι όμως; Γιατί τελικά δουλεύουμε όλοι; Η απάντηση τούτη είναι πιο εύκολη από την πρώτη: για να κερδίσουμε χρήματα και να αγοράσουμε αγαθά. Αυτός είναι ο σκοπός της εργασίας;
Είμαι πεπεισμένος ότι αν η εργασία ή δουλειά άλλαζε κατεύθυνση και στόχευση, θα άλλαζε όλη η υφή της κοινωνίας μας. Αν θελήσουμε και αν αγωνιστούμε μέσα από την εργασία να προσφέρουμε στην κοινωνία, τότε θα επιφέρουμε σημαντικές βελτιώσεις. Χρειάζεται απλά να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.
Η κοινωνική συναίσθηση της προσφοράς μας δε συνεπάγεται την αυταπάρνηση των ατομικών απολαβών. Αλλάζοντας όμως τη στόχευση θα υποχρεωθούμε να σκεφτόμαστε συλλογικά. Στην ίδια λογική, η εργασία πρέπει να στοχεύει και στη βελτίωση των ικανοτήτων μας. Βλέπω ότι είναι λίγοι εκείνοι που αποζητούν την ατομική τους πνευματική ανάπτυξη και εκείνη των δεξιοτήτων τους.
Οι αλλαγές, βέβαια, στην εργασία και ο συλλογικός της προσανατολισμός απαιτούν και τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Έχουν ανάγκη τη διαμόρφωση ανθρώπων που θα παρακολουθούν τους ιθύνοντες -κεντρικής και τοπικής- σκηνής και θα τους κρίνουν συνεχώς προτείνοντας, όπου είναι δυνατό, λύσεις.
Η υπερκατανάλωση είναι πρωτίστως θέμα συνείδησης της ύπαρξής μας και του ρόλους μας στην κοινωνία. Πολίτες με συμμετοχή στα κοινά, εργαζόμενοι που θα θέλουν να αναπτυχθούν οι ίδιοι και να προσφέρουν στην κοινωνία, θα δούμε ότι θα ξεφεύγουν από τα ατομοκεντρικά καταναλωτικά πρότυπα της κοινωνικής επίδειξης.
Βασικά ένα τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει το ίδιο το σχολείο. Θέλει όμως η πολιτεία άλλες σχέσεις εργασίας; Χρειάζεται πολίτες ενεργούς με συναίσθηση της κοινωνικής και πολιτικής τους ευθύνης που να στέκουν μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτισμού και της αγοράς; Εξάλλου, όλοι μας γνωρίζουμε ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση.
34 έκριναν :
πιστεύω πως κυρίως εμείς, οι καταναλωτές, ευθυνόμαστε που γινόμαστε θύματα των βιομηχανιών και των ΜΜΕ και όχι οι παραπάνω που προωθούν ένα καταναλωτικό πρότυπο.
και φυσικά καλή παιδεία είναι τρόπος φυγής απο την υπερκατανάλωση, αλλά εγώ θυμάμαι στο σχολείο ότι μας έλεγαν να έχουμε στόχο ένα καλό μισθό για να ζούμε αξιοπρεπώς.
Αυτό ακριβώς το τελευταίο το έλεγαν, αλλά το γενικότερο καταναλωτικό μοντέλο δεν μας επιτρέπει να κινούμαστε τελείως μακριά από την υπόλοιπη κοινωνική λογική.
η στάση ζωης καιη καθημερινή αντίσταση σε
αυτά που μας επιβάλλουν ως πρότυπα.Εγω τις
θεωρώ μειοψηφίες που εχουν επιβληθεί λόγω
της μειωμένης αντίδρασης της μη ενεργής
πλειοψηφίας.θα προσπαθώ να μην ευτελίσω
τουλάχιστον τη ζωή μου και οσα μπορώ περισσότερα.Αξίζειαπο το να υποχωρώ στο
φάυλο,καιροσκοπο και μίζερο κομπλεξικό.
the mob goes wild
Οι μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις όλοι γνωρίζουμε ποιων τα συμφέροντα ξευπηρετούν, όπως επίσης αυτοί γνωριζουν πολυ καλά ότι οι αποδέκτες στην πλειονότητά τους, έχουν το ανατολίτικο, είναι επιρρεπείς στους ό,ποιους εντυπωσιασμούς, στο όνομα της δήθεν εξέλιξης.
Καλή εβδομάδα!
Χμμμμ
ο γέρος μου λέει πως για τον άνθρωπο-άντρα (μην τρελένεστε οκ;) η εργασία δεν είναι τόσο τα φράγκα αλλά η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας.
Από εκεί όμως μέχρι το σημείο να μου βγαίνει ο κώλος στην δουλειά για να πάρω την τάδε τρέντι μαλακία η απόσταση είναι τεράστια
Σπίθα, βεβαιως και συμφωνούμε. Ο Γιώργος τι κάνει;
Φύρδην-μύγδην, καλή βδομάδα.
Zaphod, το μθέμα ειναι ακριβώς ηυ τρέντυ μλκ. Να πάψει να είναι τρέντυ και να κοστίζει τόσα χρήματα. Αξίζει να δουλεύουμε, γιατι; Για τα ψώνια ή για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας;
Είναι ηλίου φαεινότερο οτι η πολιτεία δεν θέλει ούτε άλλες σχέσεις εργασίας, ούτε ενεργούς πολίτες.
Με τα κρατικά τυχερά παίγνια δε, εξ αφορμής των οποίων, όπως λες, εμπνεύστηκες αυτό το άρθρο, η πολιτεία καταφέρνει να εισπράττει από τους πολίτες - χωρίς επιβολή - έναν εθελοντικό φόρο, που με λίγα λόγια θα τον ονόμαζε κανείς "φόρο ελπίδας πλουτισμού".
Το φαινόμενο του υπερκαταναλωτισμού έχει συνέπειες στον κάθε άνθρωπο χωριστά, στην κοινωνία γενικότερα και τελικά στο καταλεηλατημένο περιβάλλον του πλανήτη μας. Πολύ φοβάμαι οτι δεν υπάρχει θεραπεία για αυτή την ασθένεια στο εγγύς μέλλον, όπως δεν έχει θεραπεία η βλακεία των ανθρώπων.
Όσο για τους μαθητές, τους βλέπουμε να μην ασχολούνται παρά με τα φανταχτερά κινητά τους και άλλα ηλεκτρονικά τεχνολογικά "θαύματα", ποιός έχει το καλύτερο, με πιο πολλές δυνατότητες κλπ κλπ. Έτσι έμαθαν δυστυχώς πολλά νέα παιδιά να μετράνε την αξία τους: με την τιμή και τα κόλπα των κινητών τους.
Η βλακεία που καλλιεργείται σήμερα στα μυαλά των ανθρώπων, σπέρνεται από τόσες μεριές, που είναι μάλλον ακατόρθωτο να ξεριζωθεί.
Μάλλον με κατέλαβε ο κακός δαίμων της απαισιοδοξίας!
Μου άρεσε, Ερινύα, η φράση φόρος ελπίδας πλουτισμού. Ο σωστός δαίμονας σε κατέλαβε. Δε μιλώ για τέχνη, δε μιλώ για μόρφωση -με τη δική ου ευρεία έννοια ή με των άλλων τη στανή ερμηνεία- αλλά για αλλαγή στον τρόπο και το στόχο εργασίας. Εκεί κρύβεται το μυστικό της άρνησης του τάχα υλικού ευδαιμονισμού, ξέρεις.
Aυτός με παρέσυρε να πολεμάω τύραννους και να αγαπάω Κατερίνες.Για το Θαλλάσση
ρώτησες.ΚΑΛΟ!
Ναι για αυτό ρώτησα, Σπίθα.
θα ηθελα την αποψή σου για το
" Σαν μετάξι"
τα γράφω και ποιητικά.Να δείς παράσημα
πούχω πάρει!
@Δείμος: Επανέρχομαι στον γέρο μου: Δουλεύουμε πρωτευόντως για την αίσθηση πως παράγουμε κάτι..τόσα χρόνια έχει περάσει στα γονίδια! Ακόμα και εγώ που είμαι ιδεολόγος τεμπέλης, όταν περάσου κανα δυο μήνες (καλοκαιρινοί λόγω εκπαιδευτικής εργασίας) χωρίς να κάνω τπτ αρχίζω και αισθάνομαι κάπως..
Δευτερευόντως για το ζειν
Τριτευόντως για το ευ ζειν
Τεταρτευόντως για την τρέντι μαλακία... Τώρα αν κάποιοι μπερδεύουν τα νούμερα μεταξύ τους δεν φταίμε τπτ εμείς οι υπόλοιποι...εγώ απλά δεν τους κάνω παρέα!
Σωστόοος, Zaphod.
Με κάλυψε ο από όλες τις πλευρές....ας λύσουμε πρώτα το επιβιώνειν, το ζείν και το εύ ήν...και τα υπόλοιπα τα έχουμε διδαχθεί!
Ο Zaphod εννοούσα!
Κατά την κυρίαρχη ιδεολογία, όσο περισσότερα «αγαθά» καταναλώνουμε τόσο ευτυχέστεροι είμαστε. Ο ανθρώπινος βίος, δηλαδή, υποστασιοποιείται δια της κατανάλωσης. Επομένως, καθε «αγαθό» θα τείνει να γίνεται εμπορεύσιμο (=εμπόρευμα) και η βιομηχανία θα τείνει να παράγει ολοένα και περισσότερα «νέα αγαθά» (=εμπορεύματα), είτε υλικά είτε άυλα (υπηρεσίες δηλαδή) των οποίων η κατανάλωση - υποτίθεται ότι - θα μας κάνει ευτυχέστερους.
Επομένως, λοιπόν, κανένας δεν «φταίει», απλως όλοι ακολουθούν (ακολουθούμε) την κυρίαρχη ιδεολογία. Το κράτος βεβαίως, αφού είναι φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας, εννοείται ότι δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το να αναπαράγει αυτήν ακριβώς την κυρίαρχη ιδεολογία μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του - το σχολείο είναι ένας από αυτούς.
Το ότι μια ιδεολογία είναι κυρίαρχη δεν σημαίνει ότι αφορά όλους. Σημαίνει ότι είναι η ιδεολογία πίσω από τις σχέσεις που αρθρώνουν το κοινωνικό-οικονομικό μας γίγνεσθαι.
Αν πρέπει να μιλήσουμε για τις υπάρχουσες σχέσεις θα πρέπει να τις αναγάγουμε στο πλαίσιο της κυρίαρχης ιδεολογίας - επομένως να θεωρήσουμε την αρχή ότι όσο περισσότερα «αγαθά» καταναλώνουμε τόσο ευτυχέστεροι είμαστε. Αν δεν αποδεχόμαστε αυτή την αρχή τότε είναι μια άλλη συζήτηση.
Γιατί δουλεύουμε; Ωραία ερώτηση για να πληρώνουμε τις κάρτες και τα δάνεια.. γιατί να αγοράζουμε άχρηστα πράγματα; Γιατί ο απέναντι είναι καλύτερος από μένα;
Δυο απαντήσεις που είναι η αλήθεια στο 70% των Ελλήνων της γενιάς μας..
δείμο,
1. όσους διαφημιστές και όσα μμε και να βάλεις, αν δεν πειστείς εσύ, δεν καταναλώνεις -και αυτό κάθε άλλο παρά αθωώνει τα μμε και τους διαφημιστές, για να συνεννοούμαστε. Αλλά, μην παραβλέπουμε τις δικές μας ευθύνες. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να μην αλλάζεις κινητό εδώ και 3 χρόνια, ούτε να αρκείσαι στο μισθό σου και να μην δανείζεσαι (παρ' εκτός και σου τύχει κάποιο πρόβλημα υγείας ή πας να πάρεις σπίτι). Προσωπικά, μια χαρά ζούσα τόσα χρόνια χωρίς πιστωτική και μια χαρά ζω χωρίς να την χρησιμοποιώ παρά μόνο για αγορές βιβλίων και cd στο Internet, απ' όταν την απέκτησα επί τούτου. (μερικές σκέψεις επ' αυτών, στο http://lexidia.pblogs.gr/2007/01/perissotera-lefta-ohi-efharistw-updated.html)
2. "Γιατί δουλεύουμε;" Μεγάλο θέμα. Διότι, ένα ζήτημα είναι η ανάγκη μας να δημιουργούμε και ένα άλλο η ανάγκη μας να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Το ζητούμενο είναι αυτά τα δυο να συνδεθούν -το ζητούμενο που θέτεις εσύ και συμφωνώ και εγώ και άλλοι πόλλοί όχι όμως, όπως όλα δείχνουν, οι προσφέροντες εργασία (sic) και όσοι ρυθμίζουν τους κανόνες προσφοράς της και τις συνθήκες εργασίας (sic). Με άλλα λόγια, τα ερωτήματα είναι δυο: α) εμείς, γιατί θέλουμε να εργαζόμαστε; β) αυτοί, γιατί θέλουν να δουλεύουμε;
Μια "απάντηση" έδωσε πριν από καμιά 20ετία (τόχω γράψει κάπου παλιότερα) ο έξοχος τζαζίστα Sam Rivers, σε μια συνέντευξη που δεν σημείωσα σε ποιον δόθηκε (mea culpa): "Ώστε δεν τους αρέσει το ροκ εντ ρολ, ε; Τότε γιατί δεν πάνε να φτιάξουνε αυτοκίνητα; Γιατί δεν μας αφήνουν ήσυχους, ε; Κάθε αυτοκίνητο που βλέπεις έγινε για να αποσπάσει κάποιον από μας από κάτι όμορφο όπως το ροκ εντ ρολ. Και κοίτα πόσα αυτοκίνητα υπάρχουν... Τι μου λες τώρα... Ας πάνε λοιπόν να φτιάχνουν αυτοκίνητα...".
Προφανώς η παιδεία παίζει και εδώ ρόλο, πρωτεύοντα. Μια παιδεία, όμως, που θα διδάξει τις ανθρωπιστικές αξίες, μια παιδεία που θα διδάξει την αξία του ανθρώπου.
Πατσιούρη, Το πρόβλημα είναι το πώς προσεγγίζουμε την έννοια του ευ ζην. Συχνά ταυτίζουμε το ευ ζην με καταναλωτικά αγαθά. Εκεί είναι η ένστασή μου. Και όλα ξεκινάνε από το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και το ρόλο μας στην κοινωνία.
Vrennus, με έστειλες με το καθοδηγητικό σου σχόλιο. Πώς μπορώ να διαφωνήσω σε μία τέτοια οικονομική, πολιτική και ιδεολογική προσέγγιση. Οπότε, το ζήτημα είναι απλά να σηκώσουμε με ανδρεία και θάρρος κεφάλι απέναντι στη μάζα (Νίτσε), στον κοινωνικό κομφορμισμό και την κυρίαρχη ιδεολογία που μας μαζοποιεί.
Shades, και μικρό μου φαίνεται το νούμερο ξέρεις. Πάντως δυστυχώς οι μαθητές μου δεν ξεφεύγουν.
Λάμπρο, ακόμα πιστωτική δεν έχω. Μια φορά χρησιμοποίησε η γυναίκα μου. Προτιμώ και είμαι υπέρ της χρήσης της electron κάρτας που ισοδυναμεί με μετρητά (βάζουν σε κίνηση και την αγορά). Τα άλλα σχόλια όσο υπαρξιακά κι αν ακούγονται ή φαίνονται κρύβουν μέσα τους την ανάγκη μας για επιβίωση πραγματική και όχι για καταναλωτισμό (με τόσες συνέπειες).
Και μένα electon είναι -απλώς νόμιζα πως όλες πιστωτικές λέγονται. Όχι, βέβαια, δόσεις ποτέ.
Η ρίζα της εργασίας έχει να κάνει με την επιβίωση: κυνηγάω λαγό όλη μέρα για να φάω.
Η ρίζα της οικονομίας έχει να κάνει με την ανταλλαγή αναγκαίων αγαθών για την εξασφάλιση της επιβίωσης: έπιασα δύο λαγούς, δίνω τον έναν και παίρνω γάλα για να ταΐσω μωρό που κλαίει.
Από κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν προϊόν συλλογικής ψυχολογικής διαταραχής που οφείλεται στην ψευδαίσθηση ότι όποιος έχει λίγη παραπάνω εξουσία γίνεται αυτομάτως θεός.
Ή θα γράφουμε αφορισμούς ή θα παίζουμε ;)
Αυτό ακριβώς, Λάμπρο. Η πιστωτική είναι γνήσιο δάνειο με πλαστική μορφή και ηλεκτρονική διάσταση.
Helix Nebulae, έλα μου ντε. Το ένα είναι η επιβίωση και το άλλο το κακώς δοσμένο ευ ζην, όπως σχολίασα και πιο πάνω.
Δείμο,
καλημέρα τέτοια ώρα που σου γράφω. Η δουλειά όπως τη βιώνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού -είτε ως μέσο για να υπερ-καταναλώνει, είτε ως αναγκαίο κακό για να ζήσει, είτε ως καριέρα- δεν είναι η σωστή λέξη. Ο σωστός όρος είναι "δουλεία" -ο τόνος κάνει διαφορά. Τονίζει το πόσο ανελεύθερο είναι το πνεύμα να λειτουργήσει μέσα από και σε αυτήν.
Η εκπαίδευση -γιατί το κράτος δεν θεωρώ ότι κάνει προσπάθεια να προσφέρει παιδεία- σαφώς και είναι προσανατολισμένη στο να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κράτους κι όχι των πολιτών. Εκπαίδευση που παράγει μη κριτικά μυαλά, προπαρασκευάζει πειθήνια όργανά του και διαιωνίζει κακές συνήθειες και αντιλήψεις.
Σαν άτομο είμαι φοβερά απαισιόδοξη. Μ' αρέσει όμως να ονειρεύομαι πως κάποια μέρα η τέχνη θα αλλάξει τον κόσμο. Η παιδεία κι ο ανθρωπισμός που μαθαίνεται μέσα από αυτή είναι ο αντίποδας σε ό,τι προσφέρεται σήμερα για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις.
Ξέρω, είναι τόσο πιθανό να συμβεί αυτό όσο και το να ανατείλει ο ήλιος από τη Δύση. Εκτός ότι ο κύριος Hobbes θα έλεγε ότι κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ εγώ θα πω ότι στο κυνήγι ενός ονείρου κάτι μπορεί να πάει καλά -όταν δεν υπάρχει όνειρο είναι που χάνεται κάθε ελπίδα. Για τον καπιταλισμό δεν ανησυχώ, κάποια στιγμή θα καταρρεύσει -μας έχει δώσει τα σχοινιά να τον κρεμάσουμε. Το μετά είναι που πρέπει να σχεδιάζουμε και να χτίζουμε...
Θα πω κάτι ίσως περίεργο. Δεν βλέπω κάτι κακό στον καταναλωτισμό. Μαρέσει να αγοράζω πράγματα για μένα, μαρέσει να κάνω δώρα που κάνουν χαρούμενους τους φίλους μου και μαρέσει πολύ.
Όσο για τον υπερκαταναλωτισμό, δεν είναι θέμα νοοτροπίας, είναι θέμα προτεραιοτήτων καθαρά. Πολλοί έχουν μπερδέψει τις προτεραιότητές τους και ψάχνουν άλλοθι στα όμορφα διαφημιστικά σποτ και στις λάγνες εταιρίες που τους παρασέρνουν. Δικαιολογίες λέω εγώ. Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να πέσω από τον γκρεμό αν εγώ δεν το θέλω...
Πολύ ωραία προσέγγιση, βιομηχανική μαργαρίτα, τόσο αισιόδοξη.
Greek History X, κεί ακριβώς έγκειται η διαφορά. Στο γιατί τελικά πέφτουμε από τον ουρανό, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να κρατήσει κανείς χαρακτήρα και να έρθει σε τόση κόντρα με την κοινωνία που θέλει τον υπερκαταναλωτισμό.
Δυστυχώς στη ρίζα του το θέμα αυτό είναι πολιτικο-οικονομικό. Ο καταναλωτισμός σαν τάση καλλιεργήθηκε με σκοπό να ξεφύγουν οι δυτικές κοινωνίες από το καπιταλιστικό αδιέξοδο: από ένα σημείο και μετά απλώς παρήγαγαν πάρα πολλά αγαθά που υπερκάλυπταν τις πραγματικές ανάγκες των πληθυσμών. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε τεράστια κρίση (εξού και οι πρώτοι κλυδωνισμοί της εκκολαπτόμενης βιομηχανικής εποχής). Μία λύση: δημιουργία πλασματικών αναγκών μέσω διαφήμισης, παραγωγή αναλώσιμων αγαθών (δεν παράγεται ένα γερό προϊόν που θα μας κρατήσει για 20 και χρόνια, παράγεται ένα λιγότερο καλό που θα χρειάζεται αντικατάσταση πολύ πιο σύντομα). Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε χάψει το παραμύθι και ζούμε κυνηγώντας ένα ακριβό αμάξι, ένα μεγάλο σπίτι, ακριβά ρούχα, τροφή για τη ματαιοδοξία μας.
Κι εγώ ευτυχώ να ασκώ ένα επάγγελμα πνευματικό και οδυνηρά δημιουργικό (είναι ζόρικη η μετάφραση), μέσα από το οποίο μαθαίνω καινούρια πράγματα και κάνω πράξη την αγάπη μου για τη γλώσσα. Τη σχέση μου όμως με τη δουλειά μου βρίσκω ότι δηλητηριάζει η αποτίμησή της σε πράγματα που μπορώ να αγοράσω με τα χρήματα της αμοιβής της.
Το τελευταίο διάστημα πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί τον καιρό που δούλευα (τι δούλευα, ούτε καν δουλειά δεν το έλεγα, δεν το έβλεπα έτσι) για την ικανοποίηση που αυτό μου προσφέρει και όχι για να βγάλω τόσα ευρώ τη μέρα.
Σε ευχαριστώ που με το post σου μου θύμησες την ανάγκη να ζω μέσα από μια αυθεντική σχέση με αυτό που κάνω. Από σήμερα κιόλας θα αρχίσω να προσπαθώ περισσότερο για αυτό.
Δεν είναι θέμα ευχαριστιών. Το ζήτημα είναι ότι μαθαίνουμε απλά να δουλεύουμε σδαν το σκυλιά για να χαρισουμε τον ιδρώτα μας στην ψευδαίσθηση του υλικού ευδαιμονισμού. Κι όμως είναι τόσα που η εργασία μπορεί να μας χαρίσει. Να ήξερες πόσα μαθαίνω και σε πόση σκέψη και ανάλυση με υποχρεώνουν οι κρίσεις και οι αντιδράσεις των μαθητών μου. Κάθε επαφή μαζί τους είναι μια μικρή αποκάλυψη και ανακάλυψη του εαυτού μου, των γνώσεών μου, των σκέψεών μου. Ίσως τέτοιες δεξιότητες, τέτοιες ικανότητες να έπρεπε να αναζητούν όλοι στην εργασία τους ή ό,τι είναι σε εκείνη το δσημιουργικό.
Από την ώρα
που γεννιέται το παιδί του παρέχει ο γονιός πολλά αγαθά που στερείται εκείνος, δουλεύει σε δύο και τρεις δουλειές, για να δώσει τα
πάντα στα παιδιά, αλλά εκείνο που δεν παίρνουν τα παιδιά είναι αυτή τη σχέση που
έχουν ανάγκη, η συναισθηματική συναλλαγή.
Γιατί δεν υπάρχει χρόνος, για τους
γονείς, γιατί δεν υπάρχει διάθεση.....
Πώς λοιπόν θα μπορέσει αυτός ο νέος, σ’ αυτές τις συνθήκες να αντιμετωπίσει αυτό που εισπράττει από την
κοινωνία, δηλαδή την αποξένωση;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε καταντήσει σε μεγάλο βαθμό να εργαζόμασθε, όχι τόσο για να ζήσουμε, όσο για να καταναλώνουμε - σε έναν ανατροφοδοτούμενο, ατέρμονα, φαύλο αυτό!
Πολύ-πολύ σχηματικά και απλοποιημένα : Οι επιχειρήσεις για να επιβιώσουν οφείλουν να επεκτείνονται όλο και περισσότερο (ένας "νόμος" οικονομικός, που ποτέ δεν κατάλαβα, αυτός, αλλά είμαι και άσχετος!), επεκτεινόμενες, οφείλουν και να παράγουν περισσότερα και πιο καινούρια προϊόντα, τα οποία εφ' όσον παράγονται οφείλουν να βρουν το αγοραστικό τους κοινό ή να το δημιουργήσουν, αλλιώς οι επιχειρήσεις θα κλείσουν, θα πτωχεύσουν, θα μεταναστεύσουν και θα δημιουργήσουν νέο κοινωνικό πρόβλημα ανεργίας, επακόλουθης εγκληματικότητας κ.λπ.
Παράγουμε περισσότερα, λοιπόν, όχι μόνον απ' όσα καταναλώνουμε, αλλά κι απ' όσα ουσιαστικά χρειαζόμαστε - επιβαρύνοντας και το περιβάλλον με ένα σωρό αχρήστων υλικών, που δεν θα μπορούσαν και να δωρηθούν σε όσους πράγματι τα έχουν ανάγκη, γιατί, σε τέτοια περίπτωση, δεν θα έπαιζαν τον οικονομικό τους ρόλο - άλλος παραλογισμός αυτός!
Αππκορύφωση : όλα πλέον γίνονται καταναλωτικά προϊόντα, με οικονομικούς-καταναλωτικούς όρους γίνονται αντιληπτά, προσλαμβάνονται, παράγονται, πλασάρονται και από τον κανόνα δεν διαφεύγουν ούτε τα πολιτιστικά/καλλιτεχνικά προϊόντα. Οι πίνακες των ζωγράφων "παράγονται" ανάλογα με τις ανάγκες των Γκαλερί και υπακούουν περίπου στον ρυθμό "Μια Έκθεση τον χρόνο", όπως, αντίστοιχα, τα μουσκά έργα, που υπακούουν στο "Ένα CD τον χρόνο". Οι ζωγραφικοί πίνακες προβάλλονται από τον Τύπο ως οικονομικές μονάδες, πρωτίστως, καθώς γίνονται αντικείμενο διαπραγματεύσεων στο "Χρηματιστήριο της τέχνης" και ανεβαίνουν οι μετοχές του ζώντος ή θανόντος ζωγράφου, όπως ακριβώς και οι μετοχές της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ.
Ίσως, μπορώ να ανεχθώ την οικονομική λογική στα κλασικά καταναλωτικά προϊόντα, αλλά όχι και στα πολιτιστικά!
Η μαζοποίηση είναι αυτή που κατευθύνει άμεσα τη στάση μας. Εμείς απλά πρέπει να σκεφτούμε και να αντιστρέψουμε το ρόλο μας στην κοινωνία.
Η απάντηση στο ερώτημα το τελευταίο είναι απλή. ΟΧΙ!!!!
Νημερτής μου, είναι τόσο απλή μα τελικά τόσο δύκσολο να την αποδεχτούν οι πολλοί. Και όχι τόσο στο πολιτικό της όσο στο σύνολο της αντίληψής της.
Αστεροειδή, θα συμφωνήσω απόλυτα στο ζήτημα του πολιτισμού. Και ο πολιτισμός είναι ένα καταναλωτικό αγαθό που δέχεται τις συνέπειες της μόδας και παράλληλα υφίσταται τις απόρροιες των γρήγφορων αλλαγών που δέχονται όλα τα καταναλωτικά αγαθά. Μόνο που αυτός έχει τη δική του βιομηχανία -όπως όλο το θέαμα και όλα τα αγαθά- και για διαφημιστές έχει τα ΜΜΕ.
Το μυστικό βρίσκεται στο "ΓΙΑ ΝΑ", στην άρνηση του δηλαδή. Να δουλεύουμε επειδή μας ευχαριστεί και είμαστε ικανοποιημένοι και μας γεμίζει αυτό που κάνουμε. Αυτό είναι το σημαντικό. Το "ΓΙΑ ΝΑ", προκύπτει αργότερα.. -και ΑΝ.
:-)
Σωστή η παρατήρησή σου, Ροδιά.
Δημοσίευση σχολίου