βιβλιοκριτική

Fredric Jameson, Το μεταμοντέρνο ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1999, σελίδες 323.

Μια εκπληκτική μελέτη για το πολιτιστικό φαινόμενο του μεταμοντέρνου και μία σύγκριση με το μοντέρνο μέσα από την κριτική ματιά ενός μαρξιστή ακαδημαϊκού από τις ΗΠΑ. Ποιος νομίζει ότι η αριστερή σκέψη απουσιάζει από το βορειοδυτικό ημισφαίριο.

Ο Jameson έρχεται να δείξει ότι το μεταμοντέρνο δεν είναι τίποτε άλλο από μία συνέπεια του καταναλωτισμού: είναι η ποπ, είναι το λαϊκίστικο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γεννάται από την καταναλωτική τακτική των διαφημιστών (Ουώρχολ) και στοχεύει στον εντυπωσιασμό και την κατανάλωση. Δημιούργημα η μεταμοντέρνα τέχνη των ΜΜΕ και τον κινηματογράφο απλώνεται από τη λογοτεχνία και τα εικαστικά μέχρι την αλλήθωρη αρχιτεκτονική των πομπωδών ουρανοξυστών των λόμπι και το χολιγουντιανό star-system. Βέβαια, το μεταμοντέρνο δεν είναι μόνο λαϊκισμός, αλλά ενίοτε και ποιοτικά λαϊκό.

Ωστόσο, ο ακαδημαϊκός τονίζει ότι το μεταμοντέρνο δεν είναι κατεξοχήν κατηγορία πολιτιστική[1]· στην περιορισμένη έννοια ενός “ήθους” και ενός “τρόπου ζωής” είναι έκφραση της “συνείδησης” ενός ολάκερου τμήματος κοινωνικής τάξης, η οποία υπερβαίνει εν πολλοί τα όρια των ομάδων[2].

Έτσι, το έργο του μετατρέπεται σε μία γενικότερη ανάλυση της σύγχρονης κοινωνίας και της επιστημονικής σκέψης με μαρξιστικούς όρους, θεωρητικά μιλώντας μακριά από τις σχηματικές και γραμμικές παραστάσεις διαφόρων μαρξιστών μιμητών. Το έργο γίνεται ιδεολογικό εγχειρίδιο πολιτικής σκέψης βάζοντας τον αναγνώστη στα βαθιά ρεύματα της συγκριτικής θεωρίας.

Εδώ, είναι ίσως και η δυσκολία για τον αμύητο στην πολιτική φιλοσοφία αναγνώστη. Η κατανόηση του βιβλίου απαιτεί πολυεπίπεδη γνώση κοινωνιολογίας, ιστορίας, γλωσσολογίας, μαρξισμού, φιλοσοφίας (από το Διαφωτισμό ως το Σαρτρ και τον Αντόρνο) και βεβαίως Τέχνης. Την παρακολούθηση δυσχεραίνουν η συνειρμική γραφή του Jameson (που δίνει την εντύπωση ότι πηδά από θέμα σε άσχετο θέμα) και η λόγια μετάφραση του Γιώργου Βάρσου (και σε πολυτονικό εν έτει 1999 !!!) που παρά την ποιότητά της καθιστά αδύνατη την ανάγνωση –ενός ούτως ή άλλως είπαμε απαιτητικού κειμένου- για τον αμύητο αναγνώστη.

Αντώνης Λιάκος, πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2007, σελίδες 286.

Ένα πολύ καλό βιβλίο γύρω από τη φιλοσοφία της Ιστορίας, μία απάντηση σε όλους εκείνους που επιμένουν να βλέπουν την επιστήμη δογματικά ραμμένη στα μέτρα της δικής τους σχηματικής μονοδιάστατης αντίληψης για το παρελθόν· σε όσους θάβουν την ιστορική κρίση στο φέρετρο του φανατισμού μη θέλοντας να εγκαταλείψουν τις παρωπίδες, για εκείνους που κλειδώνουν στα χρονοντούλαπα τις νέες επιστημονικές αναζητήσεις και ανακαλύψεις.

Με γλώσσα απλή και γενικά λιτή, ευχάριστη στη ανάγνωση και ζωντανή ως προφορική ο Αντώνης Λιάκος αφήνει κάθε σχετικό και μη αγγίξει τη φιλοσοφία και την πορεία της Ιστορίας, από τα αρχαία επικά ακόμα σπάργανά της, ως σήμερα που είχαμε τέτοιες τηλεοπτικές συγκρούσεις. Βλέπει την Ιστορία κριτικά και παρουσιάζει όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα που την επηρέασαν για να καταλήξει ότι το παρελθόν ελέγχεται μέσα από την εκάστοτε παροντική σκέψη. Το κάθε νέο παρόν είναι θέτει καινούρια ερωτήματα για την αλλοτινή ζωή, ερωτήματα που γεννώνται από τις παροντικές συνθήκες ζωής και ανησυχίες.

Μακριά από φαιδρότητες και από το επιτηδευμένο ύφος –που τόσοι συνάδελφοί του ακολουθούν τελευταία- μας βοηθά να δούμε ότι η Ιστορία μεταβάλλεται ως σκέψη χωρίς να αλλάζει το παρελθόν, αλλά με νέα φώτα να οράται καθαρότερα. Εξάλλου, η παλαιότερη ιστοριογραφία εμπλουτίζεται και μετατρέπεται από προπαγανδιστικό μοχλό σε καθαρή κοινωνική επιστήμη. Ο Λιάκος μοιάζει να απαντά προς τη φαυλότητα των τυχάρπαστων παραδοσιολάγνων με νηφαλιότητα μακριά από πολλές παγίδες του παρελθόντος.



[1] σελ. 248.

[2] σελ. 249.


31 έκριναν :

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

δημοοοοοο!
εχεις προσκληση!!!
:))))

ο δείμος του πολίτη είπε...

Για καφέ;

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

οχι βρε! για παιχνιδι!!!
γιατι για καφε ηθελεςςςς;;;
:))))

industrialdaisies είπε...

Αχα, δείμο μου, το βιβλίο που μου έλεγες...

Ομολογώ ότι μου φαίνεται θελκτικότατο. Ειδικά από την φράση περί λαϊκιστικής και καταναλωτικής χροιάς του όρου, την οποία πλευρά του κι εγώ υποστηρίζω αλλά στο μεταπτυχιακό μόνο που δεν με πήραν με τις πέτρες όταν ισχυρίστηκα ότι οι όροι "μοντέρνο" και "μεταμοντέρνο" (ιδίως ο δεύτερος) δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευφυολογήματα της βιομηχανίας.

Λοιπόν, βρήκα ποιο βιβλίο θα αγοράσω αύριο! Ευχαριστώ πολύ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μαργαρίτα, αν σου ξαναπούν τίποτα θύμισέ τους ότι η Τέχνη λειτουργεί μέσα στην κοινωνία και τους όρους της και άρα και αυτή θα είναι επηρεασμένη από τη δημοκρατία και την αγορά της.

Βασιλική, έρχομαι σε λίγο.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

αντε μπρε...
εψησα καφεδακι...
πηρα και κουλουρακι!
και περιμενωωωωωω!
:)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Περίμενε, σύντομα, μη φαβάσαι. Μικρή πίστωση χρόνου.

Man on the moon είπε...

δειμο μια επισης πολυ καλη αναλυση σχετικα με τη φιλοσοφια της ιστοριας ειναι το "what is history" του Edward H. Carr (απο τους μεγαλυτερους θεωρητικους της ιστοριας αλλα και των διεθνων σχεσεων).

στα ελληνικα κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Γνωση (Αθηνα, 1999) και λεγεται: "Τι ειναι ιστορια; σκεψεις για τη θεωρια της ιστοριας και το ρολο του ιστορικου".

http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=2889894

κυκλοφορει δε και στα αγγλικα.

τελος, δεν εχω διαβασει το βιβλιο του Jameson, αλλα κομματια του και σχετικες αναλυσεις.

ισως τελικα το μοντερνο και το μεταμοντερνο να ειναι απλα ετικετες... παντως η σημαντικη συνεισφορα της μεταμοντερνας γραφης/γραμματικης και αναγνωσης σχετικα με την καταρευση των μεγαλων αφηγησεων δεν πρεπει να ξεχαστει.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ουσιαστικά είναι μόνο ετικέτες της εκβιομηχανοποίησης της Τέχνης και του καταναλωτισμού που τη διακρίνει σήμερα. Το βιβλίο πάντως που προτείνεις, φεγγαροπερπατητή, θα το πάρω με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα.

Amon Ra είπε...

Σχετικά με τον Janeson που αναφέρεις, η αριστερή σκέψη καθόλου δεν απουσιάζει από το βορειοδυτικό ημισφαίριο. Το ονομαζόμενο κύμα των νεο-μαρξιστών έχει καταπιαστεί με όλες τις πτυχές του μεταμονέρνου είτε μιλάμε για γεωγραφία, είτε για πολιτικές επιστήμες, είτε είτε...

Αγαπημένος μου συγγραφέας ο David Harvey αλλά τώρα λόγω της ερευνάς μου ασχολούμαι πολύ με την νεομαρξιστική θεωρία του κράτους που διατύπωσε ο Bob Jessop. Δεν γνωρίζω αν κάποιο βιβλίο τους έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά αν ψάξεις τα ονοματά τους στο google Θα βρεις πλούσιο υλικό.

Amon Ra είπε...

Επίσης η Λίλα Λεοντίδου του Πανεπιστημίου Αιγαιου είχε εκδόσει το 1990 ένα βιβλίο για την αστική ανάπτυξη στην Μεσόγειο.

The Mediterranean city in transition: social change and urban development

Με case study την ανάπτυξη της Αθήνας παραθέτει μια σειρά επιχειρημάτων, εξηγώντας γιατί τόσο η κοινωνικό-πολιτιστική όσο και η οικονομική εξέλιξη αυτών των αστικών κέντρων διαφοροποιείται από το μεταμοντέρνο στοιχείο, όπως αυτό διαμορφώθηκε στα αστικά κέντρα της Βορειοδυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άμμων Ρα, Σαφώς και δε το πίστευα ποτέ κάτι τέτοιο. Ωστόσο, αν σου πω ότι δεν ξέρω τα ονόματα που παραθέτεις, μη εκπλαγείς.

Amon Ra είπε...

Δεν έχω λόγο να εκπλαγώ αγαπητέ :-)

Amon Ra είπε...

Άκυρο το προηγούμενο σχόλιο. Βιάστηκα και δεν πρόσεξα το "δεν" στην απαντησή σου. Ίσως ο Bob Jessop είναι λίγο εξειδικευμένος αλλά ο Harvey είναι αρκετά γνωστός. Τσεκαρέ τον, εμένα με έχει κερδίσει παρά πολύ η γραφή του

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μέσα, μέσα. Θα γίνει και τούτο.

Pico είπε...

Δείμο...το βιβλίο του Λιάκου το έχω στα υπόψη...για το προσεχές διάστημα...Επιφυλάσσομαι λοιπόν...
Σχετκά τώρα με το βιβλίο του Jameson, θα ήθελα τον ορισμό του μεταμοντέρνου...για να το συζήτήσουμε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ορισμό τώρα δεν θυμάμαι. Στο βιβλίο ως μεταμοντέρνο εννοεί είτε τον καπιταλισμό γενικότερα είτε στην Τέχνη το καλλιτεχνικό κίνημα μετά τη δεκαετία του ΄60 (κυρίως από τα παπούτσια του Ουώρχολ και εξής). Την ίδια περίοδο την ελέγχει στο μισό βιβλίο καλλιτεχνικά και στο άλλο μισό πολιτικά. Το καλλιτεχνικό κομμάτι το συμπεριέλαβα ουσιαστικά στη δεύτερη παράγραφο της κριτικής μου.

Y. K. είπε...

ηθελα να σου αφησω μια καλημερα εδω :)
να σου πω οτι σε διαβαζω κι ας μην σχολιαζω.
να σου πω οτι εκτιμω εσενα σαν δημο μεσα πο τα γραπτα και τα σχολια σου.
και τελος να πω ενα ευχαριστω.μεγαλο..

Σε φιλω και συνεχισε ετσι Δημο μου¨:)

Pico είπε...

Αχχ βρε Δείμο...με βάζεις σε πειρασμούς καλοκαιριάτικα...
Λοιπόν το μεταμοντέρνο, γι' αυτό ζήτησα και τον ορισμό του κατά Jameson, συμβαδίζει σίγουρα με τον καταναλωτισμό και την αέναη εναλλαγή διαθέσεων του καταναλωτικού ατόμου, αλλά καθόλου δεν αποτελεί συνέπειά του. Φιλοσοφικά το μεταμοντέρνο αποτελεί έσχατη συνέπεια του Γαλλικού Διαφωτισμού και της ανατίμησης του ανθρώπου ως υπέρτατου ηθικού κριτή, στη θέση του Θεού. Όλα αυτά βέβαια ενυπάρχουν σαν σπερματικά στοιχεία μέσα σε θεωρίες που μας έρχονται από την αρχαιότητα, να θυμήσω το κίνημα των Σκεπτικών και το Πρωταγόρειο "χρημάτων απάντων μέτρον άνθρωπος εστί", αλλά έρχονται οριστικά πια στο προσκήνιο κατά το 18ο αι.
Στον 20 αι. τώρα και στο επίπεδο της γλώσσας το μεταμοντέρνο αντλεί τα επιχειρήματά του από τον Λεβί Στρως και τον στρουκτουραλισμό.
Να μας συγχωρέσει λοιπόν ο κος Jameson...

spirosvii είπε...

Άσχετο: Χθες διάβασα το 1, περί θρησκειών, και συμφωνώ στα πιο πολλά! Μου έμεινε ότι ο αθεος είναι στιγματισμένος, και ότι ιερείς της κάθε θρησκείας χτυπάνε στην πλάτη την εκάστοτε κυβέρνηση. Το βράδυ μαζευτήκαμε με την παρέα μου, παρέα με ρακί και συζητάγαμε για το θέμα, ομολογώ αρκετά επικοδομητικά. Το Ψάχναμε το θέμα, δεν είπαμε απλά ο καθένας τη γνώμη του.

Για τη βιβλιοκριτική. Πιστεύω ότι είναι αρκετά εξειδικευμένο είδικά το πρώτο βιβλίο, ενώ το δεύτερο μου φαίνεται πιο πολύ στα μέτρα μου.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί "ο κόσμος της Σοφίας" είναι από τα καλύτερα βιβλία. Γιατί έχω πάρει μια ιδέα για όλη την ιστορία της φιλοσοφίας και ξέρω τι είναι ο μεσαίωνας!

Συγνώμη που έγραψα πολλά. Καλημέρα

Man on the moon είπε...

συμφωνω με τον/την pico σχετικα με τη φυση της μετα-νεωτερικοτητος.

ο δείμος του πολίτη είπε...

alicia, ξέρεις πολύ καλά ότι μπορείς να έρχεσαι όποτε θες. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

φεγγαροπερπατητή και pico, σύμφωνα με τον Jameson δεν είναι έτσι, και η εμπειρία μου από την Ιστορία της Τέχνης και το βιβλίο μου λένε ότι το μεταμοντέρνο ξεκινά μετά το '60-'70 και όχι από την αρχή του καπιταλισμού στην Τέχνη. Το μοντέρνο -μέχρι το '60 περίπου- είχε θεματολογία όχι καταναλωτική (δεν αποσκοπουσε εκεί και δεν ήταν εκεί ενταγμένο ιδεολογικά -π.χ. δεν υπήρχε ποπ, ούτε διαφήμιση κτλ- και είχε αναζητήσεις υπαρξιακές ή προέβαινε σε προτάσεις με καλιτεχνικό τρόπο. Το μοντέρνο το εντάσσει στο δομισμό και το στρουκτουραλισμό, αλλά το μεταμοντέρνο ξεπερνά και το δομισμό και το στρουκτουραλισμό -τα χαρακτηρίζει μεταδομισμό και μετα στρουκτουραλισμό (δεν ξέρω αν είναι σωστοί εν τέλει οι όροι που χρησιμοποιεί) τόσο για την τέχνη όσο και σε άλλες επιστήμες που προσπαθούν εναγωνίως να θέσουν τα πάντα υπό τη φύση ή σε ατομικό επίπεδο. Για το γλωσσικό ζήτημα πάντως εμμένει μόνο στο θεμελιώδες ζήτημα σημαίνοντος-σημαινομένου (υπό τον ιδεολογικό κοινωνικό πρίσμα) και δεν προχωρά παραπάνω.

Σπύρο, αν αυτά είναι πολλά καήκαμε. Και τα δύο είναι υοσιαστικά εξειδικευμένα (και μάλιστα το ιστορικό πιο πολύ). Ωστόσο, τα ζητήματα του Λιάκου μετά τις πρόσφατες τηλεοπτικές κόντρες είναι πιο κατανοητό ακι πιο ευχάριστα και γλωσσικά. Το συστείνω ανεπιφύλακτα.

Man on the moon είπε...

δειμο, συμφωνω με την ενταξη του μεταμοντερνου στον μεταστρουκτουραλισμο + στον μεταδομισμο (ή και στον αποδομισμο – βλεπε ντεριντα) όπως επισης και με ότι γραφεις σχετικα με το σημαινον και το σημαινομενο (όπως το προσδιορισε και ο Saussure). απο οσο γνωριζω παντως οι πρωτες αναφορες του μεταμοντερνισμου στον αιωνα μας, δεν αφορουσαν την τεχνη, αλλα το τελος των ιδεολογιων [βλεπε: daniel bell - the end of ideology - που απασχολουσε τοτε την πολιτικη και την κοινωνιολογια, και στο οποιο βασιστηκε και το τελος της ιστοριας του φουκυγιαμα) και γενικοτερα το τελος της νεωτερικοτητος (του προιοντος του διαφωτισμου, της ενταξης της χρησης της λογικης στο μεταφυσικο)… ριζες του μπορουν να βρεθουν πολυ πριν το 1960, ακομα και στην σκεψη του Νιτσε, εξαιτιας της απεχθειας του προς τον διαφοτισμο (μη-πιστη στην ανθρωπινη λογικη και στη δυνατοτητα για -αντικειμενικη- γνωση, στην ηθικη, στην προοδο). εχει δε πολεμηθει και μανιωδως απο πολλους/ες που το κατηγορησαν οτι ειναι το παρασιτο του μοντερνου και πως ενω μιλαει για το τελος των μεγαλων αφηγησεων αποτελει και αυτο μια τετοια αφηγηση

ενώ παντως ο jameson αποδεχεται την ερμηνεια του baudrillard για την κοινωνια (simulacrum) χωρις αναφορες στην «πραγματικοτητα» και συμφωνει και με τον λυοταρντ σχετικα με το ότι ο μαρξισμος αποτελει μια γερασμενη/ανεπικαιρη ιδεολογια/αφηγηση, επιμενει να διαχωριζει μεταξυ βαθους και επιφανειας μεσω ενός διαλεκτικου υλισμου και να μην βλεπει την εποχη του μεταμοντερνου ως μεταβιομηχανικη αλλα ως μια ακομα φαση του καπιταλισμου… από την τελευταια αναγνωση που ειχα κανει σε κειμενα του Jameson, πριν κατι χρονια, θυμαμαι ότι ηταν μαρξιστης (λογικο λοιπον να εναντιωνεται στην μετανεωτερικοτητα και στην ολη ιστορια περι του τελους των ιδεολογιων) και επηρεασμενος από το εργο του Ερνεστ Μαντελ «ο υστερος καπιταλισμος» οπου εκει το μεταμοντερνο θεωρειται η τεραστια αναπτυξη των πολυεθνικων (οπου δηλαδη το μεταμοντερνο λογιζεται ως η αρτιοτερη μορφη καπιταλισμου).

τελος, αν δεν κανω καποιο τεραστιο λαθος, ο jameson παραδεχεται ότι θαυμαζει τη μοντερνα τεχνη γιατι τολμησε να εκφρασει τη δυσαρεσκεια της αναφορικα με το ότι συμβαινει στον κοσμο σε αντιθεση με την μεταμοντερνα οπου εξεφραζε περισσοτερο ατομικες/προσωπικες κατασατασεις (οπου πολλες φορες γινοταν & γινεται αντιληπτη μονο από ατομα που κατεχουν την συγκεκριμενη διαλεκτικη)… δεν ειμαι τοσο ειδικος πανω στην τεχνη για να σχολιασω τα περι κατακερματισης/αποκεντρωσης του μηνυματος… με τα οσα λιγα αντιλαμβανομαι παντως θεωρω πως δεν μπορει ένα εργο τεχνης να εκφρασει μια κατασταση στο συνολο της… εχω καιρο βεβαια να ασχοληθω με το θεμα και ισως να το εχω χασει καπου… τελοσπαντων… αυτά και συγνωμη για τη μακρυγορια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βρε φεγγαροπερπατητή, ο Jameson μιλά για μεταβιομηχανική εποχή. Εξάλλου, ο ίδιος τονίζει ότι το σημερινό σύστημα παραγωγής δε στηρίζεται στη βιομηχανία (και ποιος άραγε μπορεί να αρνηθεί κάτι τέτοιο;) Αυτή τη φάση του ύστερου καπιταλισμού το ονομάζει και μεταμοντέρνο και το ταυτίζει χρονικό με το μεταμοντέρνο στην Τέχνη. Δηλαδή εσύ λες ότι ο Ουγκώ και ο Νίτσε είναι μεταμοντέρνοι; Έγραψαν επηρεασμένοι από τη μεταμοντέρνα ιδεολογία (όλοι εξάλλου έχουν ιδεολογία -αριστερή ή τάχα απολίτικη-); Τότε πότε θα ορίσουμε χρονικά το μοντέρνο; στην Αναγέννηση; Σωστά πάντως φαίνεται να απορρίπτει όλη τη μεταμοντέρνα τέχνη.

Ανώνυμος είπε...

Na sas efxaristiso gia alli mia phora kale mou Deime esas kai tous anagnostes sas gia oles aftes tis analiseis kai apopseis gia to modenro kai to metamoderno...ofeilo na omologiso oti den tha eprepe na ekfero sxoleio afou den exo diavasei ta vivlia pou lete oute kapoia analoga...
alla tha simfoniso kai ego oti toulaxiston sto moderno ipirxe mia anagi gia riksi me to tote gnosto...kai oxi i riksi giati itan "tis modas" pou sinevei argotera ...kano mipos lathos?
Pragmatika feneste ananaiomenos...kai efxomai kai emeis na ananaiothoume diavazondas sas...akolouthondas tis protaseis sas gia anagnosi kapoion vivlion..
sas efxaristo,
kalinikta...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Προπέτη, ανανεωμένος δεν ξέρω, αλλά σίγουρα δεν κάνεις λάθος στο σχόλιό σου. Καλή σου νύχτα.

Man on the moon είπε...

η διαφωνια μου δεν ηταν στο αν ζουμε ή οχι στην μεταβιομηχανικη εποχη αλλα στον προσδιορισμο του μεταμοντερνου ως απλο σταδιο του καπιταλισμου και ως του κιτς της τεχνης (απεδειχθει προφητικος τελικα ο νιτσε οταν ισχυριζοταν οτι το κιτς θα ειναι η αισθητικη του μελλοντος;).

για εμενα το μεταμοντερνο οριζεται ως η ρηξη με την νεωτερικοτητα (με το δημιουργημα του διαφωτισμου). τωρα η εφαρμογη του σε καθε τομεα προφανως και θα εχει πληθος συνιστωσων. οι ορισμοι παντως ποικιλουν... πχ. για τον χαμπερμας, ο μεταμοντερνισμος ειναι το νεο προσωπο του συντηρητισμου (Jurgen Habermaws, "La modernite: Un projet inacheve") ενω για τον τροτσκιστη τονι κλιφ, ο μεταμοντερνισμος ειναι η θεωρια που απορριπτει ολες τις θεωριες.

δεν ξερω παντως ποσο ευκολα μπορει να διανοηθει κανεις οτι το κριτικο υποκειμενο, που ο διαφωτισμος ενσαρκωσε το θριαμβο του, θα ηταν δυνατο να αυτοαναιρεθει...

οσον αφορα τωρα την σχεση νιτσε + μεταμοντερνισμου (επιμενω να τον χαρακτηριζω ως τον "πρωτο" μεταμοντερνο) θα ανεβασω ενα κειμενο στο blog μου και για να μην μονοπωλησω την συζητηση αλλα και λογω μηκους του κειμενου.

αυτα και καλη σου ημερα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φεγγαροπερπατή, εδώ είχαμε την παρεξήγηση της έννοιας που προσδίδει ο Jameson. Η έννοια του μεταμοντέρνου είναι κατεξοχήν πολιτιστική και άρα κάθε επέκτασή του θα πρέπει να γίνει βάσει αυτού του δεδομένου.

Οι αρχές του Διαφωτισμού έχουν περάσει προ πολλού. Οι λεγόμενες παναθρώπινες αξίες είναι τσιτάτα που έτσι όπως τα διατηρούμε αποσπασματικά κολλάνε παντού. Οι αξίες του έχουν εξανεμιστεί κάπου ανάμεσα στον ορθολογισμό του υλισμού, τον υποτιθέμενο εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και τις νέες ανακαλύψεις κι εφευρέσεις.

Ωστόσο, το κριτικό υποκείμενο πάντα θα υπάρχει -χωρίς να αποτελεί τον Ουμανιστή ή τον Πανεπιστήμονα. Σήμερα κατά τη γνώμη μου έχει την έννοια του αντικομφορμιστή, ενάντια στη μαζοποίηση της πολιτικής και ιδεολογικής προπαγάνδας ή της σύγχρονης δημοκρατικής υποκουλτούρας.

Ανώνυμος είπε...

λιακοs ρεπουση κουλουρη και σια οταν οι αμερικανοτσολιαδεs γραφουν ιστορια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όταν η ιδέα γίνεται θηλιά που πνίγει το μυαλό.

Ανώνυμος είπε...

οταν η ιδεεs γινονται χρημα εξουσια που καλυπτουν τα παντα

ShareThis