Το βαποράκι

Με ρώτησες, θυμάμαι, κάποτε

γιατί γράφω τόσα ποιήματα, τόσα στιχάκια.

Κι εγώ σου απάντησα: «γιατί σ’ αγαπώ»

«Γιατί δεν μπορώ να στο πω με λόγια».

Αγάπησα όλα τα παιδιά των στενών,

του ηλεκτρικού της Ομόνοιας, των Αμπελοκήπων.

Έκλαψα γοερά για τα αλάνια της Ιθάκης,

που... «έσπασαν».

Γέλασα και μίσησα τον πωλητή

σαν στο κουτί τον είδα να χαμογελά αθώα.

Μα πιο πολύ μισώ το περιθώριο,

που πολιτικοί και πολίτες -τάχ’ αριστεροί-

έκλεισαν με εφτασφράγιστη πύλη το χαμόγελο σας,

το νόμο που θέλησαν να δώσουν

πλάι να στέκεται σύμμαχος στην υποταγή σας, το χαμό σας.

Μαρμάρωσα άμα την πολιτική τους είδα,

την πολιτική των media, της Βουλής, των αιρετών και των homines spiritus.

Θυμάσαι, άραγε, για τα βαπόρια πού ’λεγες;

για τις βαρκούλες που όχι σε ιστό

μα σε δίχτυ λευκό μπλέκονται;