Επανέρχομαι στο ζήτημα των καταλήψεων...

Επανέρχομαι στο ζήτημα των καταλήψεων, καθώς σύμφωνα με κάποια κανάλια το όλο θέμα μοιάζει να φθίνει και επειδή στο προηγούμενο άρθρο μου δεν είχα ασχοληθεί με την ουσία του ζητήματος, αλλά με την ίδια την κινητοποίηση υποστηρίζοντάς την, βέβαια.

Η ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος οδηγεί τα παιδιά μας όλα όσα κάνουν μέσα στο σχολείο να τα επαναλαμβάνουν και εκτός, αρχίζοντας από τα χαράματα κι εργαζόμενοι για περισσότερες από 12 ώρες κάθε μέρα (εσείς πόσες ώρες εργάζεστε;) χωρίς να υπολογίσουμε τα πήγαινε-έλα στα λογής φροντιστήρια για όσα έπρεπε να παρέχει ένα οργανωμένο σύστημα παιδείας το 21^ου αιώνα αγγλικά και δεύτερη γλώσσα, γυμναστήρια, πληροφορική, μουσική, καλλιτεχνικά).φτάνουν 14 ετών και κοιμούνται τα μεσάνυχτα για να σηκωθούν σχεδόν με τον ήλιο. Αν λοιπόν, κάποια παιδιά είδαν στις καταλήψεις την ευκαιρία να ξεκουραστούν για να είναι πιο αποδοτικοί στις εξωσχολικές εκπαιδευτικές ασχολίες τους -αφού για παιχνίδι δε μένει χρόνος ούτε λόγο να κάνουμε- τότε εγώ είμαι πλευρό τους.

Ωστόσο, οι μαθητές μέσα από τις καταλήψεις κάτι ήθελαν να πουν, εμείς όμως είμαστε σε θέση να τους ακούσουμε; Ακούμε τη γνωστή παπαγαλία ότι οι καταλήψεις είναι υποκινούμενες. Όπως όμως λέει και ο Στρατής Στρατηγάκης στον Αγγελιοφόρο, το μόνο σίγουρο ότι δεν μπορείς να υποκινήσεις έναν άνθρωπο να κάνει κάτι όταν είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του. Η θεωρία της υποκίνησης αποτελεί απλά ομολογία ότι κάτι στραβά με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τα παιδιά δεν περνούν καλά στο σχολείο, κουράζονται, δεν αποκομίζουν γνώσεις ουσιαστικές και κριτικό πνεύμα για το μέλλον και την επαγγελματική σταδιοδρομία τους. Σχετικά με το ζήτημα των χαμένων ωρών, με ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη αναρωτιέμαι αν οι περισσότερες ώρες χάνονται από τις καταλήψεις ή από την κυβέρνηση που δεν καταφέρνει να οδηγήσει σε μία εύρυθμη λειτουργία τα σχολεία, που δεν έχει ακόμα τοποθετήσει όλους τους εκπαιδευτικούς, που δεν έχει αποστείλει όλα τα βιβλία.

Και επειδή κάποιοι βλέπουν τις καταλήψεις ως ακραία μορφή, ας τονίσουμε ότι εμείς όταν απεργούμε, όταν κλείνουμε το δρόμο ή δε λειτουργούμε τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν είμαστε σε μία ακραία μορφή αγώνα; Εξάλλου, οι δικές μας πρακτικές διδάσκουν τους μικρούς μαθητές. Αν όμως το σχολείο ήταν σωστό και διαπαιδαγωγούσε σωστά, τότε για εκείνοι να κινητοποιούνταν και να μην απολάμβαναν τη θαλπωρή του πατρικού σπιτιού; Εξάλλου, το να κόβουμε τη μαθητική φωνή σημαίνει ότι απλά λογοκρίνουμε τη μειοψηφία και σαφώς κάτι τέτοιο δεν είναι δημοκρατικό.

Για εκείνους που θεωρούν ότι οι μαθητές είναι μικροί ακόμα και δεν ξέρουν, ας απαντήσουμε ότι εκτός από την απούλητη ακόμα αξιοπρέπειά τους (εμείς συχνά την ξεπουλάμε για μία ευκαιριακή ατομιστική λογική), οι ανήλικοι είναι ικανοί να γίνονται μέλη κομματικών νεολαίων και όχι να ψηφίζουν; Δηλαδή έχουμε μόνο μία χούντα ενηλίκων που στέκεται φασιστικά πάνω από το κεφάλι των παιδιών χωρίς να τους αναγνωρίζουμε δικαίωμα αντίδρασης στην κάθε "δημοκρατική" καταπίεση;

Για την ιστορία μέχρι την επέτειο του Νοέμβρη η μικρή μου δημοσκόπηση θα συνεχίζεται.