σκόρπιες σκέψεις...

Ο Ρουσόπουλος λέει παραιτείται, στη Βουλή εμφανίστηκε σαν πρωθυπουργός με κύκνειο άσμα ένα λογύδριο κατά του Παπανδρέου. Βέβαια το αστείο είναι ότι ποτέ η συμπολίτευση δεν αφήνει τα έδρανα άδεια, αλλά η ΝΔ έχει και αυτή την πρωτοτυπία γιατί τελικά μόνο έτσι θα ελέγξει ότι κάποιος δε θα ψηφίσει υπέρ της προανακριτικής επιτροπής. Μέσα σε αυτά κι αυτά όμως κανείς δεν είδε την πτώση του χρηματιστηρίου.

Δεν βλέπω το χρηματιστήριο ως καθρέφτη της οικονομίας -μακριά από εμένα τέτοιες σκέψεις (φοτυ, φτου στον κόρφο μου)- ούτε και βέβαια το εκθειάζω όπως τόσοι δημοκράτες". Είναι ένα δημοκρατικό καζίνο όπου πολύ απλά αλλάζουν χέρια περιουσίες. Αυτό που κάνει όμως εντύπωση σε τελική ανάλυση είναι η μοναδική πτώση που δέχεται το τελευταίο διάστημα. Θυμάμαι επί Σημίτη κατηγορούσαν τον πρώην πρωθυπουργό για μίζες και αναζητούσαν πολιτικές ευθύνες για το μίνι κραχ (άσχετα αν τελικά ποτέ δεν αποδέιχθηκε ευθύνη υπουργών και μόνο ότι θησαύρισαν βουλευτές και φίλα προσκείμενοι στο κόμμα της τότε αντιπολίτευσης). Ωστόσο, πρέπει να θυμίσουμε ότι τότε η βουτιά του Χρηματιστηρίου Αθηνών έγινε ουσιαστικά σε διάστημα 3 ετών.

Σήμερα, όμως, η πτώση του φτάνει όχι σε επίπεδα κραχ, αλλά σε εκείνα -ο γενικός δείκτης- του Σεπτεμβρίου του 1993. Και μάλιστα η πτώση εμφανίζεται μόλις σε διάστημα 10 μηνών. Αν αυτό δεν είναι οικονομικό κραχ, τι άλλο μπορέι να χαρακτηριστεί έτσι; Σχετικά γράφουν το thegreekz.com και Φιλελεύθερος.

Από την άλλη, θυμάμαι ότι πριν από μια εβδομάδα όλοι οι κυβερνητικοί διατείνονταν ότι το τραπεζικό μας σύστημα είναι ισχυρό. Εμ, πώς να μην είναι τελικά ότι βλέπουμε τις τράπεζες με δειλία να απλώνουν χέρι στα 28 δισ €; Και όλα τούτα, όταν με τέτοια ποσά θα μπορούσαν λιμάνια και νοσοκομεία κι εκπαίδευση να λειτουργούν όχι απλά άψογα για τον πολίτη, αλλά ακόμα να λειτουργήσουν αναπτυξιακά ενισχύοντας την ατομική και εθνική οικονομία. Το σχέδιο ήταν οργανωμένο από την αρχή και όλα γίνονταν για το φόβο απόσυρσης των καταθέσεων.

Και μέσα σε όλα τα άλλα εχθές εκεί που έτρωγα, να σου και η Τατιάνα να "αναλύει" το ζήτημα της παιδικής βίας και της βιντεοσκόπησής της. Δεν κατάλαβα βέβαια αν ενοχλείται από την ίδια τη βιντεοσκόπηση -επειδή καλλιεργούνται μικροί δημοσιογράφοι που λατρεύουν το αίμα στο πρότυπο των μεγάλων- ή τον ξυλοδαρμό. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής βιαιότητες μεταξύ ανηλίκων πάντα είχαμε στη χώρα μας. Φυσικά το φαινόμενο παρουσιάζει μία σημαντική έξαρση, αλλά όχι όπως γενικώς κι αορίστως κάθε τατιανιά το θέτει. Δεν είναι θέμα γενετικό ούτε καν θέμα ολόκληρης της γενιάς και φυσικά γέννημα των καιρών.

Η παιδική βία (και όχι ο ξυλοδαρμός, αλλά η οργάνωση συμμοριών, η αύξηση των κλοπών και η βία μεταξύ κοριτσιών στο παραδοσιακό πρότυπο των αγοριών) είναι αποτέλεσμα της γύρω μας βιοτικής βίας. Όταν η βία πηγάζει πρωτίστως από το ίδιο το κράτος, όταν η εκπαίδευση δε διδάσκει σεβασμό μέσα στην πρακτική της άσκηση, αλλά την υπακοή και τον μεταμοντέρνο ατομισμό κι ανταγωνισμό, το παιδί τι θα μάθει; Όταν οι γονείς καθημερινά ζουν αγχωμένοι για το ένα αξιοπρεπές εισόδημα (που συχνά το "σπρώχνουν" για την ικανοποίηση ανούσιων καταναλωτικών αναγκών) και δεν καλύπτουν τις συναισθηματικές ανάγκες του βλαστού τους ή όταν εικόνες βίας ξεχειλίζουν από το μικρό γυαλί της τηλεόρασης, τι εισπράττει ένα παιδί που ακόμα δεν έχει αποκτήσει κριτική ικανότητα; Αντιλαμβάνεται πολύ απλά έναν βαρβαρισμό στις σχέσεις κράτους-πολίτη, έναν κανιβαλισμό στις σχέσειςπολίτη-πολίτη, όπου ο καθένας με εχθρότητα προσπαθεί να αναδειχθεί και να επιβιώσει σε μία ανθρωποφάγα κοινωνία.

Τα ΜΑΤ δέρνουν γονείς που αγωνίζονται να επιβιώσουν ζητώντας δουλειά ή αυξήσεις τη στιγμή που χαρίζονται δισεκατομμύρια σε εκείνους που δεν τα έχουν ανάγκη και την ίδια ώρα οι "αρχηγοί" του κράτους συμμετέχουν με τις δικές τους συμμορίες σε σκάνδαλα οικονομικά. Όταν ένα παιδί ζει μέσα στην αδικία και τη βία, πώς μπορεί να φερθεί διαφορετικά; Με ποια εχέγγεια εμείς του ζητούμε -με ανέξοδα και φτηνά λόγια- να φερθεί πιο ώριμα από τους ενήλικες ή από ένα δημοσιογράφο που εικονογραφεί τη βία ή την προβάλλει;