μερικές ακόμα σκέψεις για τις τελευταίες εξελίξεις

Σε συνέχεια της δικής μου προηγούμενης ανάλυσης και όλων των άλλων που διαβάζουμε όλες αυτές τι μέρες σε ιστολόγια και εφημερίδες αξίζει πιστεύω να προσθέσουμε και μερικές ακόμα σκέψεις. Κυρίως οφείλουμε να απαντήσουμε στο σοβαρό ερώτημα του γιατί τελικά μετά τη Δευτέρα τα ΜΑΤ φέρονται έτσι; Γιατί τα σώματα ασφαλείας είναι τόσο σκληρά απέναντι σε μικρά παιδιά, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν προκάλεσαν επεισόδια ούτε καν προκάλεσαν τις αστυνομικές μονάδες; Γιατί με τόση βία συλλαμβάνονταν μικρά παιδιά; Μάλιστα ήταν τόση η βία ώστε πολλές φορές πολίτες (που εργάζονταν σε παρακείμενα καταστήματα ή ήταν περαστικοί ή έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους) υποχρεώθηκαν να επέμβουν για να περιορίσουν την αστυνομική βία κατά την προσαγωγή ή σύλληψη. Η απάντηση είναι ίσως τόσο εύκολο να δοθεί, αλλά αξίζει νομίζω να τονιστεί ακόμα μία φορά.

Στόχος είναι ολοκάθαρα να ανακοπεί αυτό το κύμα αντιδράσεων που κάλλιστα μεθαύριο -με την ενηλικίωση των παιδιών και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους- θα φέρει στην παραγωγή ανθρώπους που δε υποκύπτουν, ανθρώπους που αντιδρούν στο σύστημα. Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την τρομοκράτηση. Ούτε κι εγώ μπορώ να ξεχάσω τα ουρλιαχτά ενός πιτσιρικά (14-15 ετών) που κλαίγοντας παρακαλούσε να τον αφήσουν οι μπάτσοι όταν με βία που ξεπερνούσε και τις δικές μου δυνάμεις του τραβούσαν τα χέρια πίσω για να του περάσουν χειροπέδες. Ούτε μπορώ, φυσικά, να ξεχάσω την κοπελίτσα που έτρωγε τις κλωτσιές κάποιου κοπρόσκυλου με μπλε στολή. Ας το παραδεχτούμε, είναι πια ολοκάθαρο ότι τα ΜΑΤ έχουν σαφή εντολή να ασκήσουν ωμή βία ώστε να ανακοπεί μέσα από το φόβο η ορμητικότητα των νέων και όχι μόνο, ώστε να μην ανδρωθεί μία γενιά αντίδρασης, αλλά να φτιάξουν μία γενιά ακόμα πιο υποταγμένη. Στην αρχή σαφώς και η αστυνομική και πολιτική ηγεσία ήταν μουδιασμένη. Ωστόσο, η κατακραυγή μετά τις φθορές στα καταστήματα και την έκταση που απέκτησε η μαθητική κινητοποίηση τους έκαναν να υιοθετήσουν τη σκληρή απρόκλητα στάση. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση δεν τολμά να το παραδεχτεί χάρη στην επικοινωνιακή πολιτική.

Και φυσικά σε όλο αυτό το σκηνικό συμμετέχουν και πολλοί δημοσιογράφοι που διαφημίζοντας τα επεισόδια ουσιαστικά εκφοβίζουν γονείς και μαθητές και τους αποτρέπουν από τη συμμετοχή στις επόμενες κινητοποιήσεις. Η έντονη προβολή των επεισοδίων εκεί και μόνο εκεί αποσκοπεί εν κατακλείδι.

Αξίζει πάντως να φωτίσουμε με νηφαλιότητα και μία ακόμη γωνιά-αίτιο της αστυνομικής βίας. Για δεκαετίες η ΝΔ έκανε κριτική ως αντιπολίτευση για την αδυναμία ή/και αδιαφορία των τότε κυβερνήσεων να συλλάβουν κουκουλοφόρους. Μία στάση που ο Χρυσοχοϊδης απέδωσε στο διάλογο με τις αντιεξουαστικές οργανώσεις και αποδεικνύεται απ' τα συγκριτικά με τη νεοδημοκράτικη διακυβέρνηση περιορισμένα επεισόδια (παρά τα όποια κρούσματα και κρίνοντας εκ των υστέρων). Διαβάσαμε εχθές σΤΟ ΒΉΜΑ (βλ. Τι γνώριζε η ΕΛΑΣ για τους "κουκουλοφόρους" του Β. Γ. Λαμπρόπουλου) ότι οι συλλήψεις και οι προσαγωγές αυξήθηκαν τα τελευταία έτη με γεωμετρική πρόοδο. Οι Πραιτοριανοί, λοιπόν, είχαν σαφέστατη εντολή από την αρχή ακόμα να καθαρίσουν το τοπίο. Χαμένη μέσα στη μυθολογία για το κράτος των Εξαρχείων η πολιτική και φυσική ηγεσία της αστυνομίας απαιτούσε συλλήψεις -και φυσικά στο όνομα της ευριπίδειας επικοινωνίας του φαίνεσθαι. Μόνο που οι συλλήψεις αποδεικνύονταν σκέτος αιθέρας. σαν αδειανό πουκάμισο καταρρίπτονταν τα κατηγορητήρια στις δίκες, αφού τα αποδεικτικά στοιχεία είναι τόσο αδύναμα που το δικαστήριο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλήξει σε ενοχή (θυμίσουμε την πανηγυρική αθώωση των 49 φοιτητών πέρυσι).

Φαίνεται πια ότι τόσο η ΕΛ.ΑΣ. όσο και η κυβέρνηση άμεσο πολιτικό στόχο είχαν να δείξουν ότι ελέγχουν το έγκλημα. Σφάλμα τους όμως ήταν η αλαζονεία που στο πρόσωπο ιδεολόγων αντιεξουαστών είδαν την απειλή. Ουσιαστικά δηλαδή πολύ απλά ποινικοποίησαν τη διαφορετική ιδεολογία, όπως ποινικοποίησαν τη ξενική καταγωγή, όπως βέβαια ποινικοποίησαν και τη διαφωνία. Πάνω σε αυτό έπαιξαν -όπως εξάλλου κάθε σοβαρή δεξιά κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της.

Ωστόσο, υπάρχει και μία ακόμα ερμηνεία. Καθώς τα στοιχεία των συλληφθέντων καταχωρούνται σε φάκελο έχουν μία πλουσιότατη βάση δεδομένων που ολοένα γιγαντώνεται.

---

Από την άλλη, με χαρά υποδέχτηκα τις ανακοινώσεις στον ξένο Τύπο. Και τούτο όχι απλά επειδή έκαναν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση ενισχύοντας ουσιαστικά το αντικυβερνητικό κλίμα, αλλά κυρίως επειδή οι ξένοι ανταποκριτές βλέπουν με καθαρότερο και κυρίως με αντικειμενικό μάτι όσα συνέβαιναν. Τα μεγάλα αμερικανικά κι ευρωπαϊκά κανάλια κι οι εφημερίδες για να ασχοληθούν με μία μικρή χώρα σημαίνει ότι η είδηση έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το πολύ σημαντικό, πολιτικά και ειδησεογραφικά. Και, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι δάκτυλος ή μία ακόμα σκευωρία του αντιπολιτευόμενου Τύπου. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση οι ξένοι ανταποκριτές στηρίζονται σε εγχώριες δημοσιογραφικές πηγές -ειδικά στην αρχή. Ωστόσο, τα μεγάλα κανάλια τούτη τη φορά δεν έκαναν απλές αναμεταδόσεις, αλλά έστειλαν ανταποκριτές. Έτσι, φιλτράριζαν ακόμα περισσότερο τις πληροφορίες και έβλεπαν την πραγματική εικόνα . Ουσιαστικά επένδυσαν με χρήμα -σε εισιτήρια, διαμονή κλπ- την είδηση που εμπορεύονται και τούτο δείχνει την αξία (έστω την εμπορική, αφού στο μεταμοντέρνο τηλεοπτικό κόσμο μας όλα μετριούνται σε χρήμα) των κινητοποιήσεων. Ακόμα, καλύτερα σε πολλές περιπτώσεις φάνηκε ότι μελέτησαν την ιστολογικά διατυπωμένη άποψη των Ελλήνων συν τις όποιες συνεντεύξεις. (Update: Πολύ καλό και το άρθρο της Ελευθεροτυπίας: Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;).

Δεν ξέρω όμως ακόμα αν υπάρχουν πραγματικά οι αναλογίες που ψάχνουν με τις δικές τους ιθαγενείς νεολαίες. Τουλάχιστον, για τη Γαλλία που την κατέχω καλύτερα αναλογία δεν υπάρχει τόσο με τις αντιδράσεις των μεταναστών δεύτερης γενιάς το 2005, όσο με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006. Η μερική απασχόληση (=600-1000 €) των νέας ηλικίας Γάλλων και η δοκιμαστική περίοδος που νομοθέτησε ο Σαρκοζί έχουν αναλογίες με τη δική μας γενιά των 700 € και ακόμα και η επαπειλούμενη ανεργία στους δύο λαούς.

Και, παράλληλα, με ιδιαίτερη έκπληξη δέχτηκα το γεγονός ότι τα ελληνικά επεισόδια πήραν παγκόσμια έκταση με την υποστήριξη αλλοδαπών και μεταναστών. Τούτο -πιστεύω ότι- αποδεικνύει πασιφανώς τη δύναμη του διαδικτύου (θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο για αυτό το θέμα) και το φόβο του συστήματος για αυτή την περίεργη και ακαλλιέργητη/αδιαμόρφωτη ακόμα δύναμη. Η παγκοσμιοποίηση έχει και τα καλά της. Η ελληνική υποστήριξη -κυρίως των bloggers- σε απειλούμενους με σοβαρές καταδίκες και η κινητοποίηση Ελλήνων σε διάφορα άλλα ζητήματα, φαίνεται να λαμβάνει την οφειλόμενη ηθικά χείρα βοηθείας. Από την άλλη είναι και τούτη η υποστήριξη μία μικρή -ή καλύτερα- μία πρώτη προσπάθεια για δημιουργία νεολαιίστικου παγκόσμιου κινήματος.