όταν το πόρισμα συγκαλύπτει σκάνδαλα στα φανερά

Χωρίς να ξεχνάμε τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την αστυνομική βία, μερικές ανακοινώσεις άλλες εξελιξεις μας προκαλούν έκπληξη. Έκπληξη; Μπα, μάλλον όχι. Τελικά, Βατοπ-αιδοίο το καταντήσαμε. Πολιτικές ευθύνες ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε. Αλλά φαίνεται να έμεινε εκεί, στην αναγνώριση. Όταν όλη η Ελλάδα βοά για ένα τέτοιο σκάνδαλο και με τόσες αποκαλύψεις, ευθύνη σε υπουργούς δεν υπάρχει. Πιο αστείο πόρισμα δεν ξέρω αν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί είναι τόσο ενοχλημένος ο λαός. Με τόσο δούλεμα πώς να μη τσατιζόμαστε; Με τέτοιες αστειότητες πώς να αποδεχτούμε μία κυβέρνηση παραπαίουσα; Το θέμα όμως δεν είναι μόνο το ίδιο το πόρισμα. Το θέμα αγγίζει την ίδια την πολιτική ζωή του τόπου. Μία αστειότητα που έρχεται να αποδείξει ότι στόχος είναι κρύβονται τα σκάνδαλα και αποθαρρύνει τον κόσμο από την πολιτική. Και πολύ σωστά όλη η αντιπολίτευση κάνει λόγο για σύσταση προανακριτικής επιτροπής.

Φυσικά, μία τέτοια Επιτροπή βοηθά πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορεί να οδηγήσει στην τιμωρία όποιον αποδεδειγμένα έχει παρανομήσει κι έχει ξεπεράσει τα πολιτικά όρια. Θα πρέπει κάποτε να δούμε και την ποινικοποίηση την πολιτικής παρανομίας, την πολιτικής ρεμούλας. Δε διατηρούμε αυταπάτες ότι έτσι θα ληθεί τίποτα ή ότι η πολιτική ζωή του τόπου θα γίνει δημοκρατικότερη. Από τη στιγμή που ο πολίτης δε συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία, όμως, τότε κάθε εντεταλμένος θα μένει στο απυρόβλητο για όποια απόφαση ή σκανδαλώδη διαμεσολάβηση κάνει.

Ο Πρωθυπουργός ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, καταχειροκροτούμενος από τους βουλευτές του, οι οποίοι προφανώς δεν αντιλήφθηκαν και πολλά από την ομολογία του και αποχώρησε με ήσυχη τη συνείδησή του, ότι έπραξε το καθήκον του. Κατά τα άλλα, ούτε γάτα ούτε ζημιά... Δεν είδε, δεν άκουσε, δεν του είπαν τίποτε. Μα πού ζει, επιτέλους; Δεν τον ενημέρωσαν οι στενοί συνεργάτες του, δεν ενημερώθηκε από το κείμενο Σανιδά, που έδωσε το έναυσμα για την έρευνα, δεν του έκαναν νύξη οι κορυφαίοι υπουργοί του, δεν διάβαζε εφημερίδες, δεν έβλεπε τηλεόραση, δεν άκουγε τη βοή από την αγανάκτηση των πολιτών και επομένως δεν είχε πλήρη εικόνα. Τι να κάνει ο άνθρωπος;

Η συγνώμη του κ. Καραμανλή θα μπορούσε να ειπωθεί σε μία παρέα, στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα -σε κλειστή συνεδρίαση, ακολουθούμενη όμως από αυστηρές συστάσεις και αποκλεισμό των συμμετασχόντων από υπουργικές θέσεις με τον επόμενο ανασχηματισμό-, από τη γυναίκα του και τους φίλους του. Τέτοια συγνώμη χωρίς χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες δεν μπορεί να γίνει δεκτή, γιατί απλά η συγνώμη σημαίνει ότι θα προσπαθήσει να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος. Οι πράξεις του όμως κάθε άλλο αποδεικνύουν. Εξάλλου, η τηλεοπτική παρουσία του Κώστα Καραμανλή ήταν μια έσχατη προσπάθεια να ξανά αποκτήσει επαφή με το χαμένο κομματικό του ακροατήριο. Τι σημαίνει πρακτικά για τον πολίτη, η ρητορική αντιμετώπιση της τεράστιας πολιτικής ευθύνης; Παραίτηση; Προσφυγή στις κάλπες και στη λαϊκή ετυμηγορία; Σημαίνει να καταλογιστεί ευθύνη στις εκλογές;

Πολύ ωραίο το άρθρο του Α. Γαλανόπολου και της Α. Μάτση στην Ελευθεροτυπία.