απόσπασμα από το βιβλίο/μελέτηΜιλώντας για το περιβάλλον μπορούμε να δούμε και την εκπαιδευτική προσέγγισή του, να αναζητήσουμε το πώς η εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει και να ενισχύσει κάθε φιλοπεριβαλλοντική προσπάθεια. Έτσι, σεμινάρια, οργανωμένες εμπορικές και γεωτεχνικές εκθέσεις ιατρικά συμπόσια κι εκπαίδευση των αγροτών είναι μερικές δράσεις που δίνουν την κατεύθυνση αυτή κι επιτρέπουν τόσο στο κοινό όσο και στους επαγγελματίες να αναπτύξουν πρωτοβουλίες. Περιοχές με φυσικό κάλλος ή πάρκα αξιόλογα μπορούν να στραφούν σε επιστημονικά -και όχι μόνο- συνέδρια για τη σημασία του περιβάλλοντος στον Άνθρωπο. Παράλληλα, θα φέρουν την επιστήμη κοντά στις τοπικές κοινωνίες σε μία διαλεκτική και γόνιμη αλληλοτροφοδότηση.
Ως εκ τούτου μελέτες για τη σωστή διαχείριση του φυσικού τοπίου όχι μόνο συμβάλλουν στη σωστή χρήση του, αλλά φέρνουν και νέους επιστήμονες στην αραιοκατοικημένη ύπαιθρο. Μελέτες για την τουριστική ικανότητα ή την κτηνοτροφική, όχι μόνο συμβάλλουν στην αειφορική οικονομία ορίζοντας τις αντοχές της σε μια περιοχή, αλλά προσεγγίζουν επί της ουσίας τα ίδια τα προβλήματα της υπαίθρου θέτοντας το τοπικό μέλλον σε κεντρική θέση. Η ίδια εξάλλου, η προσέλκυση δραστηριοτήτων έρευνας και επιστημονικής ανάπτυξης είναι απαραίτητη για την παραγωγή και τη διάδοση της γνώσης και την προώθηση καινοτόμων σε όλο το φάσμα αγροτικής, διοικητικής και κοινωνικής λειτουργίας των λιγότερο ευνοημένων περιοχών[1].
Το διαδίκτυο, επιπλέον, δίνει μοναδικές ευκαιρίες επικοινωνίας και οικονομικών δραστηριοτήτων. Η ανάπτυξή του, λοιπόν, με ειδικά σεμινάρια και η επέκταση των ευρυζωνικών δικτύων μπορούν να στηρίξουν εργασίες πνευματικές, που επιτρέπουν στον εργαζόμενο να μένει σε κάποιο χωριό, και ακόμα το εμπόριο που σχετίζεται με τον τοπικό πολιτισμό ή την ιδιαίτερη τοπική αγροτική παραγωγή και κουζίνα, ή ακόμα και τη διαφήμιση τόπων περιήγησης. Σήμερα πια η ανάπτυξη της ευρυζωνικής επικοινωνίας, περιορίζει -με την οργανωμένη χρήση της- την απομόνωση της υπαίθρου.
Συμπληρωματικά, μία 
αυτοδιοικητική αρχή που λειτουργεί με όρους κινήματος θα πρέπει να πρωτοστατήσει για τη συνολική εκπαίδευση των κατοίκων της στη δασοπυρόσβεση, ώστε να είναι ετοιμοπόλεμοι. Ειδικοί εκπαιδευτές της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας θα μπορούσαν σε συνεργασία με κάθε παραδασικό δήμο και τους εκεί φορείς να εκπαιδεύσουν τους πολίτες -κάθε ηλικίας- για τη συμπεριφορά που πρέπει να επιδείξουν σε κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο ή ακόμα και να συμβάλλουν στην πυρόσβεση. Δυστυχώς, η εμπειρία του καυτού θέρους του 2007, έδειξε ότι οι κάτοικοι χωριών της Πελοποννήσου δε γνώριζαν καν τα σχέδια εκκένωσης ή προσφοράς βοήθειας αν και ζούσαν μέσα σε περιοχές κατεξοχήν δασικές. Το 2009 οι Αθηναίοι στα προάστια δεν ήξεραν τι να πράξουν για να σώσουν τα δάση και τις περιουσίες τους.
αυτοδιοικητική αρχή που λειτουργεί με όρους κινήματος θα πρέπει να πρωτοστατήσει για τη συνολική εκπαίδευση των κατοίκων της στη δασοπυρόσβεση, ώστε να είναι ετοιμοπόλεμοι. Ειδικοί εκπαιδευτές της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας θα μπορούσαν σε συνεργασία με κάθε παραδασικό δήμο και τους εκεί φορείς να εκπαιδεύσουν τους πολίτες -κάθε ηλικίας- για τη συμπεριφορά που πρέπει να επιδείξουν σε κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο ή ακόμα και να συμβάλλουν στην πυρόσβεση. Δυστυχώς, η εμπειρία του καυτού θέρους του 2007, έδειξε ότι οι κάτοικοι χωριών της Πελοποννήσου δε γνώριζαν καν τα σχέδια εκκένωσης ή προσφοράς βοήθειας αν και ζούσαν μέσα σε περιοχές κατεξοχήν δασικές. Το 2009 οι Αθηναίοι στα προάστια δεν ήξεραν τι να πράξουν για να σώσουν τα δάση και τις περιουσίες τους.Ακόμα όμως και πολιτιστικές ή παιδευτικές δράσεις θα μπορούσαν να φέρουν τις παρούσες και τις νεότερες γενιές κοντά στην αειφορική λογική και πρακτική. Πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις που θα δίνουν έμφαση στην αποτελεσματική χρήση των πόρων, στην εκτίμηση της φυσικής ποικιλότητας και στην υγεία των κατοίκων ως απόρροια ενός φυσικού οικοσυστήματος. Επιπλέον, μία τοπική εκπαίδευση θα βοηθούσε να γνωρίσουν οι νέοι σε βάθος τα πολιτισμικά στοιχεία τα οποία συγκροτούν τις τοπικές ταυτότητες και οι ίδιοι θα κληθούν να τα προστατεύσουν[2].
Φεστιβαλικά 
αφιερώματα φωτογραφίας, ζωγραφικής, μουσικής ή κινηματογράφου για ένα βιώσιμο περιβάλλον, μαθητικές καλλιτεχνικές εκθέσεις με θέμα το φυσικό τοπίο μιας περιοχής και τις αειφορικές δραστηριότητές, διδάσκουν όχι μόνο σε νέους, αλλά και στους γονείς τους. Ταυτόχρονα βέβαια, φέρνουν και μία ανανέωση στον αλλοτριωμένο πια πολιτισμό της υπαίθρου που μόνη της διασκέδαση μένει η υποκουλτούρα της τηλεόρασης και τα "φρούτα" της. Η δε αρθρογραφία ανηλίκων στο δημοτικό τύπο θα έφερνε μία επανάσταση στη λογική που οι ενήλικες αντιμετωπίζουν το φυσικό τοπίο και την τοπική κοινότητα.
αφιερώματα φωτογραφίας, ζωγραφικής, μουσικής ή κινηματογράφου για ένα βιώσιμο περιβάλλον, μαθητικές καλλιτεχνικές εκθέσεις με θέμα το φυσικό τοπίο μιας περιοχής και τις αειφορικές δραστηριότητές, διδάσκουν όχι μόνο σε νέους, αλλά και στους γονείς τους. Ταυτόχρονα βέβαια, φέρνουν και μία ανανέωση στον αλλοτριωμένο πια πολιτισμό της υπαίθρου που μόνη της διασκέδαση μένει η υποκουλτούρα της τηλεόρασης και τα "φρούτα" της. Η δε αρθρογραφία ανηλίκων στο δημοτικό τύπο θα έφερνε μία επανάσταση στη λογική που οι ενήλικες αντιμετωπίζουν το φυσικό τοπίο και την τοπική κοινότητα. Στο ίδιο πνεύμα ιδιαίτερα σημαντική κρίνεται σήμερα και η ανάπτυξη της παιδείας στην ύπαιθρο. Μία παιδεία που όχι απλά θα συνδέεται με τους αγροτικούς φορείς της περιοχής, αλλά θα στηρίζει με γνώσεις και πρακτική εμπειρία τους νέους. Άλλωστε, άμεση ανάγκη του ελληνικού σχολείου είναι η σύνδεσή του με την αγορά εργασίας και η παροχή δεξιοτήτων και γνώσεων εξειδικευμένων. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο -με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που έχει κάθε περιοχή- οι δημοτικές αρχές είναι αυτές που μπορούν πολύ εύκολα να δείξουν σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα το δρόμο μιας τέτοιας εκπαιδευτικής πολιτικής, διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο. Οι νέοι των αγροτικών δήμων σήμερα πιεζόμενοι από την απέχθεια για τις αγροτικές εργασίες και ταυτόχρονα μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και των κάτω του ορίου φτώχειας μισθολογικών απολαβών, υποχρεώνονται σε εσωτερική μετανάστευση.
Εκεί πια είναι ανάγκη να συνδεθούν οι αγροτικές εργασίες με την ίδια την παιδεία. Είναι πολύ εύκολο για τη δημοτική αρχή, που θέλει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στο τοπικό γίγνεσθαι, να οδηγήσει στη σύναψη σχέσεων μεταξύ των αγροτικών φορέων της περιοχής και του σχολείου. Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο, η αυτοδιοίκηση που βλέπει στον εαυτό της έναν ουσιώδη ρόλο, θα αναζητήσει τη συνεργασία γεωπόνων, βιολόγων, ζωολόγων και περιβαλλοντολόγων, κτηνιάτρων και αγροτών με το εκπαιδευτικό προσωπικό, ώστε η κατάρτιση να γίνεται βιωματικά και εμπεριστατωμένα. Ακόμη είναι δυνατό να παρέχεται μία εκπαίδευση διαθεματική που να αφορά και τη δασική ή τουριστική εκμετάλλευση της περιοχής με σεβασμό στη φύση.
Έτσι, όχι μόνο θα ενισχυθεί η θεματική του σχολείου, αλλά θα έρθει πιο κοντά στα καθημερινά ενδιαφέροντα των μαθητών και θα γίνει πιο ενδιαφέρουσα. Οι ίδιοι οι μαθητές θα μπορούν να αποκτήσουν δεξιότητες και γνώσεις που να συνδέονται άμεσα με το τοπικό περιβάλλον -φυσικό και κοινωνικό- ενθαρρύνοντάς τους να παραμείνουν στην ύπαιθρο, αφού θα μπορούν ευκολότερα να εργαστούν.
[1] Ιω. Σπιλάνης, Θ. Ιωσηφίδης, Αθ. Κίζος, ό.π., σελ. 32.
[2] Λ. Λουλούδης, Γ. Βλάχος, Στ. Χριστόπουλος, Η τοπική δυναμική επιβίωσης στις ελληνικές ορεινές και μειονεκτικές περιοχές, Στρατηγικές ανάπτυξης σε λιγότερο ευνοημένες περιοχές, εκδ. Gutenberg, σελ. 261.
14 έκριναν :
Πολύ καλή ανάλυση. θεωρώ ότι μόνο μια τέτοια συνεργασία Τοπικής αυτοδιοίκησης και Εκπαίδευσης μπορεί να θέσει τις βάσεις για μια αειφόρο και στέρεη αναπτυξιακή προοπτική στη χώρα.Η νέα γενιά θα συνειδητοποιήσει ότι η πραγματική οικονομία αναπτύσσεται και λειτουργεί μόνο αρμονικά με το ευρύτερο περιβάλλον και όχι μακριά από αυτό. Απλά όμως, για να λειτουργήσει όλο αυτό προϋποθέτει ουσιαστική αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Με τέτοια συγκεντρωτική δομή που έχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και με την πολιτικάντικη λογική της Τοπικής αυτοδιοίκησης αυτή η προοπτική είναι αδύνατη.
Ωραία και ουτοπικά όλα αυτά αλλά το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι νέοι θέλουν παραδοσιακά και πάντα στην Ελλάδα να φεύγουν από την ύπαιθρο για πόλεις σαν την Αθήνα, την Αθήνα ή ακόμα και την Αθήνα, (και εξωτερικό αν μπορούν), και από την άλλη οι πολιτικοί της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν σαν πρώτο σκοπό να βρουν τον τρόπο να μεταπηδήσουν από την τοπική αυτοδιοίκηση στην μεγάλη διοίκηση στην Αθήνα όπου τα ρεγάλα είναι καλύτερα.
Δηλαδή, για να έχει πιθανότητα εφαρμογής αυτή η ουτοπική αλλά ομολογουμένως ωραία και σοβαρά εμπεριστατωμένη προσευχή, πρέπει να βρεις τρόπο να νομίζουν τα παιδιά ότι θα βγάλουν πιο πολλά λεφτά αν μείνουν, και για τους πολιτικούς, να μπορούν να κλέβουν τοπικά όσα μπορούν να κλέβουν στην Αθήνα.
Είναι θέμα κόστους και χρημάτων. Όταν δοθούν τα οικονομικά κίνητρα όλα γίνονται.
Όσο για το κείμενο, επαναλαμβάνω ότι είναι σωστά και εμπεριστατωμένα αυτά που γράφεις. Το "δυστυχώς" είναι ότι στην Ελλάδα χρειάζεται να τα πει κάποιος και δεν είναι αυτονόητα. Το ευτυχώς είναι ότι τα λέει κάποιος.
Κλασικός ουτοπιστής ο Δείμος μας.
Ακόμα και τον καφέ του στην «Ουτοπία» τον πίνει...
Ελπήνωρ, χαίρομαι που σου άρεσαν οι θέσεις τούτες. Ωστόσο, αντιτείνω ότι παρά το συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχουν δυνατότητες σε μια αυτοδιοικητική αρχή που έχει σοβαρές αναφορές στη λαϊκή βάση να επέμβει. Όχι παράνομα ή παράτυπα, αλλά έκνομα, στις ώρες εκτός βασικής εκπαίδευσης, το απόγευμα κλπ.
Thniks, καταθέτω στο βιβλίο και συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις για τη διατήρηση του νεανικού πληθυσμού στην ύπαιθρο. Πιστεύω -και το έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις- ότι οι νέοι θα έμεναν στην ύπαιθρο αν είχαν τα κατάλληλα κίνητρα, και τούτα δεν είναι πάντα/μόνο οικονομικά.
Άσκαρ, τίποτα δεν είναι ουτοπικό. Θέληση, κινηματική λογική/επαφή με τον κόσμο θέλει και στόχους ρεαλιστικούς. Τέτοιους στόχους θέτω. Αν αποφασίσει ένας υπαίθριος δήμαρχος να αφήσει την επαρχιωτική του λογική, εύκολα θα αλλάξει τον τόπο του.
Έχεις δίκιο ότι τα κίνητρα για τους νέους δεν είναι μόνο (ή απαραίτητα) οικονομικά, και το σκέφτηκα αφού δημοσίευσα το σχόλιο. Οι νέοι άνθρωποι έχουν και άλλα κίνητρα τα οποία τώρα πάλι τους οδηγούν στα ίδια κέντρα. Νομίζω υπάρχουν περισσότεροι νέοι που θα αισθανόντουσαν ελεύθεροι να μείνουν στην ύπαιθρο αν δεν υπήρχε αυτή η πλύση εγκεφάλου από γονείς και τηλεόραση για "καθως πρέπει" επάγγελμα. Πολλά όνειρα παιδιών πνίγονται μέσα στο ότι ένας γονέας πχ., δεν το εγκρίνει. Πόσα παιδιά στην Ελλάδα έχουνε πει "θέλω να γίνω κτηνοτρόφος όταν μεγαλώσω" και δεν έχουνε φάει σφαλιάρα...
Ένα από τα πρώτα που είδα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πως οι νέοι θέλουν λόγο (που να ακούγεται) και δικαίωμα να ανακατευτούν στη ζωή του τόπου. Ανακάτεμα όχι πολιτικό, αλλά εργασιακό. Όπως θα διαβάσεις (με το καλό), αν ένας ΟΤΑ εκμεταλλευτεί το τόσο πολύ αριθμητικά μορφωτικό δυναμικό του (και προτείνω δεκάδες τρόπους σε άλλο κεφάλαιο), τότε οι νέοι θα δουν ένα διαφορετικό στοιχείο που θα τους πείσει να μείνουν. Εξάλλου, σήμερα με τις νέες τεχνολογίες δεν είναι και τόσο αναγκαίο να μετακομίσει κάποιος σε αστικό κέντρο (και δεδομένης της κρίσης μάλλον τελικά θα το αποφύγει λόγω υψηλότερου κόστους διαβίωσης).
Δεν αντιλέγω καθόλου, για τα παιδιά και τα κίνητρα τους. Εστιάζω όμως την προσοχή στην πρόταση πως όσο ραφινάρουμε ένα σκεπτικό τόσο η κατεύθυνση αρχίζει να βασίζεται περισσότερο στην λογική και λιγότερο στο ανθρώπινο (και δη νεανικό) "θέλω". Η τελευταία σου εξήγηση, αν και λογικότατη, μου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε εκείνο το οριακό σημείο όπου η λογική υπόθεση υπερβαίνει και παρακάμπτει την πραγματικότητα της ανθρώπινης απροσδόκητης ή ακαθόριστης θέλησης.
Προσπαθώ να προσανατολιστώ με τα άρθρο. Δεν είναι πρόβλημα οι καλές προθέσεις αλλά το πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσαν αυτές να υλοποιηθούν. Όλα αυτά που αναφέρει ο δείμος έχουν γύρω τους άπειρους εχθρούς και σκυλόψαρα. Πρέπει η αυτόδιοικητική κίνηση που θα το τολμήσει να ξέρει τι θα αντιμετωπίσει.
Πρώτα ο Καλλικράτης θέλεις την ΤΑ επιχειρηματικό κέντρο διαχείρισης (και ξεπουλήματος) του τοπικού πλούτου. Άντε να ανατρέψεις τους όρους. Τα σχολεία αν δεν κάνω λάθος συνδέοντε με την ΤΑ μόνο για τους σοβάδες, τα κεραμίδια και τα μπογιατίσματα… σε καμιά περίπτωση με τα προγράμματα διδασκαλίας. Τι να διδαχθεί όμως και πως σ’ ένα σχολείο που διδάσκει την χριστιανική αρετή και αυτή μεταφράζεται σε σύγχρονους όρους σε νεοφιλελεύθερο κανιβαλικό ανταγωνισμό; Το περιβάλλον είναι ένα καλό προϊόν για πούλημα, δασική και οικοπεδικη εκμετάλλευση, κερδοφόρο τουρισμό, ιδιωτικοποίηση δασών. Και με τους νόμους παρακαλώ! Πως θα ανατραπούν αυτοί οι όροι για να διδαχθεί το παιδί αγάπη για κάτι που το σύστημα μισεί και διδάσκει με νόμους και πρακτικές πώς να το καταστρέφουμε και να τσεπώνουμε από την καταστροφή…
Όταν έκανα αγροτικές εργασίες, μικρός, παρατηρούσα χωρίς να συνειδητοποιώ την αξία του, τον τρόπο με τον οποίο ο πατέρας μου έκοβε τα κλαδιά για τροφή στα ζώα, τα χόρτα, πως πότιζε, πως κλάδευε και αξιοποιούσε τα ξύλα μέχρι λεπτό κλαδί, πως έκοβε δέντρα και μετρούσε στο περιβάλλον ποια δέντρα θα τα αντικαταστήσουν ώστε να τα καθαρίσει γύρω, πως αξιοποιούσε το νερό, πόσο φάρμακο και πόσο κοπριά έπρεπε να ρίξει, πως έβαζε τα ζώα να βόσκουν με εναλλαγή, πότε έκανε αγρανάπαυση την οποία δεν καταλάβαινα κλπ.
Τίποτα δεν ήταν τυχαίο και τίποτα καταστροφικό. Ενίοτε με μάλωνε όταν πελεκούσα δέντρα και κλαδιά για καυσόξυλα χωρίς να μετράω τις αυριανές επιπτώσεις. Ήθελε η εμπειρική αειφόρο ανάπτυξη να καλύπτει συνεχώς κάθε πράξη του.
Σήμερα όλα αυτά έχουν σαρωθεί από το εμπόριο και τη μαζική καταστροφική εκμετάλλευση που λέγεται «ανάπτυξη». Δεν αναγνωρίζω πια τον παιδικό μου τόπο στις Σέρρες. Τι να διδαχτούν εκεί τα παιδιά; Πως περάσαμε από τον εμπειρικό και διαχρονικό αγροτικό πολιτισμό στην εμπορευματική βαρβαρότητα; Και αρκεί το μάθημα όταν μόλις βγουν πρέπει να κάνουν ανταγωνιστικές καλλιέργειες όσοι ασχοληθούν με γεωργία και ανταγωνιστικό εμπόριο ξυλείας, δασών, οικοπέδων όσοι ασχοληθούν με εμπόριο, μεταποίηση και υπηρεσίες;
Είναι φυσικά εύκολο να πεις μόνο με σοσιαλισμό στον οποίο ο τοπικός λαός θα διαχειρίζεται το περιβάλλον και τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές αλλά το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα και πριν φτάσουμε σε έναν σοσιαλισμό που θα έχει να διαχειριστεί καμένη γη. Είναι πραγματικά βασανιστικό το ερώτημα. Έχουμε καταντήσει αλυσοδεμένος λαός στα δίχτυα του πλέον καταστροφικού καπιταλισμού σε περίοδο γενικής παρακμής του. Έναν καπιταλισμό που δεν σηκώνει άλλες αξίες από το κέρδος επιβίωσής του, έστω με την καταστροφή των πάντων.
Εμένα το άρθρο αν σε κάτι με ταρακουνά είναι αυτό: «Τι κάνουμε;». Όχι τόσο οι προτάσεις. Και το τι κάνουμε μόνο με όρους λαϊκού κινήματος μπορεί να απαντηθεί όχι με τεχνικά ή άλλα σχέδια. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα παρά μόνο η λαϊκή δύναμη…
Σκεφτόμενος τώρα τη σύγκριση της σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον θυμήθηκα τον εκνευρισμό που είχα κάθε φορά που στο πατρικό μου έπρεπε να δένω σακούλες σκουπιδιών και να τις πηγαίνω στους κάδους…
Ο εκνευρισμός προέρχονταν από τα θύμηση ότι όταν ήμουν παιδί σχεδόν δεν είχαμε σκουπίδια. Ούτε μπλε και πράσινους κάδους, ούτε απορριμματοφόρα ούτε δήθεν περιβαλλοντική αγάπη στο καθήκον του διαχωρισμού των σκουπιδιών. Δεν υπήρχε και κάτι για πέταμα όλα τα λεγόμενα σήμερα απορρίμματα του αγροτικού νοικοκυριού είχαν την αξιοποίησή τους μέχρι κεραίας. Σχεδόν τίποτα δεν πετούσαμε. Ένας τεράστιος κύκλος άνοιγε και έκλεινε κάθε εποχή και τα απορρίμματά της ήταν πλούτος και λίπασμα για την άλλη. Πιο πολύ θυμάμαι τα αγριόχορτα και τα υπολείμματα φαγητών που έτρεφαν τα ζώα και κυρίως τα γουρούνια που όλο το χειμώνα μας έτρεφαν με το κρέας τους… Ακόμη και οι στάχτες είχαν την τιμητική τους από χρήση σε λούσιμο ή άλλες εργασίες.
Πώς να τα διδαχτούν αυτά τα παιδιά και που να τα εφαρμόσουν; Αρκεί να διδαχθούμε τις «αριστοκρατικές» ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για να νομίσουμε ότι κάτι κάνουμε;
Thniks, βλέπεις το "θέλω" και το όραμα/στόχος, είναι βασικά στοιχεία της πολιτικής.
symastev, όλες αυτές τις απορίες, ερωτήσεις, ζυμώσεις τις πέρασα κι εγώ όταν ξεκίνησα να κάνω τη μελέτη. Όσο προχωρούσα τόσα περισσότερα ζητήματα προέκυπταν για μένα, τόσο περισσότερες ερωτήσεις. Το άρθρο αυτό είναι μέρος ενός πολυσέλιδου (240) βιβλίου.
Λαϊκό κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι δύσκολο να αναπτυχθεί. Βλέπει είναι εντελώς διαφορετικοί οι παράγοντες -υποκειμενικοί κι αντικειμενικοί- που το ορίζουν από τόπο σε τόπο και από χρονιά σε χρονιά. Η δική μου πρόταση είναι η κινηματική δημοκρατία.
Καθαρά σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, αλλά με όρους κινηματικής συνεργασίας τοπικών φορέων, πολιτών και δημοτικής αρχής. Η θέση τούτη αναλύεται στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.
Για τα παιδιά που λες, έχω σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου συγκεκριμένες προτάσεις, θέσεις επέμβασης στο σχολικό πρόγραμμα, ακόμα και έκνομες -όχι παράνομες- παρεμβάσεις.
Δείμο πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική σου κυρίως για τα σχολεία της επαρχίας αλλά όχι μόνο. Δυστυχώς η ΤΑ δε νομίζω να ψιλιάζεται τίποτα από αυτά. δεν είναι ο Καλλικράτης, είναι οι δημοτικοί άρχοντες της κομματοκρατίας, τα ψώνια και τα λαμόγια που κυριαρχούν. Αναδημοσιεύω φίλε. ΚΑλή χρονιά και από εδώ
Δήμο, τον όρο "αειφορία" τον διδάχτηκα στο Πανεπιστήμιο και ουσιαστικά όλη η επιστήμη μου, η Δασολογία, στηρίζεται ακριβώς πάνω εκεί. Ως όρος δεν είναι κάτι απλό στην κατανόησή του, τουλάχιστον όχι όσο φαίνεται με μια πρώτη ματιά. Οι θέσεις που έχεις εκφράσει στο κείμενό σου, κατά τη γνώμη μου όχι μόνο ουτοπικές δεν είναι, αλλά μπορεί εύκολα να πραγματοποιηθούν. Ένα μόνο πράγμα αρκεί: Η πολιτική βούληση. Αν ένας πολιτικός διαβάσει το κείμενό σου και θέσει ως στόχο την πραγματοποίησή του, τότε νομίζω ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει αληθινή η προτροπή σου. Γι' αυτό σκέψεις σαν αυτές που έχεις εκφράσει με το κείμενό σου αυτό πρέπει να υπάρχουν αλλά και να εμπλουτίζονται, κι ας είναι καμιά φορά επί ματαίω... ποτέ δεν ξέρεις.
Κώστα, μάλλον θα συμφωνήσω με το leo. Το θέμα είναι ποιος τελικά επιθυμεί μία τέτοια πολιτική. Τα κομματικά συμφέροντα και η αδιαφορία σε συνδυασμό με τη μωροφιλοδοξία έχουν κατακλύσει τους ΟΤΑ.
Το ξέρω και συμφωνώ, αλλά υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Διάβασε εδώ http://hamalidis.blogspot.com/2009/02/blog-post_27.html
Στο χέρι μας είναι!
Δημοσίευση σχολίου