Ασφαλιστικό μιας χρήσης, πόλεμος γενεών με ενέχυρο και διακύβευμα το μέλλον των νέων

update: και μία μικρή έρευνα για τις θέσεις των bloggers.

Με αφορμή ένα άρθρο της Γενιάς των 700 € (δε μου αρέσει το G700) μερικές σκόρπιες σκέψεις -που ίσως δομηθούν εν τη γραφή).

Το πρόβλημα τους ασφαλιστικού είναι γνωστό σε όλους. Και δεν απαντάται μόνο στην Ελλάδα, αλλά εδώ έχει φτάσει στο απροχώρητο. Φταίνε οι πολιτικοί που στην επιδίωξή τους για επανεκλογή δεν έθεσαν σωστές βάσεις με μακροπρόθεσμο χρονικό πλαίσιο και όραμα; Πολύ εύκολη η κατηγορία, αφού μάθαμε να κατηγορούμε πάντα τους άλλους. Μήπως φταίει κάπου κι ο πολίτης, όλοι εκείνοι οι διαμαρτυρόμενοι που αφειδώς αρνούνται κάθε διάλογο με στόχευση στο απώτερο μέλλον (για να μη θυμηθούμε τι έγινε με την πρόταση Γιαννίτση ή αργότερα με το νόμο Ρέππα); Φυσικά και τον πολίτη τον καλοέμαθαν οι πολιτικοί, φυσικά κι ο πολίτης καλοέμαθε τους πολιτικούς χαρίζοντας ανερυθρίαστα την ψήφο του.

Κάποτε ένα Γάλλος -δε θυμάμαι όνομα- έκανε λόγο για τη μάχη/πόλεμο των γενεών. Ο Ανδρουλάκης μετέφερε τη φιλοσοφική-πολιτική θέση αυτή εξελληνισμένη για το ασφαλιστικό. Αν και τότε την είχα ελαφρώς λοιδορήσει, ας παραδεχτούμε ότι δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Όπως και οι προτάσεις που κάνει ο Λοβέρδος τουλάχιστον διακατέχονται από μία προοπτική προς το μέλλον. Παρά τις όποιες μικροδιαφορές, εγώ θα συμφωνήσω με τις προτάσεις σου. Παρά τα άσχημα νέα που προτείνει για μερίδες του πληθυσμού, κινείται στη σωστή κατεύθυνση και με ρεαλισμό προσπαθεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση που σε λίγο θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις.

Προσωπικά έχω καταλήξει ότι δεν πρόκειται να πάρω σύνταξη ποτέ μου. Και σίγουρα δε φταίω εγώ (που έχω ένσημα κάτι λιγότερο από μια δεκαετία). Και σίγουρα δε φταίει η γενιά κάτω των 45 ετών -ειδικά εκείνοι του ιδιωτικού τομέα κι εκείνοι που δεν είχαν γνωριμίες.

Είναι καιρός πια να θυμίσουμε σε όσους κάνουν λόγο για μάχες γενεών, ότι αυτή τη μάχη την κέρδισαν. Η νέα γενιά ούτε θα αναπαραχθεί (απέκτησα κόρη λίγο πριν κλείσω τα 36 -περισσότερο δηλαδή χρονικά από μία γενιά- και δε σκοπεύω να τεκνοποιήσω ξανά) ούτε θα επιβιώσει, γιατί εκείνη η ηρωική περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου (φευ, μαλακία που αναπαράγεται, λες κι όλοι οι 50+ αγωνίστηκαν) άφησε μετέωρες τις νεότερες γενιές απαιτώντας σε συντεχνιακή λογική χρήματα κι επιδόματα. Χρήματα που τελικά φόρτωσαν εμένα κι εσάς να πληρώνουμε.

Στη μάχη των γενεών δε θα κατηγορήσω αυτή τη φορά τους πολιτικούς -ότι τάχα δεν είχαν όραμα, ότι τάχα ενδιαφέρονταν μόνο για την ψήφο. Γιατί αυτή την τελευταία τη δίναμε με μεγάλη ευκολία. Στη μάχη του ασφαλιστικού θα κατηγορήσω ευθέως όλο εκείνο το "κίνημα" (έτσι το βάφτιζαν οι νεο-ριζοσπάστες) του βολέματος και του συντεχνιασμού. Είναι τα ίδια "κινήματα" που μας οδήγησαν στη νεοφιλελεύθερη τσιμεντένια εικόνα των μεγαλουπόλεων, στη μετανεωτερική ανάπτυξη των πιστώσεων, του δανεισμού και της υπερκατανάλωσης, στη μεταμοντέρνα φαυλότητα του εφήμερου σχεδιασμού, επειδή απλά κερδίσαμε χρήματα που τα "επενδύσαμε" σε άχρηστα προϊόντα απλά και μόνο για να αισθανόμαστε χαρούμενοι με τα αγαθά της κοινωνικής προβολής. Γιατί το ασφαλιστικό κρίθηκε όταν αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις αρχές του υλικού ευδαιμονισμού και της επιδειξιομανίας.

Κι αν κάποιος από τους αναγνώστες αναρωτηθεί τι σχέση έχει το ασφαλιστικό με την υπερκατανάλωση, απλά ας θυμηθεί ότι όλα χωράνε στο ιδεολόγημα του εφήμερου. Όπως τα καταναλωτικά αγαθά είναι εφήμερα, μιας χρήσης, έτσι και το ασφαλιστικό κατάντησε μιας χρήσης, αντικείμενο προς πώληση κι αγορά ψήφων, αποτέλεσμα ενός σχεδιασμού που ενδιέφερε μόνο σκόρπιες ομάδες.

Μα τελικά εγώ κι οι αναγνώστες τούτου του άρθρου πληρώνουμε αυτές τις συντεχνιακές ομάδες. Εγώ κι οι αναγνώστες μου τεθήκαμε ως ενέχυρα των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων. Γιατί πριν το δανεισμό κανείς δε μας ρώτησε αν πουλάμε το μέλλον ή αν -όπως έγραψε ο Τερζάκης- αυτοενεχειριαζόμαστε. Γιατί κάποιοι δανείστηκαν με υποθήκη τη δική μας εργασία, το δικό μας μέλλον. 

Το επιθετικό ύφος δικαιολογείται -ελπίζω- από το φόβο ότι η κόρη μου μετά βίας θα δει μέρες ευμάρειας κι ευημερίας.  Ο Γράφων αναζητά ακόμη το λήμμα "σύνταξη" σε λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες του τομέα που σπούδασε (της Ιστορίας).