Για την άγνοια[1] δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ευθύνεται και η επιστημονική κοινότητα. Ευθύνεται
γιατί δεν κατόρθωσε, όπως φάνηκε, να εκλαϊκεύσει τις επιστημονικές κατακτήσεις ώστε να γίνουν πράγματι κτήμα ενός ευρύτερου αναγνωστικού κοινού. Παρέμεινε εγκλωβισμένη στο εργαστήρι της, παράγοντας γνώση που αφέθηκε να σκονίζεται στα ράφια των βιβλιοθηκών. Δεν κατόρθωσε, άλλωστε, να πείσει για την αυτονόητη αναγκαιότητα προκειμένου η επιστήμη όπως διδάσκεται στο σχολείο να επικοινωνεί με τα κεκτημένα της ακαδημαϊκής έρευνας.
γιατί δεν κατόρθωσε, όπως φάνηκε, να εκλαϊκεύσει τις επιστημονικές κατακτήσεις ώστε να γίνουν πράγματι κτήμα ενός ευρύτερου αναγνωστικού κοινού. Παρέμεινε εγκλωβισμένη στο εργαστήρι της, παράγοντας γνώση που αφέθηκε να σκονίζεται στα ράφια των βιβλιοθηκών. Δεν κατόρθωσε, άλλωστε, να πείσει για την αυτονόητη αναγκαιότητα προκειμένου η επιστήμη όπως διδάσκεται στο σχολείο να επικοινωνεί με τα κεκτημένα της ακαδημαϊκής έρευνας.Οι ίδιοι οι επιστήμονες είναι υποχρεωμένοι ηθικά να ενημερώνουν τους πολίτες. Έχουν την κοινωνική ευθύνη να εκλαϊκεύουν τις ανακαλύψεις προκειμένου να καταφέρει η κοινωνία να εξελιχθεί κι όχι να οπισθοδρομεί. Οι λίγες αράδες σε έντυπα μέσα επικοινωνίας δεν καλύπτουν αυτήν την ανάγκη, αφού συχνά τέτοια ένθετα ή έντυπα περιορίζονται μόνο σε λίγους αναγνώστες. Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν την κοινωνική αποστολή να χρησιμοποιήσουν την άγνοια ως αφορμή για γνώση, για αναζήτηση, ως ευκαιρία για να δοθούν νέες απαντήσεις. Γιατί στο κάτω κάτω η άγνοια είναι που οδηγεί στην ανάγκη της γνώσης. Για να το πούμε αλλιώς, αν δεν δημιουργηθεί η ερώτηση, δεν θα αναζητηθεί ποτέ η απάντηση!
Στο σημείο όμως ας τονίσουμε και την ευθύνη της αποσπασματικής κατάρτισης. Η εξειδίκευση και η ταχύτητα των επιστημονικών κατακτήσεων δεν επιτρέπουν στον καθένα να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Η σιγουριά στις ιδέες μας, ο εγωισμός των μελετών της νιότης, ο φόβος της αναζήτησης και ο κίνδυνος της ριζικής ανατροπής όσων πιστεύουμε συχνά αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της άρνησής μας να κατανοήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Μα το πνευματικό σκότος αναζητά μόνο συμμάχους ώστε να οδηγήσει στο συντηρητισμό και στην άρνηση.
Οφείλουμε, ωστόσο, να επισημάνουμε ότι άγνοια δεν 
είναι η αδυναμία απαντήσεων. Όσο προοδεύει η επιστήμη, γεννά όλο και περισσότερα ερωτήματα παρά τα απαντά. Γιατί όσο μεγαλώνουν τα βήματα που καλύπτει η ανθρώπινη σκέψη τόσο ανακαλύπτει ότι είναι πολύ μικρή για να καταγράψει όλες τις απαντήσεις. Απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα έχει μόνο η άγνοια. Η επιστήμη γεννά απορίες και προσπαθεί να τις απαντήσει, θέτει νέα ερωτήματα. Αν η γνώση, λοιπόν, δημιουργεί προβλήματα τότε η άγνοια σίγουρα δεν τα λύνει (Isaac Asimov). Η καταφυγή στην άγνοια είναι ένα επιχείρημα υπέρ ή κατά μίας πρότασης με βάση την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων σε βάρος τους ή γι' αυτό. Εάν υπάρχουν θετικά στοιχεία για τη σύναψη, τότε βεβαίως έχουμε άλλους λόγους για την αποδοχή της, αλλά η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων από μόνη της δεν είναι απόδειξη.
Ας τονίσουμε όμως ότι άγνοια δεν είναι η αδυναμία απόδειξης μιας αλήθειας, ούτε η απουσία τεκμηρίωσης μιας θεωρίας που στηρίζεται σε λογικές υποθέσεις ή παρατηρήσεις. Και φυσικά λογικό δεν αυτό που το εθισμένο μάτι στην παρατήρηση του μικρόκοσμού μας αντιλαμβάνεται. Λογικό είναι εκείνο που στηρίζεται σε επιστημονικές αρχές, σε στατιστικές δομές που ξεπερνούν το μικροστό σύνολο ατόμων του άμεσου κοινωνικού μας περιβάλλοντος.
Το Επιχείρημα από την Άγνοια (ο ισχυρισμός δηλαδή ότι μια πρόταση είναι ορθή επειδή δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι λάθος, ή ότι είναι λάθος επειδή δεν έχει αποδειχθεί ορθή (Λεξικό του Σκεπτικιστή) είναι η έωλη στήριξη της αντεπιστημονικής σκέψης, η φαντασιακή βεβαιότητα για την κατοχή αλήθειας. Η ισχύς μιας πρότασης όμως εξαρτάται από τα δεδομένα που τη στηρίζουν ή αντικρούουν, όχι από την έλλειψη στοιχείων για την αντίθετη ή αντιφατική της πρόταση.
Η γνώση είναι μια διαδικασία διαμόρφωσης της ανθρώπινης ψυχής. Η γνώση επιτυγχάνεται με την έκθεση της ψυχής στο γνωστικό αντικείμενο. Το γνωστικό αντικείμενο εκπέμπει τη δομή του και η ψυχή απορροφά αυτή τη δομή όπως το ψυχρό σώμα απορροφά τη θερμότητα από ένα θερμό σώμα με το οποίο εφάπτεται. Μια ζώσα ψυχή είναι ευσταθής και η ευστάθειά της οφείλεται στην αρμονία της δομής της.
[1] Βλέπε προηγούμενες αναφορές σχετικά με την άγνοια και το ρόλο του σχολείου.
29 έκριναν :
Για την άγνοια φτάιμε και οι ίδιοι. Γι' αυτό ενημερώσου: www.taxidromos.net
Καλημέρες!
Δήμο καλημέρα..
Παράξενα επίκαιρο, ταυτόχρονα διαχρονικό το κείμενό σου..
Δεν ξέρω ποιά 'δια βίου μάθηση', ή ποιά 'εκπαιδευτική τηλεόραση', θα μπορούσε να 'εκπαιδεύσει' έναν λαό, σε έννοιες, όπως φιλελευθερισμός, χρηματοπιστωτικό σύστημα, Α.Ε.Π., Δημοσιοοικονομία, μακροοικονομία, σπρέντς, παράγωγα, κλπ κλπ κλπ..
Επομένως -και αυτό στο κάτω-κάτω, είναι και η ουσία της αντιπροσώπευσης- δεν μπορούμε να πάμε στις εκλογές μόνο οι 'διαβασμένοι'. Ούτε θεωρώ πως είναι κατά κάποιον τρόπο εφικτό να γίνουμε όλοι γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, οικονομολόγοι, κλπ.
Μοιραία αποφασίζουμε με βάση κάτι πολύ-πολύ ευρύτερο, πιθανότατα με βάση τις ιστορικές μνήμες, ή ακόμη και με βάση το ένστικτό μας (όλο αυτό το λέμε 'ιδεολογία'), ή και στην ακόμη πιό χυδαία μας μορφή, με βάση απλά την τσεπούλα μας και το μικρο-συμφέρον μας.
Κι αφού έτσι αποφασίζουμε, δεν οφείλουμε να λαμβάνουμε αποφάσεις επί παντός επιστητού, ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ την δουλειά αυτή σε άλλους, τους βουλευτές μας, τους υπουργούς μας, τον πρωθυπουργό.
Αυτοί οι άλλοι, υποτίθεται πως έχουν και την γνώση, αλλά και τον τρόπο να την συμβουλεύονται όταν δεν την έχουν οι ίδιοι.
Όλο το υπόλοιπο, του 'γενικού μέσου όρου', αλλάζει θεωρώ αργά, μέσα απ' την εξέλιξη της Παιδείας, των ΜΜΕ, της οικονομικής ευημερίας κλπ κλπ.
Ταχυδρόμε, καλώς ήρθες στις συγγραφικές δοκιμές. Με το καλό...
Θανάση, επίκαιρο όσο και η ανθρώπινη σκέψη. Η άγνοια δεν έχει να κάνει μόνο με τη μόρφωση υπό τη στενή έννοια του πανεπιστημίου, αλλά με τη μετάδοση γνώσεων και κρίσεων που αποτελούν τη μόρφωση υπό την ευρεία έννοιά της. Σαφώς και δε διαφωνούμε επί της ουσίας.
Καλημερα Δημο,
πολυ ενδιαφερον το αρθρο σου!
Σε σχεση με το παρελθον εχουν αυξηθει οι επαφες των επιστημονων με το γενικο κοινο σε συγκεκριμενους χωρους μεσα απο σεμιναρια και διαλεξεις.
Αυτο που νομιζω οτι λειπει ομως ειναι η ελλειψη αναφορων στις κοινωνικες διαστασεις και επιπτωσεις των επιστημονικών ανακαλυψεων. Τοσο οι ομιλητες οσο και το κοινο προσλαμβανουν την επιστημη σαν μια απολιτικη δραστηριοτητα εξω απο τα κοινωνικα δρωμενα.
Επισης με ενοχλει και η αποσπασματικοτητα των διαλεξεων. Ενα θεμα πρεπει να εντασσεται σε ενα παρελθον και σε ενα μελλον, σε ενα συνεχες δλδ. Οι ομιλητες αντιλαμβανονται πιο πολυ το ρολο τους για να πληροφορησουν και οχι να εκπαιδευσουν. Και οταν λεω εκπαιδευση, εννοω στη διαδικασια του σκεπτεσθαι.
Αυτο απο το οποιο πασχουμε δεν ειναι η πληροφορηση, αλλα η κατανόηση της και η ενταξη της στο περιβαλλον.
Cynical, μάλλον έχεις απόλυτο δίκιο. Πράγματοι οι επιστήμονες βλέπουν την επιστήμη τόσο αποσπασματικά από την κοινωνία, ώστε συχνά μπροστά στην επιθυμία διάκρισης του έργου τους ούτε ενημερώνουν για τις κοινωνικές διαστάσεις του έργου τους ούτε κι ενδιαφέρονται για τις συνέπειες του.
Η αποσπασματικότητα είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα. Δε με απασχολεί μόνο στις διαλέξεις -που σωστά επισημαίνεις ως παράλειψή μου- αλλά κυρίως στα ΜΜΕ όταν οι ακαδημαϊκοι γράφουν ή εμφανίζονται.
Σωστότατες οι φράσεις που ξεκινούν το πόστ, όπως και το υπόλοιπο πόστ: Αν οι Δάσκαλοι είναι εκείνοι που διδάσκουν, οι επιστήμονες είναι εκείνοι που ανακαλύπτουν αυτά που διδάσκονται. Η γνώμη μου είναι ότι η πλειονότητα των επιστημόνων πράγματι δεν ταυτίζεται με το κοινό, ζει στους δικούς της πύργους ελεφαντοστού, και, περιφρονούν ή μειώνουν τους ελάχιστους συναδέλφους τους, σαν τον Carl Sagan, ή τον Stephen Hawking, που μέσα από οχήματα όπως το Cosmos ή το Brief History of Time εκλαϊκεύουν τις επιστημονικές κατακτήσεις, όχι μόνο κάνοντάς τις κτήσεις του ευρύτερου κοινού, αλλά δημιουργώντας τις απαραίτητες ερωτήσεις για την επόμενη γενιά επιστημόνων. Από την άλλη μεριά το πλατύ κοινό, και οι νέοι, βομβαρδιζόμενοι συνέχεια από τα μαζικά μέσα διασκέδασης και α-νόησης δεν βρίσκουν από μόνοι τους την χαρά της προσπάθειας του να δοθεί απάντηση σε μια ερώτηση.
thinks, μιλάμε αφιέρωσες. Όχι μόνο ζουν σε πύργους ελεφαντοστού, αλλά συχνά μπλέκουν και στο δικό τους ματαιόδοξους αγώνα για μία αδιέξοδη αναγνώριση στον ακαδημαϊκό κόσμο.
Η επιθυμία για γνώση ξεκινά από την διάθεση του ατόμου να θέλει να την αποκτήσει και δεν νομίζω ότι πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει αυτή την επιθυμία και γι΄ αυτό όπως ξέρεις προτιμά το δόγμα,όπως της θρησκέιας, παρά το ψάξιμο της γνώσης μαζί με τις αμφιβολίες και τους προβληματισμούς που του δημιουργεί αυτή.
Αθεόφοβε, μπορεί η επιθυμία να ξεκινά από το άτομο, αλλά επί της ουσίας το άτομο επηρεάζεται και από το κοινωνικό σύνολο. Επηρεάζεται από τα ΜΜΕ, τους πνευματικούς ανθρώπους κλπ. Και ίσως αυτό που γράφω να μην έχει πλήρη ανταπόκριση στην ελληνική ύπαιθρο, σαφώς όμως και απλώνεται σε όλά τα μεσαία στρώματα. Δεν μπορώ να εξατομικεύω τις ευθύνες για ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Θύμισέ μου να ιδρύσω τηλεοπτικό σταθμό και να ψάχνω να βρίσκω εφετζίδικους τρόπους για να προσελκύσω τηλεοπτικό κοινό ώστε να το διδάξω...
Μια κοινωνία που απαξιώνει την επιστήμη προτιμώντας τις ωραιολογίες του μάρκετινγκ (γιατί περί αυτού προκείται) δεν τη διδάσκεις. Εκλαϊκευμένη επιστήμη άλλωστε κυκλοφορεί, αν τώρα πιστεύεις ότι η εκλαΐκευση πρέπει να φτάνει σε επίπεδο ανέκδοτου του τοτού, τότε σε διαβεβαιώ εγώ ότι θα πάψει να είναι επιστήμη.
Να σου θυμίσω πάλι βέβαια πως γι' αυτό σου είχα πει ότι γι' αυτό και η δια βίου μάθηση πρέπει να είναι σφαιρικής και όχι επαγελματικής φύσης...
Darthiir the Abban, διαφωνώ σε κάποιο βαθμό. Το γεγονός ότι τα σύγχρονα ΜΜΕ δεν μπορούν να αποτελέσουν φορέα επιστημονικής γνώσης είναι αλήθεια, επειδή ακριβώς σήμερα κινούνται καθαρά σε λογική εμπορευματοποίησης. Δεν ξέρω στο μέλλον πώς θα εξεληχθούν. Ωστόσο, γνώσεις μεταφέρονται από ορισμένες εκπομπές, εκλαϊκευμένες γνώσεις μεταφέρονται (ας θυμίσω όλα τα δημόσια κανάλια με ορισμένες πολύ καλές πράγματι εκπομπές τους ή με ντοκιμαντέρ και το ΣΚΑΪ). Ωστόσο, οι γνώσεις είναι αποσπασματικές κι ευκαιριακές -marketing, όπως το χαρακτηρίζεις, απλά για να υπάρξει μία μικρή ποιοτική διαφορά.
Η εκλαΐκευση απαιτεί μία γλώσσα κατανοητή στο λαό και μια σειρά βιωματικών παραδειγμάτων. Συχνά η εκλαϊκευση αυτή είναι δύσκολο να προσεγγιστεί από το λαό. Φυσικά, τα ειδικότερα περιοδικά (National Geographic, παλαιότερα το experiment, ή το focus κλπ) δεν είναι εύχρηστα από όλο το λαό. Επιπλέον, και αυτά ως εμπορικές επιχειρήσεις έχουν σοβαρά κενά. Συνδρομητής χρόνια σε τρία-τέσσερα τέτοια περιοδικά βλέπω ότι από ένα σημείο και μετά ανακυκλώνονται.
Σαφώς και κάθε γνώση είναι θετική, αλλά δεν ικανοποιούν παρά ένα μέρος αναζητούντων της μεσαίας τάξης και ανώτερων -με την ευρεία έννοια- μορφωτικών επιπέδων.
Η "αντίδραση" είναι αμφίδρομη. Σου είπα ότι ό,τι και να πεις, η εκλαΐκευση της επιστήμης έχει όρια. Όρια που ο κόσμος πρέπει να προσεγγίσει και αυτός.
Όπως χαρακτηριστικά έχει ειπωθεί πολλές φορές, ένα επιστημονικό σύγγραμμα, όσο εκλαϊκευμένο και αν είναι, δεν γίνεται ποτέ κατανοητό με τη μία. Για την ακρίβεια, για να αρχίσεις να κατανοείς την επιστήμη πρέπει να την διαβάσεις/ακούσεις πολλές φορές "ακατανόητα", μέχρι ξαφνικά να αρχίσει το μυαλό σου να κάνει τις σωστές "πράξεις", λόγω της συνεχούς ενασχόλησης με τον επιστημονικό τρόπο σκέψης και να αρχίσεις να κατανοείς.
Αυτό είναι η υποχρέωση του κόσμου και χωρίς αυτό, ότι και αν κάνει ο επιστημονικός κόσμος, προσέγγιση δεν μπορεί να υπάρξει. Μόνο marketing.
Η γνώση είναι δύναμη και προφανώς η απόκτησή της δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι θέμα μόνο των πνευματικών ανθρώπων η διάδοσή της. Μεταξύ άλλων χρειάζεται & ελεύθερος χρόνος που προϋποθέτει να έχει λύσει κάποιος το βιοποριστικό του και να είναι απαλλαγμένος από τα άμεσα πιεστικά προβλήματα ποο δημιουργούν οι επαγγελματικές & οικογενειακές υποχρεώσεις κλπ.
Η τεχνολογία με το διαδύκτιο πλέον νομίζω πως βοηθάει στην κατεύθυνση της αναζήτησης της γνώσης σε διάφορους τομείς, όπως και αρκετά εκλαϊκευμένα βιβλία που κυκλοφορούν.
Darthiir the Abban, συμφωνώ ότι ο κόσμος πρέπει να προσεγγίσει τροπον τινά την επιστημονική ορολογία. Απλά αυτό είναι το δεύτερο βήμα (και η ορολογία έχει τη δική της ερμηνεία). Πάντως, για παράδειγμα οι βιολογικές θέσεις του Dawkins στο βιβλίο του γίνονται εύκολα κατανοητές από ένα ημιμαθή (αν και δεν ξέρω πόσο θα τον αποθαρρύνει ο όγκος του βιβλίου γενικά).
Caesar, στο ζήτημα του ελυύθερου χρόνου έχεις απόλυτο δίκιο. Αποτελεί αμέλειά μου, πράγματι. Κι ας συμπληρώσω ότι δεν το θέμα δεν είναι αν μπορούμε να βρούμε εύκολα ή δύσκολα τις απαντήσεις, τις γνώσεις, αλλά πρωτίστως να μάθουμε να αναζητούμε.
Αν προσέξεις κατά τί παραπάνω το προηγούμενο σχόλιο, θα δεις ότι δεν είναι η ορολογία το χάσμα ανάμεσα στον επιστημονικό και τον "απλό" κόσμο. Άλλωστε το ηλεκτρόνιο είναι πιό διαδεδομένη λέξη απ' ότι η "ευδοκίμηση".
Οι ημιμαθείς αντιλαμβάνονται άλλωστε πολλά περισσότερα, όχι μόνο τον Ντόουκινς, οι αμαθείς είναι το πρόβλημα, που αποτελούν και τη μεγάλη μάζα.
Darthiir the Abban ,μου είναι πολύ δύσκολο να αποδώσω ευθύνες απλά στον πολίτη, ειδικά όταν το ίδιο το κοινωνικό σύστημα είναι έτσι δομημένο.
Περίεργο που το ίδιο κοινωνικό σύστημα, έτσι όπως είναι δομημένο, δημιουργεί και πνευματικούς ανθρώπους.
Ως ένα βαθμό έχεις δίκιο βέβαια και συμφωνώ απόλυτα ότι η κοινωνία εκπορεύεται από το κοινονικοπολιτικό γίγνεσθαι στο οποίο μεγαλώνει. Αυτό όμως σημαίνει πως οι ευθύνες είναι διάχυτες. Για το γεγονός όμως του ότι ένας άνθρωπος βαριέται τις επιστημονικές αναλύσεις και προτιμά τις εύπεπτες σαπουνόπερες ευθύνεται αυτός και οι οικογένειά του και μετέπειτα το εκπαιδευτικό σύστημα και τελευταίοι οι επιστήμονες.
Κάθε κοινωνικό, Darthiir the Abban, είχε ανάγκη τους πνευματικούς ανθρώπους, είτε για να βρίσκουν λύσεις σε προβλήματα της εποχής είτε για να πείσουν για τις αξίες της εποχής το λαό (βλ. πχ Πλάτωνα ή ο δημοκρατικότερος Ευριπίδης).
Σαφώς κι έχουμε πάντως ατομικές ευθύνες. Αλλά φοβούμαι ότι μένοντας στον τονισμό αυτών των ευθυνών κατά λάθος αποσιωπούμε τις ευθύνες άλλων. Κι εμείς ακόμα βαριόμαστε συχνά τις επιστημονικές αναλύσεις, κι έχουμε μία ελιτίστικη στάση απέναντι στον εαυτό μας. Ωστόσο, κυρίως βαριόμαστε εκείνα που δεν είναι καλά δοσμένα -δεν αποδίδονται με το σωστό τρόπο- ή εκείνα που δεν κατανοούμε. Ρόλο έχουν και τα ενδιαφέροντά μας, αλλά επίσης ευθύνονται εκείνοι που τα διαμορφώνουν.
Όπως είδες ήδη μίλησα για διάχυση ευθυνών. Αλλά τα προβλήματα λύνονται στη ρίζα τους και όχι από το τέλος τους.
Στον επιστημονικό κόσμο τουλάχιστον...
Ο απλός μπορεί να έχει την εντύπωση ότι θα τα λύσει ξενινώντας από την κορυφή...
Θα ξεπεράσω την ειρωνεία του απλού πολίτη, επειδή ως τέτοιος ομιλώ και γράφω. Το θέμα δεν είναι η αρχή ή το τέλος, αλλά η επίλυση. Και λύσεις πάντα υπάρχουν. Μικρές ή μεγάλες, ροζοσπαστικές ή μικρώβ βημάτων. Εκξαρτάται πόσο ριξηκεύλυθη είναι η πολιτική σκέψη ενός φορέα ή ατόμου.
Όταν μια ολόκληρη κοινωνία κατηγορεί τους επιστήμονες (που έρχονται μάλιστα τελευταίοι σε ευθύνες) χωρίς να κοιτάει τη δική της ευθύνη, λύση δε θα βρεθεί. Είναι σαν τους μαθητές που πιστεύουν ότι ο δάσκαλος πρέπει να τους ανοίξει το κεφάλι και να τους βάλει τις γνώσεις μέσα ενώ αυτοί παίζουν ποδόσφαιρο ή παρακολουθούν το xfactor.
Ας ξεκινήσουν οι γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους να διαβάζουν, αντί να τους δίνουν ένα DVD για να τα ξεφορτωθούν και να δεις πως θα αλλάξει ως διαμαγείας η κατάσταση στην επόμενη γενιά.
Darthiir the Abban, γιατί θεωρείς ότι όλοι οι κοινωνία επιτίθεται στους επιστήμονες; Πώς εξάγεις αυτό το συμπέρασμα; Εξάλλου, επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι δεν είναι μόνο οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι. Μπορεί στο πανεπιστήμιο να κατηγορούνται σε μία αντιπαλότητα οι καθηγητές, αλλά όχι στην κοινωνία. Αντίθετα, έξω οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι έχουν την αναγνώριση που τους πρέπει -πλην βέβαια δε ξεφεύγουν και έτσι πρέπει από την κριτική (αναξιοκρατία, στημένες διαδικασίες κλπ).
Γιατί κυκλοφορεί ευρέως και η νοοτροπία απαξίωσης της επιστήμης, μιας και οι γνώσεις επιβάλλουν (αυθόρμητους) περιορισμούς εδώ που τα λέμε, αλλά και βιώνω καθημερινά το πως βλέπουν και οι συνάνθρωποί μου αλλά και οι φοιτητές μου την γνώση, παρότι εμένα σε προσωπικό επίπεδο δεν με κατηγορούν. Κοινώς, από προσωπική εμπειρία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον ελλαδικό χώρο.
Darthiir the Abban, κατ' αρχάς δεν ήξερα είναι πανεπιστημιακός (ευκαιρία να σου τα χώσω λοιπόν :)) ). Στους δικούς μου κύκλους, όταν εμφανίζεται κάποιος ακαδημαϊκός όλοι τον σέβονται, παρά τις όποιες διαφωνίες ή ανεπάρκειες. Απλά μεγάλο μέρος του κόσμου φοβάται χρήσεις της επιστήμης, αλλά συχνά ως επιστήμη βλέπουν μόνο την τεχνολογία κλπ. Στο δε εξωτερικό έζησα τόσο λίγο όσο να έχω επαφή μόνο με φοιτητές κι ακαδημαϊκούς, ώστε να μην ξέρω πώς σκέφτεται ο κόσμος επί τούτου.
Πάντα φοβάσαι αυτό που δεν προσπαθείς να καταλάβεις. Και αυτό είναι «ατομική υπόθεση», η προσπάθεια να καταλάβεις.
Οι μαθητές μου και οι συμπολίτες μου όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, ζητούν εξηγήσεις, κι άλλες πληροφορίες κλπ. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν, μάλλον την ευθύνη την έχω εγώ που δεν έπεσα στο επίπεδο ή τη γλώσσα του μαθητή και του λαού για να του εξηγήσω τι εννοούσα. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει όχι με τον απλό φόβο, αλλά με τα στερεότυπα που πρέπει να πολεμήσουμε. Και τούτο διότι ο καθένας μας είναι φορέας ιδεών του κοινωνικού περιβάλλοντός μας. Εκεί είναι ένας άλλος αγώνας.
Μάλλον τότε έχεις την τύχη να έχεις πέσει στην εξαίρεση. Στον πραγματικό κόσμο τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, αδιαφορία, απαξίωση και προτίμηση στην εύπεπτη σαπουνόπερα έναντι της προσπάθειας που απαιτεί η κατανόηση!
Δε νομίζω, Darthiir the Abban, δε θα συμφωνήσω. Είμαι πολιτικός και εκπαιδευτικός. Ενθαρρύνω τους γύρω μου να με κρίνουν, να προτείνουν και να διαφωνούν μαζί μου. Έτσι, όμως κάνω κι εγώ. Με σέβονται και τους σέβομαι χωρίς ελιτίστικες αντιδράσεις ή δασκαλοκεντρικές στάσεις.
Δημοσίευση σχολίου