Ένα νέο μορφωτικό ιδεώδες, που δε στοχεύει πλέον στον ιδεαλιστικό ουμανισμό, αλλά 
στην καλλιέργεια της αυτόνομης προσωπικότητας του Ανθρώπου πρέπει να μορφοποιηθεί σταδιακά. Η φράση studio humanitatis, με την οποία ο Κικέρωνας είχε περιγράψει την παιδευτική αξία της κλασσικής γραμματολογίας, χρησιμοποιείται και πάλι για να περιγράψει τις σπουδές μέσω των οποίων πραγματώνεται το νέο αυτό ιδεώδες[1].
στην καλλιέργεια της αυτόνομης προσωπικότητας του Ανθρώπου πρέπει να μορφοποιηθεί σταδιακά. Η φράση studio humanitatis, με την οποία ο Κικέρωνας είχε περιγράψει την παιδευτική αξία της κλασσικής γραμματολογίας, χρησιμοποιείται και πάλι για να περιγράψει τις σπουδές μέσω των οποίων πραγματώνεται το νέο αυτό ιδεώδες[1]. Οι Ευρωπαίοι σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εκτεταμένο αξιακό μετασχηματισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει «η αποσύνθεση των παλαιών προτύπων ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων» και η διαμόρφωση μιας κοινωνίας «…που αποτελείται από μια κατά τα άλλα ασύνδετη συνάθροιση εγωκεντρικών ατόμων τα οποία επιδιώκουν μόνο τη δική τους ικανοποίηση (είτε αυτή αποκαλείται κέρδος, ηδονή ή αλλιώς πως)…»[2]. Το νέο ιδεολογικό κλίμα δεν ευνοεί προφανώς ούτε τα κλασικά γράμματα, ούτε τον παραδοσιακό ανθρωπιστικό προσανατολισμό της γενικής εκπαίδευσης, ο οποίος φαντάζει παράταιρος και ξεπερασμένος. Είναι όμως ανάγκη μέσα στις νέες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες να αναπτυχθεί ένας νέος ευρωπαϊκός ουμανισμός με βασική αναφορά στις αρχές του.
Και βέβαια μόνο η αρχαιοελληνική γραμματεία από μόνη της δεν αρκεί. Οφείλει να εμπλουτιστεί με τις επιστημονικές εξελίξεις των κοινωνικών επιστημών, της εθνολογίας, της νομικής και των πολιτικών επιστημών, προκειμένου να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη.
Τα αρχαία ελληνικά φυσικά κυριαρχούν στο σχολικό πρόγραμμα της εξαετούς μέσης
εκπαίδευσης. Ο ανθρωπισμός όμως ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία κλασική γραμματολογία, αποτελεί την αδιαπραγμάτευτη ιδεολογία της αδιαφορώντας για όλες τις άλλες επιστήμες που έχουν ως κέντρο τους τον Άνθρωπο. Ο ανθρωπισμός, λοιπόν, στην εκπαίδευση δεν είναι και δεν μπορεί να μένει κενός περιεχομένου ή απαρχαιωμένη μεταφορά γνώσεων από τα κλασσικά κείμενα.
εκπαίδευσης. Ο ανθρωπισμός όμως ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία κλασική γραμματολογία, αποτελεί την αδιαπραγμάτευτη ιδεολογία της αδιαφορώντας για όλες τις άλλες επιστήμες που έχουν ως κέντρο τους τον Άνθρωπο. Ο ανθρωπισμός, λοιπόν, στην εκπαίδευση δεν είναι και δεν μπορεί να μένει κενός περιεχομένου ή απαρχαιωμένη μεταφορά γνώσεων από τα κλασσικά κείμενα. Είναι ανάγκη το ανθρωπιστικό περιεχόμενο του νέου σχολικού προγράμματος να ξεφύγει από τη στείρα αποστήθιση των κλασσικών μελετών. Σήμερα παρατηρούμε πως μέσα στο άναρχο και ασύνδετο πρόγραμμα, οι ουμανιστικές αξίες δε γίνονται κτήμα των νέων. Ενώ στο αναλυτικό πρόγραμμα έχει προστεθεί ένας αξιόλογος όγκος της αρχαίας ελληνικής γραμματολογίας, τούτη μένει κενή γράμματος· μία ακόμα στείρα και ανώφελη γνώση, ακατανόητη από τους μαθητές στην ουσία της.
Είναι, λοιπόν, ανάγκη οι αξίες του ανθρωπισμού να μεταλαμπαδευτούν στους μαθητές. Και η μεταφορά αυτή δεν μπορεί να γίνει με κλειστή διδακτική μέθοδο. Η στειρότητα της μελέτης των αρχαιοελληνικών κειμένων εμποδίζει την ανάπτυξη του νου και κουράζει το εφηβικό πνεύμα. Η ανδρεία, η τιμή και η αρετή μένουν στη σκέψη του ως ουσιαστικά Α΄ και Γ΄ κλίσης και όχι ως ουσία. Ο σεβασμός και η φιλοξενία μεταφορτώνονται σε επεισόδια της Οδύσσειας που δε χρειάζονται ανάλυση, αφού δεν καλλιεργούνται τέτοιες αναζητήσεις.
Έτσι, γίνεται φανερή η ανάγκη μετασχηματισμού της ανθρωπιστικής ύλης του σύγχρονου
σχολείου. Η συνεργασία δεν αποτελεί μία γνώση ούτε μία δεξιότητα που πρέπει να αναπτυχθεί. Είναι μία στάση ζωής και ως τέτοια πρέπει να διδαχθεί βιωματικά. Μέσα από ομαδικές εργασίες, μέσα από κοινές εκδηλώσεις δημιουργικών περιπάτων και περιηγήσεων σε αξιοθέατα και τοπία φυσικού κάλλους η συνεργατικότητα θα μετατραπεί σε συνεργασία. Η συνοχή στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα μετεξελιχθεί σε κοινωνική συνοχή. Και όλα αυτά χωρίς να χάσει ο έφηβος ούτε την ατομική του υπόσταση μαζοποιημένος, ούτε όμως και να ανταγωνίζεται τους συμμαθητές του.
σχολείου. Η συνεργασία δεν αποτελεί μία γνώση ούτε μία δεξιότητα που πρέπει να αναπτυχθεί. Είναι μία στάση ζωής και ως τέτοια πρέπει να διδαχθεί βιωματικά. Μέσα από ομαδικές εργασίες, μέσα από κοινές εκδηλώσεις δημιουργικών περιπάτων και περιηγήσεων σε αξιοθέατα και τοπία φυσικού κάλλους η συνεργατικότητα θα μετατραπεί σε συνεργασία. Η συνοχή στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα μετεξελιχθεί σε κοινωνική συνοχή. Και όλα αυτά χωρίς να χάσει ο έφηβος ούτε την ατομική του υπόσταση μαζοποιημένος, ούτε όμως και να ανταγωνίζεται τους συμμαθητές του.Και ας τονίσουμε ότι η παιδευτική διαδικασία δεν έχει ανάγκη μόνο τη συνεργασία. Ο διάλογος είναι εκείνο το μέσο που θα φέρει κοντά τους μαθητές. Μιλάμε όμως για ένα διάλογο ανοιχτό, για ένα διάλογο μεταξύ των μαθητών χωρίς τη διαμεσολάβηση του δασκάλου. Οι κλειστές ερωτήσεις αποτελούν διαλογική φενάκη. Η ουσία της καλλιέργειας των ανθρωπιστικών αξιών βρίσκεται μέσα στις ανοιχτές ερωτήσεις, όπου ο δάσκαλος δεν ξέρει πού θα οδηγήσουν, δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν, αλλά γνωρίζει ότι θα οδηγήσουν στην αμφισβήτηση και την κρίση.
Η ουσιαστική όμως ανθρωπιστική εκπαίδευση -χωρίς να μειώνει τη σημασία των θετικών ή τεχνολογικών διδακτικών αντικειμένων, αλλά σε αρμονική συνάρτηση και σε διαλεκτική σχέση μαζί τους- δεν μπορεί να μένει ανθρωποκεντρική. Ο ανθρωποκεντρισμός ως αντίληψη είναι απάνθρωπος. Οδηγεί στην αδιαφορία για τη φύση, για το οικοσύστημα και αναπτύσσει μονόπλευρες πρακτικές σε βάρος της φύσης.
Ο ανθρωπισμός εκφράζει την ελευθερία της έρευνας. Ο ανθρωπισμός πιστεύει σε ένα ελεύθερο μυαλό που είναι σε θέση να ψάξει και να κρίνει γεγονότα, καταστάσεις, πρόσωπα και ιδέες. Αυτή είναι βέβαια και η μορφιά της δημοκρατίας που λειτουργεί με ουμανιστικές αρχές: επιτρέπει στον πολίτη: να εγείρει ζητήματα, να συζητήσει, να υποστηρίξει, να διαφωνήσει με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες του άλλου. Είναι αντιδημοκρατικό να αρνηθούμε σε κανέναν να αμφισβητεί, να ρωτήσει. Η αληθινή δημοκρατία δε θέτει ετικέτες λάθους στα πρόσωπα μόνο και μόνο επειδή κάποιος διαφωνεί.
Η πεισματική παρουσία του διλήμματος ανθρωπιστική παιδεία ή τεχνική εκπαίδευση
στην ατζέντα της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ασφαλώς δηλωτική της παρατεινόμενης αδυναμίας να δοθεί οριστική απάντηση στο ουσιώδες αυτό ζήτημα. Ένα δίλημμα που ξεκινά ήδη από το μεσαιωνικό ουμανισμό. Καθώς όμως διανύουμε την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας, το δίλημμα εμφανίζεται υπό νέους όρους. Τους νέους όρους διαμορφώνει κατ’ αρχάς η έκρηξη και κυρίως η υφή της νέας επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογίας. Η συναίρεση επιστήμης και τεχνολογίας αναβαθμίζει περαιτέρω την τεχνολογική γνώση σε τεχνο-επιστήμη, σε αναβαθμισμένη πνευματικά δηλαδή μορφή γνώσης, και συνεπώς νομιμοποιεί και ισχυροποιεί τη διεκδίκηση της αυτόνομης παρουσίας της στο σχολικό πρόγραμμα της γενικής εκπαίδευσης[3].
στην ατζέντα της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ασφαλώς δηλωτική της παρατεινόμενης αδυναμίας να δοθεί οριστική απάντηση στο ουσιώδες αυτό ζήτημα. Ένα δίλημμα που ξεκινά ήδη από το μεσαιωνικό ουμανισμό. Καθώς όμως διανύουμε την περίοδο της ύστερης νεωτερικότητας, το δίλημμα εμφανίζεται υπό νέους όρους. Τους νέους όρους διαμορφώνει κατ’ αρχάς η έκρηξη και κυρίως η υφή της νέας επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογίας. Η συναίρεση επιστήμης και τεχνολογίας αναβαθμίζει περαιτέρω την τεχνολογική γνώση σε τεχνο-επιστήμη, σε αναβαθμισμένη πνευματικά δηλαδή μορφή γνώσης, και συνεπώς νομιμοποιεί και ισχυροποιεί τη διεκδίκηση της αυτόνομης παρουσίας της στο σχολικό πρόγραμμα της γενικής εκπαίδευσης[3]. Σκοπός της γενικής παιδείας είναι η ολόπλευρη πνευματική καλλιέργεια την οποία σηματοδοτούν η συνολική θεώρηση των πραγμάτων, η κριτική σκέψη, η ικανότητα ανάλυσης και γενίκευσης, η ευθυκρισία, αλλά και η δεκτικότητα απέναντι στις νέες ιδέες.
[1] Δημήτρης Ματθαίου, Ανθρωπισμός και Τεχνολογία, σκέψεις για την καταγωγή και τις προοπτικές υπέρβασης ενός διαχρονικού διλήμματος της εκπαιδευτικής πολιτικής (στην ηλεκτρονική σελίδα http://www.primedu.uoa.gr/~dmatth/pdf/A0701.pdf).
[2] E. Hobsbawm, Η εποχή των Άκρων. Ο σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914-1991, εκδ Θεμέλιο, Αθήνα 1997, σελ. 32.
[3] Δημήτρης Ματθαίου, ό.π.
25 έκριναν :
αδερφε, εχω 3 προβληματα οταν διαβαζω τα αρτια συγγραφικα, κειμενα σου.
το πρωτο ειναι οτι μου φαινονται σαν μανιφεστα κομματος. Απο αυτα τα υπεροχα δοκιμια που απλωνονται στο χωροχρονο και δεν λενε τιποτα.
το δευτερο ειναι οτι ειναι τεραστια και εχουν πολλες κοινοτοπες διαπιστωσεις.
και το πιο σημαντικο ειναι οτι τις περισσοτερες φορες δεν μου ειναι ( μπορει και να μην το καταλαβαινω βεβαια ) ευκρινες το τι ακριβως προτεινεις...
βρισε με ελευθερα, καμια αντιρρηση, μου αξιζει! :)
Σου προτείνω να γίνεις πιο συγκεκριμένος και να μου εξηγήσεις τι δεν κατάλαβες και ποια κοινοτοπία εντόπισες. Αυτό θα βοηθήσει κι εμένα τον ίδιο. Σε παρακαλώ να μου τα υποδείξεις.
Δήμο θα έλεγα ότι η γεύση που αφήνει το κείμενό σου είναι γεύση πίκρας για το πως και γιατί αυτά που αναφέρεις δεν είναι ηλίου φανερότερα σε όλους: Γιατί εξατμίζεται και η παιδία και η ταυτότητα ομάδας στον τόπο μας; Πιστεύω ότι η απάντηση περιλαμβάνει και το γεγονός ότι η γεωγραφική μας τοποθεσία δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για την γέννηση της φιλοσοφίας, επιστήμης και δημοκρατίας, αλλά, και τις προϋποθέσεις για την σύγχυση της ταυτότητας μας και γλώσσας μας των τελευταίων 1500 χρόνων. Οι λόγοι δεν είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την αλήθεια αυτών που γράφεις, αλλά ότι δεν τους ενδιαφέρει, γιατί τα αίτια βρίσκονται αλλού.
Δημιούργημα της εξατάξιας μέσης εκπαίδευσης των '70, εγώ, στην Αθήνα, σε ιδιωτικό πολύ καλό, έμαθα Αγγλικά σαν τρίτη γλώσσα μετά από 12 χρονών σε φροντιστήριο. Αλλά εδώ και 20 χρόνια σκέφτομαι και μετράω και μιλάω στον ύπνο μου στα Αγγλικά. Και όταν γράφω Ελληνικά στην Μπλογκόσφαιρα μεταφράζω από τα Αγγλικά στα Ελληνικά! Ήμουν ένας απλός άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές κατακτήσεις και στα καθημερινά Αγγλικά βρήκα περισσότερη δομή, πλούτο έκφρασης και ακρίβεια εννοιών απ' ότι είχα βρει ποτέ στην απλή καθομιλουμένη Ελληνική του απλού ανθρώπου του δρόμου.
Φοβάμαι ότι στο τέλος το πρόβλημα είναι παράλληλο με το αντίστοιχο της Αμερικής: Όταν ο Μπούς ανακοίνωσε το καινούργιο πρόγραμμα παιδείας "Δεν αφήνουμε πίσω κανέναν μαθητή" κανείς δεν φανταζόταν ότι εννοούσε πως θα κρατηθούν όλοι οι καλοί πίσω για να μην ξεπεράσουν τον μαθητή που δεν μπορεί να τους ακολουθήσει...
Δείμος, είπε..
"..Η συνεργασία δεν αποτελεί μία γνώση ούτε μία δεξιότητα που πρέπει να αναπτυχθεί. Είναι μία στάση ζωής και ως τέτοια πρέπει να διδαχθεί βιωματικά.
Μέσα από ομαδικές εργασίες, μέσα από κοινές εκδηλώσεις δημιουργικών περιπάτων και περιηγήσεων σε αξιοθέατα και τοπία φυσικού κάλλους η συνεργατικότητα θα μετατραπεί σε συνεργασία.
Η συνοχή στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα μετεξελιχθεί σε κοινωνική συνοχή.
Και όλα αυτά χωρίς να χάσει ο έφηβος ούτε την ατομική του υπόσταση μαζοποιημένος, ούτε όμως και να ανταγωνίζεται τους συμμαθητές του.
**Και ας τονίσουμε ότι η παιδευτική διαδικασία δεν έχει ανάγκη μόνο τη συνεργασία.
Ο διάλογος είναι εκείνο το μέσο που θα φέρει κοντά τους μαθητές..."
Να πω κι΄εγώ την γνώμη μου, έτσι;
θα το "παίξω" σε διπλό ταμπλό, γιατί έτσι μου βγαίνει:)
Λοιπόν:
Τα διαβάζω και διαπιστώνω ότι ο Δείμος, αναφέρεται στα ζητήματα με μια στρωτή, κοινή λογική και με ένα διεξοδικό, λεπτομερειακό αναλυτικό τρόπο, που βασίζεται βασίζεται πάντα στις ίδιες αξίες και σταθερές..
π.χ. ανδεικνύει, συνεχώς την παράμετρο "άνθρωπος" , την αξία της συνεργασίας, τον διάλογο, την συμμετοχή, κ.λ.π.
Έτσι, θέτει τα θέματα.
Το διαβάζεις και ξέρεις που θα το οδηγήσει, το θέμα.
Λοιπόν..
Πως αλλιώς, όμως να περιγράψει, ρε παιδιά, το προηγούμενο τμήμα που το έκανα σχόλιο;
Δεν έχω λόγους να τον παινέψω, βέβαια.:))
Αλλά είμαι με μια "σχολή" που ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι συγκεκριμένα και ορισμένα!
Δηλαδή:
Συμμετοχή, διάλογος, ουσιαστική επικοινωνία.
Τα άλλα είναι, σόρυ..μπαρούφες.
Ψυχή και διάθεση για προσφορά.
Εγώ κάθομαι και τα διαβάζω, σαν να πίνω ένα ποτήρι νερό, π.χ.
Μ' αρέσει η επιμονή του.
Μ΄ αρέσει που παιδεύται για να τα γράψει αυτά και σκέφτομαι τις στιγμές που ψάχνει τις κατάλληλες λέξεις για να τα δέσει...:))
Συνεχίζω, γιατί αυτά τα γράφω με αφορμή αυτό που είδα χτές στα πεταχτά στην τηλεόραση και εξ αυτού λέω, αυτές τις πολυλογίες.
Δηλαδή
Έδειχνε στην Φιλανδία, νομίζω, έτσι..
Λίγες ώρες μάθημα. Όχι πάνω από τρείς ώρες.
Τα παιδιά μπαίνουν στην τάξη χωρίς τα παπούτσια, για να νιώθουν άνετα και κάθονται όλα στροματσάδα.
Την δασκάλα την φωνάζουν με το μικρό της όνομα και μόνο, όταν θέλουν βοήθεια σε κάποιο πείραμα που κάνουν, ή όταν ζωγραφίζουν.
Πολλές εκδρομές-βόλτα στη φύση,
Αυτό είναι "παιδεία"!
Μα πως να το κάνουμε, δηλάδή;
Αυτή η άχρηστη αναμάσηση, λέγεται γνώση.;
Δεν μιλώ θεωρητικά..
Τόπα και προχτές και θα σας πω τι έκανα, εγώ.
Στο δημοτικό, ο γιός μου πήγαινε στο σχολείο και έπαιζε με τους φίλους του και μετά κάναμε μάθημα μαζί. Δεν γινόταν, αλλιώς..
Με σένα μαθαίνω, μούλεγε, ο δάσκαλος δεν μας λέει τίποτα.:)
Όταν περνούσαν δύο-τρεί ώρες και θόλωνε, τον έδιωχνα.
Δύο ώρες παιχνίδι απαραιτήτως έξω στην γειτονιά.
Πολλά είπα.
Αλλά συμφωνώ, μ΄αυτά που γράφει ο Δείμος.
Τα μέτρα, οι βάσεις, οι βασούλες και οι Αννούλες..δεν μου λένε.
thinks, η δεύτερή σου παράγραφος είναι όλα τα λεφτά. Πράγματι, εντυπωσιακό να μεταφράζεις τις λεπτές αφηρημένες έννοιες στη "μητρική' σου γλώσσα. Αυτό δείχνει και μία άλλη οπτική της εκπαιδευτικής μας αδυναμίας. Το τελευταίο σου σχόλιο μου αφήνει περιθώρια διαφωνίας. Δεν ξέρω με ποιο σκεπτικό κρίνεις ότι έμειναν πίσω οι καλοί και ότι δε βελτιώθηκαν οι κακοί. Πιστεύω όμως ότι στο τέλος θα περιοριστούν οι μορφωτικές ανισότητες (ως επιστέγασμα των των κοινωνικών ανισοτήτων).
Σπίθα, κι εγώ είδα κάτι σχετικό στην TV για τη Φιλανδία, αλλά δυστυχώς είχα ήδη γράψει το άρθρο. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, πάντως.
Κι εγώ τώρα που γράφω για πρώτη φορά στα Ελληνικά από το Γυμνάσιο, εκπλήσσομαι, και σκέφτομαι, συνειδητοποιώντας ότι οι Ελληνικές μου φράσεις "βγαίνουν" και με ικανοποιούν καλύτερα ερχόμενες από δομή μιας άλλης γλώσσας -και έχεις απόλυτο δίκιο ότι αυτό "δείχνει και μια άλλη οπτική της εκπαιδευτικής μας αδυναμίας".
Όσο για το τελευταίο, αφ' ενός στις ΗΠΑ είναι γενικά παραδεκτό γεγονός ότι η παιδεία τα τελευταία 10 χρόνια ισοπεδώθηκε προς τα κάτω με το να γίνονται ευκολότερες ύλες, διαγωνίσματα και βαθμολογία για ακριβώς τον λόγο που ανέφερα. Τώρα, η ερώτηση είναι: ταιριάζει άραγε αυτή η κριτική άμεσα ή έμμεσα στην Ελληνική παιδία; Χωρίς να έχω την παραμικρή πείρα από Ελληνική παιδία μετά το 1976, παρά μόνο τα επιτεύγματά της (ή όχι) του τι βλέπω και ακούω στους δρόμους και την τηλεόραση, σίγουρα αφήνω την τεκμηριωμένη απάντηση σε εσένα. Απλά, σε γενικές γραμμές θα υπέθετα ότι κάτι παράλληλο ή παρεμφερές με τις ΗΠΑ θα μπορούσε να συμβαίνει μέσω της παγκοσμιοποίησης... Κάτι τέτοιο συζητούν και φίλοι μου στην Αγγλία και στην Γαλλία...
@thinks
Μάλλον έχεις δίκιο, στο θέμα της παγκοσμιοποίησης.
Λογικό (ανθρώπινος παραλογισμός) να "χτυπάνε" την παιδεία, για όσους είναι αδύνατοι οικονομικά (ευνόητοι λόγοι)
Στην ελλάδα, ατο υπογράφω:
ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ!
thinks, Σπίθα, εγώ έχω την αίσθηση ότι δόθηκε η ευκαιρία σε περισσότερους να προχωρήσουν σε ανώτερες βαθμίδες. Φυσικά με τη στενή έννοια αυτό εμπόδισε να βρουν δουλειά οι άριστοι -αλλά ο άριστος ποτέ δε χάνεται, όλοι τον θέλουν. Θεωρώ θετικό να δίνεται η ευκαιρία σε περισσότερους να προχωρήσουν. Με το φίλο μου τον Darthiir the Abban στo προηγούμενο post
εδώ και μέρες μαλώνουμε για την αξία του να κόβεται κάποιος επειδή δεν έχει καλούς βαθμούς. Ωστόσο, ο βαθμός δεν είναι παρά αξιολόγηση με αντιψυχοσυναισθηματικό τρόπο της προσωπικότητας ενός παιδιού, που φέρει πάνω του το μορφωτικό -με την ευρύτερη έννοια- επίπεδο της οικογένειας, την οικονομική της δυνατότητα και την κοινωνική της θέση. Μόνο που είμαι κουρασμένος να επαναλαμβάνω θέσεις για τις οποίες έχω επιχειρηματολογήσει δεκάδες φορές στο παρελθόν.
Δείμε, είμαι υπερ των καλών λόγων και κατά της κολακείας.
Άλλωστε έχουμε διαφωνήσει, αρκετές φορές, σε ορισμένα θέματα..και πολύ καλώς, βέβαια.
Αλλά στο συγκεκριμένο θέμα, δεν το συζητώ.
Είναι το "αδύνατο σημείο" μου και θα μπορούσα να γράψω, κατεβατά.
Στα ελληνικά σχολεία, ευνούχιζουν τους μαθητές. Μεγάλη ευθύνη, έχει η οικογένεια. Παρά πολύ μεγάλη, υπερβολικά μεγάλη..
Έχω δώσει μάχες, γι΄αυτά.
Τι λείπει από τα παιδιά μας;
Η αδιαφορία, που τους δείχνουμε.
Τα φροντιστήρια και οι δοτικές συμπεριφορές, δεν αντικαθιστούν την ψυχική επαφή.
Είναι κοινό μυστικό.
Γιατί τόση οργή, δίπλα μας;
Είναι μόνο τα οικονομικά αδιέξοδα;
Τα επαγγελματικά;
Κι΄αυτά.
Αλλά είναι, ένα καλό άλλοθι, για τις ευθύνες που έχουμε, απέναντι στα παιδιά μας.
Τα έχω πει και τάχω γράψει και το 2008, τότε που μου την έπεφταν όλοι..
Θυνήσου και την ταινία "Μίσος", εκέινη που αναφέρεται σε μια γαλλική συνοικία...
Τα παιδιά θέλουν αρωγή και όχι προστατευτισμό. Θέλουν καλοσύνη και επικοινωνία.
Εμείς τι τους δίνουμε, απ΄αυτά;
Τίποτα, (σαν πλειοψηφία, μιλώ..)
Εγώ επιμένω, σε αυτά τα βασικά που αναφέρεις και είμαι υπέρμαχος της επιμονής και υπομονής.
Τα ίδια και τα ίδια, τα λεγόμενα ως αυτονόητα, αλλά που τα έχουμε γραμμένα και περιμένουμε από μηχανής θεούς και μαγικές θεωρίες.
Ο Γκοντό δεν θάρθει..μας ξέχασε.!
Και εγώ γι΄αυτό δεν γράφω και σε καταλαβάινω, απολύτως:)
Τα θέματα αυτά "πονάνε" και αυτό που έχω κάνω τώρα, το κάνω, γιατί αυτά που γράφω, το γνωρίζω, πολύ καλά, ότι είναι κοινοί τόποι και δεν με "κουράζουν"
Δεν μπορώ στείρες αντιπαραθέσεις γι΄αυτονόητα πράγματα, που τάχουμε βιώσει στο πετσί μας και έχουμε ακόμη πληγές..
Την καλησπέρα μου, στη παρέα.
(Έγώ, γιατί γράφω τα ίδια και τα ίδια για τα πολιτικοκοινωνικά; Δεν κάνω προπαγάνδα, βέβαια, ούτε είμαι ορθόδοξο κομματικός!)
Τα γράφω, γιατί αυτά με αγγίζουν και αυτά σήμερα, τα της κοινής λογικής, δεν μας αρέσουν...
Θέλουμε εφήμερα και φρέσκα..
Δεν υπάρχουν νέα:)
Αυτά είναι και σε όσους αρέσουν, Δείμο..
Σπίθα, πραγματικά, όπως το είχα θέσει κάποτε οι ευθύνες μας είναι τεράστιες όπως και των μεγαλύτερών μας . Πάντως οι μαθητές μου δε γνωρίζουν ποιος είναι ο Γκοντό ούτε ο Σαρτρ, ούτε οι αξίες του ελληνισμού καν, ενώ διδάσκονται τόσα περισσότερα από εμάς αρχαία.
Τελικά πάντως Δήμο, διαβάζοντας και όλα τα παραπάνω σχόλια, σκέπτομαι ότι η συζήτηση θα ήταν πιο σκόπιμη αν ήταν για την παιδεία των εκπαιδευτικών, δηλαδή του τι ποιότητας δασκάλους βγάζει το κάθε σύστημα -Μην ξεχνάμε αυτό που λέγαμε πριν καναδυό μήνες ότι ο καλός δάσκαλος είναι εκείνος που δημιουργεί ερωτήσεις. Μια καλή γενιά δασκάλων θα βγάλει μαθητές με πνευματικό κόσμο ανώτερο. Απλό αλλά αληθινό... και, δυστυχώς πολυπλοκότατο να επιτευχθεί...
καλησπέρα
τι να πω ανάθεμα εργάτης είμαι
ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΡΟΥΦΩ
thinks, θυμάμαι τη συζήτηση και αυτή ακριβώς προβάλω όποτε μπορώ.
akrat, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Ναι, Δήμο, όπως λέει και
@ thinks
"απλό αλλά αληθινό... και, δυστυχώς πολυπλοκότατο να επιτευχθεί"
Εγώ λέω να ξεκινήσουμε, να γράφουμε, αυτά τα απλά και γνωστά.
Να φτιάξουμε, αυτό που λέμε.
Έστειλα μέϊλ..
Το έλαβα, Σπίθα, κι ανταπάντησα. Θα τα πούμε.
Εξήγησέ μας πώς ο ανθρωπισμός ταυτίζεται μόνο με τα αρχαία;
Διότι το θέτεις ως δεδομένο δίχως καθόλου αποδεικτικά στοιχεία
(και μην αρχίσεις τις περισπούδαστες φράσεις, το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν)
Να σε ενημερώσω δε ότι έχεις απόλυτο δίκιο για το σκοπό της γενικής παιδεία;, συνεπώς καλό θα ήταν αντί να αναλώνεσαι σε αναλύσεις για το πώς πρέπει να είναι, να προσπαθήσεις να εντοπίσεις τους λόγους για τους οποίους αποτυγχάνει να είναι αυτό που είναι και να λύσεις ένα προς ένα τα προβλήματά της.
Και επιτέλους χώνεψέ το, θεμιτό είναι να δίνεται η ευκαιρία σε όλους να προχωρήσουν σε ανώτερες βαθμίδες. Όχι να καθίστανται οι ανώτερες βαθμίδες ανοιχτές προς όλους. Ανοιχτές μπορούν να είναι μόνο προς όσους έχουν τα εφόδια να τις παρακολουθήσουν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δίδεται σε όλους η ευκαιρία να αποκτήσουν τα εφόδια λοιπόν, όχι να αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές δικλείδες που τα ελέγχουν.
Αυτή η αμετροεπής ελευθερία πρόσβασης είναι που κατέστρεψε την παιδεία μας με πολλαπλούς τρόπους. (Τα λένε και άλλοι καλύτερα από εμένα)
Darthiir the Abban, διάβασες το post και κατάλαβες ότι μιλάω μόνο για αρχαία; Κάπου γράφω "μόνο η αρχαιοελληνική γραμματεία από μόνη της δεν αρκεί. Οφείλει να εμπλουτιστεί με τις επιστημονικές εξελίξεις των κοινωνικών επιστημών, της εθνολογίας, της νομικής και των πολιτικών επιστημών, προκειμένου να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη". Ωστόσο, αν έδωσα αυτή την εντύπωση χρειάζεται ένα update διορθωτικό. Μάλλον χρειάζεται να προστεθούν κι άλλα στοιχεία.
Σαφώς και δε θέλω μόνο αρχαία. Αυτά, ωστόσο, σήμερα κυριαρχούν στο σχολικό πρόγραμμα. Συμφωνούμε απολύτως. Η αρχαιολογνεία κυριαρχεί στο ωρολόγιο πρόγραμμα ως το πιο σημαντικό μάθημα (3+2 ώρες) και μάλιστα σε βάρος της λογοτεχνίας, της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας. Η προσωπική μου θέση είναι μάλιστα ότι η Ιστορία, οι Κοινωνικές-Πολιτικές Επιστήμες και η γεωγραφία (ηθογραφία, εθνολογία) θα έπρεπε να είναι ο κορμός των διδακτικών αντικειμένων. Δίπλα ωστόσο, σε αυτά θα έπρεπε να διδάσκεται και η λογοτεχνία (ειδικά η σύγχρονη) και η σύγχρονη δοκιμιογραφία-αρθρογραφία.
Το γιατί αποτυγχάνει το σύστημα δεν είναι αυτό που κάθε φορά θα με απασχολεί, επειδή το ζητάει κάποιος. Στα εκπαιδευτικά μου -κι όχι μόνο- κατά καιρούς έχω αναφερθεί. Με απασχολεί να είμαι δημιουργικός μέσα από την κατάθεση προτάσεων. Η αναζήτηση αιτίων είναι η εύκολη λύση εκείνων που αποφεύγουν να συγκρουστούν με τις κυρίαρχες αντιλήψεις. Η παράθεση ρεαλιστικών προτάσεων είναι η ουσία των κοινωνικών επιστημών και της πολιτικής σκέψης (εννοείται ήδη έχουμε βρει τα αίτια).
Το τελευταίο σχόλιο που κολλάει στο post; Αν το θες όμως -χωρίς να επιθυμώ συνέχιση διαλόγου που φτάνει σε σημεία αγένειας (απαράδεκτο για έναν ακαδημαϊκό)- η αφαίρεση ασφαλιστικών δικλείδων ποτέ δεν τέθηκαν από εμένα. Εσύ,έτσι θες να το μεταφράζεις. Εγώ αντίθετα προτείνω αναφανδόν απελευθέρωση του συστήματος από την εμμονή της γνώσης ως αυτοσκοπού και την προβολή/ανάπτυξη της διερευνητικής ματιάς, της αναζήτησης. Εγώ αντίθετα, προτείνω χωρίς αφορισμούς και εμμένω στην ορθότητα της θέσης τα Τμήματα ή οι Σχολές να αποφασίζουν από ένα corpus εργασιών ποιον θέλουν για φοιτήσει εκεί (αφού προηγηθεί μία αντικειμενική λίστα ελάχιστων απαιτούμενων κριτηρίων πρόσβασης). Αν εσύ το θεωρείς αυτό ελευθερία πρόσβασης στον καθένα κι όχι στον άξιο, τότε κάποιος πρέπει να βελτιώσει την εννοιολογία των ελληνικών του :)
Που λες λοιπόν, μιας και η ερώτησή μου διατυπώθηκε με γνώμονα την φράση: «Ο ανθρωπισμός όμως ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία κλασική γραμματολογία, αποτελεί την αδιαπραγμάτευτη ιδεολογία της αδιαφορώντας για όλες τις άλλες επιστήμες που έχουν ως κέντρο τους τον Άνθρωπο», ας την αναδιατυπώσω: «Γιατί πιστεύεις ότι σήμερα στο σχολείο ο ανθρωπισμός ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία ελληνική γραμματολογία και αδιαφορεί για τις άλλες επιστήμες;»
Κατά δεύτερο λόγο τώρα, εσύ αναφέρθηκες σε σχόλιο εδώ μέσα για την αξία του να κόβεται κάποιος, οπότε πιστεύω μου δίνεις το δικαίωμα να συνεχίσω να σου ζητάω απαντήσεις, χωρίς να είμαι αγενής, αντιθέτως βέβαια, με την συνεχή άρνησή σου να απαντήσεις σε απτές ερωτήσεις, μάλλον γίνεσαι αγενής, όχι απέναντι σε μένα, αλλά απέναντι στην ίδια την ιδέα της επικοινωνίας.
Βλέπεις δείμο μου, κι εγώ μπορώ να αερολογήσω, και να πω ότι θα φτιάξω έναν τηλεμεταφορέα έτσι κι έτσι κι έτσι, αλλά αν δεν δώσω λεπτομερή σχεδιαγράμματα και δεν αποδείξω πλήρως το μηχανισμό λειτουργίας, παπαρολόγο θα με πουν. Εσύ πάλι πιστεύεις ότι μπορείς να θεωρητικολογείς και να «προτείνεις» λύσεις, χωρίς όμως να δίνεις καθόλου μηχανισμούς λειτουργίας, αλλά και απεμπλοκής από λάθη ή τυχόν αστοχίες. Βέβαια, αυτό μάλλον σήμερα θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο από πολιτικούς ε;
Κοίτα, το να μπεις στο σπίτι μου και να με χαρακτηρίσεις αγενή, είναι λίγο τραβηγμένο, δε νομίζεις; Για πράγματα για τα οποία έχω εκθέσει πολλάκις σε τόσα και τόσα κείμενα, δε έχω καμία επιθυμία να τα ξανασχολιάσω. Μπορείς απλά να τα διαβάσεις. Επιπλέον, χωρίς βερμπαλισμούς, απλά λέω την αποψή μου χωρίς να προσπαθώ με τη βία -όπως κάνεις εσύ- να πείσω.
Και, πες μου λίγο, ποια περσόνα είναι εκείνη που στα 37 της έχουσα και ακαδημαϊκή ιδιότητα και κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία, νομίζει ότι μπορεί να προκαλεί; Γιατί τελικά η αγένεια είναι πολύ ωραία λέξη για χρήση, αλλά όχι για πράξη.
Μα δε σε προκαλώ, εξ αρχής ζήτησα 3 διευκρινίσεις. Πιστεύω ότι ο καθένας μπορει να δώσει 3 διευκρινίσεις για το σχέδιο του!
Αν τώρα όποιος ζητάει διευκρινήσεις, έστω και επισταμένα, (δεν με ενδιαφέρει να σε πείσω, να καταλάβω τί λες με ενδιαφέρει, λιτά και χωρίς φιοριτούρες) είναι αγενής, τότε ναι, είμαι αγενέστατος και χαίρομαι αφάνταστα γι' αυτό!
Η ικανότητα της αγάπης ρπος όλο το κόσμο.
Η παδεία σήμερα αναπτύσσει μόνο το νου και καθόλου τη καρδιά (και τις άλλες τσάκρες).
Δημοσίευση σχολίου